Prologue: ผู้ชายอ่อนโยน

“ดำปี๋!!!”

เสียงเรียกที่แสนคุ้นเคย ดึงความสนใจให้เจ้าหมาบางแก้วสีดำที่นอนหมอบใต้ร่มไม้ยืนขึ้นกระดิกหางเข้าไปหาอย่างว่าง่าย

“มาร์คทำงานให้เสร็จแล้วค่อยเล่นกับหมาได้ไหม”

บิว หญิงสาวเพียงคนเดียวของกลุ่มเอ็ดเพื่อนอย่างเอือมระอา เมื่อเห็นชายหนุ่มเริ่มยื่นอาหารให้หมา ทั้งเกาคางให้เจ้าดำปี๋สัตว์เลี้ยงประจำคณะอย่างเอาใจ

“พักก่อนดีกว่านะ พวกเรานั่งคิดมาตั้งนานแล้วก็ยังไม่ได้ข้อสรุปสักที”

คนที่โดนว่าหันมาตอบอย่างเหนื่อยหน่าย เมื่อข้อสรุปเรื่องงานกลุ่มของพวกเขาดูเหมือนจะไม่จบลงโดยง่าย

“พักบ้างก็ดีเหมือนกัน” แจ็คสนับสนุนความคิดเห็นเพราะตัวเองก็เริ่มล้าแล้ว พวกเขาเรียนปีสาม คณะบริหารธุรกิจในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพ ช่วงเที่ยงแบบนี้อากาศค่อนข้างร้อนจนคนขี้เกียจอย่างเขาไม่มีอารมณ์จะคิดงานต่อ

“เดี๋ยวกูไปซื้อน้ำแป๊บ” แจ็คหาเรื่องอู้ทั้งยังหันไปกอดคอเนมชวนไปด้วยกัน

“เดี๋ยวเราไปด้วยจะได้ไปช่วยถือ” เมื่อเห็นแฟนตัวเองลุก บิวก็ลุกจากโต๊ะบ้าง เธอเป็นแฟนกับเนมด้วยเหตุนี้เธอจึงมารวมกลุ่มกับพวกเขาด้วย

เมื่อคนทั้งโต๊ะเดินไปจึงเหลือแค่เขากับดำปี๋ เจ้าหมาสีดำที่กระดิกหางดิ๊กๆ นั่งลงอย่างว่าง่ายเมื่อคนหล่อเกาคางให้ โดยไม่สนใจเลยว่ามีใครบางคนกำลังแอบมองอยู่แบบไม่ละสายตา เพราะเป็นนายแบบดาวรุ่งที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงและหน้าตาหล่อเหลา ทั้งยังมีรูปร่างที่สูงโดดเด่น ทำให้มาร์คมักเป็นที่สนใจของผู้คนเสมอโดยเฉพาะสาวๆ เขาจึงชินเสียแล้วกับการกลายเป็นจุดสนใจ

‘กรี๊ดดดดด เจออีกแล้ว’ คนแอบถ่ายรูปส่งข้อความบอกเพื่อนพร้อมกับแนบรูปให้ดูว่าเจอใคร ยังไม่ทันที่เพื่อนจะตอบก็ต่อท้ายความคลั่งไคล้ของตัวเองโดยการพิมพ์ต่อว่า

‘ละมุน’ เป็นคำบรรยายสั้นๆ กับภาพที่คนหล่อกำลังเกาคางให้เจ้าหมาดำที่หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข

ถึงแม้เจ้าตัวจะแสดงความปลื้มปริ่มขนาดไหน แต่เพื่อนกลับตอบกลับมาสั้นๆ เพียง

‘อืมมมมมม’ เท่านั้น ก็จะไม่ให้สั้นได้อย่างไรเล่า ในเมื่อผู้ชายคนนี้คือคนที่เพลงกรี๊ดมาทั้งปี เรียกได้ว่าเป็นแฟนคลับอันดับหนึ่งของหนุ่มมาร์คเลยล่ะ การที่เธอส่งรูปผู้ชายคนนี้เข้ามาในกลุ่มจึงไม่มีใครแปลกใจ แต่เพลงยังคงไม่สนใจอาการเบื่อหน่ายของเพื่อน เจ้าตัวยังคงนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ปลื้มปริ่มกับรูปที่ตัวเองให้คำจำกัดความสั้นๆ ว่า ‘ละมุน’ ตรงหน้า พลางนึกย้อนไปถึงครั้งแรกที่ได้รู้จักเขา

เมื่อสี่ปีที่แล้ว เด็กหญิงชั้นมัธยมปลาย หน้าตาธรรมดา รูปร่างผอมคนหนึ่งกำลังพยายามออกแรงดันรถเข็นช่วยคุณยายของตัวเองเข็นรถกลับบ้าน หลังจากขายอาหารหน้าปากซอยเสร็จในตอนเย็น เนื่องจากสภาพอากาศที่ร้อนจนแทบไหม้และลูกค้าก็เยอะพอสมควรทำให้หนึ่งเด็กผู้หญิงและหนึ่งคุณยายค่อนข้างเหนื่อยล้า แรงที่ส่งไปไม่พอทำให้เข็นรถผ่านถนนที่มีเป็นหินกรวดไปอย่างยากลำบาก สุดท้ายจานชามก็กลิ้งกระจัดกระจายไปตามพื้น ในสังคมที่ค่อนข้างวุ่นวาย ไม่มีใครใส่ใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า ผู้คนยังคงเดินผ่านไปมาด้วยความเร่งรีบ แต่ขณะที่เธอกำลังช่วยคุณยายเก็บจานชามขึ้นมาจากพื้นอยู่นั้น ก็มีร่างสูงของใครของอีกคนเข้ามาช่วยก้มเก็บอีกแรง

"ผมช่วยครับ"

หลังจากช่วยเก็บจานชามขึ้นมาเรียบร้อย เขาก็ช่วยเข็นรถเข็นผ่านทางเดินขรุขระหน้าซอยเข้าไปจนถึงถนนที่ค่อนข้างเรียบดี จึงปล่อยให้สองยายหลานเข็นต่อไปตามลำพัง เพลงจำได้ดีเลยว่าผู้ชายคนนั้นมีหน้าตาแบบไหน แต่เขาคงจำเด็กสาวที่หน้าตาธรรมดาอย่างเธอไม่ได้ หลังจากนั้นเพลงก็มีโอกาสเห็นชายหนุ่มที่มีน้ำใจคนนี้อีกครั้งในนิตยสารเล่มหนึ่งหน้าแผงหนังสือ เขากลายเป็นนายแบบดาวรุ่งที่เป็นขวัญใจวัยรุ่น และได้มาเจอตัวจริงอีกครั้งเมื่อเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ เธอได้แต่แอบมองเขาในฐานะแฟนคลับในมุมเล็กๆ มาตลอด