บทที่ 1 จุดเริ่มต้นแห่งแรงปรารถนา 1

กัญติญาเหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ปราศจากหมู่ดาว เธอยืนอยู่บนชั้นสูงสุดของเรือสำราญหรูของรัฐศาสตร์ชายผู้พรากอิสรภาพของเธอไป ความอ้างว้างและโดดเดี่ยวเกาะกินหัวใจของกัญติญา มีเพียงลมหายใจที่ทำให้เธอมีชีวิตต่อไปได้ เธอมาอยู่กับเขาที่นี่ได้สามวันแล้วมันช่างเป็นเวลาที่นานแสนนานสำหรับคนที่ตกอยู่ในห้วงทุกข์เช่นเธอ มีเหตุผลไม่กี่ข้อที่เธอต้องมาอยู่ที่นี่ แต่เหตุผลหลักก็คือความต้องการเอาชนะของคนคนเดียว ส่วนอีกเหตุผลหนึ่งคือความเกลียดชังในตัวเธอที่อยู่ในหัวใจของคู่หมั้นหนุ่ม และมันมีมากพอที่จะทำให้เคนจิโร่ยกเธอให้กับรัฐศาสตร์เพื่อเป็นดอกเบี้ยของหนี้การพนันที่เคนจิโร่เล่นทุ่มอย่างไม่ลืมหูลืมตา นับตั้งแต่วันนั้นชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไป เหตุการณ์เริ่มต้นตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาและเธอเจอกันบนเรือสำราญเมื่อสามวันก่อ

รัฐศาสตร์นั่งไขว่ห้างอยู่ที่โซฟาตัวยาวภายในห้องทำงานของเขาบนเรือสำราญ ในมือถือแก้วที่ใส่วิสกี้ราคาแพง ดวงตาสีเทาเข้มทอดมองร่างของเคนจิโร่ โมชิและพรรคพวกที่ถูกเขาสั่งสอนจากการที่บังอาจเข้าไปอาละวาดในคาสิโนของเขาเนื่องจากเล่นเสียพนันไปกว่าสามร้อยล้านบาทและยังพ่วงจำนวนเงินที่กู้ไปจากเขาอีกกว่าสองร้อยล้านจากการเล่นอย่างไม่ลืมหูลืมตาตลอดหนึ่งสัปดาห์

สาเหตุที่เคนจิโร่และพรรคพวกขึ้นเรือสำราญของเขาได้ เนื่องจากเมื่อหนึ่งสัปดาห์ที่แล้วพี่ชายของเขาได้จัดงานแต่งงานขึ้นบนเรือสำราญนี้โดยล่องเรือจากชลบุรีมาถึงจังหวัดกระบี่ เมื่อส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวไปยังบ้านพักตากอากาศของพี่ชายอันเป็นสถานที่ที่ทั้งสองเลือกเป็นที่ฮันนีมูน เขาก็ได้ออกเดินเรือในวันถัดมาเพื่อเดินทางไปฝรั่งเศสตามโปรแกรมที่ได้จัดเตรียมไว้

เคนจิโร่ไม่ยอมลงจากเรือเมื่องานแต่งงานเสร็จสิ้น สิ่งที่ดึงดูดใจให้เขาอยู่ต่อก็คือคาสิโนของรัฐศาสตร์ที่อยู่บนเรือสำราญ เคนจิโร่เล่นการพนันโดยไม่ฟังเสียงทัดทานของกัญติญาคู่หมั้นสาวแสนสวย และเป็นที่หมายปองของรัฐศาสตร์ด้วย เมื่อเงินของเคนจิโร่หมดเขาเริ่มกู้เงินในคาสิโนซึ่งรัฐศาสตร์ก็ปล่อยให้กู้ได้โดยไม่จำกัดจำนวนทำให้เคนจิโร่ติดกับดักของรัฐศาสตร์ที่ขุดหลุมพรางไว้

“มึงโกงกูไอ้เล็ก..มึงโกงกู” เคนจิโร่พูดด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น ที่เขารู้จักชื่อเล่นของรัฐศาสตร์เพราะณิชาเคยแนะนำให้รู้จักซึ่งทั้งสองรู้สึกไม่ถูกชะตากันตั้งแต่แรกเห็น เพราะเคนจิโร่มองสายตาของรัฐศาสตร์ที่มองมาที่คู่หมั้นสาวของเขา ทำให้ผู้ชายด้วยกันดูออกว่ารัฐศาสตร์กำลังคิดอะไร ถึงแม้ว่าเขาจะเกลียดชังคู่หมั้นก็ตาม แต่ส่วนลึกก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

รัฐศาสตร์วางแก้ววิสกี้ลงบนโต๊ะกระจกที่อยู่ตรงหน้า จากนั้นก็เดินเข้ามาหาเคนจิโร่ที่ยืนอยู่โดยมีลูกน้องของเขาจับแขนทั้งสองข้างของเคนจิโร่ไว้

“คาสิโนของฉันไม่เคยโกงใครที่แกเสียการพนันก็เพราะว่าแกไม่ยับยั้งชั่งใจเอง อันนี้ฉันก็ช่วยไม่ได้” รัฐศาสตร์พูดและยักไหล่ทั้งสองข้างแบบกวนๆ ทำให้เคนจิโร่โกรธเป็นอย่างมาก พยายามสะบัดตัวออกจากการเกาะกุม แต่หาสำเร็จไม่

“มึงปล่อยกูไอ้เล็ก..แล้วมึงมาสู้กับกูตัวต่อตัว”

เคนจิโร่ร้องท้า รัฐศาสตร์จึงพยักหน้าให้ลูกน้องของเขาปล่อยเคนจิโร่ เพื่อที่จะได้มาสู้กันแบบตัวต่อตัว การต่อสู้ของทั้งสองที่มีหมัด เท้าและอวัยวะส่วนต่างๆของร่างกายเท่าที่สามารถใช้เป็นอาวุธได้ เป็นไปอย่างเข้มข้นไม่มีใครเสียเปรียบได้เปรียบเรื่องรูปร่าง เพราะทั้งคู่มีรูปร่างที่ใกล้เคียงกันไม่ว่าจะเป็นความสูงใหญ่ บึกบึน และฝีไม้ลายมือการต่อสู้ เสียงโครมครามของข้าวของเครื่องใช้ที่อยู่ในห้องทำงานที่กว้างใหญ่ของรัฐศาสตร์ตกหล่นสู่พื้นจากแรงเหวี่ยงและแรงกระแทกของคนทั้งสอง

ฝ่ายลูกน้องของแต่ละคนไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่ง มีหน้าที่คอยคุมเชิงให้เจ้านายเท่านั้น โคกิเห็นว่าเคนจิโร่เจ้านายน้อยของตนกำลังเสียเปรียบจึงถอยร่นออกจากห้องเพื่อไปตามคนคนหนึ่งมาช่วยโดยมีสายตาของธนาพลที่เป็นทั้งเพื่อนและเลขาฯ ส่วนตัวของรัฐศาสตร์ดูอยู่ ธนาพลพยักหน้าให้มานพเดินตามออกไปดูเพราะไม่ไว้ใจพวกยากูซ่าที่มากด้วยเล่ห์เหลี่ยม

เสียงเคาะประตูดังรัวที่หน้าห้องพักของกัญติญา เธอจึงเดินมาเปิดประตูดูผู้มาเยือน เมื่อบานประตูถูกเปิดออก โคกิก็พูดออกมาทันควัน

“มิโกะ..แย่แล้วครับนายน้อยมีเรื่องกับคุณรัฐศาสตร์ ตอนนี้กำลังสู้กันอยู่ครับ”

“ที่ไหนคะพามิโกะไปเร็ว” กัญติญาถามอย่างกระตือรือร้น

โคกิไม่รอให้เสียเวลาเขารีบเดินนำกัญติญาไปที่ห้องทำงานของรัฐศาสตร์ทันที เมื่อมานพเห็นว่าโคกิมาตามกัญติญาจึงหลบอยู่ที่มุมทางแยก โดยที่ทั้งสองไม่ได้สังเกตเห็นเพราะมัวแต่ห่วงเจ้านายของตน

“หยุดนะ..บอกให้หยุด” กัญติญาจับท่อนแขนหนาของรัฐศาสตร์ไว้มั่นก่อนจะใช้แรงทั้งหมดที่มีดึงร่างของเขาที่กำลังอยู่บนตัวของเคนจิโร่ และตั้งท่าจะประเคนกำปั้นใส่หน้าของคู่หมั้นของเธอออกมา แรงดึงทำให้ทั้งสองเสียหลักและล้มลงไปนอนอยู่ที่พื้น ร่างของรัฐศาสตร์อยู่เบื้องล่างโดยมีร่างของกัญติญาทาบทับอยู่ ริมฝีปากของทั้งสองสัมผัสกันด้วยความไม่ตั้งใจ มันเป็นเพียงชั่วเสี้ยววินาทีแต่สำหรับรัฐศาสตร์แล้วเขามีความรู้สึกว่าริมฝีปากอิ่มเต็มของผู้หญิงคนนี้เป็นของเขา กัญติญาเองก็รู้สึกตกใจและรู้สึกซาบซ่านไปทั่วร่างกายเมื่อได้สัมผัสริมฝีปากหนาได้รูปสวยของเขา แม้จะเป็นสัมผัสเบาบางเหมือนนนก แต่กลับรู้สึกว่าหนักดุจหินผา เธอเป็นฝ่ายลุกขึ้นก่อนเมื่อตั้งสติได้

“เกิดอะไรขึ้นพี่เคนจิ?” กัญติญาหันมาถามเคนจิโร่คู่หมั้นหนุ่มที่นั่งมอง

อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสองตาไม่กระพริบ เขารู้สึกเจ็บลึกๆในใจแต่มันอยู่ลึกเกินไปเกินกว่าเขาจะรู้สึกหึงหวง และเขารู้ด้วยว่าจะเอาอะไรใช้หนี้การพนันในครั้งนี้

“ไม่มีอะไร แค่อยากออกกำลังกายเท่านั้น” เคนจิโร่พูดปดออกไปและลุกขึ้นยืน กัญติญารู้ดีว่าเคนจิโร่โกหก เพราะถ้าไม่มีเรื่องคอขาดบาดตายทั้งสองไม่มีวันต่อสู้กันเป็นแน่

“เกิดเรื่องอะไรกันขึ้นพี่โคกิ?” กัญติญาหันมาถามโคกิลูกน้องคนสนิทของเคนจิโร่ ซึ่งเป็นคนไปตามเธอมาที่นี่

“คือว่า..นายน้อยเล่นการพนันเสียครับ..แล้วมากู้เงินจากคาสิโนแถมยังไปอาละวาดที่คาสิโนจนต้องปิดทำการชั่วคราวครับ”

โคกิรายงานความประพฤติของเจ้านายน้อยของเขาให้กัญติญาได้รับฟัง ผู้ได้รับข่าวสารใหม่ถึงกับอึ้ง

“เท่าไหร่? พี่เคนจิเป็นหนี้เท่าไหร่?” กัญติญาตะโกนถามแต่ไม่มีใครตอบ จนกระทั่งเสียงทรงอำนาจเสียงหนึ่งตอบคำถามของเธออย่างละเอียด

“ไอ้เคนจิมันเป็นหนี้ฉันสองร้อยล้านรวมกับค่าเสียหายที่มันและพรรคพวกไปถล่มที่คาสิโนของฉันรวมกับรายได้ที่ฉันสูญเสียไป มันก็ไม่เท่าไหร่หรอกแค่พันกว่าล้านบาทเอง”

“ห๊า!!..อะไรนะ?” เสียงอุทานของเคนจิโร่และกัญติญาดังขึ้นพร้อมๆกัน เมื่อได้ฟังตัวเลขที่มากมายของรัฐศาสตร์

“ทำไมมันน้อยไปหรือไง? แกไปอาละวาดทำลายข้าวของของฉันเสียหายเกือบหมด คาสิโนของฉันต้องปิดปรับปรุงสามวัน ฉันต้องสูญเสียรายได้แต่ละวันเกือบสามร้อยล้าน แกลองคิดดูสามวันที่ฉันต้องปิดปรับปรุงฉันต้องเสียเงินไปเท่าไหร่?” คาสิโนของรัฐศาสตร์มีแต่ลูกค้าระดับมหาเศรษฐี เม็ดเงินที่กระจายอยู่ในคาสิโนแห่งนี้ไม่ต่ำกว่าวันละสามร้อยล้านบาท หากวันไหนนักเสี่ยงโชคเสียมากเขาก็จะได้เงินเพิ่มมากขึ้น

“ทำไมพี่เคนจิเล่นไม่ลืมหูลืมตาอย่างนี้ ที่นี่ไม่ใช่ญี่ปุ่นนะที่พี่เล่นเสียแล้วพี่จะได้เงินคืนน่ะ” หากเคนจิโร่เล่นการพนันเสียที่เขตปกครองของเขาไม่ว่าเคนจิโร่จะเล่นเสียเป็นจำนวนเงินเท่าไหร่ วันรุ่งขึ้นเคนจิโร่ก็จะได้เงินคืนเท่านั้น แต่ที่จะได้เพิ่มมาก็คือค่าเสียเวลาที่เขาไปเล่นการพนัน ถ้าหากบ่อนการพนันนั้นยังอยากจะหากินในเขตปกครองของเขาอยู่ แต่ที่นี่ไม่ใช่เขาเล่นเสียจนหมดตัวและต้องการแก้ตัวคืน เขาจึงกู้เงินจากคาสิโนและเล่นเพื่อต้องการเอาชนะและอยากได้เงินของเขาคืน

“โธ่โว้ย!!.พูดมากอยู่ได้โทรฯ ไปหาพ่อของฉันสิ..บอกให้โอนเงินมาให้ฉันด้วยพันล้าน” เคนจิโร่พูดอย่างไม่สะทกสะท้านในความผิดที่ตัวเองก่อ

“แล้วคุณลุงมีเงินถึงพันล้านเหรอ? พี่เคนจิพูดไม่คิดเลย”

กัญติญาพูดอย่างเหลืออด เพราะเธอรู้ดีว่าเงินของคุณลุงทางาดะ บิดาของเคนจิโร่มีเงินเทียบเท่าไม่ถึงพันล้านบาท เธอรู้ดีว่าจำนวนเงินในบัญชีคิดแล้วประมาณเจ็ดร้อยกว่าล้านเท่านั้น ถึงแม้ว่าบิดาของเคนจิโร่จะเป็นยากูซ่าชื่อดังของญี่ปุ่น แต่เป็นยากูซ่ามือสะอาดไม่ค้ามนุษย์ ไม่ค้ายาเสพติดหรือที่เรียกง่ายๆ ว่าไม่ยุ่งเกี่ยวกับสิ่งผิดกฎหมายทุกชนิด จึงทำให้บิดาของเคนจิโร่มีเงินน้อยกว่ายากูซ่าพรรคอื่น แต่ที่ทางาดะมีมากกว่าพรรคอื่นก็คืออำนาจและอิทธิพล

“แล้วทีนี้จะทำยังไง? คุณลุงไม่ช่วยพี่หรอกถ้ารู้ว่าพี่ติดหนี้การพนันมากมายขนาดนี้ พี่ก็รู้ว่าคุณลุงเกลียดการพนันมากแค่ไหน? แล้วอีกอย่างพี่ไม่กลัวคุณลุงหัวใจวายหรือไง?” บิดาของเคนจิโร่มีโรคประจำตัวคือโรคหัวใจ หากรู้ว่าลูกชายเพียงคนเดียวติดหนี้การพนันซึ่งเป็นสิ่งที่ท่านเกลียดที่สุดในชีวิต กัญติญาไม่อยากคาดคิดเลยว่าอาการของทางาดะจะกำเริบหรือไม่

“โธ่โว้ย!!..” เคนจิโร่สบถก้องอย่างหัวเสีย ก่อนจะหันมามองกัญติญาที่ยืนร้องไห้อยู่สลับกับใบหน้าของรัฐศาสตร์ที่จับตามองคู่หมั้นสาวของเขาอยู่ตลอดเวลา และเขาก็รู้แล้วว่าเขาจะจัดการยังไงกับหนี้ก้อนนี้

“นายต้องการอย่างอื่นที่ไม่ใช่เงินไหม?” เคนจิโร่ถามรัฐศาสตร์ กัญติญามองหน้าคู่หมั้นหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ แต่รัฐศาสตร์พอจะอ่านความคิดของเคนจิโร่ออก เขายิ้มก่อนจะพูด

“มันก็ขึ้นอยู่กับว่าจะเอาอะไรมาแลกจำนวนเงินที่ฉันสูญเสียไปและมันคุ้มมากแค่ไหน?” รัฐศาสตร์จ้องมองเคนจิโร่อย่างมีความหมาย เคนจิโร่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะตอบ

“คุ้มสิฉันรับรองเพราะฉันลองมาแล้ว และรู้ดีว่ามันคุ้มมากแค่ไหน”

รัฐศาสตร์หน้าตึงเล็กน้อยกับคำพูดของเคนจิโร่ แสดงว่าเคนจิโร่กับกัญติญาต้องมีความสัมพันธ์เกินกว่าคู่หมั้นธรรมดา แต่ทำไมคำพูดของเคนจิโร่มันทำให้เขาเจ็บหนึบในใจอย่างบอกไม่ถูก

“แล้วอะไรล่ะที่แกจะเอามาแลกใช้หนี้?” รัฐศาสตร์ถาม เคนจิโร่เดินเข้ามาใกล้กัญติญาก่อนจะโอบไหล่มนของเธอพลางลูบแขนเรียวเสลาของเธอไปมาก่อนก้มลงจูบที่ไหล่เบาๆ

“ฉันยกให้มิโกะให้แกเพราะตอนนี้ฉันเบื่อพอดี”