ตอนที่ 1

ปึก!!! ใครคนหนึ่งที่มัวแต่เดินก้มหน้ามองพื้นเธอจึงเดินชนกับอกของผมจนล้มก้นกระแทกในขณะที่ผมกำลังจะเดินกลับที่พัก

“อุ๊ย!! ขอโทษค่ะ ฉันไม่ระวัง” เธอคนนั้นเอ่ยขอโทษขึ้นทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้มองหน้าผมด้วยซ้ำ จนเธอเงยหน้ามองมาที่ผมพร้อมกับลุกยืนปัดสิ่งสกปรกออกจากเสื้อผ้า เธอเป็นผู้หญิงที่ดูมีเสน่ห์ ใบหน้าที่ไม่ได้แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางจนหนาเตอะแต่ก็ยังดูสวย ใบหน้าที่มองดูแล้วเธอมีความสวยด้วยธรรมชาติสรรค์สร้างทั้งหมดไร้การตกแต่งเพิ่มเติมด้วยสิ่งแปลกปลอมและนวัตกรรมสมัยใหม่

“ไม่เป็นไร...คุณเจ็บหรือเปล่า” ผมเอ่ยขึ้นพร้อมเข้าไปพยุงเธอ รอยยิ้มบางๆ ที่ผมส่งให้พร้อมจ้องมองใบหน้าที่มีเสน่ห์จนไม่อยากจะละสายตา ดวงตาที่คมกลมโตที่เปล่งประกายอย่างน่าหลงใหลเมื่อสบตามันช่างดึงดูด

“ไม่เจ็บเลยค่ะ ต้องขอโทษอีกครั้งนะคะที่ทำให้เสียเวลา” เธอพูดด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์จนผมต้องหลุดจากภวังค์เสน่หานี้ นี่ใช่ไหมที่เขาบอกว่าผู้หญิงมีเสน่ห์ที่รอยยิ้มและแววตาที่แสดงออกมาด้วยความจริงใจ แล้วเธอก็เดินจากไปแต่รอยยิ้มสุดท้ายที่เธอส่งมามันยังติดตรึงในใจของผม.....

ผมชื่อแซม อายุยี่สิบหกปี ผมไม่ใช่คนดีและผมก็ไม่ใช่คนเลวครับ ผมเป็นคนเทา ๆ (แซวเล่นครับ) ผมเป็นช่างภาพอิสระ ด้วยความที่มีน้องสาวเป็นคนชอบถ่ายรูปเธอขอให้ผมเรียน ผมเป็นคนรักน้องสาวมาก ก็พวกเรามีกันแค่สองพี่น้องนี่ครับ ฐานะทางบ้านของผมอยู่ในระดับปานกลาง พอกินพอใช้ไม่ได้ร่ำรวยมากมาย พ่อแม่ทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดารายได้ต่อเดือนแค่หลักหมื่น ผมลืมแนะนำน้องสาวผู้แสนซุกซนของผม เธอชื่อซินอายุสิบเก้าปี กำลังเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่งเธอเลือกเรียนเหมือนแม่ เธอมักจะบอกว่าแม่คือไอดอลของเธอ แม่ของผมเป็นคนเก่ง แม่เคยเล่าชีวิตตอนเด็ก ๆ ให้พวกเราฟังเสมอว่าแม่ไม่ได้มีชีวิตที่สุขสบายตอนอายุเท่าซินแม่ต้องหาเงินเรียนเองเพราะด้วยฐานะทางบ้านของตากับยายไม่ได้มั่งมีเหมือนคนอื่น ๆ แต่แม่รักที่จะเรียนเลยรับจ้างทุกอย่างที่มีคนจ้างได้เงินมาแม่ก็จะแบ่งให้ยายบ้างและเก็บไว้ส่วนหนึ่งไว้จ่ายค่าเทอม นั่นแหละครับผมและน้องถึงไม่อยากให้พ่อกับแม่ผิดหวังในตัวพวกเราในเรื่องเรียน ถึงผมจะเที่ยวบ้าง เล่นบ้างแต่ผมไม่เคยทิ้งการเรียน ผมยังเรียนดีเสมอ เพราะเมื่อเทียบกับแม่พวกผมสบายกว่าแม่มาก พวกผมไม่ต้องหาเงินจ่ายค่าเทอมเองแต่ผมไม่ได้อยู่เฉยๆ นะครับระหว่างที่เรียนช่วงมหาลัยด้วยพรสวรรค์ที่ผมมี ผมรับจ้างถ่ายภาพตามงานต่าง ๆ ถึงจะได้เงินไม่มากมายเท่าไหร่ ผมก็ไม่เคยติ แต่ผมก็ทำเพราะถือว่ามันจะเป็นการพัฒนาฝีมือของผมไปด้วย

“ให้ตายเถอะ... ทำไมผมต้องนึกถึงคุณด้วยนะ ” ผู้หญิงที่เดินชนผม ใบหน้าและรอยยิ้มที่ทรงเสน่ห์มันยังติดตรึงในสายตาของผม ตอนนี้ผมนั่งทำงานอยู่ในอาพาร์ทเม้นที่เช่าอยู่แต่ก็ต้องหวนนึกถึงใบหน้าของเธอ ผมยังไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของเธอแต่ทำไมเธอถึงมีอิทธิพลต่อจิตใจและร่างกายของผมขนาดนี้ “ขอให้ผมได้เจออีกครั้งเถอะ...ยัยหน้าหวาน”

ผมเอ่ยพึมพรำออกมาด้วยความไม่เข้าใจตัวเองอารมณ์ที่มันพุ่งพล่านเมื่อนึกถึงใบหน้าหวานที่ทรงเสน่ห์ของเธอมันทำให้ความต้องการของผมเกิดขึ้น แค่เพียงความคิดผมก็อยากจะครอบครองเธอทั้งตัวและหัวใจ