Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 2
หล่อนจำเป็นต้องก้าวเข้าไปหาเขาอีก แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นที่พอใจของเหมราช เพราะวินาทีต่อมามือใหญ่ก็ตวัดรวบเอวคอดเล็กของหล่อน และกระชากให้เข้าไปหาโดยที่หล่อนไม่ทันตั้งตัว ผลก็คือร่างของหล่อนเซถลาเข้าไปปะทะแผงอกกว้างอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“อุ๊ย...”
“จะยั่วฉันหรือไง”
หล่อนช้อนตามองเขา หน้าตาแดงก่ำ และรีบโก่งตัวหนี แต่ก็ขยับออกห่างมากไม่ได้
“เปล่า... ค่ะ”
“ถ้าไม่ได้คิดจะยั่วฉัน ก็รีบติดกระดุมเสื้อให้ฉันสิ เธอจะได้รีบไปให้พ้นหน้าฉันเสียที”
หล่อนหาเสียงไม่เจอจึงจำต้องผงกศีรษะตอบรับเขาออกไปแทน ดวงตาเสมองที่แผงอกตลอดเวลา หัวใจเต้นแรงระรัว ความตื่นตระหนกครอบงำทุกอณูความรู้สึก
“เร็วเข้าสิ ยืนจ้องหน้าอกฉันอยู่ได้”
“ค่ะ... ค่ะคุณเหม”
มือสั่นๆ ของหล่อนยืนไปข้างหน้า พยายามอย่างที่สุดที่จะไม่สัมผัสโดนหน้าอกของเขา แต่มือของหล่อนสั่นเกินไป มันติดกระดุมไม่ได้ ทั้งๆ ที่พยายามแค่ไหนก็ตาม
“นี่เธอแกล้งท่วงเวลา เพื่อให้ฉันลงไปรับแขกไม่ทันใช่ไหม กิ่งหยก”
หล่อนช้อนตาขึ้นมองเขาหน้าตาตื่น ก่อนจะรีบส่ายหน้าปฏิเสธอย่างร้อนใจ
“เปล่านะคะคุณเหม หยกไม่ได้...”
“ก็เห็นๆ อยู่ว่าเธอแกล้งติดกระดุมให้ฉันไม่ได้”
“คือหยก...”
“หรือว่าเธอไม่ต้องการให้ฉันแต่งงานกับสา เธอก็เลยตั้งใจจะทำให้ฉันลงไปช้า”
หล่อนน้ำตาซึม ส่ายหน้าดิก แม้หล่อนจะแอบรักเขาอยู่ แต่ก็ไม่เคยคิดอะไรชั่วร้ายแบบนี้เลย
“ไม่ใช่นะคะคุณเหม หยกไม่ได้... อุ๊ย”
หล่อนอุทานตกใจเมื่อมือเล็กตกอยู่ในอุ้งมือใหญ่อุ่นร้อนกะทันหัน
“เออ...”
หล่อนพยายามที่จะชักมือออกจากอุ้งมือของเขา แต่เขาไม่ยอมปล่อย แถมยังก้มหน้าต่ำลงมาหา จนหล่อนได้กลิ่นลมหายใจของเขาเลยทีเดียว
“เธอนี่มันมารยาหลายพันเล่มเกวียนจริงๆ”
“หยก...”
“คงมีมากพอๆ กับแม่ของเธอสินะ พ่อของฉันถึงได้ลุ่มหลงนัก ขนาดตอนจะตายยังร้องคร่ำครวญหาแต่แม่ของเธอเลย”
น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ทะลักออกมาอาบแก้ม มองหน้าเขาและส่ายศีรษะปฏิเสธ
“คุณเหมเข้าใจผิดนะคะ หยกกับแม่ไม่ได้...”
“อย่ามาแก้ตัว เธอกับแม่ของเธอน่ะมันร้ายกาจ คิดจะแย่งทุกอย่างไปจากแม่ของฉัน และก็ฉัน!”
เขายิ้มเยาะ ดันร่างของหล่อนแรงๆ จนแผ่นหลังบอบบางไปชนเข้ากับผนังห้องเต็มแรง
“อ๊ะ...”
“หยก... หยกไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะคะ”
“อย่ามาตอแหล อย่ามาพูดแต่ปาก”
“หยกสาบานค่ะ หยกไม่เคยคิดจะแย่งชิงอะไรจากคุณหญิงกับคุณเหมเลยนะคะ”
เขามองหล่อนด้วยสายตามืดลึกดุดัน มือข้างหนึ่งยังคงรวบเอวคอดของหล่อนเอาไว้ ส่วนอีกข้างก็ท้าวเอาไว้กับผนังกักหล่อนไม่ให้หนีหายไปไหน
“ฉันไม่มีวันเชื่อคำพูดของผู้หญิงมากเล่ห์ที่แย่งพ่อไปจากแม่ของฉันหรอก เธอมันก็แค่ลูกของผู้หญิงกากีคนหนึ่งเท่านั้นแหละ”
หล่อนร้องไห้ด้วยความเสียใจ ยกมือขึ้นพนมตรงกลางระหว่างอก และกล่าวขอโทษเขา
“คุณเหมจะด่าจะว่าจะรังแกหยกยังไงก็ได้ แต่อย่าว่าแม่ของหยกเลยนะคะ เพราะท่านไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว”
“ทำไมฉันจะด่าจะว่าแม่เธอไม่ได้ ในเมื่อแม่เธอมันเลว แย่งพ่อฉันไป”
“ขอร้องล่ะค่ะคุณเหม... อย่าด่าแม่ของหยกเลย”
หล่อนสะอึกสะอื้นวิงวอนอย่างน่าเวทนา แต่ก็ไม่ได้ทำให้เหมราชใจอ่อนเลย
“จำเอาไว้นะ กิ่งหยก ฉันจะทำทุกทางเพื่อทำให้เธอทรมานเหมือนกับแม่ของฉัน ไม่สิ... เธอจะต้องตกนรกยิ่งกว่าแม่ของฉัน”
หล่อนมองตาเขา มองเห็นแต่เพลิงแค้นที่อัดแน่นอยู่ภายในนั้น
“หยกยินดีชดใช้แทนแม่ทุกอย่างค่ะ ขอเพียงคุณเหมอย่าด่าทอแม่ของหยกอีกเลย”
เขายิ้มเยาะ หรี่ตาแคบมองหล่อน ริมฝีปากของเขาขยับใกล้เข้ามาหาเรื่อยๆ
“แน่ใจนะว่ายอมทำทุกอย่าง”
หล่อนพยักหน้ารับทั้งน้ำตา
“ค่ะ หยกยินดีจะเป็นทาสรับใช้ของคุณหญิงกับคุณเหมไปตลอดชีวิตค่ะ หากมันจะทำให้คุณทั้งสองคนให้อภัย...”
“ดี... งั้นหลับตาลง”
“หลับตา?”
“อย่าทำหน้าสงสัย ห้ามถาม หลับตาลงเดี๋ยวนี้”
หล่อนเม้มปากแน่น จำต้องหลับตาลงตามคำสั่งของคนเผด็จการ ก่อนจะต้องตกใจตัวสั่นเทา เมื่อริมฝีปากอิ่มถูกครอบครองจากริมฝีปากกระด้างซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเหมราชลงมาอย่างร้อนแรง เขาบดขยี้ บี้คลึง ขบเม้มกลีบปากของหล่อนแรงๆ หนักหน่วง แม้หล่อนจะพยายามส่ายหน้าหนีสัมผัสจาบจ้วงนั้นยังไง แต่มือใหญ่ที่ช้อนอยู่ใต้ท้ายทอยก็ตรึงเอาไว้อย่างแน่นหนา หล่อนหมดทางหนี จำต้องยอมให้คนตัวโตบดจูบตามอำเภอใจ
ยาวนานราวกับชั่วกัลป์ เขาก็ถอนปากออกไป และสั่งให้หล่อนลืมตาขึ้นมอง
“อย่าคิดว่าที่ฉันจูบเธอเพราะพิศวาสล่ะ”
เขายิ้มเยาะให้กับหล่อน พร้อมทั้งไล้ปลายนิ้วกับกลีบปากล่างของหล่อน
“มันก็แค่การลงโทษเล็กๆ น้อยๆ จากฉันเท่านั้นเอง เธอยังต้องเผชิญหน้ากับขุมนรกที่ลึกกว่านี้อีกหลายร้อยเท่า กิ่งหยก”
เขาถอยออกห่างไป ทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในขณะที่หล่อนเซแทบทรุดเพราะสองขาอ่อนแรงเหลือเกินจนต้องยันผนังด้านหลังเอาไว้
หัวใจของหล่อนเต้นแรงระรัว ความเจ็บปวดเต้นระริกในดวงตากลมโต จูบแรกที่เสียไปให้กับเหมราชมันยังไม่น่าเสียใจเท่ากับความเหยียดหยามชิงชังที่เขาคว้างใส่หน้าเลย
“เอาล่ะ มาติดกระดุมให้ฉันต่อได้แล้ว อ้อ ถ้ายังทำเป็นติดไม่ได้อีก ฉันจะจูบเธออีก จำเอาไว้”
หล่อนค่อยๆ ก้าวเข้ามาหาเขา กำลังจะยืนมือไปที่หน้าอกกว้างเพื่อติดกระดุมให้กับเหมราช แต่ประตูห้องถูกเคาะเสียก่อน
“คุณเหมคะ ป้าเข้าไปได้ไหมคะ”
เขาปรายตามองหล่อนเล็กน้อย ก่อนจะถอยหลังออกห่าง
“เข้ามาครับป้านวล”
ประตูห้องเปิดออก และป้านวลก็ก้าวเข้ามา ป้านวลเห็นหล่อนยืนหน้าตาซีดสลับแดงอยู่ภายในห้องของเหมราชก็อดที่จะตำหนิไม่ได้
“ฉันสั่งว่าให้มาตามคุณเหมไปรับแขก ไม่ใช่ให้มายืนก้มหน้าก้มตาอยู่แบบนี้”
“คือหยก...”
“อย่าไปดุหยกเลยครับ ผมช้าเองนั่นแหละ” เขาขยับออกห่าง
“ว่าแต่สามาหรือยังครับ”
“ยังไม่มาเลยค่ะ ป้าก็เลยต้องมาตามคุณเหมลงไปรับแขกก่อนค่ะ”
“โอเคครับ งั้นผมจะรีบลงไปเดี๋ยวนี้แหละครับ”
เหมราชตอบรับป้านวล ก่อนจะหันมาหาหล่อน ขณะที่นิ้วยาวขยับติดกระดุมที่หน้าอกของตัวเองด้วยท่าทางคล่องแคล่วจนหล่อนอดแปลกใจไม่ได้
“เธอออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว”
“ค่ะ”
กิ่งหยกรับคำและแทบจะถลาพุ่งออกไปนอกห้องของเหมราชเสียให้ได้ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อป้านวลคว้าแขนเรียวไว้ และจ้องหน้า
“นั่นปากไปโดนอะไรมาน่ะแม่หยก ทำไมบวมเชียว”
กิ่งหยกหน้าตื่นตระหนก ยกมือขึ้นแตะปากของตัวเอง และก็อดที่จะหันไปมองเหมราชไม่ได้ แต่เขาอมยิ้มทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไร
“เอ่อ... หยกเดินชนประตูมาจ้ะป้า”
“ซุ่มซ่ามนักเชียว”
“เอ่อ... หยกขอตัวก่อนนะคะ”
“จะไปไหนก็ไปเถอะ อ้อ แล้วอย่าเข้าไปยุ่มย่ามในงานเด็ดขาด คุณหญิงท่านสั่งเอาไว้”
หล่อนตาแดงก่ำ น้ำตาใสๆ ไหลซึมออกมา “จ้ะ หยกจะไม่เข้าไปในงานหรอกจ้ะ”
“ดีมาก จะรีบไปไหนก็ไปเถอะ”
“จ้ะป้านวล”
หล่อนรีบพุ่งตัวออกมาจากห้องนั้นด้วยความเร็วที่สุดที่สามารถทำได้ ความร้อนผ่าวจากริมฝีปากของเหมราชยังคงติดตรึงอยู่ในความรู้สึก และก็สับสนนัก ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับหล่อน
หญิงสาวเดินออกมาทรุดตัวนั่งลงกับโต๊ะหินอ่อนที่หน้าเรือนพักของตัวเอง และก็อดที่จะยกมือขึ้นปิดปากอิ่มบวมช้ำของตัวเองไม่ได้
หล่อนรู้สึกดียามที่ถูกเหมราชครอบครองเรียวปาก รู้สึกราวกับกำลังนอนเล่นอยู่บนปุยเมฆแสนสวย ทุกจังหวะที่เขาขยับอยู่บนเรียวปาก มันช่างแสนวิเศษ และหล่อนก็ห้ามใจไม่ให้ลุ่มหลงไม่ได้
“คุณเหม...”
หล่อนยังคงแอบรักอยู่เช่นนั้น แอบรักทั้งๆ ที่รู้ว่าเขากำลังจะกลายเป็นสามีของผู้หญิงคนอื่นในค่ำคืนนี้แล้ว
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
