บทที่ 5 ท่านอ๋อง พระชายาไปแล้ว

พอคิดเสร็จ นางเก็บอารมณ์ไป เดินกลับไปหาเด็กๆด้วยรอยยิ้ม “ลูกเสือสองตัวมารายงานตัวแล้ว!”

เกี๊ยวน้อยยกมือขึ้นอย่างดีใจ ส่ายหัวคลอนยิ้มบอก “เสือน้อยตัวที่หนึ่ง!”

ซาลาเปาตอนนี้ไม่ได้เศร้าแล้ว ดวงตาสว่างเผยรอยยิ้มบางออกมา “เสือน้อยที่สอง!”

หนานหว่านเยียนวางสองมือที่ข้างแก้ม ทำท่าป้องปากร้อง ย่อตัวลงข้างสองสาวพี่น้องร้องเพลง “เสือสองตัวเสือสองตัว วิ่งเร็วเร็ว วิ่งเร็วเร็ว—“

“ตัวหนึ่งไม่มีหู” นางยื่นมือไปปิดหูของเกี๊ยวน้อยไว้ ท่าทางดุร้าย ส่ายหัวจมูกชนจมูกของเกี๊ยวน้อย

“ตัวหนึ่งไม่มีหาง” หนานหว่านเยียนอ้อมไปด้านหลังซาลาเปา จี๋เอวนางอย่างแรง ทำเอาซาลาเปาหัวเราะร่วน

“แปลกจริงๆ แปลกจริงๆ—“ ร้องไป หนานหว่านเยียนก็จังมือของสองสาวพี่น้อง ถามพวกนางว่า “พวกเจ้าว่าแปลกหรือไม่เล่า?”

ซาลาเปากับเกี๊ยวน้อยยิ้มอย่างมีความสุข ใบหน้าแดงเรื่อน่ารักนัก “แปลก!”

แทบจะเวลาเดียวกันที่หนานหว่านเยียนร้องเพลง กู้โม่หานกับเสิ่นอี่ว์ก็มาถึงพอดี

เสียงเพลงของหนานหว่านเยียนสะท้อนไปมาในเรือนเซียงหลิน ทำนองเพลงคุ้นเคยนี่กลับทำให้กู้โม่หานชะงักกึก ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกตะลึงและไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

เพลงนี้เหมือนกับเพลงที่เสด็จแม่ร้องให้เขาฟังตอนเด็กเลย!

กู้โม่หานฟังไ ในใจก็รู้สึกอบอุ่นไปด้วย ความเศร้าในแววตาฉายชัด

เดิมทีเสด็จแม่ก็เคยปกป้องคุ้มครองเขาแบบนี้ เหมือนกับที่หนานหว่านเยียนทำกับเด็กสองคนนี้ เอาใจใส่กับตน

เพียงแต่น่าเสียดาย สิบปีผ่านไปแล้ว จนบัดนี้เสด็จแม่ยังไม่ฟื้นเลย...

เขาเองก็คิดถึงเสด็จแม่ อยากจะกตัญญูต่อนาง แต่พ่อของหนานหว่านเยียนกลับเป็นตัวการสำคัญที่ทำร้ายเสด็จแม่ของเขา!

ตระกูลหนานของพวกเขาเป็นคนเลวที่มีความผิดมหันต์!

หนานหว่านเยียนไม่คู่ควรร้องเพลงนี้!

เสิ่นอี่ว์เห็นกู้โม่หานกระสับกระส่าย และไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เขาเห็นหนานหว่านเยียนลุกขึ้นเดินจากสองสาวพี่น้องไปอีกทาง “ท่านอ๋อง พระชายาไปแล้ว”

กู้โม่หานดึงสติกลับมา พอเห็นหนานหว่านเยียนไปห้องปลดทุกข์ และเด็กสองคนกลับทำหน้าผีหลอกใส่กันอยู่ในห้อง

ดูอบอุ่นยิ่งนัก

แต่ในที่ลับ เหมือนมีอะไรไม่ปกติ

สายตาของเขาพลันมาดร้ายขึ้นมา!

.....

ตอนหนานหว่านเยียนเดินออกมาจากห้องปลดทุกข์ พลันรู้สึกถึงบรรยากาศไม่ปกติที่มาจากด้านบนของกำแพง

พอมองไป ก็เห็นคนชุดดำหลายคนที่ปีนกำแพงเรือนเข้ามา!

อาศัยแสงจันทร์ นางเห็นชัดว่าคน ที่มามีสามคน แต่ละคนล้วนปกปิดใบหน้าไว้ กระบี่แหลมคมในมือพุ่งมาที่คอหอยนาง!

สีหน้าหนานหว่านเยียนเปลี่ยนทันที นางตกใจมาก

นักฆ่า?!

ทำไมถึงมีนักฆ่าได้ ใครจะอยากฆ่านางที่เป็นชายาไร้อำนาจอยู่ในเรือนเย็นนี้?!

แต่หนานหว่านเยียนไม่มีเวลาคิด ไอสังหารพวกเขาพลุ่งพล่าน นางยกมือขึ้นค้นหาของด้านหลัง อยากจะหยิบยาพิษที่ตนคิดค้นขึ้นออกมาจากในห้วงเวลาสักขวด

ไม่คิดเลยว่า วินาทีต่อมาจะมีสองแขนกำลังมากคว้าเอวนางไว้อย่างมั่นคง....

หนานหว่านเยียนเห็นดวงตาเย็นเยียบของกู้โม่หาน ก็ยิ่งตกใจ “เจ้ามาได้ไงน่ะ?”

ตอนบ่ายพวกเขาไม่ตายไม่เลิกรา ยังคิดว่าเขาอยากฆ่านางเสียอีก ไม่คิดว่าจะมาช่วยนาง!

กู้โม่หานไม่ได้พูดอะไร สีหน้าเย็นชา

เมื่อครู่ตอนเสิ่นอี่ว์เรียกเขา เขายังรู้สึกว่าความเคลื่อนไหวทางนี้ไม่ปกติ สัมผัสได้ว่ามีไอสังหารหลายอัน

ตอนนี้หนานหว่านเยียนยังมีประโยชน์อยู่ ดังนั้นเขาเลยรีบแล่นมาช่วยนาง

กู้โม่หานกอดหนานหว่านเยียนกระโดดลอยตัวขึ้น ประอาวุธกับคนชุดดำที่พุ่งเข้ามา พอประมือกันหลายครั้ง สายตาอาฆาตของชายหนุ่มพุ่งฟาดฟันเข้าที่หน้าอกของตัวหัวหน้าทันที คนผู้นั้นแค่นเสียงหนัก ก่อนล้มลงขาดใจตาย

อีกสองคนที่เหลือแลกเปลี่ยนสายตากัน คิดจะหนี แต่โดนกู้โม่หานพลิกหมุนตัวทุ่มลงไปที่พื้น

ชายเสื้อคลุมเขาพลิ้วไสว ไม่มีคราบเลือดบนร่างสักนิด ลงมือเฉียบขาด ประหนึ่งผีจากนรก ดูน่าเกรงขามนัก

หนานหว่านเยียนกลับจ้องเขม็ง อยากออกจากอ้อมกอดเขา “ซาลาเปากับเกี๊ยวน้อย รีบปล่อยข้านะ ข้าจะไปช่วยพวกนาง...”