11 ไม่ยอมห่าง

มาร์คัสมอบประสบการณ์อันเร่าร้อนให้กับมิรันดาจนหญิงสาวหมดแรงอยู่ในอ้อมกอด เสียงกรีดร้องของเธอยังก้องอยู่ในหู เขาผ่านผู้หญิงมาก็มากมายจนนับไม่ถ้วนแต่ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกแบบเธอมาก่อน

มิรันดาทำให้เขากลายเป็นคนไม่รู้จักพอ อยากได้แล้วอยากได้อีกถ้าเธอไม่หมดแรงจนหลับเขาก็ไม่หยุด

เช้านี้ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาอย่างมีความสุข เขามองหน้ามิรันดาแล้วยิ้มเป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากใจเป็นยิ้มที่เขาไม่เคยมีมานานกว่าห้าปีแล้ว

ร่างที่นอนหลับอยู่ขยับเข้าหาความอบอุ่นในเวลาเกือบเที่ยง มิรันดารู้สึกหนักอึ้ง ร่างกายปาดร้าวไปทั้งตัว

“ตื่นแล้วเหรอ”

“คุณมาร์ค” น้ำเสียงของเธอฟังดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่

“ลุกไหวไหมครับ หิวหรือเปล่า” น้ำเสียงและกิริยาของชายหนุ่มเปลี่ยนไปจากเดิมจนเธอรู้สึกได้

“ไหวค่ะ คุณพาฉันมานอนห้องนี้เหรอคะ”

“ครับ ห้องนั้นมันเละเทะเกินกว่าจะนอน”

“ค่ะ” เธอก้มหน้าซุกกับผ้าห่มไม่กล้าสบตาเขา

“รัน หน้าคุณแดงมาก” เขาคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเธออาย แต่พอเอามือไปเกลี่ยไรผมออกจากไปหน้าก็รู้สึกถึงความร้อนที่ปลายนิ้ว

“คุณตัวร้อน”

“ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ”

“งั้นรอก่อนนะเดี๋ยวผมให้คนไปซื้อยาให้”

“ค่ะ”

พอมาร์คัสเดินออกจากห้องนอนไปแล้วมิรันดาก็พยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นจากเตียงนอนของเขาแล้วกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง

สภาพห้องของเธอกลับมาเป็นปกติแล้ว คงเพราะแม่บ้านเข้ามาจัดการ จากความคิดที่ว่าอยากเจอแม่บ้านของเขาสักครั้งคงต้องเก็บไปคิดใหม่เพราะเธออายเกินกว่าจะเจอ

มิรันดาฝืนตัวเองไปยังห้องน้ำ แล้วตาคู่สวยก็เบิกกว้างใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อตอนนี้ผิวของเธอเต็มไปด้วยรอยสีกุหลาบกระจายไปทั่ว

ระหว่างอาบน้ำก็ได้ยินเสียงมาร์คัสเคาะประตูห้อง แต่เธอไม่ได้ตอบอะไรเพราะอีกเดี๋ยวก็จะอาบเสร็จแล้ว

“ว้าย คุณเข้ามาได้ยังไง” มิรันดาตกใจที่เห็นเขานั่งอยู่บนเตียงของตัวเอง หญิงสาวรีบกระชับชุดคลุมอาบน้ำแน่นเพราะกลัวว่าเขาจะเข้ามาทำอะไรเธออีก

“ไม่เห็นต้องกลัวขนาดนั้น ผมเป็นห่วงก็เลยเข้ามาดู อาบน้ำเหรอ ไม่สบายอยู่นะ”

“อาบแป๊บเดียวไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณออกไปรอข้างนอกได้ไหม ฉันจะแต่งตัว”

“ผมเห็นมาหมดแล้วทั้งตัวนะ”

“อย่าทำให้ฉันอายมากกว่านี้เลยค่ะ ออกไปรอข้างนอกนะคะ ไม่เกิน 5 นาทีค่ะ นะคะ”

มาร์คัสออกไปจากห้องของอย่างว่าง่ายไม่ใช่เพราะเชื่อฟังคำสั่งแต่เพราะถ้ายังอยู่ในห้องนี้ต่อคงได้กดเธอลงเตียงนอนอย่างแน่นอน

มิรันดารีบสวมเสื้อผ้าชุดที่มิดชิดที่สุดก่อนจะออกมาจากห้องนอน

“กินข้าวก่อนจะได้กินยา”

“ทำไมมันหลายเม็ดจัง”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าคุณอยากรู้ว่ามียาอะไรบ้างเดี๋ยวผมเรียกแพทริคมาถามดีไหม”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ถึงคุณจะวางยาฉันคุณก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรเพราะไม่มีสมบัติอะไรเลย”

“คิดไปนู่น ใครเขาจะวางยาคุณกันล่ะ รีบกินเถอะ จะได้กินยาแล้วนอนพัก ตอนบ่ายผมจะออกไปข้างนอก คุณอยู่ห้องคนเดียวได้ไหม”

“ได้ค่ะ”

“ผมจะไปกับยุทธนานะ แพทริคจะรออยู่ชั้นล่างถ้าคุณมีอะไรก็เรียกใช้เขาได้เบอร์โทรของเขาผมเมมให้แล้ว” ชายหนุ่มส่งมือถือรุ่นใหม่ล่าสุดให้เธอ

“คุณให้ฉันเหรอคะ”

“ชอบไหม ถ้าไม่ชอบจะเปลี่ยนรุ่นก็ได้”

“ไม่เป็นไรค่ะ แต่มันแพงกว่าของฉันมาก”

“รัน อย่าคิดมากเรื่องเงิน ไม่ว่าอะไรแพงแค่ไหนถ้าคุณอยากได้ผมยินดี”

“คุณจ่ายให้ผู้หญิงทุกคนแบบนี้เหรอคะ”

“ไม่หรอกครับ ผมเลือกจ่ายเฉพาะคนที่อยากจ่ายเท่านั้น”

“ค่ะ”

มิรันดานั่งทานเงียบๆ อย่างใช้ความคิด เธอสับสนว่าจะเอายังไงกับชีวิตของตนเองต่อ ถ้าจะตอบตกลงเป็นผู้หญิงของเขาก็กลัวว่าวันหนึ่งตัวเองจะเจ็บเพราะถูกเขี่ยทิ้ง ในเมื่อเขาทั้งหล่อทั้งรวยขนาดนี้ก็ย่อมต้องมีผู้หญิงเข้ามาเขามากมายอย่างแน่นอน

แล้วตัวเองจะเทียบอะไรกับผู้หญิงคนอื่นได้ เธอยังเรียนไม่จบ ไม่มีงาน ไม่มีครอบครัวคอยสนับสนุน แล้วถ้าวันหนึ่งมาร์คัสต้องแต่งงานมีครอบคัวกับคนที่เหมาะสมเธอก็คงจะโดนเขาเขี่ยทิ้งอย่างนอน

“รัน คิดอะไรอยู่ ไหวไหม ให้ผมพาไปนอนนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไหว คุณจะออกไปข้างนอกไม่ใช่เหรอคะ”

“ผมอยากอยู่เป็นเพื่อนคุณก่อน”

“ฉันไม่ใช่เด็กนะคะอยู่คนเดียวได้”

“งั้นผมรอให้คุณอิ่มก่อน แล้วค่อยออกไปก็ได้”

“ตามใจคุณเถอะค่ะฉันขี้เกียจจะเถียงด้วยแล้ว”

มิรันดาทานข้าวต้มไปครึ่งชามก็ทานยาตามไป ขณะกำลังจะลุกมาร์คัสก็เข้ามาช้อนตัวเธอแล้วอุ้มเข้าไปยังห้องนอนของเขา

“พามาที่นี่ทำไม”

“ก็อยากให้นอนที่นี่ นอนด้วยกัน”

“แต่ฉันชอบห้องนั้นนะคะ”

“ที่ชอบห้องนั้นเพราะเป็นห้องที่เรามีอะไรกันครั้งแรกหรือเปล่า”

“โอเคค่ะ ฉันนอนห้องนี้ก็ได้ แต่ขอเข้าไปเอาโน้ตบุ๊กกับหนังสือได้ไหม”

“รออยู่นี่ผมไปหยิบให้ ผมรู้ว่าคุณน่ะ เดินลำบาก” มาร์คัสพูดอย่างรู้ทันก็เมื่อคืนเขาเอาแต่ใจขนาดนั้นนเธอจะเจ็บมาถึงตอนนี้มันก็ไม่แปลก

ชายหนุ่มถือโน้ตบุ๊กและหนังสือมาให้เธออีกสองเล่ม เขามองโน้ตบุ๊กของเธอแล้วส่ายหัว

“รันมันยังใช้ได้ใช่ไหม”

“ใช้ได้สิคะ ใช้ได้ดีด้วยมันทนมาก ฉันใช้มาตั้งแต่เรียน ม .5 แล้วมันยังใช้ได้ดีอยู่เลยนะคะ”

“ผมไม่ได้ดูถูกอะไรคุณนะครับ แต่จะว่าอะไรไหมถ้าผมจะซื้อให้ใหม่”

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ เดี๋ยวก็เรียนจบแล้ว”

“แต่คุณยังต้องใช้อยู่นะ แล้วก็อีกหนึ่งปีกว่าคุณจะจบ”

“ในนั้นมันงานและรูปภาพของฉันทั้งหมด”

“เรื่องงานเรื่องรูปรับรองว่ามันจะอยู่ครบ เดี๋ยวผมให้แพทริคไปจัดการให้ คุณอยากไปเลือกเองไหม”

“คุณคิดว่าวันนี้ฉันจะเดินไปข้างนอกได้ไกลแค่ไหนล่ะคะ”

“โอเค ผมเข้าใจและ เดี๋ยวให้แพทริคไปที่ร้านแล้วเขาจะโทรหาคุณว่าอยากแบบไหน”

“แบบไหนก็ได้ค่ะ ขอแค่มันเป็นสีดำก็พอ”

“ชอบสีดำเหรอ”

“ก็สีดำมันดูสุภาพที่สุดนี่คะ ฉันเป็นครูนะคะ ขืนไปใช้สีฉูดฉาดคงไม่ค่อยดีเท่าไหร่”

“งั้นระหว่างนี้นอนพักนะครับ ผมไปนะ”

“ค่ะ”

“รัน”

“ผมอยากให้คุณหอมแก้มผมก่อนออกไปข้างนอก”

“ทำไม”

“ไม่ถามได้ไหม”

“ก็ได้ค่ะ” มิรันดายื่นหน้ามาหอมแก้มเขาแต่คนเจ้าเล่ห์กลับหันปากเข้าหาอย่างรวดเร็ว ปากบางถูกประจบจูบลงไปอย่างแผ่วเบา ลิ้นสากไล้ไปตามกลีบปากอาศัยความช่ำชองจนเธอยอมเปิดให้เขาเข้าไปหาความหวาน

“อื้อ” เธอครางประท้วงพลางผลักอกแกร่งให้ถอยเพราะรสจูบของเขามันทำเธอแทบขาดอากาศ

“จูบคุณหวานมากนะรัน”

“ถ้าแกล้งอีกครั้งต่อไปจะไม่หอมแล้วนะคะ” หญิงสาวรับขู่เพราะกลัวว่าเขาจะทำมากกว่าแค่การจูบ

มาร์คัสยื่นแก้มซ้ายให้เธอจูบจากนั้นชี้ที่แก้มขวาอีกครั้ง กว่าจะออกจากห้องเขาก็ขอให้เธอหอมแก้มไม่รู้ตั้งกี่รอบกว่าจะยอมออกจากห้อง

ชายหนุ่มสั่งให้แพทริคไปจัดการเรื่องโน้ตบุ๊กให้มิรันดาส่วนตัวเองนั้นตรงไปยังบ้านน้องสาวแล้วเรียกจอมทัพให้เข้าไปคุยด้วยอีกคนเพราะคิดว่าจอมทัพคงเข้าใจอะไรผิดไป