รอยรักบนรอยแค้น บทที่1.

รอยรักบนรอยแค้น

วรดร @ เขียน

บทนำ

อดีตรักที่ถูกเก็บไว้ในใจ เป็นความทรงจำที่เจ็บปวด รักแรก...แต่กลับผิดหวัง ทั้งที่ยังไม่ได้เอ่ยปาก ถูกดูแคลน เพียงเพราะเธออยู่คนระดับ เป็นความอับอายที่ แอนนา จำไม่ลืม ครั้งเมื่อย้อนกลับมาเจอกันเพราะโชคชะตา...เขาคนนั้นกลับจำเธอไม่ได้!!

แถมมีทีท่าว่าพึงใจเธอเสียอีก...

เธอพยายามไม่สนใจ...

แต่เมื่อได้ยินคำพูดของเขา...แบบบังเอิญ!!

เธอเป็นแค่ของเล่นยามว่างของพวกเขา

แอนนาเปลี่ยนความคิด เธอต้องการเอาคืน...

บทที่1. ความทรงจำวัยเด็ก

เช้าวันหนึ่ง วันที่อากาศแจ่มใสที่สุดในรอบเดือน แสงแดดอ่อนของฤดูหนาวต้นเดือนธันวาคน เดือนสุดท้ายของปี หลายๆ คนกำลังวางแผนสำหรับวันหยุดยาวสิ้นปี... และหลายคนอีกเช่นกันที่ไม่รู้ว่าควรทำอะไรในวันหยุดยาวๆ แบบนั้น สาวๆ กลุ่มหนึ่ง ทุกคนสวยและรูปร่างดี แต่พวกหล่อนกลับยังไม่มีคนรู้ใจ เมื่อแต่ละคนกำลังสนุกกับการทำงาน หลังเดินออกมาจากรั้วมหาวิทยาลัยได้ไม่กี่เดือน

“เฮ้!! วางแผนยังจะไปเที่ยวไหนกันดีจ้ะ?” พิมพิสา สาวน้อยวัย24ปี หนึ่งในสาวๆ กลุ่มนี้เอ่ยปากถาม ขณะกำลังรับประทานอาหารมื้อเที่ยงช่วงพักกลางวัน พวกเธอทั้งหมด มานั่งรับประทานอาหารในสวนหย่อมของบริษัท บริษัทโทรคมนาคมยักษ์ใหญ่ที่ครองตลาดการสื่อสารของประเทศ ทีเซ่นคอร์ปอเรชั่น!!

“แอนเธอล่ะ” แอนนา อีวานอฟ สาวสวยที่สุดในกลุ่มส่ายหน้าเบาๆ เธอเป็นลูกครึ่งไทย-รัสเซีย ที่เติบโตในประเทศไทย หลังบิดาสิ้นชีวิต มารดาแอนนาพาเธอกลับมาบ้านเกิด และเธอก็ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ตั้งแต่บัดนั้น

“คงทำกับข้าวอร่อยๆ ให้แม่กินน่ะ ไม่รู้จะไปไหนเหมือนกัน” ครอบครัวเล็กๆ ประกอบด้วยเธอกับมารดา บ้านหลังน้อยจากเงินส่วนที่เหลือหลังจากส่งบิดาไปหาพระเจ้าเรียบร้อย

“หูยยย... ไปเที่ยวกันมั้ย มีโปรถูกๆ เยอะแยะ ทะเลสวยน้ำใส แถมได้เหล่หนุ่มหล่อๆ ฟรี!! พวกเราน่าไปหาความสุขใส่ตัวหลังทำงานหนักมาทั้งปีกันนะ” อริสลาเอ่ยเสียงกระตือรือร้น ดวงตาใสแจ๋วแพรวพราว เมื่อคาดการณ์ล่วงหน้ากับวันหยุดแสนสนุก

“นั่นซิ... แม่เธอก็คงไปถือศิลอยู่วัดเหมือนเคย อยู่บ้านคนเดียวเหงาแย่”

ทรงสมร มารดาของแอนนาหันหน้าเข้าหาพระธรรมปฏิบัติเช่นนั้นมานานจนเพื่อนทั้งกลุ่มรับรู้

สาวลูกครึ่งเบ้ปาก เธอเกลียดวันคริสต์มาส เพราะความทรงจำวัยเด็กก่อนที่จะกลับมาอยู่เมืองไทยนั้น เป็นความทรงจำแสนเลวร้าย!!

วันอันแสนเศร้านั้น เริ่มต้นขึ้นแบบที่เธอไม่อยากนึกถึง แต่ความทรงจำนั่นตามมาหลอกหลอนเธอจวบทุกวันนี้

เธอถูกเด็กชายคนหนึ่งฉีกหน้าในวันที่ควรมีความสุข เด็กหญิงผิวขาวแก้มป่อง น่ารักน่าเอ็นดู แต่เด็กคนนั้นกลับไม่สนใจ เมื่อเขามีคนที่หมายปองอยู่ในใจแล้ว แต่เขาก็ไม่น่าฉีกหน้าเธอ ท่ามกลางเพื่อนๆ ทุกคนของเขา แอนนาจำได้ไม่มีวันลืมเด็กผู้ชายคนนั้นชื่อ... คีริว วอลคอฟ

“ใครจะไปสนเธอล่ะ จะไปไหนก็ไปป่ะ!!”

คีริวผลักอกเด็กหญิงที่เดินตามเขาต้อยๆ แล้วตวาดเสียงดัง ไม่สนใจสักนิดว่าจะอยู่ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนทั้งห้อง

เด็กน้อยยกมือขึ้นปาดผิวแก้ม เธอปัดเศษหิมะที่เกาะติดตามชายกระโปรง ก้มหน้าซ่อนความอายจากสายตาคนรอบข้าง

“น่ารำคาญที่สุด ตามอยู่ได้” เด็กชายยังคงบ่นเสียงดัง น้ำเสียงของเขาขุ่นขวาง

แอนนามองเลยไปยังตุ๊กตาหมีน้อย ตุ๊กตาที่เธออดหลับอดนอนใช้ไหมพรมถักจนเป็นรูปเป็นร่าง แม้มันจะดูไม่สวยงามเหมือนมืออาชีพทำวางขาย แต่มันคือความตั้งใจของเธอที่จะมอบให้กับคนที่ตัวเองปลื้ม

“เอาขยะน่ารังเกียจนั่นกลับไปด้วยนะ ตุ๊กตาห่าอะไรน่าเกลียดฉิบหาย!!”

เรียวปากสีสดแสยะยิ้ม เขาชะโงกหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆ เสียงขุ่นขวางของคีริวดังกรอกหูเธอ เด็กหญิงคอหด รีบกระโจนคว้าตุ๊กตาตัวนั้นมากอดแนบอก ท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคักของคนรอบตัว

“จำไว้นะยัยเด็กน่าเกลียด ฉัน-ไม่-มี-วัน-ชอบเธอ!!”

คำพูดทำร้ายจิตใจเธอตามมาอีกระลอก คำปฏิเสธที่ทำให้เธออับอายแทบเอาหน้าซุกเกล็ดหิมะ

“ไม่เจียมเลยเนอะ จ๊นจน ยังสะเออะ”

เสียงอื้ออึงรอบตัวดังสะท้อนไปสะท้อนมา แอนนากอดตุ๊กตาแน่นขึ้น เธอวิ่งหนีจากไป... แต่เสียงหัวเราะนั่นยังไล่ตามเธอมาติดๆ