บทที่ 8 ชายโฉด

“คุณยังคิดว่าตัวเองมีเหตุผลหรือ？เข้ามา นำตัวเธอกลับไป”

แสนรักตวาดเสียงดังในห้องทำงานกะทันหัน

เส้นหมี่รู้สึกอึ้ง “คุณจะพาฉันไปไหน？ฉันจะบอกอะไรให้แสนรัก ตอนนี้ฉันเป็นประชาชนที่ถูกต้องตามกฎหมายของ M คุณจับตัวฉันส่งเดชอย่างนี้ เท่ากับคุณทำผิดกฎหมายนะ！”

ผู้ชายหัวเราะเยาะ“กฎหมาย？ผมก็คือกฎหมายของที่นี่”

“……”

“แสนรัก！คุณจะพาฉันไปไหน？คุณบ้าหรือเปล่า？ตอนนั้นคุณไม่อยากเห็นหน้าฉันใจจะขาด ตอนนี้จะจับกลับไป？คุณเป็นชายโฉดแล้วยังคิดจะวางมาดกับฉันอีกหรือ？อยากจะมีเมียเต็มบ้านเต็มเมืองใช่ไหม？แสนรัก คุณมันประสาทแดก รีบปล่อยฉันนะ——”

เส้นหมี่ถูกจับตัวไปถึงชั้นหนึ่งแล้ว แต่เสียงด่าทอของเธอยังคงลอยมาให้ได้ยินถึงชั้นสาม

ผู้ช่วยเคได้ยินพลันมองหน้าผากที่กำลังกระตุกของบอสใหญ่ เขาก็อยากจะวิ่งออกจากห้องนี้ทันที วิ่งหนีไปไกลเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น

น่ากลัวเหลือเกิน？

คุณนายเก่าช่างกล้าหาญยิ่งนัก กล้าด่าแบบนี้ด้วย หากอยู่ที่หิรัญชากรุ๊ปต้องถูกลงโทษสถานหนักเลยนะเนี่ย

สุดท้ายเส้นหมี่ก็ถูกนำตัวไป

หลังจากเกิดความวุ่นวายโกลาหลตลอดช่วงเช้า ทันทีที่คุณหมอสวยใสถูกพาตัวไปก็กลับมาสงบสุขอีกครั้ง

——

ณ คอนโดหรูใจกลางเมือง

คิวคิวกับน้องสาวถูกพิมแสงรับตัวกลับมา เธอทำตามดังที่เส้นหมี่บอก ไม่ได้ส่งเด็ก ๆ กลับบ้าน แต่ให้มาพักที่คอนโดของตน

“คิวคิว รินจัง ต้องไปเปิดร้านก่อน พวกผมดูทีวีรอน้าพิมแสงอยู่ในบ้านนะ เดี๋ยวน้าพิมแสงจะซื้อของอร่อยมาให้กิน”

“ค่ะน้าพิมแสง”

นักกินตัวยงอย่างรินจังหนูรินจังรีบตอบทันที

คิวคิวก็พยักหน้าให้ด้วย แต่เด็กชายคนนี้ ทันทีที่น้าพิมแสงออกไปก็รีบไปหยิบหูโทรศัพท์บ้านขึ้นมา

รินจังอุ้มตุ๊กตาแล้วเดินมาอยู่ด้านข้างพี่ชาย“พี่จะทำอะไรคะ？”

คิวคิวหยิบหูโทรศัพท์ขึ้น “พี่จะโทรหาหม่ามี๊ ดูว่าหม่ามี๊อยู่โรงพยาบาลหรือเปล่า？”

หนูรินจัง：“หา？”

หนูรินจังยังฉลาดไม่เท่าพี่ชาย เธอไม่เข้าใจว่าทำไมหม่ามี๊ถึงไม่อยู่ในโรงพยายาล？เพราะหม่ามี๊บอกว่าจะไปทำงานนี่？

สาวน้อยมองพี่ชายอย่างงุนงงชั่วครู่ จากนั้นก็รู้สึกเบื่อ จึงถือตุ๊กตาไปดูการ์ตูน

หลายสิบวินาทีต่อมาโรงพยาบาลก็ได้รับสาย

“สวัสดีค่ะ？”

“สวัสดีครับ ผมอยากถามว่าวันนี้คุณหมอสวยใสไปทำงานไหมครับ？”

“คุณหมอสวยใสหรือคะ ขออภัยด้วยนะคะ วันนี้คุณหมอไม่อยู่ค่ะ ถ้าคุณเป็นคนไข้ที่เคยนัดกันไว้ รบกวนนัดใหม่กับคุณหมออีกครั้งนะคะ”

พยาบาลพูดเสียงอ่อนโยนกับคิวคิว สรุปก็คือหม่ามี๊ของเขาไม่ได้อยู่โรงพยาบาล

เป็นไปได้ยังไง？

หม่ามี๊ไม่ไปโรงพยาบาลแล้วไปไหน？

คิวคิวไม่ค่อยเชื่อกับคำตอบที่ได้ยิน ทว่าถึงเขาจะถามอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ จึงกระโดดลงจากเก้าอี้ จากนั้นก็มุดเข้าห้องหนังสือน้าพิมแสง

หลายนาทีต่อมา คอมพิวเตอร์ในห้องหนังสือแห่งนี้ปรากฏภาพบันทึกจากกล้องวงจรปิดโรงพยาบาลเคลียร์

ดังคาด เมื่อภาพนี้ปรากฏในคอมพิวเตอร์ ไม่นานเขาก็เห็นหม่ามี๊ในห้องโถง ลิฟต์และหน้าประตูห้องทำงานผู้อำนวยการบนชั้นสาม

เพียงแต่ทำไมหม่ามี๊เข้าไปแล้ว ตอนออกมาจึงมีชายชุดดำแบกออกมา？

เด็กชายขมวดคิ้วแน่นเป็นปม

ณ ขณะนี้ในโรงแรมฮิลตัน

หลังจากที่เส้นหมี่ถูกพาตัวมาที่นี่ เธอก็ดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธนาการตลอด

แต่การดิ้นของเธอ เมื่ออยู่ต่อหน้าชายชุดดำร่างสูงใหญ่แล้ว จึงแลดูไร้เรี่ยวแรง ดังนั้นสุดท้ายเธอก็โดนแบกขึ้นไปชั้นบนสุด ซึ่งชายโฉดก็ขึ้นไปด้วย

“แสนรัก ฉันไม่รักษาคุณหรอก คุณอย่าพยายามเลย”

เธอเข้าไปโดยไม่ได้สำรวจว่าชั้นบนสุดหรูหราอลังการงานสร้างแค่ไหน เธอนวดข้อมือที่เจ็บแปลบของตน ประโยคแรกที่เอื้อนเอ่ยคือเช่นนี้

สิ้นเสียง แสนรักไม่ได้โต้ตอบ แต่กลับเห็นร่างตัวน้อย ๆ เดินออกมาจากห้องโถงอันกว้างใหญ่

เส้นหมี่：“……”

“กลับมาแล้วเหรอ？สายสามสิบแปดนาทีแล้ว วันนี้ไม่ไปโรงเรียนอนุบาลแล้ว！”

นี่คือเด็กที่เท่ห์กว่าแสนรัก ใบหน้าเล็กของเขาวางมาดเท่ห์ ทว่าเจือความเย็นเยียบร่วมด้วย เหมือนกับพ่อของเขาไม่มีผิดเพี้ยน

และสิ่งที่น่าทึ่งก็คือ แม้แต่น้ำเสียงตอนพูดยังเหมือนชายโฉดคนนี้

เส้นหมี่ตะลึงตะลาน ชั่วอึดใจนั้นลืมเลือนไปเสียสนิทว่าตัวเองจะพูดอะไร

แสนรักทำเหมือนไม่เห็นเธอ เดินไปหาลูกชายอย่างอดทน “เช้านี้แด๊ดดี๊มีธุระนิดหน่อย เลยทำให้กลับมาช้า แด๊ดดี๊จะชดเชยให้ลูกวันหลังนะ OK？”

ชินจังพูดแบบลอยหน้าลอยตา “ตอนพ่อเซ็นสัญญาก็ตลบตะแลงแบบนี้หรือเปล่า？”

แสนรัก：“……”

เส้นหมี่：“……”

คนหนึ่งถูกตำหนิจนเลือดขึ้นหน้า คนหนึ่งกลับจ้องตาค้าง ทันใดนั้น เด็กน้อยคนนี้ก็ละสายตามามอง เส้นหมี่

“เธอเป็นใคร？”

“！！”

ทันใดนั้นหัวใจของเส้นหมี่เต้นรัวแรงคล้ายกับกระดอนขึ้นมาบนลำคอ ในหูเต็มไปด้วยเสียง “วง” สะเทือนใจจนร่างกายสั่นเทา