ตอนที่ 3ลองดูสักครั้ง

ตอนที่ 3ลองดูสักครั้ง

เสิ่นชิงเยียนแต่งเข้าสกุลหานมานานร่วมเดือนแล้ว ตามธรรมเนียมนางจะต้องกลับไปเยี่ยมบ้านเดิมหลังแต่งงาน แต่ทว่าเมื่อใดที่นางเอ่ยถึงเรื่องนี้กลับถูกหานสวี่เอ่ยต่อว่านางด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันเสียทุกครั้ง

"...ท่านพี่เจ้าคะ"

เมื่อหลายวันก่อน หานสวี่กำลังนั่งทบทวนตำราที่จะนำไปสอนเหล่านักเรียนที่สำนักศึกษาหลวงกั๋วจื่อเจี้ยน หานสวี่เป็นคนรักในการอ่านตำราและบทกลอนเช่นเดียวกับเหล่าบัณฑิตทั่วๆ ไป หนังสือทุกเล่มย่อมเคยผ่านตาเขาทั้งหมด หากลองได้อ่านแม้เพียงครั้ง เขาก็จำมันได้เป็นอย่างดี แต่ไม่นานนักเสียงหวานเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา ถึงแม้เสียงนั้นจะหวานหยาดเยิ้มชวนฟังเพียงใด แต่หานสวี่ก็เห็นเป็นเพียงเสียงหวานที่อาบไปด้วยยาพิษหาได้น่าฟังให้รื่นหูไม่ ซ้ำร้ายยิ่งได้ฟังยิ่งบาดหูเขาจนน่ารำคาญ

"อย่าเรียกข้าเช่นนั้นอีก เจ้าไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกข้าเช่นนั้น" เสียงทุ้มต่ำตวาดลั่นด้วยความไม่พอใจ คำว่าท่านพี่คงจะมีแค่ไป่อ้ายเหม่ยคนเดียวเท่านั้น ที่เขายอมให้นางได้เรียกหาตามใจปรารถนาได้

"แต่ว่า...ข้าเป็นฮูหยินของท่าน หากไม่ให้ข้าเรียกท่านว่าท่านพี่ แล้วข้าจะเรียกท่านว่าอย่างไรเล่าเจ้าคะ" เสิ่นชิงเยียนเอ่ยถามขึ้นด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ดวงตาที่ใสซื่อไร้พิษสงเอ่อคลอไปด้วยหยดน้ำตาช่างดูน่าสงสารและน่าเวทนายิ่งนัก เพียงแค่คำเรียกขานเพียงคำเดียวเท่านั้น นางก็ยังไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกเขาเลยหรือ เหตุใดจึงได้ใจร้ายกับนางเช่นนี้เล่า เสิ่นชิงเยียนยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกปวดร้าวไปทั้งกายใจ

"ฮูหยินหรือ หึ!! อย่ามาพูดให้ข้ารู้สึกขบขันเจ้าเสียดีกว่า สตรีที่กล้าใช้อำนาจพันธสัญญาเก่าดึกดำบรรพ์ที่ควรจะจบสิ้นไปพร้อมวิญญาณของท่านปู่ข้ามาบีบบังคับให้ข้าแต่งงานด้วยน่ะหรือ ช่างหน้าไม่อายเกินสตรีใดในใต้หล้า!!!"

คนฉลาดย่อมไม่กระตุกหนวดเสือ นางรู้ดีว่าหากยังดึงดันถามเซ้าซี้ก็คงจะไม่มีผลดีอันใดเกิดขึ้น นอกเสียจากจะสร้างความรำคาญให้กับเขามากขึ้นไปอีกเท่านั้น

"ข้าอยากกลับไปเยี่ยมบ้าน ตามธรรมเนียม..."

"หุบปาก!! อย่ามาพูดเรื่องธรรมเนียมกับข้า เจ้าแต่งเข้ามาในจวนตระกูลหานโดยที่ข้าไม่ต้องการ เจ้ายังจะกล้าพูดเรื่องธรรมเนียมถึงสองครั้งสองครากับข้า เจ้านี่ช่างไม่ละอายเสียจริง หน้าด้านหน้าทน ข้าไม่ไป...ไม่ใช่เรื่องจำเป็นสำหรับข้า หากเจ้าอยากไป ข้าก็ไม่ห้าม และจะดีมากหากเจ้าจะไปแล้วไม่กลับมาที่จวนของข้าอีก คราวหน้าอย่าเอาเรื่องไร้สาระเช่นนี้มาพูดกับข้าอีก ออกจากห้องหนังสือของข้าไปเสีย หากไม่จำเป็นอย่าได้เสนอหน้าเข้ามาอีก..."

หานสวี่ก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อโดยที่ไม่ได้สนใจภรรยาที่น่าชิงชังของตนเองอีก นางจะรู้สึกเช่นใดหาใช่เรื่องที่เขาจะต้องไปใส่ใจ เขาไม่จำเป็นต้องสงสารหรือใส่ใจสตรีไร้ยางอายเช่นนางจริงหรือไม่...

เสิ่นชิงเยียนนั่งเหม่อลอยอยู่ในโรงครัว นางกำลังเด็ดผักสำหรับทำสำรับมื้อเย็น โดยปกติแล้วเสิ่นชิงเยียนก็จะออกจากเรือนนอนมาช่วยสาวใช้ทำสิ่งต่าง ๆ ในจวน นางไม่ได้วางตัวสูงส่งเหมือนดังฮูหยินในจวนอื่นๆ นางเป็นเพียงบุตรสาวพ่อค้าธรรมดาก็เพียงเท่านั้น หากแต่ท่านพ่อของนางเป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยมหาศาลนางจึงมีชีวิตที่สุขสบายกว่าผู้อื่นบ้าง

"เข้าครัวเองเลยหรือเยียนเอ๋อร์" เถาฮวาเดินเข้ามาในโรงครัว นางยืนมองลูกสะใภ้ที่นั่งใบหน้าเศร้าหมองก่อนจะทอดถอนใจ เถาฮวาสงสารเสิ่นชิงเยียนเป็นอย่างมาก ครั้นนางจะไปก้าวก่ายชีวิตครอบครัวของทั้งคู่มากก็คงไม่เหมาะเท่าใดนัก หากไม่หนักหนาจริง ๆ นางก็อยากให้ทั้งคู่ได้จัดการกันเอง เพียงแค่นางคอยบอกคอยสอนกลยุทธ์นิด ๆ หน่อย ๆ ก็เพียงเท่านั้น

"เจ้าค่ะท่านแม่ ท่านแม่อยากกินอันใดเป็นพิเศษหรือไม่เจ้าคะ เยียนเอ๋อร์จะจัดทำให้เจ้าค่ะ" เสิ่นชิงเยียนลุกขึ้นคำนับแม่สามี นางเดินเข้าไปประคองฮูหยินใหญ่เถาฮวามานั่งลงที่เก้าอี้ที่นางนั่งเมื่อสักครู่

"อืม...ถ้าเช่นนั้นเจ้าทำน้ำแกงไก่เถอะ สามีเจ้าก็ชอบนักล่ะ แม่ไม่รู้มาก่อนว่าเจ้าทำอาหารเป็นด้วย ช่างดีจริงเชียว" เถาฮวาหยิบถ้วยผักที่นางทำค้างไว้มาช่วยเด็ดต่อ เหล่าบรรดาคนรับใช้ต่างก็ทำตัวไม่ถูกรู้สึกร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออก เพราะเวลานี้ฮูหยินทั้งสองท่าน ได้เข้ามาแย่งงานพวกนางทำจนหมดสิ้นแล้ว

"ทำเป็นเจ้าค่ะ เยียนเอ๋อร์หัดเข้าครัวตั้งแต่เล็ก ๆ แล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่บอกกับเยียนเอ๋อร์ว่า วันข้างหน้าเยียนเอ๋อร์จะต้องแต่งเข้าสกุลหาน เยียนเอ๋อร์จึงหัดเรียนรู้ทุกอย่างให้ดีที่สุดเจ้าค่ะ เยียนเอ๋อร์จะไม่ทำให้สกุลหานต้องขายหน้าอย่างเด็ดขาดเจ้าค่ะ"

ย้อนนึกถึงวันวานสมัยนางยังเป็นดรุณีน้อยแรกแย้ม ครั้นได้ฟังบิดาแจ้งว่านางได้หมั้นหมายกับหานสวี่แล้ว นางก็ตั้งใจเล่าเรียนการเป็นภรรยาที่ดีมาตลอด อาหารการกิน งานฝีมือต่าง ๆ นางเองก็ไม่เป็นสองรองใคร ครั้นเถาฮวาได้ฟังก็ยิ่งเอ็นดูลูกสะใภ้คนนี้เป็นอย่างมาก สวรรค์มีตาส่งลูกสะใภ้คนนี้มาให้สกุลหาน หากเพียงท่านจะส่งสติปัญญาในการดูสตรีให้บุตรชายนางบ้างสักนิดก็คงจะดี

"เสิ่นฮูหยินสอนบุตรได้ดียิ่งนัก แม่ดีใจที่ได้เจ้ามาเป็นสะใภ้ เอาล่ะมาเถอะแม่จะช่วยทำเอง หากเจ้าอยากเอาใจสามีเจ้า แม่จะบอกเจ้าเองว่าสามีเจ้าชอบหรือไม่ชอบอันใดดีหรือไม่" เถาฮวายกมือขึ้นไปลูบศีรษะของสะใภ้อย่างเอ็นดูรักใคร่

"เจ้าค่ะ"

เสิ่นชิงเยียนยิ้มออกมาอย่างดีใจ อย่างน้อย ๆ นางเองก็ดีกว่าสหายนางที่แต่งเข้าบ้านสามี แล้วแม่สามีชิงชัง ฮูหยินใหญ่ช่างดีต่อนางนัก

สำรับอาหารมื้อเย็นถูกจัดสรรอย่างประณีตด้วยฝีมือของสองฮูหยินในจวน เถาฮวาบอกหลายสิ่งหลายอย่างที่หานสวี่ชอบ หรือสิ่งใดที่เขาไม่ชอบ เสิ่นชิงเยียนจดทุกอย่างลงในสมุด นางหมายมั่นเอาไว้ อาหารการกินทุกมื้อของสามีนางจะเป็นคนจัดการเองทุกอย่าง เสิ่นชิงเยียนตัดสินใจแล้วว่า นางจะลองพยายามดูสักครั้ง ความจริงใจของนางอาจจะไปถึงสามีนางบ้างในสักวัน