บทที่ 8

“วิ่ง วิ่งมาทางนี้คุณ” อโณทัยกระโดดข้ามรั้วไม้ ก่อนจะเอ่ยสั่งหญิงสาวให้ออกวิ่ง เพราะขืนยังยืนแข็งทื่อแบบนั้นให้แม่โคมาถึงตัวได้เธอมีหวังได้ฟื้นที่โรงพยาบาลแน่นอน ปรกติไม่เคยมีใครที่ไม่ใช่ลูกน้องเขาเข้ามาในลานหญ้า ถึงจะเปิดกว้างแต่พื้นที่ในลานซึ่งปล่อยให้โคกินหญ้าอยู่นี้ ห้ามลูกค้าทุกคนเข้าก่อนได้รับอนุญาต ถ้าจะเข้าไปต้องมีลูกน้องเขาเข้าไปด้วยเพื่อความปลอดภัยและห้ามทำเกินคำสั่งนี่คือกฎที่ต้องปฏิบัติอย่างเคร่งครัด เพราะโคนมถึงจะเชื่องแต่บางอารมณ์ของมันเช่นตอนตกลูกใหม่ๆ แบบนี้ก็เดายากเหมือนกัน

“กรี๊ด!!” หญิงสาวร้องลั่นลานหญ้า ยิ่งสร้างความตกใจให้แม่โคและโคตัวอื่นๆ มันหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด ความที่ต้องการปกป้องลูกทำให้แม่โคเดินหน้าใส่ตัวอันตรายอย่างศรินภัสร์ในสายตาของมันแบบไม่ยั้ง อโณทัยเพิ่มความเร็วในการวิ่ง สายตามองดูแม่โคกับหญิงสาวสลับกัน เขาต้องไปถึงตัวผู้หญิงคนนั้นก่อนแม่โคให้ได้

อโณทัยเข้าถึงตัวศรินภัสร์เพียงเสี้ยววินาทีก่อนแม่โคจะมาถึงตัวเธอ ชายหนุ่มอุ้มหญิงสาวขึ้นพาดบ่ากว้าง ก่อนจะออกแรงวิ่งสุดกำลังเพื่ออกไปจากลานหญ้าให้ได้ก่อน ถึงเขาจะคุ้นกับโคทุกตัวแต่อารมณ์นี้มันหวงลูกมากเขาก็คงเอาไม่อยู่เหมือนกัน ออกไปให้พ้นๆ ก่อนคงดีที่สุด ชายหนุ่มวางหญิงสาวบนรั้วไม้

“ข้ามไป เร็วๆ” ชายหนุ่มเอ่ยสั่งเสียงห้วน มองหน้าเธอที่ซีดเผือดออกอาการงงและตกใจอยู่อย่างเห็นได้ชัด ศรินภัสร์ยอมทำตามที่ชายหนุ่มแปลกหน้าบอกมือไม้สั่นขาสั่นไปหมดจบแทบไม่มีแรงจะยืน เมื่อหลุดออกมาจากจุดอันตรายได้แล้วศรินภัสร์ก็โล่งอก หัวใจเธอเต้นแรงมากจนแทบทะลุออกมา

“ทำบ้าอะไรของคุณ เกือบตายแล้วไหมล่ะ” อโณทัยถอนหายใจหนักๆ อย่างโล่งอก บรรดาลูกน้องอีกหลายคนที่ยืนลุ้นอยู่ห่างๆ ก็พลอยโล่งใจไปด้วยที่เจ้านายหนุ่มเข้าไปช่วยผู้หญิงคนนั้นได้ทันเวลา

“ไม่ได้ทำบ้า ฉัน ฉัน” ความตกใจทำให้ศรินภัสร์เป็นลมหมดสติลงไปกองกับพื้น แต่อโณทัยก็ใช้ความเร็วคว้าตัวหญิงสาวไว้ในอ้อมกอด

“คุณ คุณ มาเป็นลมเอาอะไรตอนนี้วะ” ชายหนุ่มบ่นออกมาดังๆ ความใกล้ชิดทำให้เขามองหน้าหญิงสาวได้ชัดเจนมากขึ้น ใบหน้าหวานมีเหงื่อผุดขึ้นเกาะเต็มไปหมด ใบหน้าที่เห็นซีดๆ เมื่อครู่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อ ขนตาสีดำงอนงาม ปากนิด จมูกหน่อย แต่ท่าทางแบบนี้คงจะแสบน่าดู

อโณทัยดูจะให้ความสนใจริมฝีปากอิ่มตรงหน้าเป็นพิเศษ หัวใจชายหนุ่มเต้นตึกตักอย่างห้ามไม่อยู่ ใบหน้าหล่อเหลา คล้ำแดดค่อยๆ โน้มลงไปหาคนที่หมดสติ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ริมฝีปากหยักสัมผัสแผ่วเบาลงไปบนริมฝีปากอิ่มของคนในอ้อมกอดเสียแล้ว อโณทัยถึงกับตาค้างตกใจที่เขาเผลอตัวทำเรื่องแบบนี้ลงไป แต่ความนุ่มหอมหวานของจูบที่ขโมยมาจากเธอนี้ก็ยังติดตรึงในความทรงจำของชายหนุ่ม จนต้องยิ้มมุมปากนิดๆ ชอบใจไม่เบา

เกิดมายังไม่เคยทำบ้ากับใครแบบนี้มาก่อน แต่ก็ถือเป็นค่าเหนื่อยที่เขาวิ่งไปช่วยเธอจากแม่โคเมื่อครู่ สงสัยจริงถ้าสาวน้อยแสนแสบคนนี้รู้เข้า ต้องเอาปืนมาจ่อหัวเขาแน่นอน ไม่รู้ว่าเธอมีแฟนหรือยัง แต่สวยๆ แบบนี้คงไม่เหลือถึงมือเขาหรอก

“นาย เป็นไงบ้าง” หมึกและลูกน้องในฟาร์มสามสี่คนวิ่งเข้าไปหาอโณทัย เพราะทุกคนใจหายใจคว่ำกับภาพที่เห็นเมื่อครู่กันหมด

“ปลอดภัย แต่ยายตัวแสบเป็นลมไปแล้ว” อโณทัยตีหน้าขรึมเข้าใส่ลูกน้อง แต่แววตากลับเปล่งประกายชอบกล เหมือนมีอะไรมากกว่าที่เห็นแต่ลูกน้องทุกคนก็ไม่ได้ถามต่อ ขืนถามแบบไม่เข้าท่าเจ้านายหนุ่มได้ส่งลูกถีบมาให้รับประทานจะหาว่าไม่เตือน

“คงเป็นแขกที่รีสอร์ต เดี๋ยวผมไปถามเสรีให้ว่าพักที่ห้องไหน” ลูกน้องอีกคนเอ่ยขึ้น เพราะจะได้พาหญิงสาวไปส่งได้ถูกห้อง

“ไม่ต้อง ให้เขาไปพักที่บ้านข้าก่อน ส่วนพวกเอ็งกลับไปทำงานได้แล้ว” น้ำเสียงของอโณทัยเอ่ยบอก ลูกน้องทุกคนพยักหน้าให้ก่อนจะแยกย้ายไปทำงานที่ค้างเมื่อครู่ ชายหนุ่มอุ้มร่างบางขึ้นเหมือนปุยนุ่น ก่อนจะมองหน้าคนในอ้อมแขนอีกครั้ง ในตัวเธอมีไส้ มีพุงหรือเปล่าตัวเบายังกับอะไรดี เดินในฟาร์มเจอลมแรงๆ มีหวังปลิวแน่นอน

อโณทัยอุ้มคนที่ไม่ได้สติเข้าไปในบ้านซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก มณีเห็นลูกชายอุ้มใครบางคน เดินผ่านประตูรั้วไม้เข้ามาก็ละมือจากงานเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำฆ่าเวลาเพราะเธอนั้นถือว่าเป็นแม่ที่สบาย งานในฟาร์มหรือรีสอร์ตอโณทัยนั้นไม่ให้ทำแล้ว บอกให้อยู่บ้านเฉยๆ เขาเลี้ยงแม่เองได้ แม้จะค้านแต่เธอเป็นฝ่ายยอมแพ้การตื๊อของลูกชาย มณีคิ้วขมวดเดินเข้าไปที่ห้องรับแขก

“เกิดอะไรขึ้นน่ะโอ๊ค” ผู้เป็นแม่เอ่ยถาม อโณทัยวางร่างของหญิงสาว ลงไปนอนบนโซฟาตัวนุ่มในห้องรับแขก ก่อนจะปาดเหงื่อแล้วเอ่ยบอกแม่

“แขกของรีสอร์ตน่ะแม่”

“แขกที่รีสอร์ต แต่ทำไมถึงเป็นลมเป็นแล้งแบบนี้ล่ะลูก หรือเกิดเรื่องอะไรขึ้น” น้ำเสียงและสีหน้าของมณีเป็นกังวลมาก กลัวจะมีปัญหาใหญ่ตามมา

“ก็เขาเล่นปีนข้ามรั้วเข้าไปในลานหญ้า คงอยากถ่ายรูปลูกโคที่เพิ่งเกิด เลยโดนแม่โคไล่ขวิดเข้าน่ะครับ”

“ตายจริง” มณียกมือขึ้นทาบอก ตกอกตกใจกับสิ่งที่ได้รับรู้

“ยังไม่ตายฮะ ดีที่ผมวิ่งเข้าไปฉุดตัวออกมาทัน ไม่งั้นเจ้าสวยคงไล่ขวิด นอนแอ้งแม้ง เจ็บหนักไปแล้ว” ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมา ถึงแม้โคนมในฟาร์มทั้งหมดจะไม่มีเขาเพราะเขาจี้เอาออกไปแล้ว พวกมันจะได้ไม่ไล่ขวิดกันเองหรือไล่ขวิดคนงานยามเป็นสัด แต่ถึงไม่มีเขาถ้าดวงซวยถูกมันเอาหัวขวิดก็จุกและเจ็บไม่แพ้กัน

“เรานิ แม่แค่อุทาน” ผู้เป็นแม่ตีหมับลงไปบนแขนล่ำๆ ของลูกชาย มณีเดินไปหยิบยาดม ยาหม่องออกจากกล่องปฐมพยาบาลออกมาให้หญิงสาวที่นอนไม่ได้สติดม หวังให้รู้สึกตัวเร็วๆ

“ผมกลับไปที่ฟาร์มก่อนนะแม่ ถ้าเธอฟื้นแล้วบอกให้รอผมก่อน ผู้หญิงอะไรดื้อชะมัดต้องจับอบรมเสียหน่อย” อโณทัยเอ่ยยาว ก่อนจะกลับออกไปจากบ้านมุ่งหน้าไปทำงานของตนที่ฟาร์มให้เสร็จ ที่ทำเป็นไม่สนใจแต่ให้แม่รั้งหญิงสาวคนนี้ไว้ก่อนเขาแค่อยากรู้จักเธอให้มากขึ้นเท่านั้น