มิติร้อนรัก

ผ้าแพรสีขาวห้อยระย้าลงมาจากเพดานด้านบน มันปลิวไปตามสายลมที่พัดโชยเข้ามาทางหน้าต่าง ยิ่งเพิ่มความอ้างว้างโดดเดี่ยวมากขึ้น เพราะเรือนหลังเล็กกลางป่าไผ่แห่งนี้ มีผู้อาศัยแค่คนเดียว ทั้งยังเป็นสตรีรูปร่างอรชรใบหน้างดงาม ผิวพรรณผุดผ่องต่างจากสตรีชั้นสูงในเมืองยิ่งนัก ทว่าเหตุใดนางจึงมาอยู่ที่นี่เพียงลำพัง

“ท่านหมอ ท่านหมออยู่หรือไม่” เสียงเรียกจากด้านนอกดังขึ้น ทำให้ร่างเล็กต้องรีบลุกขึ้นจัดแจงอาภรณ์ของตนใหม่ มินานนางก็เดินออกมา

“มีอันใดหรือท่านพี่จาง” หรานมี่เอ่ยกับบุรุษตรงหน้า เขาคือหัวหน้าหมู่บ้านวัยยี่สิบแปด จัดว่าเป็นหนุ่มรูปงามคนหนึ่งเลยทีเดียว ทว่าเขาแต่งงานและมีบุตรแล้ว

“เมียข้าป่วยมาหลายวันแล้วท่านหมอ ช่วยไปตรวจดูให้ข้าได้หรือไม่” บอกเสียงทุ้ม เพราะใบหน้างามของหรานมี่

“ได้สิ รอข้าครู่เดียวนะ” นางเอ่ยแล้วก็เดินเข้าเรือนเพื่อหยิบเอากล่องสี่เหลี่ยมที่บรรจุยาสมุนไพร ซึ่งมีทั้งแบบโบราณและปัจจุบัน เพราะสตรีน้อยผู้นี้ข้ามยุคมาจากอนาคตพร้อมกับอุปกรณ์การแพทย์ที่กำลังเตรียมไปช่วยคนบนเขา แต่เธอดันพลัดหลงเดินวนในม่านหมอก สุดท้ายก็มาโผล่ในยุคโบราณ และใช้ชีวิตมาสองปีแล้ว

หัวหน้าหมู่บ้านมองตามร่างอรชรอวบอิ่มก็พาให้อดกลืนน้ำลายมิได้ นางทั้งงามทั้งอวบอั๋นไปทุกส่วน โดยเฉพาะด้านบนที่มันใหญ่จนล้นชุดผูกอก เผยผิวขาวสวยเตะตาเป็นอย่างมาก

“ขอโทษด้วย ข้าอยู่เรือนก็เลยแต่งกายตามสบาย” บอกเขาหลังจากที่สวมเสื้อคลุมแล้ว นางยิ้มหวานส่งให้

“มิเป็นไรขอรับท่านหมอ ข้าต่างหากมารบกวนเวลาท่าน รีบไปเถอะขอรับประเดี๋ยวจะค่ำ” เมื่อเดินออกมาหรานมี่ก็ส่งกล่องยาให้อีกฝ่ายถือ เพื่อที่ตนจะได้ปิดประตู ก่อนจะหันกลับมาจับต้นแขนคนตัวโตเชิงบอกให้เดิน

จางหย่ารู้สึกร้อนวูบวาบเมื่อถูกสัมผัสจากสตรีงามผู้นี้ ก่อนจะยิ้มให้เช่นทุกครั้งแล้วพากันเดินลงไปยังหมู่บ้าน ซึ่งอยู่ห่างออกไปแค่หนึ่งเค่อ [15นาที] มินานก็มาถึงที่หมาย

หรานมี่ตรวจชีพจรเสร็จก็วัดไข้ ก่อนจะจ่ายยาให้กับคนบนเตียง ซึ่งมีสีหน้าอิดโรยเป็นอย่างมาก

“กินยานี้สองสามวันก็จะหายดี เจ้ามิต้องเป็นกังวลไป” บอกเสียงหวาน นางยังคงส่งยิ้มให้คนป่วยเช่นเดิม คนในหมู่บ้านต่างก็เชื่อในฝีมือของนาง

“ท่านพี่ไปส่งท่านหมอเถอะ มืดค่ำแล้ว” ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยเสียงแหบพร่า สามีก็รับคำพาผู้มีพระคุณกลับเรือน ซึ่งมัวแต่เสียเวลากับการต้มยา จึงทำให้ยามนี้มืดค่ำจนต้องจุดคบไฟเพื่อส่องทาง

ทั้งคู่เดินมาตามทางจนใกล้จะถึงจุดหมายแล้ว ทว่าจู่ๆ ก็มีค้างคาวตัวใหญ่บินผ่านหน้าหรานมี่ จนนางตื่นตระหนกร้องเสียงหลง ซ้ำยังทิ้งกล่องยาในมือลงด้วย จางหย่าต้องรีบเข้ามาประคองเพื่อปลอบมิให้ตกใจ

“แค่ค้างคาวขอรับ”

“ข้ากลัว ข้ากลัว ดะ เดินมิไหวแล้ว” นางบอกพร้อมกับทรุดลงนั่งบนพื้น จางหย่ามองอย่างเอ็นดูปนสงสาร

“ข้าน้อยเก็บของก่อน ประเดี๋ยวจะพาไปส่งให้ถึงเรือนนะขอรับ” กล่าวเสียงทุ้มอ่อนโยน เขาส่งคบไฟให้สตรีตัวน้อยถือ นางก็จับด้วยมือที่สั่นเทา

ทว่าสายตานั้นกลับจ้องมองที่แผงอกของอีกฝ่าย เพราะยามนี้เป็นน่าร้อน บุรุษแถบนอกเมืองส่วนมากจึงมักจะแต่งกายด้วยเสื้อตัวเดียว ซ้ำมันยังคว้านลงมาให้เห็นอกแน่นๆ ด้วย เช่นหัวหน้าหมู่บ้านผู้นี้

พอเขาเก็บทุกอย่างเรียบร้อย ก็หันมาประคองเอาร่างของหรานมี่เดินตรงไปยังเรือน นางเองก็มิได้ผลักไสเขาอย่างที่ควรจะเป็น จนกระทั่งเขาส่งนางเข้าห้อง

“ข้าน้อยวางไว้ตรงนี้นะขอรับ” กล่องยาถูกวางลงที่โต๊ะในมุมห้อง ก่อนที่เขาจะเดินไปจุดเทียนให้นาง ซึ่งตอนนี้นั่งอยู่บนเตียงและถอดเอาเสื้อคลุมออกแล้ว

จางหย่ากลืนน้ำลายเหนียวลงคอ เพราะเนินเขาขาวอวบบนร่างกายนางมันสะท้อนกับแสงไฟน่ามองยิ่งนัก

“ขะ ข้าน้อยขอตัวก่อนนะขอรับ” กล่าวจบก็รีบเดินออกไป แต่มิลืมหันมาปิดประตูให้นาง ทว่าหรานเดินตามเข้ามา คว้าข้อมือแกร่งเขาเอาไว้

“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ข้ามีเรื่องให้ช่วย” เสียงหวานกระเส่าเปล่งออกมา ทำเอาหนุ่มวัยฉกรรจ์ขบกรามแน่น เกรงว่าตนจะทำเรื่องผิดศีลธรรมขึ้นมา

“ชะ ช่วยอันใดหรือขอรับ”

“พี่คงเห็นแล้วว่าข้าอยู่คนเดียวมิมีใคร ข้าอยากตกลงกับพี่ เราช่วยกันปลดปล่อยมิผูกมัดกันได้หรือไม่ ข้ามิพูด พี่มิพูดก็มิมีใครรู้ มาหาข้าตอนไหนก็ได้ ขอแค่อย่าหึงหวงก็พอ” บอกสิ่งที่ตนต้องการ มือนั้นก็ลูบลงที่ดุ้นเอ็นของอีกฝ่าย ซึ่งยามนี้มันตื่นขึ้นมาสู้มือแล้ว คำตอบมิมีเสียงจากปาก ทว่าเป็นการกระทำของจางหย่า เมื่อเขาก้าวเข้ามาในห้องอีกครั้ง แล้วเอียงตัวหันไปปิดประตูลงกลอน

ร่างเล็กถูกรั้งเข้าไปบดเบียดริมฝีปากอย่างเร่าร้อน ลิ้นสากสอดเข้าไปตวัดดุนดันตอดเกี่ยวกันอย่างดุเดือด เพราะต่างก็อดอยากมานานทั้งคู่ โดยเฉพาะหรานมี่ที่ไม่มีดุ้นมาเสือกใส่ตั้งแต่ข้ามมิติมาอยู่ยุคนี้แล้ว

ส่วนจางเหว่ยภรรยาก็ล้มป่วยเจ็บออดแอดมาเกือบครึ่งปีแล้ว ยามจะสอดใส่นางก็ผลักไสเขาทุกครา จึงจำต้องชักรูดดุ้นเอ็นบำบัดความใคร่ช่วยตนเองเอา ทว่าวันนี้เขากำลังจะได้เสือกใส่ดุ้นเอ็นลงรูของท่านหมอคนงาม และนางเป็นคนตั้งกฎเองมีหรือที่เขาจะไม่สนอง

จางหย่าดันร่างเล็กติดกับโต๊ะตรงมุมห้อง ทั้งที่ปากยังคงดูดเลียสลับกันไปมา เขารั้งสะโพกนางยกขึ้นนั่ง ถลกชายกระโปรงขึ้นอย่างรีบร้อน ส่วนหนึ่งก็เพราะต้องทำเวลาด้วย ออกมานานมันคงมิดีนักจะเป็นที่สังเกตของเมียได้

“ใส่เข้ามาเลยพี่จาง รูข้าอยากเสียวแล้ว” บอกเขาทันทีเมื่อผละลิ้นออกจากกัน นางตั้งขารอให้อีกฝ่ายงัดดุ้นเอ็นออกมา พอได้เห็นมันก็ยิ้มร่าถูกใจในความใหญ่โต

“ใส่เข้ามาเลยเจ้าค่ะพี่จาง” นางบอกพร้อมกับใช้นิ้วแหวกร่องแดงฉ่ำให้เขา ชายหนุ่มขบกรามแน่นมองความต้องการของสตรีตรงหน้า มันช่างยั่วยุกำหนัดเขาดียิ่ง

“รอรับดุ้นผัวได้เลยนะเมียจ๋า” พูดจบเขาก็จ่อปลายบานหยักซึ่งมีน้ำปริ่มออกมาถูกับร่องรูของนาง หรานมี่เผยอปากซู๊ดรอความเสียวที่กำลังก่อตัว ด้านในขมิบรออย่างใจจดจ่อ จนดุ้นเอ็นนั้นถูกดันเข้ามาทีละน้อย

“อ๊า!..รูเมียคับดียิ่งนัก” มันเข้าไปแค่ครึ่งทั้งคู่ก็ปวดหนึบแล้ว คนตัวเล็กจึงรั้งอีกฝ่ายลงมาแลกลิ้นกันอีก จางหย่าถูกใจในความเร่าร้อนของนางยิ่งนัก ดูท่าคืนนี้เขาคงได้ขึ้นสวรรค์หลายรอบเป็นแน่