บทที่ 5

ดวงตางามกรอกมองดูรอบข้างเล็กน้อย เพราะเธอจะมีพิรุธไม่ได้ พอดูแล้วว่าปลอดคน หญิงสาวก็ค่อยๆ ใช้ร่างกายของตัวเองดันประตูเข้าไปแบบช้าๆ

"ถ้ามีคนมาเจอแกตายแน่เลยไอ้คนึงเอ้ย" อดไม่ได้ที่จะต่อว่าให้กับความกล้าบ้าบิ่นของตัวเอง

พอเข้ามาได้อันดับแรกที่เธอต้องค้นก็คือเอกสารที่เกี่ยวกับตัวของเขา ว่ามีอะไรบ้างที่อยู่ในห้องทำงานนี้

คนตัวเล็กไม่รอช้าเอกสารต้องอยู่ที่โต๊ะทำงานแน่ หญิงสาวตรงเข้าไปแล้วเปิดลิ้นชัก..

"มันต้องมีสิ" เปิดดูแล้วมีแต่เครื่องใช้เกี่ยวกับสำนักงาน คนึงหาก็เลยค้นลิ้นชักอันอื่นดูบ้าง

ทำไมไม่มีอะไรเลย สายตางามมองไปเจอกระเป๋าเจมส์บอนด์ ที่วางอยู่บนชั้น

แกร็ก! ทันใดนั้นประตูห้องทำงานก็ได้ถูกเปิดเข้ามา

>>{"ครับแม่..ถ้าพ่อฟื้นแล้วรีบติดต่อกลับมาเลยนะครับ"}

แกร้ก ทันใดนั้นในห้องน้ำก็มีเสียงดัง

>>{"แค่นี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมโทรไปหาใหม่"}

"ใคร?!" พอวางสายเขาก็รีบตรงไปที่ห้องน้ำ

"ขอโทษค่ะ ฉันกำลังทำความสะอาดอยู่" ว่าแล้วคนที่อยู่ข้างในก็รีบเช็ดถูอย่างไว

"ออกมา"

"ฉันทำความสะอาดยังไม่เสร็จเลยค่ะ"

"บอกให้ออกมาไง!"

หญิงสาวรีบวางแปรงขัดห้องน้ำ แล้วเดินตามเขาออกมาด้วยความประหม่า

"เมื่อกี้เธอได้ยินอะไรบ้าง"

"ฉันไม่ได้ยินอะไรเลยค่ะ"

"เธอเป็นใคร"

"พนักงานใหม่ค่ะ"

"ใครอยู่ข้างนอกบ้าง" ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอเป็นพนักงานใหม่ แต่สิ่งที่เขาอยากได้ยินไม่ใช่คำนั้น ชายหนุ่มก็เลยตะโกนออกไปเรียกคนที่อยู่ด้านนอก

ผ่านไปสักพัก..

แกร็ก~ คนที่เปิดประตูเข้ามาก็คือต้นสน เพราะตอนนี้ทั้งเกตุแก้วและดอกอ้อไม่มีใครกล้าเข้าหน้าท่านประธาน ก็เลยรีบไปตามต้นสนที่ยังอยู่ในห้องประชุมให้มารับหน้าไปก่อน

"ครับบอส"

"ออกมาจากห้องประชุมทำไม"

"บอสเรียกผมไม่ใช่เหรอครับ"

"ฉันขอโทษค่ะที่เข้ามาทำความสะอาดในห้องไม่ได้บอกก่อน ก็ฉันไม่รู้ว่าต้องทำอะไรบ้างนี่คะ"

"คุณจะสร้างปัญหาไปถึงไหน" ต้นสนเดินเข้ามาพูดใกล้ๆ "รู้ไหมว่าตอนนี้ทุกคนเดือดร้อนเพราะคุณขนาดไหน" ที่แน่ๆ เขาแล้วหนึ่ง

"ฉันอยากจะขอโทษ เรื่องในห้องประชุม และก็เรื่องที่เข้ามาทำความสะอาดโดยไม่ได้บอกก่อน" ในขณะที่หญิงสาวกำลังพูดอยู่นั้นโทรศัพท์เครื่องที่เขาเพิ่งจะวางไปก็ได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง

"ออกไปก่อน" พอเห็นเบอร์โชว์ขึ้นมาเขาก็ไล่ทั้งสองออกจากห้องไป

ต้นสนรีบคว้าร่างคนึงหาให้ตามออกมา

>>{"ครับแม่"}

แม่อย่างนั้นเหรอ? คนึงหาอยากจะเห็นหน้าผู้หญิงที่เขาเรียกแม่มาก ถ้าเห็นหน้า เธอต้องรู้ได้แน่ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแม่ของเธอไหม

"เธอทำอะไรลงไป รู้ไหมว่าทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนกันไปทั่ว!" พอออกมาถึงด้านนอกก็ถูกคุณเลขาและคุณผู้ช่วยเลขาตำหนิ

"ขอโทษค่ะฉันไม่รู้ว่าจะทำอะไรก็เลยเข้าไปทำความสะอาดห้องน้ำให้ท่านประธาน"

"จำไว้นะห้องท่านประธานห้ามใครเข้าไปก่อนได้รับอนุญาต"

"ค่ะ" ทำไมต้องมีลับลมคมในกันขนาดนี้ด้วย แค่เข้าไปทำความสะอาดห้องน้ำ นี่ขนาดเหตุผลของเธอดูจะฟังขึ้นที่สุดแล้วนะ

"ต้นสน" ทันใดนั้นประตูห้องก็ได้ถูกเปิดออกมา

"ครับบอส"

"วันนี้ผมไม่เข้าบริษัทแล้วนะ"

"ให้ผมไปด้วยไหมครับบอส"

"ไม่ต้อง คุณจัดการที่ห้องประชุมแทนด้วย" ก่อนที่เขาจะออกไปสายตาคมก็ได้มองไปดูหญิงสาวซึ่งเธอก็มองเขาเช่นกัน

ทำยังไงเราถึงจะตามเขาไปได้..บ้าไปแล้วเหรอคนึงคิดบ้าอะไรเนี่ย แกจะตามเขาไปได้ยังไง

เย็นวันเดียวกัน..

"ทำงานวันแรกเป็นยังไงบ้าง"

"สนุกดี"

"ดีแล้วแหละ ที่เธอสนุก"

"ทำไมเหรอ"

"ไม่ค่อยมีใครอยากขึ้นไปทำงานที่ชั้นนั้นหรอก"

"ฉันก็ไม่เห็นมีอะไรนี่ นอกจากบอสหน้านิ่งคนนั้น"

"ก็นั่นแหละปัญหาใหญ่เลย เธอพยายามทำงานให้ห่างท่านเข้าไว้นะ"

"พาฉันไปซื้อเสื้อผ้าหน่อยสิ"

"ซื้อทำไมใช้ของฉันไปก่อนก็ได้"

"เกรงใจ"

"ก็ได้"

ก่อนที่จะถึงคอนโดอัญญารัตน์ก็เลยพาแวะที่ร้านขายเสื้อผ้าแถวนั้น

"เธอแน่ใจเหรอว่าจะใส่ชุดพวกนี้ไปทำงาน"

"เขาห้ามใส่เหรอ"

"เปล่าหรอก แต่ถ้าเธอใส่แล้วจะทำงานสะดวกเหรอ เธอไม่ใช่เลขานะ"

"ก็อยากจะแต่งตัวบ้าง"

"ไปแอบชอบใครเขาหรือเปล่าเนี่ย" เพราะเห็นชุดที่คนึงหาเลือกเหมือนกับอยากจะใส่ไปโชว์ให้ใครเขามองเลย