รวยชั่วข้ามคืน？！

บทที่ 1 ส่งดูเร็กซ์ให้แฟนสาว

เวลาสามทุ่มตรง ฝนกำลังตกหนัก ณ ร้านค้าเทียนซีที่ใกล้ๆมหาวิทยาลัยจีนหลิง

“สวัสดีครับ ร้านค้าเทียนซีครับ”

“ฉันขอดูเร็กซ์กล่องหนึ่ง ทิชชูสองห่อ แล้วช่วยส่งของพวกนี้ไปที่ห้อง1302 โรงแรมเชอราตันข้างแม่น้ำหนาน ด่วนเลยนะ!”

เมื่อสายตัดไป ฉินหลั่งก็ส่ายหัวอย่างเบื่อหน่าย คนหนุ่มสาวสมัยนี้ ช่างไม่รู้จักเตรียมของให้พร้อมก่อนเสียเลย

ฉินหลั่งค้นหาของที่อยู่ในร้านจนครบ สวมเสื้อกันฝน แล้วขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าขับไปทางโรงแรมเชอราตันที่อยู่ข้างแม่น้ำหนาน

เมื่อขับผ่านถนนที่มีทางน้ำไหล ฉินหลั่งก็ลื่นล้มโดยไม่ตั้งใจ ทั้งกางเกงและรองเท้าเปียกไปหมด สกปรกมอมแมมไปหมดสภาพน่าอนาถนัก ยังดีที่สินค้าไม่เปียกไปด้วย เขาเองก็ไม่กล้าล่าช้าต่อ พยุงรถขึ้นมาแล้วขับไปทางโรงแรมอีกครั้ง

เมื่อมาถึงหน้าห้อง1302 ฉินหลั่งก็เคาะประตู และประตูก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว

“สวัสดีครับ นี่เป็นของที่คุณ......” พูดไปได้แค่ครึ่งเดียว ฉินหลั่งก็นิ่งอึ้งไป

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ใครที่ไหน แต่คือเส้เหวินจี้ง แฟนสาวของเขาเอง !

เส้เหวินจี้งสวมเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว ผมยาวสีดำที่เปียกชุ่มพาดอยู่บนไหล่ กลิ่นของแชมพูและครีมอาบน้ำผสมปนเปกันลอยฟุ้งตรงหน้า

“เหวิน......เหวินจี้ง ทำไมถึงเป็นเธอ ?” ฉินหลั่งมองเส้เหวินจี้งอย่างไม่อยากเชื่อสายตา จนถึงตอนนี้ ในสมองของเขาก็ยังสับสนอยู่

“ทำไมคนที่มาส่งของถึงเป็นนายล่ะ ?” เส้เหวินจี้งใจกระตุกวูบ ก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว ในสมองมีเสียงดังหึ่ง จู่ๆทุกอย่างก็สับสนวุ่นวายไปหมด

“มีอะไรเหรอ ?” มีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากในห้องด้วย บนตัวสวมเสื้อคลุมอาบน้ำเหมือนกัน เท้าสวมรองเท้าแตะ ฉินหลั่งรู้จักเขา จูจี้เหวิน เป็น”ดาวเด่น”ของคณะเศรษฐศาสตร์มหาวิทยาลัยจีนหลิง เคยได้ยินมาว่าเป็นคนเจ้าชู้มาก

“แกกล้ายุ่งกับผู้หญิงของฉันเหรอ......” ฉินหลั่งไม่สามารถอดกลั้นความโกรธที่อยู่ภายในจิตใจได้ เตรียมจะพุ่งเข้าไปต่อยหน้าจูจี้เหวิน

“หยุดนะ !” เส้เหวินจี้งเข้าไปขวางหน้าฉินหลั่ง หลังจากตื่นตกใจในช่วงสั้นๆ เธอก็สงบนิ่งได้อย่างรวดเร็ว ในเมื่อฉินหลั่งรู้แล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องปกปิดอีกต่อไป เปิดเผยออกไปเลยดีกว่า

เส้เหวินจี้งตะคอกใส่ฉินหลั่งด้วยเสียงแหลมคมว่า “ฉินหลั่ง พวกเราเลิกกันเถอะ !”

“เลิกกัน !” ฉินหลั่งนิ่งอึ้งไป ดวงตาเบิกโตจ้องไปทางเส้เหวินจี้ง “เหวินจี้ง พวกเราคบกันมาปีกว่าแล้วนะ เธอจะมาบอกเลิกฉันตอนนี้เหรอ ?”

“ใช่ เลิกกัน !”

เส้เหวินจี้งจ้องกลับฉินหลั่งแบบไม่คิดหลบซ่อน “คิดไม่ถึงอย่างนั้นเหรอ ? เวลาออกไปกินข้าวกับนาย ก็ได้กินแต่ร้านข้างถนน เครื่องสำอางที่นายซื้อให้ก็มีแต่ของที่ราคาถูกที่สุด นายดูทั้งเนื้อทั้งตัวนายตอนนี้ที่มีแต่ของจากร้านแผงลอยที่ราคาไม่เกินสองร้อยหยวนนั่นสิ ทุกครั้งที่เดินกับนาย คนอื่นก็เอาแต่คอยหัวเราะเยาะฉัน นายไม่รู้หรือไง ?”

“นี่ไม่ใช่ชีวิตแบบที่ฉันต้องการ ฉันเพียบพร้อมขนาดนี้ ไม่สมควรจะอยู่กับคนจนตรอกอย่างนาย ตอนปีหนึ่งฉันคงใสซื่อเกินไป ถึงได้ถูกยาจกอย่างนายหลอกเอาได้ !”

ขณะที่เส้เหวินจี้งพูดน้ำเสียงก็แฝงไปด้วยความแค้นที่ฝังแน่น

เส้เหวินจี้งหันไปคว้าแขนของจูจี้เหวินที่อยู่ข้างๆ และพูดเป็นเชิงอวดให้ฉินหลั่งว่า “นี่ต่างที่เป็นแฟนของฉัน ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ฉันเส้เหวินจี้งกับนายจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ต่อไปอย่ามาก่อกวนฉันอีก !”

“ดูท่าว่านายคงจะเป็นแฟนเก่าที่ไร้ประโยชน์ของเหวินจี้งสินะ”

จูจี้เหวินยิ้มยั่วยุมองไปที่ฉินหลั่ง ฉินหลั่งที่บนตัวสวมเสื้อกันฝน กางเกงกับรองเท้าเปื้อนน้ำโคลนช่างน่าอานาถอย่างที่สุด จูจี้เหวินยื่นมือออกไปรับถุงที่อยูในมือของฉินหลั่ง แล้วหยิบเอาดูเร็กซ์ที่อยู่ในถุงออกมา แล้วเขย่าเล่นในมือ ก่อนจะหัวเราะเสียงเบา แล้วพูดกับฉินหลั่งว่า “มาโรงแรมเพื่อส่งดูเร็กซ์ให้กับผู้ชายของแฟนเก่าถึงที่ พี่ชาย นอกจากนายแล้วคงไม่มีคนอื่นอีก ช่างใจกว้างอะไรอย่างนี้ ฮ่าฮ่า !”

“ทำไมนายยังไม่รีบไสหัวไปอีก” เส้เหวินจี้งตะคอกด่าฉินหลั่ง

“เขาไม่ไปก็พอดีเลย ฉันว่าเขาคงอยากเห็นเธอโดนฉันจัด พวกเรามาจัดโชว์สดต่อหน้าเขาหน่อย......” จูจี้เหวินพูดพร้อมยิ้มเย็นแล้วมองไปทางฉินหลั่ง

มองดูชายหญิงคู่นี้ที่อยู่ตรงหน้า อารมณ์ของฉินหลั่งก็แย่จนถึงที่สุด เขาค่อยๆหันหลังกลับ ค่อยๆเดินออกจากห้องทีละก้าว

“พี่ชาย นายไม่เก็บตังค์แล้วเหรอ เหอะ ยอดเยี่ยม ยกแฟนสาวให้ฉัน แล้วยังแถมถุงยางอนามัยให้ฟรีอีก” จูจี้เหวินมองแผ่นหลังที่ไร้วิญญาณของฉินหลั่ง แล้วรู้สึกสบายใจเป็นพิเศษ ก่อนจะปิดประตูห้องลง

ตอนออกมา ฝนก็ตกหนักกว่าเดิมแล้ว

ฉินหลั่งดึงเสื้อกันฝนทิ้ง สายฝนหนาวเหน็บทำให้เขาเปียกไปทั้งตัว แต่ก็ทำให้สมองเขาโล่งขึ้นบ้างเล็กน้อย

ที่เส้เหวินจี้งพูดท้ายที่สุดแล้วก็แค่รังเกียจที่เขาจน หึ เสียผู้หญิงที่เห็นแก่ตัว รักแต่เงินอย่างนี้ เขาควรจะขอบคุณด้วยซ้ำ แล้วทำไมถึงยังเจ็บปวดใจอยู่ล่ะ ?

“ครืด ครืด”

โทรศัพท์เสียวหมี่ที่อยู่ในกระเป๋าสั่นขึ้น ฉินหลั่งล้วงออกมา มีข้อความเข้ามาหนึ่งฉบับ แต่ตอนที่เห็นเลขหมายที่ส่งเข้ามา ทั่วทั้งตัวของฉินหลั่งก็ถึงกับกระตุกวูบ และหยุดเท้าลงทันที

“จากกำหนดการวิจัยโดยวงศ์ตระกูล ลูกหลานตระกูลฉิน ฉินหลั่งผ่านการประเมินการฝึกทดสอบความยากจนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จะได้รับสิทธิ์ครอบครองทรัพย์สมบัติที่เป็นส่วนแบ่งทั้งหมดของวงศ์ตระกูล”

ฝนเม็ดใหญ่ตกกระทบบนหน้าจอ ทำให้ข้อความนี้ ค่อยๆเลือนราง

เจ็ดปีแล้ว ที่ครอบครัวเขาจัด “การฝึกทดสอบความยากจน” ให้เขา ในที่สุด...ก็จบสิ้นเสียที !

เจ็ดปีแล้ว เพราะความจน ทำให้ฉินหลั่งถูกดถูกดูแคลน ต้องเจอกับความยากลำบากมานับไม่ถ้วน ตอนนี้มันเหมือนกำลังฉายภาพยนตร์ทีละฉากเข้ามาในหัวของฉินหลั่ง ถ้าไม่ใช่เพราะข้อความนี้ ฉินหลั่งก็แทบจะลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นซูเปอร์ริชรุ่นที่สอง แต่ว่าตอนนี้มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของเขามันได้กลับมาแล้ว......

เช้ารุ่งขึ้นของวันต่อมา หลังจากที่ฉินหลั่งตื่นแล้ว ก็เรียกรถแท็กซี่แบบที่พบเห็นได้ยาก แล้วตรงไปธนาคารซิตี้แบงก์ที่อยู่ในตัวเมืองทันที

สถานที่ตั้งของธนาคารซิตี้แบงก์ อยู่ใจกลางย่านธุรกิจของเมืองจีนหลิง ที่นั่นเป็นศูนย์รวมของธุรกิจชั้นนำของเมืองเมืองจีนหลิง

รอบๆธนาคารซิตี้แบงก์รายล้อมไปด้วยรถหรู ผู้คนที่เดินอยู่รอบๆจัตุรัส ไม่ว่าจะเป็นการแต่งตัวหรือออร่า ต่างก็มีสิ่งที่ช่วยยืนยันตัวตนของพวกเขาที่ทำให้รู้ว่า พวกเขารวย

ฉินหลั่งก้าวยาวๆเข้าไปที่หน้าประตูของธนาคาร แล้วดันประตูเปิดเข้าไปในห้องโถง

“โอ๊ย”

ประตูของห้องโถงสามารถดันได้ทั้งสองด้าน ฉินหลั่งดันอย่างบ้าบิ่นเกินไปหน่อย ทำให้ดันไปชนเข้ากับผู้หญิงผมยาวคนหนึ่งที่กำลังเดินสวนออกมา

ฉินหลั่งรีบกล่าวขอโทษออกไป “ขอโทษครับ ผมมองไม่เห็นคุณ”

“ฉันล่องหนอยู่หรือไง คุณถึงมองไม่เห็นฉัน” ผู้หญิงผมยาวคนนั้นกุมหน้าผาก แล้วมองมาทางฉินหลั่งอย่างโกรธเคือง

ทางนั้น ผู้จัดการหยางซือฉีที่อยู่ในห้องโถง รีบก้าวมาทางนี้พร้อมกับรองเท้าส้นสูงทันที แล้วถามสถานการณ์จากผู้หญิงผมยาวคนนั้นก่อน ผู้หญิงผมยาวคนนั้นปล่อยมือลง แล้วมองประเมินฉินหลั่งอย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นว่าทั้งตัวของฉินหลั่ง เต็มไปด้วยของจากร้านแผงลอย ก็เผยสีหน้าประหลาดใจออกมา

ธนาคารซิตี้แบงก์ไม่เหมือนกับธนาคารทั่วไป เป้าหมายบริการหลักคือนักธุรกิจระดับไฮเอนด์ เธอเองก็มาที่นี่กับคุณพ่อของเธอ แล้วฉินหลั่งมาที่นี่ทำไมกัน ?

“คุณผู้ชายท่านนี้ ไม่ทราบว่าคุณมาเพื่อ...” หยางซือฉีถามออกไปด้วยรอยยิ้ม

ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกกับลักษณะอายุของฉินหลั่งแล้ว ก็เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เป้าหมายบริการของธนาคารซิตี้แบงก์เลย

ฉินหลั่งเปิดปากพูดออกไปทันทีเลยว่า “ผมมาเบิกเงิน”

“เบิกเงิน ?” ผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างอุทานออกมาด้วยความตกใจ และเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเหยียดหยามอย่างรวดเร็ว หัวเราะเสียงเย็นและมองไปทางฉินหลั่ง

จะเบิกเงินอย่างน้อยนายก็ต้องมีบัตรสิ

การทำบัตรของธนาคารซิตี้แบงก์ มันไม่ใช่อะไรที่ง่ายดายขนาดนั้น จำเป็นต้องมีเงินฝากขั้นต่ำหนึ่งล้านบาท ถึงจะมีสิทธิ์เปิดบัตรได้

และภาพลักษณ์ของฉินหลั่งที่อยู่ตรงหน้า จะสามารถเปิดบัตรได้หรือไม่ มันก็เห็นได้ชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่หรือ

“คุณมีบัตรหรือเปล่าคะ ?” หยางซือฉีพูดยิ้มๆ เขารู้สึกว่าฉินหลั่งจะต้องไม่มีประสบการณ์แน่นอน ไม่รู้กฏของทางธนาคารของพวกเขา หรืออาจจะคิดว่าบัตรของธนาคารอื่นจะมาใช้กับที่นี่ได้ด้วย

“ไม่มี” ฉินหลั่งส่ายหน้า

ผู้หญิงผมยาวที่ยืนอยู่ด้านข้างพอได้ยินคำตอบที่แสนซื่อของฉินหลั่งแล้ว ก็ทนไม่ได้ที่จะหลุดขำออกมา ตอนนี้แทบไม่อยากจะหันไปมองฉินหลั่งแล้ว

“ลูก ไปกันเถอะ” ตอนนั้นเอง คุณพ่อของผู้หญิงผมยาวคนนั้นก็จัดการใบเสร็จที่อยู่ในมือ แล้วเดินตรงมา

“ฉันกับคุณพ่อขอตัวก่อนนะคะ ผู้จัดการหยาง” ผู้หญิงผมยาวคนนั้นยืนมือไปจับมือหยางซือฉีสองที แล้วสายตาก็วนรอบตัวฉินหลั่งอีกครั้ง “ผู้จัดการหยางคะ คนแบบนี้ส่งผลไม่ดีต่อภาพลักษณ์ของธนาคารพวกคุณ กับความรู้สึกของลูกค้าอย่างพวกเรามากนะคะ หวังว่าพวกคุณจะไม่ปล่อยให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกนะคะ”

เมื่อผู้หญิงผมยาวคนนั้นพูดจบ ก็คล้องแขนของคุณพ่อ แล้วดันประตูเดินออกไปทันที

“เดินทางปลอดภัยค่ะประธานส้ง” หยางซือฉีเดินไปส่งถึงหน้าประตู แล้วมองส่งพ่อลูกคู่นั้นขึ้นรถขับออกไป ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องโถงด้วยความแค้นเคืองใจ ตั้งใจแน่วแน่ว่า จะต้องเข้าไป “เชิญ” ฉินหลั่งออกไป

เอะ ? คนหายไปไหนแล้ว ?

ตรงจุดที่ฉินหลั่งยืนอยู่เมื่อกี้ไม่มีคนแล้ว หยางซือฉีสงสัยอยู่ครู่ใหญ่ หรือว่าเจ้าหมอนั่นจะเกิดละอายใจขึ้นมา เลยแอบออกไปแล้ว

เมื่อหยางซือฉีคิดแบบนั้น ข้างในใจก็รู้สึกวางใจขึ้นมา และกำลังเตรียมจะกลับไปทำงานต่อ ก่อนจะเหลือบไปเห็นเงาของคนผู้หนึ่งเข้า

เจ้าหมอนั่น !

ถึงว่าทำไม่เมื่อครู่ไม่เห็นเขา เพราะเขาเดินไปถึงหน้าประตูห้องรับแขกวีไอพีแล้ว เมื่อครู่ถูกเสาของห้องโถงบังไว้ ทำให้มองไม่เห็นเงาของเขา

ห้องรับแขกวีไอพีมีไว้เพื่อต้อนรับแขกที่มีระดับสูงขึ้นไปอีก จัดเตรียมไว้สำหรับลูกค้าที่มียอดเงินฝากสูงกว่าสามสิบล้านขึ้นไป

ฉินหลั่งไม่มีแม้กระทั่งบัตร ปล่อยให้เขาเข้าไปแบบนี้ นี่ไม่ได้จะทำให้ถูกผู้จัดการฝ่ายลูกค้าด่าเธอหรืออย่างไร

“หยุดตรงนั้นอย่าขยับนะ” ภายใต้สถานการณ์ฉุกเฉิน หยางซือฉีตะโกนเสียงดังออกไป ลูกค้าคนอื่นต่างก็หันมามองเธอ แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจที่เธอทำเสียงเอะอะ หยางซือฉีทำได้แค่ยิ้มอย่างขออภัย ในขณะเดียวกันก็เดินไปทางฉินหลั่งด้วยความรวดเร็ว

ส่วนฉินหลั่งก็กำลังเปิดประตูห้องรับแขกวีไอพี และเดินเข้าไปด้านในเรียบร้อยแล้ว