บทที่1.กระต่ายน้อยหลงทาง 1/3

บทนำ

หนุ่มมหาเศรษฐีที่มีความเป็นผู้นำสูง!! รามาน กูลซาคอฟ ผู้ชายที่ไม่เคยยอมสยบให้ผู้หญิงคนไหนมาก่อน

แล้วทำไมล่ะ?

ทำไมเขาถึงสลัดผู้หญิงที่ได้หล่อนโดยบังเอิญทิ้งไม่ได้?!!

เป็นปัญหาคาใจที่ชายหนุ่มคิดไม่ตก

เขาควานหาตัวหล่อนแบบบ้าคลั่ง

ให้ตายเถอะ!!

ผู้หญิงปริศนานั่น หลบอยู่ใต้ปลายจมูกเขานี่เอง

วณิชยา รวมอำไพ เด็กสาวที่มารดาขอมาอุปการะ

เขาจะทำอย่างไรกับหล่อนดีเขี่ยหล่อนทิ้งเหมือนเคยหรือว่าสยบหล่อนให้ได้เมื่อหล่อนยากปากแข็งนักเขาถามทำเป็นปฏิเสธไม่รู้ไม่เห็น แต่สัญชาตญาณเขาบอก หล่อนคือผู้หญิงคนนั้นแหละ ไม่มีทางพลาด!!

บทที่1.กระต่ายน้อยหลงทาง

เสียงสะอื้นดังกระซิกๆ แม้จะแผ่วเบา แต่มันกลับดังอยู่ท่ามกลางความมืดเสียงแผ่วๆ!! รามาน กลูซาคอฟ เดินผ่านมุมอับมาพอดี เขาได้ยินเสียงบางอย่างนั่นพอดี จึงหยุดเดินและตั้งใจฟัง เสียงคุ้นหู เขาจึงพยายามมองหาต้นตอของเสียง

เด็กสาววัยสิบสี่ปีกำลังร้องไห้น้ำตานองหน้า คงเพราะความหวาดกลัวเข้าจู่โจมหัวใจ เจ้าตัวสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะฝันร้าย!! ครั้นเมื่อเหลียวมองรอบตัวไม่พบใครสักคน ความกลัวจึงจู่โจมหัวใจ ความมืดเป็นตัวบีบบังคับให้หล่อนโผเผออกมาจากห้องนอน และมาซุกตัวอยู่ในพุ่มไม้ เพื่อให้ใบไม้รกทึบบดบังสายตาดุดันที่จ้องมองเธอจากในความฝัน!!

ชุดนอนขาวๆ สะท้อนแสง รามาน ก้มลงมอง ก่อนจะคลี่ยิ้มอ่อนๆ เด็กสาวคนนี้ คือน้องสาวนราบอดี้การ์ดส่วนตัวของเขา วณิชยา รวมอำไพ เด็กสาวที่มารดาขอมาอุปการะ ทั้ง นรา และวณิชยาเป็นเด็กกำพร้าทั้งคู่ มารดาของรามานติดใจหน้าหวานซึ้งของวณิชยา จนแหน็บไว้ข้างตัวตลอด เห็นรานีที่ไหน? ย่อมต้องเห็นหล่อนด้วย ส่วนเขารู้สึกเฉยๆ เมื่อหล่อนยังเด็กเสียจนไม่กล้าจะคิดเกินเลย

แม้จะถูกใจก็ต้องเก็บกดไว้ หล่อนเด็กเกินไปสำหรับหนุ่มไฟแรงอย่างเขา

คุกสิ!! จะอะไรสิบสี่ปีพรากผู้เยาว์ชัดๆ แถมมารดายังโปรดปรานหล่อน ไปแตะเข้าให้เป็นได้บ้านแตก แถมเขาอาจจะถูกจับคลุมถุงชน

ชายหนุ่มทรุดนั่งบนส้นเท้าหลังตรองอยู่ชั่วครู่ เขาเอื้อมมือแหวกพุ่มไม้ก่อนจะกระซิบถาม “เป็นอะไรไป ทำไมมาแอบร้องไห้อยู่ตรงนี้ คนเดียว?”

ดวงตากลมโตจ้องมองเงาทะมึนคุ้นตาผ่านม่านน้ำตาบางๆ พอได้สบนัยน์ตาคมดุของรามาน วณิชยารู้สึกว่าผีร้ายที่จ้องมองเธออยู่ในความมืด หายวับไปกับตา!!

“เปล่าค่ะ ชยาแค่กลัวผี” เสียงสั่นพร่ากระซิบตอบ แล้วก็รีบก้มหน้าหลบ

“ฮ่าๆ” รามานเงยหน้าหัวเราะเสียงดังก้อง จนวณิชยาช้อนสายตามอง เธอกะพริบเปลือกตาถี่ๆ หยุดร้องไห้โดยอัตโนมัติ

“โตจนหมาเลียก้นไม่ถึง ยังเชื่ออีกหรือว่าโลกนี้มีผี!!”

ชายหนุ่มพูดสลับกับหัวเราะร่า เขาเอื้อมมือฉุดข้อมือเล็กบางของเด็กสาว ออกมาจากพุ่มไม้มายืนในที่โล่ง แล้วก็ต้องเสียใจกับความคิดของตัวเอง เพราะทันทีที่แสงสว่างทาทาบร่างกายบอบบางตรงหน้า เขาต้องกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ หลายครั้งเพราะหล่อนอยู่ในชุดนอน!!

ไม่มีความเซ็กซี่!! ไม่ได้เย้ายวน แต่กลับปลุกความกำหนัดของเขาได้อย่างชะงัด

เวรแล้วไหมล่ะกู!!

รามานครางระส่ำกลิ่นแป้งกระป๋องหอมกรุ่น โชยออกมาจากร่างกายวณิชยา แถมผิวของหล่อนที่เขาแตะต้องก็นุ่มเนียนดั่งกำลังลูบไล้อยู่บนผืนผ้ากำมหยี่

ชายหนุ่มรีบปล่อยมืออย่างเร็ว เขารวบรวมสติที่แตกกระจัดกระจายกลับคืนมา…ก่อนที่จะขาดสติ หน้ามืด ‘ปล้ำ’ เด็ก

“อะแห้ม!”

รามานกระเอมเบาๆเขายกมือขึ้นเสยผมแก้เก้อ

“คุณเพิ่งกลับเหรอคะ?” เสียงสั่นๆ ร้องถาม

ชายหนุ่มหันกลับมามอง “อืม” แล้วก็ตอบเสียงแผ่วๆ ชักสายตากลับทันที เพราะแสงสว่างจากโคมไฟทาทาบผิวของวณิชยา มันเหมือนถูกชโลมด้วยผงทอง ’กูต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ มาเห็นยัยเด็กนี่สวย’ รามานคิดในใจด้วยความสับสน เขาอยากจะเดินหนี แต่ขาก็หนักจนอยากเกินกว่าจะขยับเดินได้ แต่ดันปักหลักยืนนิ่งเป็นหุ่นยนต์ และพยายามสำรวมมือของตัวเองไว้ ไม่ให้ยื่นออกไปแตะต้องเด็กสาวต้องห้าม…

“ชยาขอตัวไปนอนนะคะ” มีแต่ความเงียบโอบล้อม ถึงจะกลัวผี แต่เธอรู้ดีว่าการอยู่กับผู้ชายเสน่ห์แรงอย่างรามาน น่ากลัวมากกว่า เธอคงจะทานไม่ไหวเมื่อความหวามไหวกำลังเริ่มต้นขึ้น ในหัวใจดวงน้อยๆ