เริ่มเกิดใหม่

เริ่มเกิดใหม่

ความมืดโอบล้อมตัวเธอเอาไว้ ร่างกายรู้สึกหนักอึ้งชนิดที่จะกระดิกนิ้วยังทำไม่ได้ ความเย็บเฉียบปะทะกับผิวกายเสียจนขนลุกซู่ แต่ถึงแม้เธอจะไม่ลืมตา ภาพต่าง ๆ ก็ปรากฏขึ้นในหัวของเธอซ้ำไปซ้ำมา

ไม่...เธอไม่ได้อยากจะนึกถึงอดีตพวกนี้

'งั้นหนูชื่อลอเรนท์นะคะ'

'ย้อ...เย้น'

'ลอเรนท์ค่ะ'

ผมสีน้ำตาลประกายชมพูที่ไม่มีใครเหมือนถูกมัดเป็นจุกสองข้างอยู่อย่างน่ารัก ดวงตากลมโตสีเทาหม่นเปล่งประกายราวกับเอาท้องฟ้ายามค่ำคืนมาใส่เอาไว้ เธออยู่ในชุดกระโปรงลายดอกไม้เนื้อดีที่ดูก็รู้ว่ามีราคาไม่เบา เธอฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุขโดยไม่รู้เลยว่าตัวเองถูกทิ้งเอาไว้

เธอจำได้ว่าตัวเองถูกจูงมือมาเรื่อย ๆ ก่อนจะมาหยุดที่หน้าโบสถ์สีขาวโทรมๆ หลังหนึ่ง ความเย็นเยียบจากฝ่ามือที่ถูกเกาะกุมมาตลอดทำให้เธอหันซ้ายหันขวาอย่างตกใจ แรงผลักทีหลังทำให้เธอหน้าคะมำ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ไม่มีใครอยู่อีกแล้ว เธอที่กำลังจะร้องไห้ก็ได้ซิสเตอร์คนหนึ่งเข้ามากอดปลอบเอาไว้ ถามชื่อไปมา เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองชื่ออะไร จึงได้ชื่อใหม่เป็น 'ลอเรนท์' ไปโดยปริยาย

ภาพตัดมาอีกครั้งตอนเจอกับเหล่าเด็ก ๆ ในโบสถ์ เธอยังคงมีความสุข ลืมเลือนเรื่องราวในอดีตไปเสียสิ้น ขนาดตอนนี้ตัวเองมานึกถึงยังอดด่าตัวเองว่าโง่ออกมาไม่ได้เลย ดันคิดไปว่านี่คือครอบครัวขนาดใหญ่ของเธอ ทุกอย่างดำเนินมาด้วยดีจนกระทั่งเธออายุสิบสองขวบ

เศรษฐกิจซบเซาลง ค่าเงินแพงขึ้นอย่างไม่น่าให้อภัย โบสถ์ที่แทบไม่มีรายรับนี้จะอยู่ได้ยังไง เพียงไม่นานก็ถูกขายทิ้ง ทุกคนกระสับกระส่ายและแยกย้ายกันไปตามทาง เมืองของเธอใช่ว่าเด็ก ๆ จะอยู่คนเดียวไม่ได้ อย่างมากก็แค่ไปเป็นขอทานเท่านั้นเอง สำหรับคนอื่นอาจจะแค่ต้องหาเส้นทางใหม่ แต่สำหรับเธอคือโลกทั้งใบถูกพังทลายลง

เป็นครั้งแรกที่เข้าใจคำว่า 'เห็นแก่ตัว'

'ขอโทษนะลอเรนท์ แต่ฉันเอาหนูไปด้วยไม่ได้จริง ๆ '

'เอ่อ ครอบครัวฉันมีคนเยอะมาก คงเลี้ยงหนูอีกคนไม่ไหวหรอก'

คำปฏิเสธมากมายถูกถ่ายทอดออกมา ทั้ง ๆ ที่เธอแค่จะเข้าไปถามเท่านั้นเองว่าพวกเขาจะทำยังไงต่อไป เธอรู้เลยว่าที่แห่งนี้กำลังจะถูกขาย และไม่มีใครคิดจะต่อสู้เพื่อรักษามันเอาไว้ พวกเด็ก ๆ หลายคนทำใจและออกกันไปนานแล้ว บางคนยังพ่นคำดูถูกว่าเธอเป็นพวกโง่เง่า ตามโลกไม่ทันด้วย

เธอยอมรับว่าเธอตามไม่ทัน และออกจะโง่เง่าไปบ้าง

แต่ทำไมเธอต้องยอมรับตรรกะเน่าเฟะแบบนั้นด้วย

ในเมื่อไม่มีใครอยากช่วยโบสถ์แห่งนี้ เธอก็จะไม่สนใจอีก เธอแค่คิดว่ามันเป็นบ้านเกิดของพวกเธอเท่านั้นเอง ใครจะไปคิดละว่าการเอามันไปขายจะคุ้มกว่าความทรงจำที่พวกเรามีต่อสถานที่แห่งนี้

เธอใช้ชีวิตเป็นขอทานนับตั้งแต่นั้น คุ้ยขยะเพื่อหาอะไรมาประทังชีวิต เดินขอเศษตังเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อซื้อของที่จำเป็น โดนดูถูกเหยียดหยามก็มี บางครั้งพวกเจ้าถิ่นก็รุมตีเธอ หาว่าเธอข้ามเส้นอาณาเขตของพวกเขา แล้วก็ขโมยเงินเธอไป

จนเธออายุสิบห้า เธอถูกคุณยายคนหนึ่งช่วยเอาไว้ คุณยายให้บ้าน ให้อาหารและให้ความรู้เธอ พอเจอคุณยายทำให้เธอรู้ว่าหัวใจของเธอยังคงบริสุทธิ์อยู่ดั่งเดิม มันไม่ได้แปดเปื้อนไปตามสภาพแวดล้อมที่เธออยู่ เธอดีใจจนร้องไห้ออกมา แม้มันจะเป็นเครื่องยืนยันว่าเธอยังคงเป็นลอเรนท์ที่โง่เง่าและโลกสวยของคนอื่นอยู่

เธอเรียนข้ามชั้นด้วยการขอสอบกับรัฐบาล มันเป็นโปรแกรมที่ถูกคิดค้นขึ้นสำหรับผู้ที่ด้อยโอกาสทางการศึกษา แต่ไม่อยากไปโรงเรียนทั้ง ๆ ที่อายุไม่ใช่ เธอจึงได้เข้าเรียนต่อม.ปลายตามอายุของเธอ ไม่จำเป็นต้องไปเรียนตั้งแต่ประถม แน่นอนว่าคุณยายคือผู้สนับสนุนหลักของเธอในครั้งนี้

แต่ในตอนที่กำลังจะจบม.ปลาย คุณยายของเธอก็เสียชีวิตไปเสียก่อน...ด้วยการช่วยเด็กคนหนึ่งที่กำลังตกน้ำ

เด็กคนนั้นรอด แต่คุณยายเธอไม่

เธอรู้ว่าคุณยายออกกำลังกายตลอดจนมีร่างกายแข็งแรงเหมือนหนุ่มสาว แต่ยังไงอายุของคุณยายก็ไม่ใช่วัยที่จะโดดลงไปในแม่น้ำแล้วพาเด็กคนหนึ่งขึ้นมาไหม?

'ทำไมกันคะคุณยาย...'

นั่นคือคำถามที่เธอคิดในใจตลอด จนวันหนึ่งมีจดหมายจ่าหน้ามาถึงเธอ คุณยายเป็นคนเขียนมันขึ้นมา

'ลอเรนท์หลานรักของยาย หากหลานได้รับจดหมายนี้แสดงว่ายายคงไม่อยู่กับหนูแล้ว ยายคงไม่ได้ให้กำลังใจและอยู่เคียงข้างหนูอีก แต่ยายหวังว่าไม่ว่าหนูจะเจอกับปัญหาอะไร หนูจะยังคงเป็นหนู เป็นลอเรนท์ที่น่ารักของยาย อย่าได้คิดว่าตัวเองเป็นคนโง่ที่ไม่เคยเห็นแก่ตัวหรือโกรธแค้นผู้อื่น หนูก็คือหนู ใช้ชีวิตอันแสนงดงามนี้เผื่อยายด้วย รักเสมอ...'

เธอร้องไห้อย่างหนัก ร้องจนไม่มีน้ำตา นั่นสิ ทำไมเธอต้องโกรธคุณยายที่กระโดดลงไปช่วยเด็กน้อยนั่นด้วย ในเมื่อหากเป็นเธอ เธอก็เลือกที่จะทำ เธอจะเชื่อคุณยายที่เลิกคิดว่าตัวเองเป็นคนโง่และโลกสวย เธอแค่เป็นเธอ...แค่เป็นลอเรนท์ที่อยากมอบความสุขให้ทุกคนก็พอ

'...แล้วความสุขของเธอล่ะ? '

เฮือก!

ความมืดและภาพในอดีตที่ราวกับเธอวนเวียนอยู่กับมันมานานแสนนานจางหายไป ความเย็นเฉียบและของเหลวที่ทะลักเข้าทางจมูกเป็นต้นเหตุให้เธอขยับร่างกายอันแสนอ่อนแอของตัวเองแล้วตะเกียกตะกายเพื่อให้พ้นจากความอึดอัด

"แค่ก!! "

เปลือกตาสีไข่มุกลืมตาโพลงขณะมองไปรอบๆ ตัวอย่างงุนงง ทะเลสาบสีฟ้าใสแต่กลับมองไม่เห็นก้นนั่นเป็นสถานที่ที่เธออยู่ มองไปทางฝั่งก็พบแต่พืชพรรณสีเขียวอย่างไม่เห็นสิ่งมีชีวิตอื่น เธอหันซ้ายหันขวาอย่างตื่นตระหนก แต่ความอ่อนแรงจากร่างกายเริ่มบ่งบอกถึงขีดจำกัดที่จะลอยคออยู่เหนือน้ำ

เธอว่ายเข้าฝั่งก่อนจะยันกายลุกขึ้นแล้วนอนแผ่หลาอย่างไม่สนมาด ความแปลกใหม่มาจากร่างกายที่ไม่ชินกับสติที่ยังไม่เข้าที่ เธอหลับตาลงอีกครั้งก่อนจะพยายามประมวลผล

เธอจำได้ว่าถูกลากไปยังห้องทดลองแล้วถูกน้ำสีฟ้าใสที่ท่วมสูงพรากเอาลมหายใจออกไป แต่แทนที่โลกจะดับมืด เธอกลับรู้สึกลอยละล่องอยู่กลางอากาศมาเป็นเวลานาน วนเวียนอยู่แต่วังวนของอดีต มารู้สึกตัวอีกทีก็ดันนอนอยู่ใต้ก้นทะเลสาบเสียแล้ว

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...

เธอยันกายลุกขึ้นก่อนจะคลานไปยังริมทะเลสาบ ชะโงกหน้ามองลงไปยังผิวน้ำ ใบหน้าขาวใสได้รูป ปากนิด จมูกหน่อย ดวงตากลมโตที่มีขนตาเรียงแพกันอย่างสวยงาม ทั้งยังงอนสวยอย่างไม่ต้องพึ่งที่ดัดฉายแววตื่น

ตระหนก เรือนผมสีน้ำตาลประกายชมพูคลอเคลียใบหน้า มันยาวชนิดที่บางส่วนตกลงสู่ทะเลสาบ แม้มันจะยาวรุงรังเพราะไม่ได้จัดทรง แต่ก็ดูเนียนนุ่มเป็นธรรมชาติ

ร่างกายสีขาวสะอาดภายใต้ชุดสายเดี่ยวกระโปรงยาวสีขาวที่เปียกน้ำจนแนบลู่ไปกับเรือนร่างเผยสัดส่วนอย่างชัดเจน อกเป็นอก เอวเป็นเอว และสะโพกที่พอดีมือ แม้หน้าอกจะเทียบกับร่างลิลิธไม่ได้ แต่พอมันบวกกับใบหน้าและส่วนอื่น ๆ ก็บอกได้เลยว่าเป็นร่างกายที่เพอร์เฟกมาก

แต่เดี๋ยวนะ...อย่าบอกนะว่าเธอหลุดมาเข้าร่างคนอื่นอีกแล้ว!

"ป่ะ...เป็นไปได้ยังไง" แม้แต่เสียงยังหวานเลยโว้ย! ตอนนี้เธอกล้าเชิดหน้าเดินคู่กับนางเอกเลยเอ้า! ร่างนี้โคตรของโคตรของโคตรสวยอ่ะ!

[โฮสต์...]

"ระบบ! " เธอหันหน้าไปมองเจ้าปิงปองสีขาวที่ปรากฏตัวอย่างช้า ๆ มันบินต่ำลงอย่างบ่งบอกว่าตอนนี้ตัวมันกำลังรู้สึกผิด

[ระบบทำให้โฮสต์ต้องตาย...]

"พูดอะไรน่ะระบบ! ร่างนี้ไฉไลกว่าร่างเก่าเยอะเลยนะ! " หญิงสาวยิ้มอย่างอารมณ์ดี พอลุกขึ้นยืนก็พบว่าตัวสูงกว่าร่างเก่าเยอะ พอๆ กับร่างเดิมในโลกก่อนของเธอเลย

[ทำไมโฮสต์ต้องทำท่าดีใจขนาดนั้น]

"ก็ฉันบอกอยู่ว่าร่างนี้มันสวย! "

[แต่นี่มันร่างโฮสต์ในโลกก่อนนะ]

"...ห๊ะ?! "