บทที่ 2

สายน้ำ

“คุณหมอ คุณหมอ ต้องช่วยแม่ของน้ำนะค่ะ น้ำขอร้อง” สายน้ำเอ่ยกับคุณหมอขณะที่พยาบาลกำลังเข็นแม่ของฉันเข้าห้องฉุกเฉิน

“ญาติ คนไข้รอด้านนอกนะคะ” พยาบาลปิดประตูห้องไม่ให้ฉันเข้าไป สายน้ำได้แต่นั่งร้องไห้ และเฝ้ามองประตูห้องฉุกเฉิน เธอเอาแต่ร้องไห้ อยู่ ๆ แม่เธอก็เป็นลมล้มพับไปต่อหน้าต่อตา

ผ่านไปซักพัก คุณหมอก็เปิดประตูห้องออกมา เธอจึงวิ่งเข้าไปหาคุณหมอทันที

“แม่ของน้ำเป็นยังไงบ้าง ค่ะ”

“ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยดีแล้วนะครับ แต่ต้องพักรักษาตัวอีกซักสองสามวัน”

“คนไข้ แค่ร่างกายอ่อนเพลีย เนื่องจากพักผ่อนไม่เพียงพอนะครับ น้ำเกลือหมดกระปุก พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้ ครับ”

“ขอบคุณ คุณหมอมาก ๆเลยค่ะ” จากนั้นสายน้ำรีบเข้าไปหาผู้เป็นแม่ทันที

“แม่ ไม่เป็นไรแล้วละจ๊ะ” ผู้เป็นแม่เอ่ยมาบอกกับลูกสาว

“แม่ไม่เป็นไร น้ำก็ ดีใจแล้วละจ๊ะ เดี๋ยวน้ำกลับไปเอาของที่บ้าน แล้วมาอยู่เป็นเพื่อนแม่นะจ๊ะ”

“ไม่เป็นไรหรอกลูก น้ำไปทำงานเถอะ ขาดงานบ่อย ๆ เจ้านายจ๊ะว่าเอา”

“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ วันเดียวเอง” เธอเอ่ยบอกกับมารดา เพื่อให้ท่านสบายใจ

“งั้นก็แล้วแต่น้ำเถอะจ้า”

@ มหาวิทยาลัย W

ฉันชื่อสายน้ำ เรียนอยู่ปี 4 คณะนิเทศ มหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่ง ฉันอาศัยอยู่กับแม่กันแค่สองคน ไม่ได้เป็นคนร่ำรวยอะไร ฐานะปานกลาง

“ น้ำ นั่งเหม่ออะไรยะ” ยัยต้นหลิวหันมาทักฉันขณะที่ฉันกำลังนั่งคิดอะไรอยู่

“ เดือนหน้าก็ต้องจ่ายค่าเทอมอีกแล้ว ตั้งเก็บที่ฉันมี อาจจะไม่พอนะ เมื่อเช้าพึ่งจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แม่”

“ เออ แล้วนิแม่แกเป็นไรมากไหมอะ”

“ไม่..อะ แค่พักผ่อนไม่เพียงพอนะ ตอนนี้กลับบ้านแล้ว” ยัยต้นหลิวพยักหน้ามาให้ฉัน

“ไม่เป็นก็ดีแล้วแก”

“อืม”

“เห็นยัยแคทบอกใกล้ถึงแล้ว ทำไม่ยังไม่มา นี้ใกล้เวลาจะขึ้นเรียนแล้วนะ” ยัยต้นหลิวยกนาฬิกามาดูที่ตอนนี้ใกล้เวลาที่พวกฉันจะขึ้นเรียนกันแล้ว แต่ยัยแคท เพื่อนอีกคนของฉันก็ยังมาไม่ถึง

“ งั้นเราขึ้นก่อน ยัยแคทเลยไหม ขึ้นช้าอายคนอื่นเขา” ยัยต้นหลิวพยักหน้า และฉันกับเพื่อนก็เดินเข้าห้องเรียน

พออาจารย์เข้าห้องได้ซักพัก ยัยแคท ก็เดินเข้าห้องมานั่งลงข้างฉัน

“อาจารย์สอนถึงไหนแล้ว กูขอจดบ้างสิ” และฉันก็ยื่นสมุดให้ยัยแคท

“ขอบใจ มึงมากนะ”

“ไม่เป็นไร” ฉันตอบเพื่อนกลับ ฉันมีเพื่อนสองคนคือยัยต้นหลิวเพื่อนที่มาด้วยกันตั้งแต่มัธยม ส่วนยัยแคทเพื่อนตอนปี 2 เพราะยัยแคทโอนมาจากมหาลัยอื่น

“แล้วทำไมมึงพึงมาละ” ยัยต้นหลิวถามยัยแคท

“เมื่อคืนกูเลิกงานดึกนะ เลยตื่นสายไปหน่อย” พอเลิกเรียน พวกฉันก็มานั่งทานข้าวที่โรงอาหาร

“ศุกร์หน้า จ่ายค่าเทอมวันสุดท้ายแล้ว พวกมึงจ่ายกันยัง” ยัยแคทหันมาถามฉันกับยัยต้นหลิว

“ ยังเลย อะ ยังมีไม่พอ” ฉันตอบเพื่อนไป

“เอากับกูก่อนไหม” ยัยต้นหลิวหันมาถามฉันมา

“มึงเก็บไว้เถอะ ไว้ไม่พอจริง ๆ กูค่อยยืมมึง” ฉันบอกเพื่อน

อืด ๆ ๆ เสียงโทรศัพท์ ยัยแคทสั่น

“ฮัลโหล ค่ะ เจ้ ได้จ๊ เดี๋ยวจะลองถามยันอันดู ถ้าไม่ได้ คนอื่นได้ไหมเจ้”เสียงยัยแคทคุยโทรศัพท์กับ เจ้ ที่ทำงานของมัน และซักพักยัยแคทก็หยิบโทรมาโทรหาใครซักคนน่าจะเพื่อนมันนะ

“ไม่ได้ กูละเซ็ง” ยันแคทบ่นมา

“เป็นไร อะมึง” ยัยต้นหลิวถามยัยแคท

“กูโทรหาเพื่อนให้ไปรับงานคู่กับกู มันดันไม่ว่าง กูจะหาใครแทนดี งานก็พรุ่งนี้แล้ว”

“ กูนึกออกแล้ว” ยันแคทหันหน้ามามองฉัน

“ สายน้ำ มึงช่วยกูหน่อยนะ”

“ กู...นี้นะ”

“ใช่ มึงทำได้น้ำ แค่ไปโบกธง ปล่อยรถแข่งคู่กับกู แป๊บเดียว ห้าพันเลยนะ มึงจะได้ตังมาจ่ายค่าเทอมด้วย งานมีตั้งสามวันแหน่ะ” ก็น่าสนนะสามวันหมื่นห้า พอจ่ายค่าเทอมพอดี

“แต่หุ่นแบบกูเขาเอาเหรอ”

“หูย..!!! แบบนี้แหล่ะมึง เดี๋ยวกูส่งรูปมึงให้เจ้กูดูก่อนนะ”

Line

Line

“ เจ้กูตกลง พรุ่งนี้เรียนเสร็จมึงไปแคสงานกับกูก่อน”

“อืม” ฉันบอกยัยแคทไป

“งั้นกูไปก่อนนะมึง” วันนี้กูมีงานต่อ

“ มึงเอาจริงเหรอน้ำ” ยัยต้นหลิวถามฉันขณะอยู่กันสองคน

“ มึงว่ากูแคทงานผ่านป่ะ” ฉันมีความกังวลอยู่ไม่น้อยที่จะไปเป็นพริตตี้พรุ่งนี้

“ แบบมึงผ่านชัวร์ ต้นหลิวคอนเฟิร์ม”

“สวยๆ แบบมึง ได้อยู่แล้ว เชื่อกู”