ตอนที่ 2 ผู้ชายขี้เก็ก

ตอนที่ 2 ผู้ชายขี้เก็ก

หลังจากเลิกงานจากร้านกาแฟ อิงฟ้าขับมอเตอร์ไซค์คันเก่า ไปทำงานพิเศษอีกที่ ซึ่งเป็นร้านอาหารกึ่งผับ ไม่ไกลจากที่เดิมนัก

ทันทีที่จอดรถได้เธอต้องรีบวิ่งจนกระหืดกระหอบมาเปลี่ยนชุดเป็นฟอร์มของพนักงานเสิรฟ์ ในเชิ้ตแดง กระโปรงสั้นรัดรูปสีดำ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการทำงานที่สองของเธอ

และนั่น ก็ทำให้เธอพบกับเขาอีกครั้ง

พายุ เดินเข้ามาในร้านเพียงลำพัง เขานั่งอยู่ตรงโต๊ะริมระเบียง สายตาทอดไปไกล

ทันทีที่ อิงฟ้าเห็นเขา เธอก็จำได้ทันที

-ผู้ชายคนนี้ อีกแล้วว -

“สวัสดีค่ะ เจอกันอีกแล้วนะคะ ที่ร้านกาแฟเอ่อ….”

เธอเข้าไปรับออเดอร์ แต่ก็อดที่จะทักทายเขาไม่ได้ นึกว่าเขาจะจำเธอได้

แต่….เปล่าเลย

พายุเหมือนเขาไม่สนใจที่เธอพูดเลยด้วยซ้ำ สองมือเปิดเมนูอาหารเลื่อนผ่านเหมือนไม่รู้จะสั่งอะไร ทั้งที่จริง พอเขาหันไปเห็นเธอ เขาก็จำเธอได้เช่นกัน

“เออ รับอะไรดีคะ” เห็นเขาไม่ตอบคำถามเธอ อิงฟ้ารู้สึกเหมือนตัวเอง หน้าแตก ดูเขาจำเธอไม่ได้และตอนนี้แทบไม่ใส่ใจเธอด้วยซ้ำ

“เบียร์สด เหยือกนึง”

“โห กินหมดหรือคะ” เห็นเขามาคนเดียวกับโพล่งพูดออกไปแบบไม่ตั้งใจ

“ทำไมจะกินด้วย?” เขาเหลือบมองเธอ แต่ไม่ยิ้มเลยสักนิด

“อา เออขอโทษค่ะ” ยิ่งจ๋อยไปกันใหญ่โดนเขาตอกหน้ามาแบบนั้น

-เธอก็แค่ทักทายลูกค้าตามธรรมดา ทำไมเขาถึงต้องเก็กขนาดนี้-

อิงฟ้ารับเมนูมาอย่างเซ็งๆอดเบ้ปากไม่ได้ ปกติเธอก็ทักทายลูกค้าไปทั่วไม่เห็นจะมีใครหยิ่งขนาดเขามาก่อนเลย

วันนี้เป็นคืนวันศุกร์สิ้นเดือน ทำให้มีลูกค้ามารับประทานอาหารที่ร้านจำนวนมาก อิงฟ้ารู้สึกเหนื่อยสายตัวแทบขาดกว่าจะเลิกงาน เกือบตี1

“ตี 1 แล้วหรอเนียะ เหนื่อยจัง” เธอรำพึง “แต่ก็ดี ได้ทิปเยอะดี” เธอมองนาฬิกา ก่อนควานหากุญแจรถในกระเป๋าของเธอ

“โอ๊ะ กุญแจรถมอเตอร์ไซค์ไปไหนเนียะ”

อิงฟ้าพยายามวิ่งหาจนทั่วแต่ก็ไม่พบ เวลานี้เพื่อนร่วมงานเริ่มทยอยกันกลับบ้านไปจนหมด บางคนก็ให้แฟนมารอรับ แต่เธอ....

“แล้วจะกลับบ้านยังไง ป่านนี้รถหมดแล้วด้วย” อิงฟ้าบ่นรำพึงอย่างเหนื่อยอ่อน

บ้านเธออยู่ไกลจากที่นี่เป็นกิโล ยิ่งวันนี้เธอรู้สึกเหนื่อยแทบหมดแรง แค่คิดว่าถ้าไม่มีรถต้องเดินกลับบ้านในสภาพที่ไร้เรี่ยวแรงแบบนี้ เธอแย่แน่

อิงฟ้าถึงกับทรุดลงนั่งอยู่ที่ริมฟุตบาท ปล่อยโฮมาอย่างสุดกลั้น

ไหนจะปวดท้องจากที่เป็นวันนั้นของเดือน

ไหนจะต้องวิ่งรอกทำงานสองที่

ยิ่งมาเจอวันศุกร์สุดสัปดาห์ของเดือน ลูกค้าเยอะขนาดนี้ มันเป็นวันที่ยอดแย่ของเธอจริงๆ

ไม่ไกลออกไป …

พายุที่นั่งอยู่ในรถ BMW z4สีดำ เห็นเธอ

“เป็นไร”

อิงฟ้าถึงกับเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อเห็นปลายรองเท้าผู้ชายคนหนึ่งมายืนอยู่ตรงหน้า

“อ่ะ คุณนั่นเอง” สองมือยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่นองอยู่เต็มหน้า

“ผมถามว่าเป็นไร” เหมือนอิงฟ้าจะตอบไม่ตรงคำถามของเขาเลย จนเขาต้องถามเธอย้ำอีกครั้ง

“กุญแจรถมอเตอร์ไซค์หายค่ะ หาจนทั่วแล้วไม่เจอ ไม่รู้จะกลับบ้านยังไง” น้ำเสียงยังคงสะอึกสะอื้นอย่างสุดกลั้น ก็ตอนนี้เธอปวดท้องวันนั้นของเดือนมาก

“งั้นเดี๋ยวผมไปส่ง แล้วก็เลิกร้องไห้ได้แล้ว เดี๋ยวคนอื่นนึกว่าไปโดนทำอะไรมา”

“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเดินกลับเองดีกว่า” อิงฟ้ารีบปฏิเสธ ก็เขาเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธอ อยู่ดีๆให้เขาไปส่งบ้าน มันก็กระไร

“แน่ใจนะ จะกลับเอง ตี 1 แล้วนะ มั่นใจว่าจะเดินถึงบ้านแบบปลอดภัย”

อิงฟ้าถึงกับก้มหน้างุด ไม่รู้ว่าไปกับเขาจะปลอดภัยหรือเปล่าด้วยซ้ำ แต่จะเดินกลับเองในเวลาตี 1 ก็น่ากลัวจริงๆ

“จะไปหรือไม่ไป จะให้ผมไปส่งก็ตามมา” พายุพูดเสร็จก็เดินหันหลังทันที อิงฟ้าลังเล ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจรีบลุกขึ้นวิ่งตามเขา

ผลั๊ก!!

“ว้าย โอ้ย” อยู่ดีๆเขาก็หยุดหันมา อิงฟ้าไม่ทันระวัง วิ่งเอาหน้าไปชนแผงอกเขาอย่างจัง จนจมูกแดง

อยู่ดีๆก็หันมาแบบนี้ใครจะไปเบรคทัน

“ซุ่มซ่าม” เขาบ่น

“แล้วคุณหยุดแล้วหันมาทำไมอะ” เผลอตัวจะโวยวายลืมไปเลยต้องขอความช่วยเหลือจากเขา “อ้อ เอ่อ ขอโทษค่ะ”

“ก็นึกว่าไม่ลุกตามมาเลยจะหันไปดู ไปขึ้นรถ”

เขาเปิดประตูรถให้อิงฟ้านั่ง จนเธอรู้สึกเขิน ไม่คิดไม่ฝันจะมีคนมาทำแบบนี้ให้ด้วย

“คาดเข็มขัดสิ” อิงฟ้ายังงกๆเงิ่นๆ จนพายุ ต้องโน้มตัวมาดึงสายเซฟตี้เบลล์มารัดให้เธอ อิงฟ้าเผลอหลับตาปี๋อย่างตกใจ ก็ใบหน้าเขา มันใกล้เธอแค่คืบ

“กลัวเหรอ” เขาอดยิ้ม ขำไม่ได้กับท่าทางของเธอ

"อ๋า...เออ เปล่าค่ะ"

พายุหันกลับมาขับรถออกไป

หากเขาหันมาสังเกตใบหน้าเธอในตอนนี้สักนิด

จะรู้ว่า

หน้าขาวใสของเธอก่อนหน้านี้ กำลังแดงก่ำ

หลังจากที่เธอบอกเส้นทางไปบ้านเธอกับเขาไปแล้ว ก็แทบจะไม่ได้พูดอะไรกันอีก นอกจากเสียงเพลงเบาๆ จากในรถ

“เราชื่ออะไรนะ ชื่อฟ้าใช่ไหม”

อยู่ๆ พายุ ก็เอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบนั้น

อิงฟ้า ถึงกับตาโต เห็นเขาทำท่าไม่สนใจเธอเลยสักนิด แต่กลับจำชื่อเธอตอนเธอพูดชื่อตัวเองที่ร้านกาแฟได้

“จำชื่อ ฟ้า ได้ด้วยหรือคะ”

“ก็ชื่อโหล จำง่าย”

อิงฟ้า ถึงกับหน้ามุ่ย อุตส่าห์ดีใจอยู่เมื่อครู่

- เห้อ หมดกัน-