บทที่ 10. อสรพิษมาแล้ว... จบตอน

ยอดรักมองหน้าสามีอย่างไม่ชอบใจเมื่อเขาอนุญาตให้พิชฎากลับมาพักฟื้นที่ไร่หลังจากที่เจ้าหล่อนอาละวาดทำทีจะเป็นจะตายเรียกหาเธออยู่ตลอดเวลาที่อยู่โรงพยาบาล เดือดร้อนให้อัคราต้องให้คนงานไปรับเธอมารักษาตัวต่อที่ไร่ด้วยเหตุผลที่ว่าพิชฎาเคยเป็นเพื่อนรักกับภรรยาของเขา...

“โธ่... รักจ๋าที่พี่ทำไปทั้งหมดนั่นก็เพื่อยอดรักนะครับ พี่หวังดีและอยากให้รักปรับความเข้าใจกับเขา...” อัคราเข้ามากอดคลอเคลียกับภรรยาอย่างออดอ้อนทั้งที่รู้ดีว่าตนนั้นทำในสิ่งที่เธอไม่ชอบมากแค่ไหน

“ไม่ต้องมาพูดดีเลยค่ะ ไปไกลๆ เลย รักไม่อยากเห็นหน้าพี่เด่น ที่สำคัญรักไม่มีอะไรต้องปรับความเข้าใจกับยายนั่นด้วย...” หญิงสาวสะบัดสะบิ้งใส่เขาทั้งยังเดินหนีอย่างแง่งอน อัคราตามไปงอนง้ออย่างไม่ลดละ

“ที่พี่เด่นทำไปก็เพราะหวังดีกับรักนะ จริงๆ นะครับหากรักจะฟังเหตุผลของพี่...”

“ไม่ฟังค่ะ รักกำลังโกรธพี่เด่นอย่าเซ้าซี้จะดีกว่า”

“หากเราไม่คุยกันไม่ปรับความเข้าใจกันตอนนี้ สะสมไปเรื่อยๆ มันจะทำให้เราต่างฝ่ายต่างไม่มีความสุขนะครับคนดี... ทางที่ดีเราคุยกันให้เข้าใจจะดีกว่าเพื่อครอบครัวของเรา...”

อัคราพยายามใจเย็นและพูดด้วยเหตุผลทำให้ยอดรักสูดลมหายใจลึกๆ แล้วหันมามองหน้าสามีด้วยแววตาขุ่นๆ อยู่บ้างแต่ก็ไม่ขวางเขียวปัดเหมือนคราแรก...

“ว่ามาสิคะ รักกำลังฟังอยู่...”

“นี่ล่ะ มันต้องแบบนี้ เมียพี่เด่นต้องน่ารักและมีเหตุผล จริงไหมครับลูกพ่อ เห็นไหมว่าคุณแม่ของลูกน่ะนางฟ้าชัดๆ เลย”

พอได้ทีว่าว่าที่คุณพ่อก็รีบนั่งคุกเข่าให้ใบหน้าเสมอกับหน้าท้องเนียนที่ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงของภรรยาแล้วแนบแก้มสากลงไปคลอเคล้าด้วยความรักทั้งยังคุยกับหน้าท้องของเธอเป็นตุเป็นตะ ยอดรักส่ายหน้ายิ้มๆ โกรธเขาไม่ลง

“บ้าจัง... ลูกจะทันได้รู้อะไรคะ คนบ๊อง...”

“ก็นี่ล่ะครับสิ่งที่พี่จะบอก... เพราะอารมณ์และความรู้สึกของรักมันจะถ่ายทอดมาสู่ลูกของเรา ดังนั้นคุณแม่ต้องใจเย็นและมีเหตุผล ที่สำคัญคุณแม่ต้องใจดีด้วยครับ...”

“รู้ดีจังนะคะ”

“แน่นอน พี่เด่นรู้ด้วยว่า ระหว่างที่คุณแม่ท้อง คุณพ่อจะทำให้คุณแม่มีความสุขได้ยังไงถึงไม่กระทบกระเทือนเจ้าตัวเล็กในท้อง...” อัคราได้ทีก็พูดให้เธอได้อายยอดรักฟาดเผียะลงบนต้นแขนแกร่งหน้าแดงจัดจรดใบหูแล้วค้อนเขาวงใหญ่

“บ้าจริงคนบ้ากาม ไหนล่ะคะเหตุผลที่จะคุยกันแล้วจะเข้าเรื่องของเราได้รึยัง...” หญิงสาวแก้เก้อด้วยการดึงเขาเข้าสู่การสนทนาที่กำลังถกเถียงกันอยู่ทันที...

ปล่อยให้ออกนอกเรื่องเครียดๆ ทีไรพ่อคุณก็พาเข้าเรื่องวาบหวามเสียทุกที...

“คือแบบนี้ครับยอดรัก...” อัคราโผเข้ากอดภรรยาหลวมๆ แล้วบอกเล่าถึงเหตุผลของเขาให้เธอฟังอย่างละเอียด...

ภาพสามีภรรยาที่โอบกอดพูดคุยกันอย่างมีความสุข ท่าทางรักและเอาใจใส่ของอัคราที่มีต่อยอดรักทำให้คนที่เฝ้ามองอยู่เกิดความริษยาอย่างที่สุด ความรุมร้อนสุมสู่ในใจที่เดือดพล่านด้วยความชิงชังเป็นทุนเดิมยิ่งร้อนระอุมากขึ้นซึ่งมันทำให้ดวงตาทั้งสองข้างมองไม่เห็นว่าสิ่งใดดีงามหรือชั่วร้าย ตอนนี้มันมีเพียงความต้องการเอาชนะและอยากจะช่วงชิงสิ่งนั้นมาจากคนที่ตนเฝ้าริษยาชิงชังมาตลอด... และก็จะทำทุกวิถีทางช่วงชิงเอาสิ่งนั้นมาเป็นของตน...

“อีกไม่นานหรอกนังยอดรัก ฉันจะเอาทุกอย่างของแกมาเป็นของฉันให้ได้ ทุกอย่าง...”

“แล้วเธอจะเอายังไงต่อล่ะพิชชี่” แมวทำทีมาพูดหารือกับพิชฎาที่กำลังประโคมครีมพอกหน้าเพื่อให้ตนเองกลับมาหน้าสวยสดใสและบำรุงร่างกายงดงามเข้าที่ดังเดิม

“ก็ทำแผนเราไง แต่นี่เธอยายแมวเธอตบฉันแรงไปนะ แล้วนี่ดูแขนขาฉันเขียวช้ำเกือบหัก เธอเล่นแรงไปรึเปล่าเนี่ย”

หญิงสาวหันมาทำตาเขียวใส่แมวที่ทำให้ตนดูเหมือนถูกทำร้ายร่างกายจริงจังจนเกือบจะเสียโฉมทั้งเจ็บมากอีกด้วยและมันเกือบจะไม่คุ้ม...

“แหม... ก็หากไม่ทำให้สมกับข้ออ้างเขาจะเชื่อเราไหมล่ะเธอ ฉันเองก็กลัวว่ามันจะไม่สมเหตุสมผลแล้วเราจะเสียเวลาเปล่าๆ นี่กลายว่าฉันผิดเหรอ...”

“เออๆ ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ถือว่าแผนเราสำเร็จที่ตบตาพวกนั้นได้”

“แหม... เธอลงทุนขนาดนี้แล้วไม่สมหวังได้ยังไง จริงมั้ย อีกอย่างฉันก็เชื่อมือเธอว่าเธอสามารถเขี่ยนังยอดรักให้กระเด็นออกจากไร่ได้ง่ายๆ คุณเด่นน่ะ ไม่เคยแคร์ใครขนาดนี้เลยนะ นี่ขนาดขัดใจเมียเพื่อให้เธอมาพักที่นี่แสดงว่าคุณเด่นต้องสนใจเธอแน่ๆ เลย...”

แมวเริ่มแผนของตนอย่างแนบเนียนโดยพิชฎาซึ่งมักดูถูกและคิดว่าตนเองนั้นเหนือกว่าฉลาดกว่าแมวได้แต่ยิ้มกริ่มด้วยลำพอง...

“ก็ฉันน่าสงสารน่าเห็นใจนี่นา” พิชฎายิ้มอย่างพอใจมองใบหน้าสวยงามของตนอย่างภาคภูมิใจ...

“แล้วเธอจะทำไงต่อ”

“พรุ่งนี้ฉันจะเข้าหาคุณเด่น ค่อยๆ รุก เธอต้องช่วยฉันนะแมว”

“ช่วยยังไง”

“ก็ช่วยกันนังสองตัวนั่นไง ให้มันมีโอกาสอยู่กับคุณเด่นให้น้อยที่สุด และถ้าจะให้ดี ฉันต้องการให้นางยอดรักมันแท้ง...”

พิชฎาพูดด้วยแววตาเรืองโรจน์ขุ่นแค้นเมื่อเห็นว่าอัคราดูห่วงใยยอดรักมาก หากว่ายอดรักไม่มีลูกในท้องคนทั้งสองก็ต้องมีจุดที่ร้าวฉานแล้วทีนี้เธอก็จะเข้าแทรกแซงได้ง่าย หญิงสาวคิดเช่นนั้น

“จะดีเหรอเธอ”

“ดีสิ... คิดดูนะ หากมันแท้ง แน่นอนคุณเด่นจะต้องเสียใจและจะต้องเมินมันที่มันไม่มีลูก ตอนนั้นฉันก็จะเข้าไปปลอบใจคุณเด่นได้ง่ายๆ แล้วหากเอาลูกฉันมาอ้าง แถมยังเป็นลูกชายด้วยเธอคิดว่าเขาจะสนใจฉันมั้ย...” พิชฎาคิดกระหยิ่มใจเมื่อคิดว่าแผนของตนนั้นล้ำเลิศ

“จริงด้วยเธอมีลูกชายนี่นา... แล้วเขาจะยอมรับลูกเธอได้ยังไงล่ะ”

“ก็แหม เธอ... ฉันมันน่าสงสารจะตายเธอก็บอกเองว่าคุณเด่นเขาชอบเด็กรักเด็ก การมีเด็กน่ารักๆ มาทดแทนเมียที่แท้งไปมันก็ช่วยได้ไม่ใช่เหรอ ไม่ลองจะรู้ได้ยังไง อีกอย่างหากนังรักมันสูญเสียสิ่งที่มันรัก มันจะต้องเจ็บปวด เธอไม่ชอบเหรอ...”

“นั่นสินะ แหม เธอนี่ฉลาดจังเลยพิชชี่” แล้วสองสาวก็ยิ้มให้กันอย่างมีความสุขกับแผนสกปรกของพวกตน...

กุ้งเต้นปรายตามองแขกที่ไม่อยากจะเชิญเข้าบ้านกำลังทำตัวเป็นเหมือนเจ้าของบ้านด้วยการทำหน้าใสซื่อน่าสงสารน่าเวทนาและน่าตบกระเด็นด้วยแววตาระอาใจ ไม่ว่าจะกี่ปีๆ สันดานคนเดิมๆ ก็ยังไม่เปลี่ยน กมลสันดานพื้นฐานจิตใจคนเรานั้นมันเปลี่ยนกันไม่ได้จริงๆ

“คุณเด่นมีเมตตากับพิชชี่มากเลยนะคะ พิชชี่เลยขอทำอาหารตอบแทนที่คุณเด่นอนุญาตให้พิชชี่มาพักฟื้นที่นี่ ที่นี่อากาศดีมากค่ะดูสิคะพิชชี่หายเร็วมากเลยเพราะมีคุณเอาใจใส่และเมตตา...”

“แหม... ช่างมีน้ำใจที่ประเสริฐจริงๆ เลยค่า แต่จะให้ดี รีบกินแล้วรีบไปให้ไวดีกว่ามั้ยคะ”

กุ้งเต้นกล่าวขึ้นอย่างเหลืออด หมั่นไส้ท่าทางฉอเลาะจีบปากจีบคอพูดอ่อนหวานองพิชฎาจนคันปากยิบๆ ไปหมด

“นั่นสิพิชฎา เธอน่าจะรีบกิน รีบไปจากที่นี่ไม่ดีกว่าเหรอ หายดีแล้วนี่”

ยอดรักเสริมขึ้นบ้างพลางมองสามีตาเขียวปัดซึ่งท่าทางหึงหวงที่ยอดรักแสดงออกมานั้นยิ่งทำให้พิชฎาพอใจ

“โธ่... รักจ๋า อย่าใจร้ายกับฉันนักเลย ฉันมาขอโทษเธอถึงที่นี่ก็เกือบจะเอาชีวิตไม่รอดกลับไปฉันก็ต้องถูกไอ้แมงดานั่นข่มเหงรังแก ไหนจะต้องขึ้นโรงขึ้นศาลเพื่อขอลูกคืนจากอาทิตย์อีก เธอจะให้ฉันไปพึ่งพาใครในเมื่อในชีวิตนี้ฉันมีเธอกับกุ้งเต้นเพียงสองคนที่จะช่วยฉันได้ จะให้ฉันไหว้ฉันก็ยอมนะ...”

พิชฎาพูดพร้อมกับทำท่าว่าจะคุกเข่าไหว้พวกเธอจริงๆ หากอัคราไม่ขัดไว้ด้วยการประคองเธอไว้ก่อน...

“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกครับคุณพิชชี่... ผมว่าเรารีบทานข้าวกันดีกว่าเดี๋ยวกับข้าวจะเย็นเสียก่อนมันจะไม่อร่อย...” อัครากล่าวพร้อมทั้งตักอาหารใส่จานให้เธออย่างเอาใจ...

ยอดรักมองสามีที่ตักอาหารใส่จานให้พิชฎาอย่างไม่พอใจแล้วพลันไม่อยากจะรับประทานอะไรจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากโต๊ะอาหารเงียบๆ ตามด้วยกุ้งเต้นที่ลุกขึ้นเดินตามเพื่อนรักไปติดๆ พิชฎาแอบเบ้ปากอย่างสมใจ แล้วหันไปสบตากับแมวซึ่งยืนรอรับใช้เจ้านายอยู่ห่างๆ ด้วยรอยยิ้มสมใจ...

เห็นทีคราวนี้ยอดรักได้กระเด็นจากไร่นี้ไปอย่างแน่นอน... แมวคิดเขาข้างตัวเองอย่างสาแก่ใจที่เห็นหน้าบูดบึ้งของยอดรัก เธอเกลียดที่สุดยามเห็นยอดรักยิ้มแย้มมีความสุขเพราะมันเหมือนหอกทิ่มแทงใจเธอ...

นังยอดรักแกจะต้องแพ้ฉันอีกครั้ง ฉันจะช่วงชิงทุกอย่างของแกมาเป็นของฉันให้ได้...

และนั่นคือสิ่งที่พิชฎาคิดการได้เห็นยอดรักล้มเหลว สูญเสียนั่นคือสิ่งที่เธออยากจะเห็นและจะต้องทำให้ยอดรักสูญเสียให้ได้...