ตอนที่ 15

“นี่ปล่อยนะ จะมากอดทำไม” ยัยตัวแสบทั้งดิ้นทั้งหยิกผมแล้วตอนนี้ แต่ผมเลือกที่จะเงียบไม่ตอบเธอ

“...........”

“นี่กอดทำไม ปล่อย เจ็บนะ” เมื่อเธอไม่เห็นผมตอบเธอก็ยิ่งดิ้น

จนผมอดใจไม่ไหวแล้ว ผมจับหน้าเธอหันมาหาผม แล้วบดจูบขยี้ริมฝีปากเล็กนั่นทันที ผลใช้ลิ้นของผมเกี่ยวกระหวัดกับปลายลิ้นเล็กของเธอ ทันทีที่ผมได้สัมผัสกับความหวานล้ำในโพรงปากของเธออย่างไม่เคยได้รับจากที่ไหนมาก่อน มันเหมือนเชื้อเพลิงชั้นดีที่ทำให้ผมต้องการและต้องการเธอคนนี้ จากตอนแรกที่ผมบดจูบเธออย่างต้องการจะลงโทษก็แปรเปลี่ยนเป็นเรียกร้องทันที ริมฝีปากร้อนระอุของผม บดย้ำ ดึงดูดเก็บเกี่ยวเอาความหอมหวานจากริมฝีปากของคนตัวเล็กเข้ามาในอุ้งปากของผมทันทีอย่างหลงใหล

ลินตัวแข็งท่อทำอะไรไม่ถูก เหมือนจะตกใจทั้ง ๆ ที่นี่ก็ไม่ใช่จูบแรกที่โดนผมจูบสักหน่อย แต่ก็ดีแล้วล่ะที่เธอไม่ได้สติ มันทำให้ผมไม่อยากถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากเธอเลย ผมคงหลงเสน่ห์เธอจริง ๆ เข้าแล้วล่ะ เพราะผมแทบจะลืมไปด้วยซ้ำว่าไม่ได้อยู่กันสองคน ผมได้สติก็ตอนเธอครางปฏิเสธผมนั่นล่ะ

“อื้อ อื้อ” ผมผละปากออกจากปากเธอแล้วมองหน้าเธอนิ่ง ใช่ถึงผมจะจูบเธอด้วยการลงโทษไปแล้วแต่มันก็ยังไม่ทำให้ผมหายโกรธหรอกนะ ยิ่งเมื่อนึกถึงตอนไอ้โทมัสมันโอบเอวเธอผมก็ยิ่งโมโห มองเธอนิ่ง ๆ

“ไง ยังจะดื้ออีกไหม” ผมถามเธอ

เธอไม่ตอบแต่เม้มริมฝีปากแน่น มือของเธอขย้ำเสื้อผมแน่นเลยล่ะ แถมสายตาที่ใช้มองผมน่ะ ยังเป็นสายตาที่ติดจะงอน ๆ ด้วย และเหมือนเธอจะนึกได้ว่าไม่ได้อยู่กับผมแค่สองคน แต่มันยังมีเพื่อนเธอและเพื่อนผมอยู่ด้วย เธอจึงหันหน้ากลับไปมองพวกนั้นแล้วก็ได้เห็นสายตามองเธออย่างล้อ ๆ ทั้งสายตาจากเพื่อนของผมและของเธอ

“มองอะไรกัน แฮปปี้มากไง” เธอแขวะพวกนั้นอย่างโกรธ แต่พวกมันก็ไม่มีทีท่าจะสลดเลยแถมยังยิ้มขำ ๆ ออกมาอีกต่างหาก

“โอ๊ะโอ โดนจูบกระชากวิญญาณ เป็นไงบ้างล่ะ หึหึ” เสียงนี่เป็นเสียงของไอ้คิมเจ้าของผับมันถามลลินอย่างล้อ ๆ

“ไอ้” ลลินมองทุกคนสลับกันก่อนจะหันหน้ามาหาผมด้วยสายตาเหมือนจะบอกว่า เพราะผมคนเดียวที่ทำให้เธอถูกล้อจนต้องอับอาย

“พอแล้วน่า เดี๋ยวคู่หมั้นฉันจะอกแตกตายซะก่อน” ผมปรามทุกคนก่อนจะมองเธออย่างกวน ๆ

“เอ่อ พี่ลินคะ แล้วเรียบร้อยไหมคะ” น้องแพรวถามลลิน แต่ผมอยากรู้ว่าเรื่องอะไร

“หึ มือชั้นนี้แล้ว ไม่มีพลาดหรอกน่า” เธอระบายยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะตอบน้องแพรว

“ว่าแต่ของของแกเถอะยัยแพรว ใช้งานได้แน่นะ” เสียงนี้เป็นเสียงของปรางค์เพื่อนยัยตัวแสบถามขึ้น

“โธ่ เจ๊ มือชั้นนี้แล้ว ต่อให้โดนน้ำก็ไม่เปียก” น้องแพรวตอบยิ้ม ๆ

“หึ งั้นก็ดีสิ เราจะได้รู้อะไร ๆ มากขึ้น” น้องมีนพูดขึ้นบ้าง ผมทนไม่ไหวล่ะต้องถาม

“เดี๋ยวทำไรกัน หมายถึงอะไร พลาดไม่พลาด” ผมถามขึ้น

“นั่นสิ” พร้อมเสียงประสานเสียงของไอ้สามตัวที่นั่งอยู่ยัยตัวแสบยิ้มแต่ก็ไม่ได้ตอบพวกผม จนทุกอย่างเข้าสู่ความเงียบ

“แก ฉันกลับก่อนนะ” ปรางค์พูดอีกครั้งหลังจากเงียบไปนาน

“อืม” ลินตอบรับเบา ๆ จากนั้นน้องปรางค์ก็เดินออกไปโดยมีไอ้ตินเดินตามออกไปเงียบ ๆ

“เจ๊ลิน แพรวไปก่อนนะ พรุ่งนี้มีเรียนเดี๋ยวไม่ตื่น” น้องแพรวพูดบ้าง

“อืม” ยัยตัวแสบก็ตอบรับเสียงเบา ๆ อีกครั้ง จากนั้นแพรวก็เดินออกไปโดยมีไอ้มาร์คัสจูงมือเดินออกไป ไม่สิจะเรียกว่าจูงมือหรือจับมือคงไม่ถูก เพราะมันกระชากน้องเขาไปเลยต่างหาก หึ พี่น้องคู่นี้นี่มันร้ายทั้งคู่จริง ๆ ในที่สุดก็เหลือแค่คู่ของผมกับไอ้คิม ก็เพื่อนกันก็รู้นิสัยกันใช่ไหม ผมจึงลุกขึ้นกระชากยัยตัวแสบให้ลุกตามทันที

“อ๊ะ!” เธอหลุดเสียงออกมาเล็กน้อย

“ไป กลับ” ผมพูดจบก็กระชากร่างบางออกมาจากคลับทันที

ผมได้ยินเสียงเพื่อนเธอเรียกแว่ว ๆ แต่ใครสนล่ะ ตอนนี้ผมต้องการปราบพยศเด็กดื้อนิดหน่อย และผมก็ทำสำเร็จโดยการกระชากเธอเข้ามาในรถของผมเรียบร้อยพร้อมขับออกไปทันที

“นี่พี่มาร์ท จะพาลินไปไหน นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านนะคะพาลินกลับบ้านเดี๋ยวนี้”

“ใครบอกว่าพี่จะพาเธอกลับบ้าน เรายังไม่ได้เคลียร์กันเลย”

“เคลียร์อะไรคะ ไม่มีอะไรต้องเคลียร์หนิ”

เธอถามผมแต่ผมไม่ตอบ ตอนแรกก็ไม่โมโหหรอกแต่พอเห็นท่าทีเธอที่ทำราวกับว่าผมไปฉุดกระชากลากถูกเธอมาทำมิดีมิร้ายเท่านั้นแหละ ของมันขึ้นเลย แล้วยิ่งนึกถึงตอนเธออยู่ที่คลับให้ไอ้โทมัสมันโอบกอดอย่างเต็มใจนั่นอีก ยิ่งทำให้ผมโมโห และตอนนี้รถของผมก็เข้ามาจอดที่โรงจอดรถของคอนโดผมเรียบร้อยแล้ว

เอี๊ยด ปัง!

“ลงมาจากรถ เร็วสิ” ผมพูดอย่างโกรธ ๆ ยิ่งนึกยิ่งโกรธ

“ไม่ เรื่องบ้าอะไรลินต้องลงจากรถด้วยล่ะ” เธอตอบผม

“ลงมา!” ผมตะคอกใส่เธออีกครั้ง

“ไม่!” เธอก็ตะคอกใส่ผมเหมือนกัน ตอนนี้อารมณ์ผมไม่ปกติแล้ว ผมรู้สึกว่าตัวเองโมโหมาก ๆ เลยล่ะ

“แน่ใจนะ ว่าจะไม่ลง ได้” ผมพูด

“นี่หยุดนะ จะทำอะไรน่ะ อ๊าย กรี๊ดดดด” ผมก็กระชากร่างบางลงจากรถ และจัดการอุ้มเธอพาดบ่าทันที

“ปล่อยนะ ปล่อยสิ ว้าย” เธอร้องอยู่บนบ่าผม แต่ใครสน ผมโกรธจนคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้แล้ว

“เงียบ! ถ้าไม่เงียบอย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะลิน” ผมพูดอย่างโกรธ ๆ ยิ่งนึกถึงภาพไอ้โทมัสก็ยิ่งโกรธ

“ฝันไปเถอะ ปล่อยลินนะพี่มาร์ท” เธอบอกผม

“เออ! ไม่เงียบใช่ไหมงั้นก็ร้องไปเลย ห้ามหยุดร้องด้วยนะ” ผมพูดจบก็เดินเข้าไปในคอนโดโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น

ผมรู้แค่ว่าผมโกรธผมโมโห ใช่ผมหึงเธอ หวงเธอ และวันนี้แหละผมจะปราบพยศเธอให้ได้ ถ้าวันนี้ผมทำอะไรเธอไม่ได้ อย่ามาเรียกผมว่ามาร์ทปีศาจในคราบเทพบุตรเลย วันนี้แหละผมจะทำให้เธอรู้ว่า เธอเป็นของผม! ร่างกายและใจเธอเป็นของผม ตัวผู้หน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ทั้งนั้น หึ