บทที่ 3

"เมื่อกี้เหมือนมีคนเดินออกไปไหม" พนักงานที่ยกของเข้ามาเก็บหันหลังไปแต่ก็เห็นแค่เงาแว๊บๆ

"มีอะไรเหรอ" ม่านฟ้าถามเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของพนักงานคนนั้น

"เอ่อ..คือว่า"

"รีบทำงานเถอะน่า ไม่อยากกลับไปพักกันเหรอ" เพราะพนักงานพวกนี้เป็นพนักงานที่ทำงานกะดึก

"ค่ะ"

ม่านฟ้าอยู่ในห้องเก็บของไม่นานก็ออกมา หวังว่าผู้ชายคนนั้นคงไม่เอาเรื่องนี้ไปพูดที่ไหนนะ

หญิงสาวที่ร่างกายบอบช้ำกำลังจะกลับไปห้องพัก เธอมีห้องพักส่วนตัวในโรงแรมเพราะโรงแรมนี้ก็เป็นโรงแรมของครอบครัว แต่พอมองไปก็เห็นพ่อยืนอยู่ทางที่เธอกำลังจะไป

พ่อคงอยากจะดองกับพ่อเลี้ยงอิทธิพลมากเลยสินะ ถึงได้ทำเรื่องแบบนี้กับลูกสาวได้ ที่ม่านฟ้ามั่นใจว่าเป็นฝีมือของพ่อ เพราะเมื่อคืนนี้เธอดื่มแค่เครื่องดื่มที่พ่อยื่นมาให้ คงเป็นคนอื่นไปไม่ได้

ขาเรียวก้าวถอยหลังกลับไปมุมเดิมเพื่อหลบสายตาพ่อ คิดว่าถ้ายืนอยู่ตรงนี้ท่านต้องเห็นแน่

เธอตัดสินใจว่าต้องหลบไปสักพัก ดูซิว่าพ่อจะคิดได้ไหม

"คุณม่านฟ้าจะไปไหนคะ" พนักงานทำความสะอาดด้านหลังโรงแรมเห็นว่าเจ้านายเดินมาทางนี้

"จะออกไปธุระ ถ้าใครถามไม่ต้องบอกว่าเจอฉันนะ"

"ค่ะ"

หญิงสาวรีบเดินมาแต่นึกได้ว่าเธอไม่มีเงินสักบาท ข้าวของอะไรก็ไม่มีติดตัวมาเลย

"ฉันยืมโทรศัพท์หน่อยสิ" ม่านฟ้าหันกลับไปยืมโทรศัพท์ของแม่บ้านคนนั้น เพื่อโทรไปหาคนที่จะช่วยเธอได้

ผ่านไปสักพักก็มีรถเก๋งคันหนึ่งวิ่งมาจอดด้านหลังของโรงแรม

วันต่อมาโรงงานอิทธิพลค้าไม้..

กวินชายหนุ่มรูปหล่อ ตอนนี้เขาได้รับตำแหน่งเป็นผู้จัดการใหญ่ของโรงงาน โดยการแต่งตั้งของด็อกเตอร์พันไมล์บุตรชายคนเล็กพ่อเลี้ยงอิทธิพล

"ท่านรองประธานไม่เข้าโรงงานเหรอ"

"ใช่ค่ะ"

"แล้วพ่อเลี้ยงล่ะเข้าไหม" พ่อเลี้ยงที่กวินพูดถึงก็คือพ่อเลี้ยงอิทธิพลซึ่งเป็นประธานของโรงงานแห่งนี้

"ไม่เข้าเหมือนกันค่ะ"

"ไม่เป็นไรถ้ามีงานอะไรด่วนก็เอามาที่ผมได้เลย"

"ได้ค่ะผู้จัดการ"

บ่ายโมงวันเดียวกัน..

"ผู้จัดการคะ ผู้จัดการกวินคะ"

"ครับ"

"เอ่อ.." เอกสารที่กวินส่งให้กับเลขาของท่านรองประธาน ยังไม่มีลายเซ็นต์เลย แต่เธอก็ยื่นเอกสารนี้มาตั้งแต่ช่วงเช้าแล้ว

"ขอโทษครับเดี๋ยวผมดูให้ใหม่" เป็นบ้าอะไรวะไม่เป็นอันทำงานทำการเลย แล้วนี่เจ้าของโรงงานก็ไม่มีใครมาสักคน ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย "อะไรของเราวะ เอาทีละเรื่องก่อนได้ไหม"

"อะไรนะคะ"

"..เปล่าไม่มีอะไร" ชายหนุ่มหยิบเอกสารนั้นขึ้นมาเปิดอ่านแบบลวกๆ แล้วก็เซ็นต์ลงไป

วันต่อมาที่โรงแรม..

"คุณม่านฟ้าไม่ได้เข้าโรงแรมค่ะ"

"ไม่เป็นไร แล้วคุณพิทักษ์ล่ะ"

"คุณพิทักษ์อยู่บนห้องทำงานค่ะเดี๋ยวทางเราจะติดต่อขึ้นไปให้นะคะ"

ผู้ชายคนที่มาถามหาม่านฟ้าก็คือดอกเตอร์พันไมล์ เขาเป็นผู้ชายคนที่ดื่มไวน์คู่กับเธอ พอยาที่ถูกผสมไว้ในไวน์ออกฤทธิ์ พันไมล์ก็ไปลงกับผู้หญิงที่เขาพาตัวไปขังไว้ที่เซฟเฮ้าท์..นั่นก็คือวันศุกร์

"อ้าว ดอกเตอร์ว่าไงครับ"

"ผมได้ยินว่าคุณม่านฟ้าไม่เข้าโรงแรม ก็เลยอยากมาคุยกับคุณพิทักษ์"

"ม่านฟ้าไม่ได้ไปกับคุณหรือครับ"

"ทำไมเธอต้องไปกับผมด้วยครับ"

"..ผมไม่ได้หมายถึงแบบนั้นครับ ม่านฟ้าคงอยู่ที่บ้านกับแม่" พิทักษ์เริ่มเป็นกังวล ลูกสาวไม่เข้าโรงแรมสองวันแล้ว ทีแรกคิดว่าจะไปกับคู่เดท และคู่เดทคนนั้นก็คือดอกเตอร์พันไมล์นี่แหละที่ผู้ใหญ่แนะนำให้รู้จักกัน ..ว่าแต่ลูกสาวของเขาหายไปไหน

พันไมล์พยายามจับพิรุธคู่สนทนา เพราะเขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครผสมยานั้นใส่ในแก้วไวน์ให้เขาดื่ม..

ไม่เข้าโรงแรมแล้วจะไปไหน? อีกฝ่ายกลับไปแล้วพิทักษ์ก็กลับมาคิดดู เพราะลูกสาวหายไปตั้งแต่งานเลี้ยงต้อนรับลูกค้าของโรงงานอิทธิพลค้าไม้ ไม่ได้การแล้ว ถ้าม่านฟ้าไม่ได้ไปกับด็อกเตอร์พันไมล์แล้วจะไปกับใคร??