ย้อน1 ทำอะไรไม่ได้เลย

ร่างโปร่งแสงยืนมองร่างกายของตัวเองที่นอนแน่นิ่งไร้วิญญาณ ตามร่างกายเต็มไปด้วยเลือดอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่มีความสูงไม่ต่างจากกันสักเท่าไหร่นัก

และชายคนนี้เขาก็คุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีและรู้ว่าคนคนนี้ที่กอดร่างไร้วิญญาณของเขาอยู่นั้นเป็นใคร ชายคนหนุ่มที่ร่ำไห้กอดร่างไร้ลมหายใจของจินอยู่ในตอนนี้คือ ทักษกร วีระกิตธาดา หรือก็คือ ภูมิ

ชายหนุ่มตัวสูงคนที่เคยเรียนมหาลัยเดียวกันและคณะเดียวกันกับเขาหรือจะพูดง่ายๆเลยก็เคยเป็นเพื่อนร่วมคณะกันนั่นแหละ มีช่วงหนึ่งที่จินสนิทกับภูมิพอสมควรสนิทพอที่จะไปไหนมาไหนด้วยกันได้ แต่สุดท้ายจินที่อยู่ในช่วงวัย22ก็ต้องตีตัวออกห่างจากภูมิด้วยความไม่ตั้งใจเพราะในวันที่จินเรียนจบเป็นวันเดียวกับวันที่พ่อแม่ของจินรถพลิกคว่ำเสียชีวิตทั้งสอง

ในช่วงที่จิน ณภัทรอายุ22ปีถือว่าเป็นช่วงชีวิตที่หนักหน่วงพอสมควรเลย ด้วยความที่จินพึ่งเรียนจบและยังไม่มีญาติมิตรสหายที่ไหนแถมยังมาเสียเสาร์หลักของบ้านพร้อมๆกันอีก แล้วไหนจะต้องขึ้นมาบริหารบริษัทนำเข้ารถยนต์ของคุณพ่อที่ทิ้งไว้ให้เขา จินที่เป็นเพียงเด็กจบใหม่ในตอนนั้นต้องก้าวข้ามคำดูถูกเหยียดหยามและกู้ชื่อเสียงบริษัทให้คู่ค้ากลับมามั่นใจและไว้ใจที่จะกล้ากลับมาลงทุนกับบริษัทเขาเหมือนเดิมก็ใช้เวลาถึง5ปี

ในตอนนั้นจินไม่มีเวลาที่จะไปสนใจอะไรใครเลย เขามัววุ่นวายแต่กับการบริหารและศึกษาเรียนรู้เกี่ยวกับบริษัทของเขา ดีหน่อยตอนที่คุณพ่อมีชีวิตเขาได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างก่อนที่ท่านจะเสียไป

และด้วยความที่จินและภูมิไม่ได้ติดต่อหากันเลยก็ทำให้เขาทั้งสองห่างหายจากการเป็นเพื่อนกัน มาเจอกันอีกทีทั้งคู่ก็ดันมาเป็นคู่แข่งทางธุรกิจกันเสียแล้ว

เพราะด้วยความที่บ้านของภูมิก็เปิดบริษัทนำเข้ารถยนต์เหมือนกันและมีบางครั้งที่แย่งลูกค้ากันเลยทำให้จินไม่ค่อยจะชอบภูมิสักเท่าไหร่ เวลาที่จินบังเอิญเจอกับภูมิที่งานเลี้ยงที่ไหนจินก็มักจะมองเขม็งและหลีกเลี่ยงที่จะคุยกับภูมิเสมอ

แต่แล้วคนที่จินคิดว่าไม่ถูกกับเขา ทำไมวันนี้ถึงมาร้องไห้กอดร่างไร้วิญญาณของเขากันล่ะ

แล้วอีกอย่างภูมิมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง

"อึก ภูมิบอกจินแล้วใช่มั้ย ฮึก บอกแล้วไม่ใช่หรอ อึก ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้รักจินจริงๆ ฮื่อ ภูมิบอกแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมจินไม่เชื่อภูมิบ้าง ฮึก จินกลับมานะ กลับมาหาภูมินะ! ฮื่อออออ"ทักษกรร่ำไห้สะอึกสะอื้นเอ่ยพูดระบายกับร่างไร้วิญญาณของคนที่ตัวเองแอบรักมานานนับ10ปี แขนแกร่งโอบกอดร่างของณภัทรที่อาบเต็มไปด้วยของเหลวสีแดงท่วมไปทั้งตัวอย่างสั่นๆ กลีบปากหนาก็พร่ำบอกให้คนในอ้อมกอดฟื้นกลับขึ้นมาอยู่ซ้ำๆ

"อึก กลับมานะ ฮึก ฟื้นกลับขึ้นมาหากูเดียวนี้นะจิน! มึงฟื้นขึ้นมาสิ กูบอกให้มึงฟื้น!!!"เสียงทุ้มตะโกนร้องขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่นัยน์ตาสีดำขลับจะทอดมองไปยังชายหญิงคู่หนึ่งด้วยแววตาอาฆาตแค้นที่ยืนจ้องมองมาที่ตัวเขาและร่างไร้วิญญาณ ก่อนที่กลีบปากหนาจะสบถออกมา

"ถ้าจินไม่ฟื้นขึ้นมากูจะตามจองเวรพวกมึงทั้งสอง กูจะไม่มีวันปล่อยให้พวงมึงทั้งสองอยู่อย่างสงบสุข!!!"

'ภูมิ....ทำไมมึงถึงเสียใจและแค้นแทนกูขนาดนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนกูไม่เคยเชื่อใจและไม่เคยพูดดีกับมึงเลย ต่างกับเมียกูที่กูทั้งพูดดีและดูแลมันดีขนาดนั้นมันกับกอดชายชู้ของมันยืนมองร่างไร้ลมหายใจของกูอย่างหน้าตาเฉย'

ร่างโปร่งแสงยืนมองเหตุการณ์วุ่นวายตรงหน้าอย่างเงียบๆไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ไม่ว่าคนมากมายจะวิ่งวุ่นขนาดไหนแต่ณภัทรก็ยังคงยืนนิ่งมองดูเหล่ากู้ภัยที่พยายามเข้ามาช่วยปั๊มหัวใจเพื่อช่วยเขาด้วยแววตาว่างเปล่า

เพราะจินนั้นรู้ตัวดีว่าเขานั้นคงไม่รอดแล้ว แล้วจะไม่ให้เขารู้ได้ยังไงก็ในเมื่อวิญญาณของเขายืนมองร่างของตัวเองปล่อยให้คนเดินทะลุไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ตรงนี้

"อึก พี่ช่วยเพื่อนผมด้วยนะครับ พี่ช่วยเพื่อนผมด้วยนะ อึก"เสียงของภูมิยังของเอ่ยร้องขอให้พี่กู้ภัยปั๊มหัวใจช่วยผมทั้งน้ำตาอาบใบหน้าอยู่ซ้ำๆ ต่างจากเพลงพิณหญิงสาวที่จะเข้าพิธีวิวาห์กับผมในวันพรุ่งนี้ ที่ยืนมองมาที่ร่างของผมด้วยแววตาว่างเปล่าโดยข้างกายมีพิภพชายชู้ยืนขนาบข้างมองมาที่ผมด้วยแววตาไม่ต่างกัน

"เฮ่อออน้องพี่คงช่วยเพื่อนน้องไม่ได้แล้ว หัวใจของเพื่อนน้องหยุดเต้นไปแล้วไม่ต่ำกว่า20นาที ปั้มไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก พี่ต้องขอโทษจริงๆ"พี่กู้ภัยเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเศร้าหมองพร้อมกับตบบ่าไหล่ของภูมิเบาๆสองสามทีเพื่อเป็นการปลอบ ก่อนที่จะเดินไปคุยกับเพื่อนกู้ภัยที่มาด้วยกันและตำรวจเพื่อตามหาต้นเหตุที่ชนผมแล้วหนี

ซึ่งตำรวจก็คาดเดาไว้ว่าน่าจะเป็นคนเมาแล้วขับที่พึ่งจะกลับมาจากการสังสรรค์

"ไม่จริง....ไม่จริงใช่มั้ย มึงต้องล้อกูเล่นแน่ๆ จิน มึงฟื้นขึ้นมาสิวะ ฟื้นขึ้นมามองกูตาขว้างเหมือนเดิมสิ ฟื้นขึ้นมาต่อว่าหรือด่ากูเหมือนเดิมสิ ไม่เอาแบบนี้จิน ตื่นขึ้นมาเถอะนะกูขอร้อง อึก ตื่นขึ้นมาเถอะนะ....ฮื่อออออ"ทักษกรนั่งพึมพำกับร่างของณภัทรที่นอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้นคอนกรีต ฝ่ามือหน้ากอบกุมมือของจินที่เริ่มเย็นเฉียบใบหน้าหล่อที่อาบไปด้วยน้ำตาก็ซบลงที่มือของจินที่เปอะเปื้อนไปด้วยของเหลวสีแดง

ทักษกรไม่คิดเลยว่ารางสังหรวันนี้ที่ทำให้เขาใจสั่นและคิดถึงอยากจะเจอจินมาทั้งวันในวันนี้ จนทำให้เขาขับรถมาแอบดูจินที่บ้านในกลางดึก จะเป็นวันที่เขาได้มากอดไร้ที่ไร้วิญญาณของจิน ณภัทรแบบนี้

ด้านจินที่มองดูภาพตรงหน้าก็ได้แต่ยืนกำหมัดเม้มปากเข้าหากันแน่น ภายในใจก็รู้สึกร้อนรุ่มและเศร้าเสียใจที่ตัวเองต้องมาจบชีวิตในวัยเพียง32ปีด้วยสถานการณ์บ้าบอแบบนี้ นัยน์ตาคมจ้องมองร่างของตัวเองด้วยแววตาว่างเปล่า ก่อนที่จะหันไปมองแฟนสาวของตัวเองและชายชู้ที่เขาเคยคิดว่าเป็นน้องชายด้วยแววตาโกรธแค้นเกินจะคาดเดา

วันต่อมา

ร่างโปร่งแสงของณภัทรยืนจ้องมองผู้คนมากมายที่แต่งชุดดำมาในวันนี้ นัยน์อ่อนล้าทอดมองไปยังรูปภาพของตัวเองที่ตั้งอยู่ท่ามกลางดอกไม้สีขาวด้วยแววตาว่างเปล่า ก่อนที่จินจะเลื่อนสายตามามองชายหนุ่มตัวสูงที่นั่งใบหน้าแสดงความโศกเศร้าดวงตาคมแดงก่ำที่เหมือนพึ่งผ่านการร้องไห้อยู่ไม่ไกลจากรูปภาพของเขา ซ้ำชายหนุ่มใบหน้าหล่อคนนี้ยังเป็นเจ้าภาพในการจัดงานของเขาอีกด้วย

ต่างกับหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียในทะเบียนสมรสของเขาที่ไม่แม้จะเสียใจหรือโผล่มาเหยียบที่งานศพของเขาเลย แม้แต่จะควักเงินมาจัดงานศพของเขาหล่อนยังไม่ทำเลย

"ภูมิลูก ไปพักผ่อนหน่อยมั้ย เดี๋ยวตรงนี้แม่ดูแลต่อเอง"คุณหญิงวราศิริ แม่ของภูมิเดินมานั่งพับเพียบลงที่ข้างลูกชายพลางเอ่ยพูดกับลูกชายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนที่จะยืนมือไปแตะที่มือของลูกเบาๆเป็นการปลอบ

แต่ทักษกรกลับเพียงส่ายหน้าเบาๆตอบผู้เป็นมารดาแล้วเงยหน้าไปจ้องมองรูปภาพของณภัทรที่ใบหน้าแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มด้วยแววตาวูบไหว

"เฮ่อออภูมิแม่ว่าภูมิไปพักผ่อนเถอะนะลูกเดี๋ยวร่างกายจะแย่เอานะ"วราศิริเอ่ยพูดบอกลูกชายอีกครั้งด้วยน้ำเสียงปนไปด้วยความเป็นห่วงและครั้งนี้คุณหญิงวราศิริก็ไม่ได้คำตอบจากลูกชายเป็นความเงียบเหมือนครั้งก่อน ทักษกรหันมาสบตาผู้ที่ให้กำเนิดตัวเองพลางดวงตาคมที่วูบไหวก็เอ่อนองไปด้วยน้ำตา ก่อนที่จะไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้าง ก่อนที่จะเอ่ยพูดกับมารดาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือปนสะอื้น

"อึก แม่ครับ....ทำไมจินต้องทิ้ง ฮึก ผมไปด้วย ทำไมจิน อึก มันไม่เชื่อผมบ้าง ฮื่อออ ทำไมมัน...อึก ทำไมมันต้องรัก อึก ผู้หญิงแบบนั้น ทำไมจินมันไม่เชื่อในคำเตือนของผมบ้าง ฮื่อ ทำไมมันถึงลืมผม ทำไมมันถึงไม่ชอบผมบ้าง อึก ทั้งที่ อึก ทั้งที่ผมพยายามกลับไปตีสนิทกับมัน ทั้งที่ผมพยายามกลับเข้าไปในชีวิตมันเหมือนตอนที่เรียนอยู่ อึก ทำไมมันถึงเย็นชากับผม ทั้งที่ผมรักมันตั้งขนาดนี้ แม่ครับพามันกลับมาหาผมได้มั้ย ฮื่อออพาจินกลับมาหาภูมิได้มั้ย..."

วราศิริที่ได้ยินคำตัดพ้อของลูกชายก็ไม่รู้จะต้องวพูดปลอบลูกชายยังไง ลูกชายของเธอถึงจะเสียใจน้อยลงบ้าง เธอไม่รู้เลยว่าในตอนนี้เธอต้องทำยังไงต่อ แต่สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้ก็มีเพียงดึงลูกชายของเธอที่กำลังเศร้าเสียใจเป็นอย่างมากมาไว้ในอ้อมกอดเท่านั้นเอง

ด้านณภัทรที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ เมื่อได้ยินคำตัดพ้อของทักษกร คนที่เมื่อก่อนเขาคิดว่าเป็นศัตรูด้านธุรกิจและคิดว่าเป็นคนที่ไม่หวังดีกับเขามากที่สุด จินก็ทำได้แต่ยืนกำหมัดและเม้มปากแน่น ก่อนที่ร่างโปร่งแสงของจินจะค่อยๆหายวับออกไปจากตรงนี้