บทที่ 7

"ใครนะ?" รายงานการผ่าตัดเคสแรกของวันยังทำไม่เสร็จ คิดว่าจะรีบทำให้เสร็จจะได้ทำเคสที่สองแต่เธอก็มาป่วนอีกแล้ว

"ผู้หญิงคนที่ เอ่อ..คนที่"

"คนที่อะไร"

"คนที่นั่งตักคุณหมอค่ะ เธอบอกว่าคุณหมอนัดให้เข้ามาพบที่ห้องทำงาน"

"ถ้างั้นก็ให้รอข้างนอกไปก่อน ผมขอทำรายงานการผ่าตัดก่อน" รายงานที่เขาทำมีประโยชน์กับแพทย์ฝึกหัดมาก เพราะมันคือวิชาที่จะสอนแพทย์ฝึกหัดจากรุ่นสู่รุ่น

จนเวลาผ่านไป..งานของคุณหมอคีตะก็เสร็จ

"?" พอเปิดประตูห้องออกมาก็เห็นว่าเธอนั่งรออยู่หน้าห้อง และพยาบาลที่อยู่หน้าห้องก็เปลี่ยนเวรแล้ว

"คุณหมอคะ" หญิงสาวรีบลุกขึ้นแต่จังหวะที่ลุกทำให้เธอเซเล็กน้อย จำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าวันนี้ทานข้าวหรือยัง หิวมากแต่ถ้าจะออกไปทานข้าวก็กลัวว่าคุณหมอจะออกมาจากห้องก่อน

"ถ้ามันดึกขนาดนี้แล้วก็ไม่ต้องรอจะรอทำไม" เขาก็เพิ่งรู้ว่ามันดึกตอนที่มองนาฬิกาแขวนอยู่ด้านนอกนี่แหละ

"ฉันรอได้ค่ะ"

"แต่ผมกำลังจะกลับ"

"ให้ฉันตามกลับด้วยได้ไหมคะ"

"นี่คุณครับ ผมจะกลับบ้านนะครับ" เขาจะบอกว่าบ้านคือที่ที่ส่วนตัวมาก

เราคงเข้าบ้านกับเขาไม่ได้แน่เลย แต่ถึงยังไงต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่องวันนี้ให้ได้ว่าเขาจะยอมช่วยไหม

"คุณหมอมีอะไรให้ช่วยไหมคะ" พยาบาลที่เฝ้าอยู่ด้านหน้าเห็นว่าคุณหมอเหมือนไม่อยากจะเจรจากับเธอคนนี้เลย

คีตะส่ายหน้าตอบพยาบาลของเขาก่อนที่จะเดินไปลิฟต์

พอประตูเปิดออก วาดฝันก็รีบเข้าไปในลิฟต์ตัวนั้นพร้อมกับเขา

"คุณหมอคะ"

คีตะมองไปดูกล้องวงจรปิดให้เธอรู้ว่าถ้าจะพูดอะไรก็ให้ระวังหน่อย พอเห็นสายตาเขา เธอก็เลยเงียบไปก่อน

พอประตูลิฟต์เปิดออกคีตะก็เดินออกไปโดยไม่ได้รอ เพราะไม่ได้มากับเธออยู่แล้ว

แทนที่เขาจะเดินไปที่ลานจอดรถ แต่กลับเดินอ้อมไปด้านข้างโรงพยาบาล

"บ้านคุณหมออยู่แถวนี้เหรอคะ"

"คุณยังจะตามมาอีกเหรอ"

"ฉันต้องการความช่วยเหลือจริงๆ ค่ะ ฉันมองไม่เห็นใครแล้วจริงๆ"

"ถ้าผมบอกว่าช่วยไม่ได้ล่ะ" ทีแรกก็รู้สึกหวั่นไหวกับเธออยู่หรอก แต่พอได้คุยกับเพื่อนแล้ว เขาคิดว่าคดีนี้มันคงไม่จบง่ายๆ แน่ ถ้าเขายื่นมือเข้าไปช่วย มันอาจจะเป็นการขาดเพื่อนเลยก็ได้

"ขอบคุณค่ะที่คุณหมอให้คำตอบ" หญิงสาวที่กำลังก้าวเดินตามอยู่ก็ได้หยุด แล้วก็หันกลับหลังทางที่เพิ่งเดินมาเมื่อสักครู่

ทำไมเราถึงรู้สึกผิด เราไม่ได้เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับพวกเขาสักหน่อย ชายหนุ่มมองตามไปครู่หนึ่งก่อนที่จะหันหลังแล้วเดินไปทางที่จะกลับบ้านพัก

"กลับมาแล้วเหรอหมอ"

"อืม"

"เป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น"

"จะเพราะใครล่ะ"

"เรื่องนั้นเหรอ"

"ฉันให้เวลาแกแค่ไม่กี่วันนะ"

"ขอบใจมากที่ช่วย" ถ้าพ่อเป็นคนดี ไม่เคยทำความเดือดร้อนให้ใคร พันไมล์จะไม่ยอมช่วยคนที่คิดปองร้ายพี่ชายเลย แต่นี่คนที่มาทำร้ายพี่มีความแค้นกับพ่อ ถ้าเอาตัวส่งตำรวจมันยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าครอบครัวเขาเป็นคนยังไง

ดึกๆ คืนเดียวกัน..

แกต้องหลับได้แล้วไอ้หมอ พรุ่งนี้ก็มีผ่าตัดอีก หลับสิวะ หลับตาลงทีไรก็เห็นแต่ภาพเธอตอนที่นั่งอยู่บนตัก

ก๊อก ก๊อก

"หมอเช้าแล้วไม่ไปโรงพยาบาลเหรอ" พันไมล์ผิดปกติเพราะทุกครั้งเพื่อนจะออกจากบ้านแล้ว

"เช้าแล้วเหรอ" ที่คีตะไม่ตั้งนาฬิกาปลุก เพราะถ้าเช้าเขาจะรู้สึกตัวเอง แต่นี่.. พอคิดได้คีตะก็รีบเอาโทรศัพท์ออกมาดู 5 สายที่ไม่ได้รับ?

เขาโทรกลับพร้อมกับรีบเข้าไปแปรงฟัน

>>{"กิ๊ฟเห็นว่าคุณหมอยังไม่เข้าโรงพยาบาลค่ะ"}

{"เตรียมห้องผ่าตัดได้เลย เรียกคุณหมอกฤษณะด้วย"}

>>{"คุณหมอมีเข้าเวรตอนเย็นค่ะ"}

{"ลองโทรไปถ้าว่างให้เข้าโรงพยาบาลก่อน ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร"} เพราะหมอกฤษณะมีคลินิกที่อยู่ด้านนอกด้วย

ในเวลาต่อมาที่โรงพยาบาล..

"??" คีตะมาห้องทำงานก่อนเพราะจะเอาของสำคัญที่ต้องใช้ในการผ่าตัด แต่พอเข้ามาเหมือนว่าในห้องมีใครอยู่ "ออกมา"

ทันใดนั้นก็ปรากฏร่างของหญิงสาวที่แอบซ่อนอยู่หลังตู้เอกสาร

"คิดว่าจะคุยกันรู้เรื่องแล้วเสียอีก"

"ฉันไม่ได้มาขอร้องเรื่องนั้นค่ะ แต่ฉันมาขอให้คุณหมอช่วยอีกเรื่องหนึ่ง"

"ฉันต้องรีบเข้าห้องผ่าตัด"

"ฉันอยากให้คุณหมอช่วยหาใครสักคนที่จะช่วยฉันเรื่องนี้ได้" ถ้าให้เธอไปหาคนที่จะช่วยได้ คงต้องใช้เวลาหรืออาจจะไม่เจอ เธอก็เลยเลือกที่จะมาให้เขาช่วยเรื่องนี้ เพราะเขาต้องรู้จักคนรวยๆ ระดับเดียวกันแน่

สายตาคุณหมอคีตะมองสำรวจร่างกายหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า ตอนนี้เธอยังอยู่ในชุดเดิมอยู่เลย นั่นหมายถึงว่าเธอคงแอบเข้ามาอยู่ตั้งแต่เมื่อคืนนี้

"ฉันมีผ่าตัด.."

อึบ! มือหนารีบยื่นไปรับร่างผู้หญิงที่กำลังจะล้มไว้ได้ทัน

"เธอ..เธอ.." คีตะปลุกเธอให้ตื่น ในเวลาเดียวกันเขาก็จับชีพจรของเธอดูด้วย "กิ๊ฟเตรียมน้ำเกลือหน่อย"

กุ๊บกิ๊บได้ยินเสียงคุณหมอเรียกก็รีบเปิดประตูเข้ามาดู "เธอเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรคะ"

"ไปเตรียมน้ำเกลือก่อน" ชายหนุ่มนำร่างของเธอนอนลงโซฟาในห้องทำงาน พอพยาบาลเตรียมน้ำเกลือเข้ามาเขาก็จัดการให้น้ำเกลือเธอก่อน เพราะชีพจรของเธอเต้นอ่อนมาก