ความเสียใจที่ไม่อาจหวนคืน 2

จ้าวหลินอีพยายามช่วยเหลือลูกสาวทุกทาง แต่เพราะหล่อนถูกเลี้ยงดูมาในเมืองทำให้เป็นคนเย่อหยิ่งและนิสัยก้าวร้าว หล่อนไม่พอใจที่มีแม่เป็นแค่แรงงานชั้นต่ำอย่างจ้าวหลินอี หล่อนคิดแค่ว่าทำไมไม่เกิดมาเป็นลูกของตู่จื่อหย่า นั่นทำให้หล่อนโกรธแค้นโชคชะตาอีกทั้งถูกครอบครัวรังแกอยู่ทุกวัน ทำให้สุดท้ายก็ทนไม่ไหวและฆ่าตัวตายในที่สุด

จ้าวหลินอีเสียใจมากที่ลูกสาวคนเดียวตายจากไป สิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจได้หายไป เธอจึงได้แต่เคียดแค้นอดีตสามี หากไม่พาลูกสาวเธอไปอยู่ด้วยกู้หย่าหลิงก็คงไม่พบจุดจบแบบนี้ แต่เพราะเธอเครียดมากอีกทั้งไม่ได้ดูแลตัวเองตั้งแต่ยังสาวก็เลยป่วยหนักจากการทำงานหนักมาหลายปี อีกทั้งตอนนี้ฐานะของกู้เหวินเฟยนั้นสูงมากจนคนไร้การศึกษาและเงินตราอย่างเธอไม่มีปัญญาไปแก้แค้นเขาได้

แค่ก ๆ ๆ

จ้าวหลินอี้ยิ้มอย่างสมเพชตัวเองที่อ่อนแอจนถูกใครต่อใครรังแกขนาดนี้ หากย้อนเวลากลับไปได้เธอจะไปเรียนต่อให้จบและเป็นคุณนายทหาร เหยียบย่ำตระกูลกู้ที่ทำลายเธอกับลูก ทว่านั่นทำได้แต่คิดเท่านั้น เพราะไม่มีคำว่าหาก...

“หย่าหลิงลูกแม่ ชาติหน้ามาเกิดเป็นลูกแม่อีกนะ แม่สัญญาชาติหน้าแม่จะรักและปกป้องลูกให้ได้ หย่าหลิง แม่กำลังไปหาลูก แม่ขอโทษที่แม่อ่อนแอและไม่สามารถปกป้องลูกได้ หากชาติหน้ามีจริงแม่จะหาพ่อที่ดีให้กับลูก พ่อชั่วๆ อย่างกู้เหวินเฟยอย่าได้มีมันเลย แค่ก ๆ ๆ”

จ้าวหลินอีลูกป้ายสุสานบุตรสาวด้วยความอ่อนโยน เธอเค้นเสียงพูดออกมาด้วยความเจ็บแค้นใจ แต่เธอรู้ดีว่าเวลาเธอกำลังจะหมดแล้ว ผ้าเช็ดหน้าสีขาวมีแต่เลือดสีเข้มอีกทั้งดวงตาที่พร่ามัวจนแทบมองไม่เห็นสิ่งใด ลมหายใจเริ่มติดขัดยิ่งไอยิ่งทำให้รู้สึกทรมานมากขึ้นกว่าเดิม โรคที่รุมเร้านี้ไม่ใช่โรคร้ายอะไรแต่เพราะเธอทำงานหนักจนอวัยวะภายในถูกทำลายหมดแล้ว

จ้าวหลินอีพิงป้ายสุสานอย่างอ่อนแรง ดวงตาที่ครั้งหนึ่งเคยงดงามสดใสเวลานี้ดับแสงลงพร้อมลมหายใจสุดท้ายที่ขาดห้วง ทว่าในความคิดก่อนที่จะลาโลกใบนี้ไปอย่างเดียวดาย มีแต่ความเสียดาย เสียดายชีวิตที่ผ่านมา หากย้อนเวลาไปได้ เธอจะไปเรียนให้จบ มีการศึกษาที่ดีและทำงานที่ตัวเองชอบ จะทำให้ครอบครัวให้ร่ำรวยไม่ให้ใครได้มาดูถูกครอบครัวเธออีก และสุดท้ายเธอจะต้องมีความรักที่งดงามกว่านี้ รักคนที่รักเธออย่างไม่มีข้อแม้...

ภายในสุสานเวลานี้กลับมีลมพัดอย่างรุนแรงไปทั่วทั้งบริเวณ ก่อนจะที่จะเงียบหายไปพร้อมลมหายใจสุดท้ายของคนที่นั่งผิงอยู่ป้ายสุสานของลูกสาว เธอจากไปอย่างโดดเดี่ยวเดียวดายอย่างน่าสงสาร จากไปพร้อมความเสียใจที่ไม่อาจทำให้คนทรยศตกต่ำลงมาได้

หากชาติหน้ามีจริงเธอจะไม่เป็นคนอ่อนแอให้ผู้คนรังแกอย่างชาตินี้ เธอจะทำตัวเองให้มีคุณค่าให้คนที่ดูถูกเหยียดหยามมองเธอด้วยความริษยา จ้าวหลินอีเฝ้าอธิฐานภายในใจพร้อมร่างวิญญาณเลือนหายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่ว่าโชคชะตาจะเป็นอย่างไร แต่โชคชะตาที่เลวร้ายของเธอได้จบลงแล้ว...

หากโลกนี้มีคำว่า หากย้อนไปได้จะดีสักแค่ไหน…

เฮือก!

จ้าวหลินอีสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก เมื่อครู่นี้เธอรู้สึกว่ากำลังขาดอากาศหายใจอย่างรุนแรง ทว่าด้วยอายุไม่น้อยแล้วทำให้เธอไม่ได้กรีดร้องตกใจอะไร แต่เมื่อมองรอบๆ แล้วกลับเบิกตากว้างหัวใจเต้นแรง แม้จะมืดแต่แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทำให้เธอเห็นภาพต่าง ๆ ได้ชัดเจน ห้องนี้เหมือนจะเป็นห้องของเธอที่อยู่บ้านตระกูลจ้าว

จ้าวหลินอีรีบลุกขึ้นไปจุดตะเกียงไฟตามความคุ้นเคยในความทรงจำ ทันที่แสงสว่างปรากฏภาพตรงหน้ากลับชัดเจนมาก ทุกอย่างเหมือนตอนที่เธอยังไม่ได้แต่งงานและยังเป็นเพียงเด็กสาวที่กำลังสดใส เธอหยิกตัวเองจนรู้สึกเจ็บเป็นอย่างมากทำให้มั่นใจว่าเธอไม่ได้ฝันไป