บทที่ 4

จ๊ะเอ๋เปิดดูตู้เสื้อผ้าว่าพอมีชุดที่จะไปใส่สมัครงานได้ไหม

"ต้องได้ซื้อชุดใหม่หมดเลยหรือเรา" หญิงสาวพูดพร้อมกับมองลงไปดูเรือนร่างของตัวเอง

[ห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน]

เธอต้องได้นั่งวินมอเตอร์ไซค์ออกมาซื้อชุดใหม่ โชคดีที่ร้านในห้างยังไม่ปิด เพราะยังไม่ดึกเท่าไร

"ลดราคาให้หน่อยสิแม่ค้า"

"นี่ราคาเซลล์แล้วนะน้อง"

"ก็ได้ค่ะ เอาชุดนี้" ถ้าได้งานทำค่อยซื้อเพิ่มแล้วกัน ยังไงก็ต้องหาชุดที่เหมาะสมเพื่อไปสมัครงานก่อน

พอได้สิ่งที่ต้องการแล้ว จ๊ะเอ๋ก็เลือกที่จะนั่งรถเมล์มาลงหน้าปากซอยบ้าน เพื่อเซฟค่าใช้จ่าย ..พอมาถึงหน้าปากซอยก็เดินอีกประมาณ 10 นาทีก็ถึงบ้าน

"ได้ชุดไหมล่ะลูก" แม่ยังคงนั่งรอลูกสาวที่หน้าบ้าน เพราะช่วงนี้ขี้เหล้าในซอยชอบแซวลูกสาว

"ได้ค่ะแม่ จ๊ะขอไปรีดเสื้อไว้ก่อนนะ แม่ก็เข้านอนได้แล้ว"

จอยแม่ของจ๊ะเอ๋ก็เลยหันไปปิดบ้าน..

เช้าวันต่อมา..

จ๊ะเอ๋ออกมาจากบ้านพร้อมกับแม่ ทั้งสองนั่งรถเมล์ที่หน้าปากซอย น้ำตาคลอออกมาแบบไม่รู้ตัว เมื่อเห็นแม่ยืนห้อยรถเมล์ที่คนหนาแน่น ..ถ้าฉันได้ทำงาน แม่ก็คงจะไม่ลำบากแบบนี้ใช่ไหม ครั้งแรกที่เคยขึ้นรถเมล์มาพร้อมกับแม่ เพราะตอนเรียนอยู่ต้องได้ออกจากบ้านคนละเวลากัน

[บริษัท PN อิเล็กทรอนิกส์]

พอมาถึงจอยแม่ของเธอก็แยกไปทำงานหน้าที่ของตัวเอง

"คนมาสมัครงานเยอะมากเลย ดูสิรับแค่ไม่กี่คนเอง แล้วเราจะได้ไหมเนี่ย" ถ้าของขวัญไม่ได้งานนี้ก็ไม่เดือดร้อน สงสารก็แต่เพื่อน

"ต้องลองดู" ถึงแม้จะเริ่มถอดใจเพราะแต่ละคน ที่มาสมัครเคยผ่านการทำงานมาแล้วทั้งนั้น สำหรับเธอกับเพื่อนแล้วถือว่าอยู่ห่างแถว

"น้องๆ ทุกคนกรอกใบสมัครแล้วก็ไปยื่นให้พี่ฝ่ายบุคคลได้เลยนะ"

"พี่จะสอบสัมภาษณ์วันนี้เลยไหมคะ"

"การสอบสัมภาษณ์หรือคะ ต้องดูก่อนนะว่าประวัติของใครผ่านเกณฑ์ แล้วทางเราจะติดต่อไปอีกที"

"ฉันว่าเรากลับตอนนี้ยังทันนะ" ถ้าเช็คประวัติด้วยแล้ว 100% ไม่ผ่านแน่

"พี่คะยืมปากกาหน่อย" แต่จ๊ะเอ๋ไม่มีวันยอมแพ้แน่ ขอสู้ดูก่อนแล้วกัน

"น้องไม่ได้เตรียมปากกามาด้วยหรือคะ"

..เอาแล้วไงแค่ปากกาก็ยังไม่ได้เอามา "เตรียมมาค่ะขอโทษด้วยนะคะ"

"บริษัทใหญ่โตขนาดนี้ไม่มีปากกาให้ยืมได้ยังไงวะ"

"แกอย่าพูดแรงสิเดี๋ยวฉันออกไปหายืมข้างนอกเอง แกนั่งจองที่อยู่ตรงนี้รอแล้วกัน" จ๊ะเอ๋รับอาสาที่จะออกไป ..หวังว่าพนักงานด้านนอกคงจะมีปากกาให้ยืมนะ

หญิงสาวรีบเดินออกมาจากห้องรับรองของบริษัท

ตุ๊บ!

"?..ขอโทษค่ะ" เธอรีบเปิดประตูออกมาก็เลยชนกับคนที่กำลังจะเดินผ่าน

"ไม่เป็นไรครับ ทีหลังจะเปิดประตูก็ระวังหน่อยแล้วกัน" ที่จริงคนที่ถูกชนก็เจ็บแหละ แต่จะแสดงอาการออกมาไม่ได้เพราะกลัวเสียฟอร์ม

"คุณเป็นพนักงานที่นี่หรือคะ"

"ทำไมครับ"

"คือฉันมาสมัครงาน แต่ลืมเอาปากกามา ขอยืมหน่อยได้ไหมคะ" จ๊ะเอ๋มองดูตรงกระเป๋าเสื้อสูทมีปากกาเหน็บอยู่

ผู้ชายคนที่ถูกยืมปากกามองซ้ายมองขวา เพื่อที่จะดูว่าแถวนี้มีพนักงานอยู่พอให้ยืมปากกาได้ไหม เพราะปากกาด้ามที่อยู่ที่เสื้อ...

"เออ.." ถ้าตั้งใจฟังคงได้ยินเสียงหายใจ แต่ก็ต้องให้ยืมแหละเพราะไม่มีใครแถวนี้เลย

"ขอบคุณมากค่ะ" หญิงสาวรับปากกามาแล้วก็รีบกลับเข้าไปในห้องนั้น

ทิ้งให้เจ้าของปากกาได้แต่มองตาม...