10

"มะไฟ มะไฟ มะไฟ อีไฝ!! "ฉันสะดุ้งตัวโหย่งเมื่ออีจั่นเพื่อนของฉันมันตะโกนเรียกเสียงดังข้างๆหู แม่งหูแทบแตกแหนะ

"เออมีไร น้ำหนวกกูไหลหมดล่ะ อีห่านี่!"

"กูเรียกมึงตั้งนานล่ะ นั่งเหม่อห่าอะไรของมึงอยู่ได้วะ"

"เปล่า กูไม่ได้เหม่อสักหน่อย" ฉันรีบหันหน้าหลบมัน

"แหนะๆๆ อาการแบบนี้มันคุ้นๆน้าา เหมือนกับบบ....?"

"กับอะไรของมึงอีจั่น!"

"เหมือนกับคนกำลังมีความรัก" มันพูดพร้อมกับชี้หน้าของฉัน

" ความรักบ้าบออะไรล่ะ"

" ฮั่นแน่ กูว่าชัวร์​เลย บอกกูหน่อยใครคือผู้โชคร้าย​คนนั้น"

พลั๊วว ฉันประเคนฝ่ามือน้อยๆลงหัวอีจั่นอย่างแรง

" โอ้ยย อีห่านี่กูเจ็บนะ"มันลูบหัวตัวเองปอยๆ

" เจ็บแล้วก็จำ อย่ามาพูดแบบนี้อีก"

" เออๆไม่พูดแล้วก็ได้"

ฉันกับอีจั่นก็นั่งคุยเล่นอะไรกันไปเรื่อยเปื่อย​ตามประสาเด็กม.ปลาย ตอนนี้ก็ไกล้จบแล้ว อีจั่นมันจะไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย​ตัวเมืองส่วนฉันก็หารับจ้างหาปลาช่วยตากับยายทำงานไปเรื่อย เรียนต่อมหาวิทยาลัย​ก็ต้องใช้เงินเยอะ จะไปอยู่ไปกลับก็ต้องใช้เงินเหมือนกัน และยายกับตาก็ไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้น เพราะถ้าเรียนจริงๆตากับยายก็ต้องทำงานหนักขึ้นอีก ฉันยอมไม่ได้หรอกแบบนั้น

"อะผมให้" ในขณะที่ฉันกับอีจั่นกำลังนั่งคุยเล่นกันอยู่ ก็มีเด็กรุ่นน้องถือของบางอย่างมาให้กับฉัน

"อะไรอะ" ฉันเงยหน้าขึ้นถาม

"รับไปเถอะครับ ผมให้" ฉันรับกล่องนั้นมาอย่างงงๆก่อนจะค่อยๆเปิดกล่องออก มันคือขนมช็อกโกแลต​มากมายพร้อมกับกระดาษ​ม้วนๆอยู่

หมับบ

"เฮ้ยยย อะไรวะ!!" จู่ๆกล่องขนมก็ลอยออกจากมือของฉันทันที ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก คุณอาจารย์​ทศกัณฐ์​เอง เจ้ากรรมนายเวร​ของฉัน

"ขอนะ กำลังหิวเลย"

" ได้ไงอะ ครูก็ออกไปซื้อสิคะ ร้านสะดวกซื้ออยู่ไกล้ๆเอง"

"ขี้เกียจออกไป ขอก็แล้วกันนะ"

แล้วเค้าก็เดินออกไปเลย ฉันกับอีจั่นมองหน้ากันอย่างงงๆ

"อะไรของเค้าวะ" ฉันยกมือขึ้นมาเกาหัวยิกๆ

"กูว่าอาจารย์​แปลกๆกับมึงวะอีไฝ"อีจั่นมันพล่ามขึ้น

"แปลกๆยังไงวะ"

" กูสังเกต​มานานละ อาจารย์​จะคอยหวงคอยห่วงมึงมากกว่านักเรียน​คนอื่นๆแถมยังไม่ให้ผู้ชายคนไหนเข้าไกล้ด้วย"

"จะบ้าหรอ"

"กูพูดจริงๆนะอีไฝ จับทำผัวแม่งเลย หล่อขนาดนี้"

พลั๊ววว ฉันตบเข้ากะบาลมันอีกครั้งนึง แนะนำแต่สิ่งดีๆให้นะ เพื่อนเวร!