บทที่ 17 เส้นหมี่ฆ่าตัวตาย

เส้นหมี่เลือดขึ้นหน้า ไม่มองหล่อนอีกต่อไป เธอละสายตาไปมองลูกชายที่อยู่ตรงข้ามตน

“ชินชินมาทางนี้ ให้น้าดูหน่อย น้าจะดูว่ามือของผมเป็นยังไงบ้างแล้ว？”

“อุ๊ย ยังคิดจะดึงตัวเด็กไปดูให้แน่ใจอีกเหรอ？ฉันขอบอกแกไว้เลยนะ ปกติเด็กคนนี้ซุกซนมาก ได้แผลเป็นประจำ ถ้าแกอยากใช้แผลโยนความผิดให้ฉันบอกเลยว่าไม่มีคนเชื่อ”

ผู้หญิงคนนั้นพูดจาประชดประชันอยู่ตรงนั้น

เส้นหมี่ได้ยินก็ตวาดขึ้นมาในที่สุด“หุบปากเดี๋ยวนี้ แป้งร่ำ คุณเคยทำหรือไม่？คุณรู้ดีแก่ใจ เมื่อก่อนฉันไม่อยู่ แต่ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว ฉันไม่ปล่อยให้คุณทำร้ายเขาอีกเด็ดขาด ฟังให้ขึ้นใจด้วย”

แป้งร่ำ：“……”

เป็นดวงตาที่น่าสะพรึงกลัวสุดแสน

เพราะเต็มไปด้วยสีแดงสดดั่งคมกริช ฉายรังสีพิฆาตออกมาอย่างไม่ยั้ง กระทั่งแป้งร่ำก็อดหนาวสะท้านไม่ได้

นังสารเลวคนนี้ เธอเคยพูดแล้วว่าเก็บไว้ไม่ได้！

“ปิดให้มิดชิดหน่อย อย่าให้มีช่องว่างแม้แต่นิดเดียว พวกนายน่าจะรู้เจตนาที่ขังมันไว้ใช่ไหม？ท่านประธานของพวกนายจะพามันกลับไป ถึงจะกลายเป็นซากศพก็อย่าให้มันหนีไปได้！”

เธอสั่งให้บอดี้การ์ดปิดหน้าต่างด้วยอาการลนลาน

เส้นหมี่ได้ยินก็เอื้อมมือไปด้านนอกสุดแรง “ชินชิน，มาเร็ว ๆ มาให้น้าดูหน่อยชินชิน——”

ชินจัง：“……”

เขารู้สึกงุนงง เขาไม่รู้ว่าทำไมคุณน้าท่านนี้ถึงได้เป็นเดือดเป็นร้อนขนาดนี้？

น้าแป้งร่ำทำผิดตรงไหน？เมื่อก่อนเธอก็เป็นของเธอแบบนี้แล้ว มีปัญหาตรงไหนหรือ？

เด็กคนนี้เพราะไม่ชอบพูด บวกกับไม่ชอบคลุกคลีกับคนอื่น มักจะขังตัวเองอยู่ในห้องคนเดียว เขาจึงไม่รู้สึกว่า ผู้หญิงข้างกายปฏิบัติเช่นนี้กับเขาก็เป็นเรื่องปกติ

“ชินชิน รีบมาเร็ว มาให้น้าดูหน่อย……”

เส้นหมี่พูดเหมือนขอร้องอ้อนวอน เธอผลักบอดี้การ์ดพวกนั้นที่มาขัดขวางด้วยน้ำตาอาบแก้ม เธออยากไปดูอาการลูกชายที่สุด

เธอตั้งท้องสิบเดือนกว่าจะคลอดออกมา เธอในฐานะแม่ ทอดทิ้งเขาตั้งแต่เกิด ไม่ได้ทำหน้าที่ความเป็นแม่ แล้วตอนนี้เธอจะทิ้งให้หญิงร้ายทารุณเขาต่อได้อย่างไร？

เส้นหมี่ร้องเรียกจนเสียงแหบแห้ง “ชินชินมาเร็ว หม่า.......น้าขอร้องล่ะ ให้น้าดูหน่อย”

“……”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร？เมื่อชินจังในวัยห้าขวบมองผ่านหน้าต่างแล้วเห็นน้ำตาคนในห้องไหลริน เขาก็อยากเข้าไปดู

เขาสัมผัสได้ถึงความเป็นห่วงและรักใคร่ที่มีต่อตน เป็นความรู้สึกที่ฉายชัดมาก ซึ่งเขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน

ชินจังยกเท้าเล็กเดินไปในที่สุด

ทว่าระหว่างนั้นแป้งร่ำก็ชิงลงมือก่อนแล้ว เธอโค้งตัวอุ้มเด็กคนนี้ขึ้นมา

“ปิดให้มิดชิดเลย อย่าให้ฉันเห็นมันอีก ไม่งั้นก็อย่าทำงานที่หิรัญชากรุ๊ปต่อเลย”

เธอสั่งการอย่างดุร้ายหนึ่งประโยค แล้วอุ้มชินจังเดินจากไป

ดูออกว่าเส้นหมี่ที่อยู่ในห้องโกรธจนเกือบเป็นลมเป็นแล้งแล้ว

แสนรัก！ตาบอดหรือไง？ทำไมถึงแต่งงานกับผู้หญิงอำมหิตแบบนี้？หรือในใจคุณ ลูกชายก็ไม่ได้สำคัญอะไร？นั่นมันเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณนะ

ตอนที่หน้าต่างถูกปิดสนิท เส้นหมี่ก็ร้องไห้ทรุดตัวนั่งกับพื้น

——

ตอนที่แสนรักทราบข่าว เส้นหมี่ไม่ดื่มไม่กินมาหนึ่งวันเต็ม ๆ แล้ว

บอกว่าจะพบหน้าเขา

“พบผม？ทำไมต้องพบผมด้วย？เพราะเรื่องตอนบ่ายเหรอ？เธอคิดว่าแป้งร่ำทารุณชินจัง？”

ผู้ชายที่สามารถข่มตาหลับได้อย่างยากลำบากกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา เมื่อได้ยินประโยคนี้ คิดไม่ถึงว่าเขาไม่แม้แต่จะเงยหน้าก็ลั่นวาจานี้ออกมา

เคเหงื่อไหลเต็มหน้า

ตอนบ่ายแป้งร่ำเป็นฝ่ายมาชี้แจงกับเขาแล้ว ทั้งยังอุ้มชินจังมาด้วย ซึ่งบอกว่าเธอไม่อยากให้ลูกชายเล่นเครื่องบินบังคับด้านนอก เลยอุ้มเข้ามา แต่ตอนอุ้มมือหนักไปหน่อย

สุดท้ายเคก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีก

ทว่าสิ่งที่ทำให้พวกเขาสองคนคาดไม่ถึงคือ สองชั่วโมงต่อมามีคนมารายงานว่า

“ไม่ดีแล้วครับท่านประธาน ผู้หญิงคนนั้น......กรีดข้อมือของตัวเองครับ”

“นายว่าอะไรนะ？”

ผู้ชายที่กำลังเคลียร์งานหน้าคอมพิวเตอร์ ใบหน้าเย็นชาก็เกิดอารมณ์อื่นขึ้นมมาในบัดดล

กรีดข้อมือเหรอ？

เก่งดีนี่ ไม่หวงแหนชีวิตของตัวเองเลย เธอคิดจะทำอะไรกันแน่？

แสนรักถึงกับหน้าเขียวไปเลย

ไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็มาถึงห้องที่ล็อคไว้ เดิมทีคิดว่าจะเห็นท่าทางแยกเขี้ยวยิงฟัน

ทว่ากลับทำให้เขาอึ้ง เมื่อเปิดประตูก็เห็นสิ่งของระเกะระกะเต็มห้อง

ท่ามกลางความยุ่งเหยิงภายในห้อง มีผู้หญิงคนนี้นอนจ้องเหม่อลอยอยู่บนพื้น คล้ายกับดอกไม้ที่เหี่ยวเฉา ห่อเหี่ยวจนชวนให้ตกตะลึงพรึงเพริด

“ขเส้นหมี่ ทำบ้าอะไรอยู่？”

แสนรักตะลึงตะไล กวาดสายตามองเลือดสดที่เจิ่งนองด้านข้างมือเธอ เขาก็รีบพุ่งเข้าไปจับข้อมือเธอ