บทที่ 30 ดินแดนร้าง

ราดิชที่กลับมาจากกระท่อมของอู๋หมิงก็อยู่ในตรอกข้างร้านกาแฟ และพบข้อความที่คูลแมนทิ้งไว้ บอกว่าเขาออกเกมไป จะเข้ามาใหม่ตอนสี่ทุ่มในเวลาจริง ซึ่งตอนนี้ก็สามทุ่มในโลกจริงแล้ว ราดิชจึงออกจากเกมก่อน

โอ๊คตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว จากนั้นก็ทำข้าวเย็น หลังจากจัดการอะไรๆ เสร็จเรียบร้อยก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว โอ๊คจึงเข้าเกมไปอีกครั้ง

ราดิชกลับมายังที่ตรอกเดิม ตอนนี้ในเกมเป็นเวลาตีสี่ ดูจากรายชื่อเพื่อนแล้วคูลแมนยังไม่ได้เข้าเกมมา เขาจึงเปิดหน้าต่างทักษะขึ้นมาดูทักษะใหม่ที่เขาได้รับตอนฝึกผนึกพลังกับอาจารย์

-ทักษะตกผลึกพลังมานา

(สามารถทำให้พลังมานาของตนมีรูปร่างขึ้นมา โดยพลังโจมตี ความแข็งแกร่งขึ้นอยู่กับระดับและความแข็งแกร่งรวมถึงความเชี่ยวชาญของผู้ใช้ สามารถสร้างได้หลายชิ้นพร้อมกันขึ้นอยู่กับความเชี่ยวชาญของผู้ใช้ ใช้พลังมานาในการสร้าง 200 จุดต่อ 1 ชิ้น)

“ตอนนี้สร้างได้แค่เล่มเดียว แถมยังยาวแค่สามนิ้วอีก แต่เอาเถอะฝึกต่อไปเรื่อยๆ ก็คงทำได้ดีกว่านี้เองล่ะนะ” ราดิชกล่าวกับตัวเอง จากนั้นเขาก็เริ่มออกเดินไปยังภัตตาคารของระบบที่เปิดบริการ 24 ชั่วโมง เพื่อรอคูลแมนที่กำลังจะเข้าเกมมา เมื่อไปถึงภัตตาคารเขาก็ได้ที่นั่งชั้นสองติดถนนใหญ่ ตอนนี้ในภัตตาคารแทบไม่มีคนเลย ราดิชสั่งอาหารหลายอย่างและเอาปิกามอนออกมาด้วย ซึ่งมันก็ดีใจมาก

“หลายวันมานี่ เจ้านายเอาแต่ฝึกวิชา ข้าเซ็งสุดๆ เลยนะ” ปิกามอนโอดครวญกับราดิช

“เอาน่า วันนี้เดี๋ยวรอคูลแมนมาแล้วเราไปผจญภัย ชดเชยหลายวันมานี้กันตกลงไหม” ราดิชปลอบใจมัน

“ดีใจจังเจ้านาย ว่าแต่จะเรียกอาธูเรียมาหรือเปล่า” ปิกามอนถามถึงอาธูเรีย

“คิดว่าไม่นะ ถ้าฉันเดินทางคนเดียวคงเรียกมา แต่นี่ไปกับคนอื่น ฉันยังอยากให้อาธูเรียเป็นความลับไปก่อน แล้วฉันก็ไม่อยากอธิบายให้ยุ่งยาก” ราดิชบอกเหตุผล พอดีกับที่อาหารยกมาพอดี

ทั้งสองกินกันอย่างไม่รีบร้อน ราดิชสั่งอาหารเพิ่มอีกหลายชุดเก็บไว้เป็นเสบียงระหว่างทาง เพราะตลอดการเดินทางมานี่เขายังไม่ได้เนื้อสัตว์อสูรเลย เป็นเพราะว่าแพทช์ใหม่นี้ สัตว์อสูรจะตกเนื้อแค่บางตัวเท่านั้น

ขณะที่กินข้าวกันอยู่คูลแมนก็เข้าเกมมาพอดี ราดิชจึงให้มาหาที่ภัตตาคารเพื่อกินข้าวด้วยกัน ทางคูลแมนก็รีบเดินทางมาอย่างรวดเร็ว

“สวัสดีครับพี่ราดิช” คูลแมนทักทายราดิชก่อน แต่ที่สะดุดตาราดิชคือชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแล็คสีดำ รองเท้าผ้าใบ และดาบคาตานะที่สะพายหลังมาอีก คูลแมนเห็นราดิชจ้องจึงรีบอธิบาย

“แหะๆ พอดีผมเห็นพี่แต่งเลยแต่งตามมั่งน่ะ ไม่ได้เหรอครับ” คูลแมนยิ้มอายๆ

“พี่ไม่ว่าอะไรหรอก มาๆ นั่งลงกินข้าวกันก่อน จะสั่งอะไรเพิ่มก็สั่งเลยพี่เลี้ยงเอง” ราดิชบอก คูลแมนก็นั่งลงและสั่งอาหารมาเพิ่ม ทั้งสองนั่งคุยกันจึงทำให้ราดิชรู้ว่าในโลกจริง คูลแมนเป็นรุ่นน้องของตัวเองที่มหาวิทยาลัย ซึ่งเข้ามาใหม่ปีนี้ ส่วนราดิชนั้นจบมาปีนี้พอดีจึงไม่เจอกัน นั่นยิ่งทำให้ราดิชรักน้องชายคนนี้มาก และตัวคูลแมนเองก็นับถือราดิชมากเช่นเดียวกัน

“ว่าแต่ดาบนั่นได้มาจากไหนหรือ” ราดิชสนใจดาบที่คูลแมนสะพายอยู่จึงลองถามดู

“มันคือดาบคาตานะระดับ B น่ะครับ ผมซื้อจากพ่อค้าในเมืองมา เจ้าดาบคาตานะนี่มันมีตั้งแต่ระดับ D ไปจนถึง S เลยครับ ให้ช่างตีดาบตีให้ หรือว่าตกจากสัตว์อสูรก็ได้เหมือนกันครับ ว่าแต่ของพี่นี่ระดับอะไรครับ” คูลแมนก็สนใจดาบของราดิชเหมือนกัน

“พี่ก็ไม่แน่ใจเพราะยังไม่ได้ปลดผนึก แต่คิดว่าเป็นระดับ S ละมั้ง” ราดิชตอบอย่างไม่แน่ใจ

“สุดยอดไปเลยพี่ ระหว่างเดินทางช่วยสอนการใช้ดาบให้ผมด้วยนะครับ” คูลแมนขอร้อง

“ได้สิ แต่ว่าตอนแรกเราบอกพี่ว่าจะใช้อาวุธทุกอย่างนี่ แล้วทำไมถึงเปลี่ยนใจล่ะ” ราดิชถามบ้าง

“ใช้ได้ทุกอย่างมันก็ดีนะพี่ แต่รู้สึกว่ามันไม่เก่งซักอย่างเลยน่ะสิ ผมเลยตัดสินใจใช้ดาบที่ผมคิดว่าถนัดที่สุดอย่างเดียวไปเลยน่ะครับ” คูลแมนบอกสาเหตุ

“ได้สิ เดี๋ยวระหว่างเดินทางไปดินแดนร้างพี่จะสอนให้ก็แล้วกันนะ” ราดิชบอก

“ขอบคุณมากครับพี่ ผมตั้งใจไว้จะเปลี่ยนอาชีพขั้นสองเป็นเบลดมาสเตอร์น่ะครับ” คูลแมนบอกความตั้งใจ

“ก็ดีนะ เท่าที่พี่ดูอาชีพนั้นเน้นเกี่ยวกับวิชาดาบขั้นสูงทั้งนั้นเลย” ราดิชบอกตามที่รู้

“ใช่แล้วครับ เพราะอาชีพนักรบสามารถเปลี่ยนได้น่ะครับ ผมเลยตั้งใจไว้ แล้วพี่ราดิชจะเปลี่ยนเป็นอาชีพอะไรหรือครับ” คูลแมนถามด้วยความอยากรู้

ราดิชบอกด้วยความภาคภูมิใจ “พี่คิดว่าจะเปลี่ยนเป็นจอมดาบเวทมนตร์น่ะ พี่คิดว่าพี่ชอบมัน และมันก็เหมาะกับพี่ด้วย”

“แต่ได้ข่าวว่าอาชีพนี้เปลี่ยนยากมากเลยนะครับ แต่ผมว่าพี่ต้องทำได้แน่ๆ ก็พี่เป็นรุ่นพี่ของผมนี่นา” คูลแมนกล่าวด้วยน้ำเสียงชื่นชม

“นั่นสินะ” ราดิชรับคำ จากนั้นทั้งสองก็นั่งคุยพร้อมกับกินอาหารเช้าไปด้วย โดยมีปิกามอนที่แอบฉกอาหารของคูลแมนมากินโดยที่เด็กหนุ่มไม่รู้ตัว

หลังจากกินกันเสร็จเรียบร้อยราดิชก็ชวนคูลแมนไปที่อาคารภารกิจ โดยปิกามอนขอเดินตามไปด้วย เผื่อมีภารกิจที่รับไปทำได้ระหว่างทาง เขาบอกให้คูลแมนรับภารกิจไปทำด้วย เด็กหนุ่มก็เห็นดีด้วยจึงรับภารกิจเหมือนกับราดิช จากนั้นก็พากันไปซื้อของที่จำเป็นต้องใช้ในการเดินทาง ไม่ว่าจะเป็นยาฟื้นพลัง เสบียงอาหารแห้ง และอื่นๆ

พวกเขาออกเดินทางจากเมืองฮาร์เบอร์เมื่อเริ่มสาย ทั้งคู่เดินผ่านทุ่งหญ้าสลับกับป่าละเมาะไปเรื่อยๆ ระหว่างทางราดิชก็สอนการใช้ดาบให้คูลแมน นอกจากนี้คูลแมนที่ตอนนี้เข้าชมรมมวยของมหาวิทยาลัย ยังสอนวิชาหมัดมวยที่เคยเรียนสมัยเด็กๆให้ราดิช และราดิชเองก็ชอบใจมาก อย่างน้อยการที่มีวิชาต่อสู้เพิ่มขึ้นก็ย่อมดีกว่าไม่มีอยู่แล้ว

ทั้งสองเดินทางอย่างราบรื่น และใช้สัตว์อสูรเห็ดยักษ์ในการเก็บภารกิจและฝึกซ้อมฝีมือ จนกระทั่งเที่ยงวันก็หยุดพักกินข้าวเที่ยงกัน จากนั้นเมื่อออกเดินทางกันต่ออีกไม่กี่ชั่วโมงก็มาถึงดินแดนร้างที่เป็นเป้าหมายของการเดินทางครั้งนี้

มันเป็นสถานที่ที่มีหุบเขาล้อมรอบ มีทางเข้าแคบๆอยู่ตรงหน้า หลังจากเดินเข้าไปด้านในเขาก็พบว่ามันเป็นพื้นที่ราบสลับกับภูเขา และมีต้นไม้ยืนต้นตายอยู่เล็กน้อย พื้นดินนั้นแห้งแล้งแตกระแหงไร้ซึ่งความอุดมสมบูรณ์

คูลแมนกล่าวพลางลูบแขนไปมา “ทำไมมันดูวังเวงจังพี่ คนหายไปไหนกันหมด”

“พี่คิดว่าคงอยู่ด้านในนะ ตรงนี้มันเป็นแค่ทางเข้าเท่านั้นเอง ดูสิ ไม่มีสัตว์อสูรอยู่เลยใช่ไหมล่ะ” ราดิชบอกและชี้มือไปรอบๆให้คูลแมนดู เด็กหนุ่มก็พยักหน้าเห็นด้วยกับราดิช

“เราเข้าไปกันเถอะ อยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้อะไร” ราดิชบอกและเดินนำไป คูลแมนก็ตามไปติดๆ พวกเขาเดินเข้าไปได้ไม่เท่าไรก็มีกลุ่มคนนับสิบคนขวางทางไว้

“พวกแกสองคนส่งของมีค่ามาซะให้หมด แล้วพวกข้าจะไว้ชีวิต” คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าบอกกับพวกเขา และหันไปหัวเราะกับลูกน้องของมัน พวกลูกน้องก็หัวเราะตามลูกพี่

“เอาไงดีพี่ราดิช รู้สึกว่าเจ้าพวกนี้จะเป็นโจรที่ซุ่มดักปล้นผู้เล่นที่มากันน้อยๆ แบบเรา” คูลแมนถามราดิช แต่ตัวเขาก็เอื้อมมือไปจับดาบเรียบร้อยแล้ว

“จำพี่ที่เคยสอนได้หรือเปล่า ว่าการที่เราจะสั่งสอนให้คนไม่ดีกลับตัวเป็นคนดีน่ะ นี่คือบทเรียนแรก อย่าปรานีกับคนพวกนี้ เราต้องสอนให้รู้ว่าไม่ควรทำตัวแบบนี้” ราดิชสอนคูลแมนทั้งๆ ที่ไม่ได้เตรียมชักดาบเลยแม้แต่น้อย พวกโจรจึงไม่พอใจมากที่เห็นราดิชไม่เกรงกลัวพวกมันเลย

“พวกแกจะคุยหาอะไรกัน รีบๆ ส่งของมีค่ามาสิ” หัวหน้ามันยังกร่างไม่เลิก

“ลูกพี่ครับ เด็กคนนั้นระดับสี่สิบกว่า แต่เจ้าหนุ่มนั่นเราตรวจสอบระดับไม่ได้ครับ เอาไงกันดี” โจรคนหนึ่งเข้ามากระซิบบอกหัวหน้าของพวกมัน

“ไม่ต้องสนใจ พวกเราก็ระดับตั้ง 50 กว่ากันแล้ว จะกลัวอะไรกับแค่เด็กวะ” หัวหน้าโจรว่า และสั่งให้ลูกน้องเข้าจู่โจมราดิชกับคูลแมน

“คูลแมน น้องจัดการสองคนทางขวา ใช้ดาบแบบที่พี่สอนนะ ที่เหลือพี่จัดการเอง” ราดิชรีบบอก คูลแมนพยักหน้ารับและพุ่งเข้าหาคู่ต่อสู้พร้อมร่ายเวทเพิ่มพลังไปด้วยทันที ทางด้านราดิชก็ใช้ทักษะมาเจสตี แต่ก็ยังยืนอยู่กับที่ พวกโจรไม่รอท่า รีบพุ่งเข้าหาเขาอย่างรวดเร็ว

โจรคนแรกพุ่งเข้ามา ฟันดาบในมือใส่ราดิช เขาเบี่ยงตัวหลบและต่อยสวนกลับไปอย่างรุนแรงด้วยทักษะพื้นฐานพาวเวอร์สไตร์ค หมัดของราดิชต่อยเข้าที่หน้าของมันเต็มแรงจนหน้าหันไปอย่างน่ากลัว เขาหมุนตัวเตะเข้าก้านคอของเจ้าโจรคนนั้นจนอัดกระแทกลงกับพื้น ราดิชลองวิชาใหม่ เขาสร้างอาวุธไร้สภาพขึ้น และทะลวงมือเข้าหัวใจของโจรชะตาขาดจนกลายเป็นแสงหายไปในที่สุด

“บ้าน้า มันใช้มือเปล่าฆ่าคนได้ มันเป็นใครกันแน่” หัวหน้าที่เห็นฉากการต่อสู้นั้นถึงกับตกใจไม่ใช่น้อย ที่ราดิชเอามือเปล่าทะลวงหัวใจลูกน้องของตน

หลังจากหายตะลึง โจรอีกสองคนที่อยู่ใกล้ราดิชรีบพุ่งเข้าใส่เขาทันที นักเวทกับนักธนูก็ระดมยิงใส่ในจังหวะที่เพื่อนของพวกมันบุกเข้าไป ราดิชหันกลับและชักดาบออกด้วยความเร็วสูง ฟันใส่พลังเวทและลูกธนูจนสลายหายไป พวกโจรตกใจอย่างมากอีกครั้งที่มีคนใช้ดาบฟันใส่พลังเวท และลูกธนูแบบนั้นได้

โจรสองคนที่พุ่งเข้าหาราดิชฟันดาบและแทงหอกใส่เขา ราดิชเบี่ยงตัวหลบคมหอกและตวัดฟันใส่ดาบที่ฟันเข้ามาเฉียงๆ จนดาบเปลี่ยนทาง เขาพลิกดาบฟันใส่เข้าคอหอยของอีกฝ่าย พร้อมอาศัยแรงจากการฟันหลบหอกที่แทงเข้ามา และพุ่งเข้าหามือหอกพร้อมตวัดดาบฟาดฟันอย่างรวดเร็วจนมือหอกตั้งรับไม่ทันกลายเป็นแสงไปอีกคน แล้วเขาก็หันหลังกลับไปฟันลูกธนูที่ยิงมาอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้พวกโจรตายไปสามคนแล้ว ส่วนทางด้านคูลแมนนั้นก็รับมือโจรสองคนได้อย่างไม่ยากลำบากนัก ราดิชเห็นว่าเสียเวลามามากแล้ว เขาใช้ก้าวพริบตาไปโผล่ที่ด้านหลังนักเวท และแทงดาบตัดขั้วหัวใจนักเวทคนนั้นเสีย จากนั้นก็พุ่งเข้าหานักธนูพร้อมตวัดดาบฟันใส่ มือธนูก็ยกธนูขึ้นกันแต่ไม่อาจต้านทานได้ ธนูในมือโจรคนนั้นถูกราดิชฟันหักไป คมดาบพุ่งเข้าเต็มอกของอีกฝ่ายจนผงะไป ราดิชพลิกดาบตวัดฟันขึ้นตัดแขนซ้ายของมือธนูอย่างต่อเนื่อง

อ๊าก!!!

มือธนูร้องโหยหวน พร้อมทิ้งคันธนูที่หักไปแล้ว และพยายามเอามือปิดแผลที่ตอนนี้เลือดกำลังไหลทะลัก แต่ราดิชก็แทงเข้าใส่คอหอย ส่งอีกฝ่ายไปเกิดใหม่อย่างรวดเร็ว ตอนนี้พวกโจรที่อยู่ตรงนี้เหลืออยู่แค่ 3 คน ซึ่งพวกมันก็เกี่ยงกันว่าใครจะเข้ามา สุดท้ายหัวหน้าโจรก็เลยถีบสมุนมือขวาและลูกน้องอีกคนเข้าใส่ราดิช

ราดิชพุ่งสวนเข้าไป พร้อมตวัดดาบฟันใส่ทั้งสองจนกลายเป็นแสงหายไป และพุ่งเข้าหาหัวหน้าโจรที่ทำท่าจะวิ่งหนี พร้อมตวัดดาบฟันตัดเส้นเอ็นหลังเท้าทั้งสองข้างจนอีกฝ่ายหน้าคะมำไปกับพื้น

อ๊าก!!!!!

ราดิชตามเข้ามา พลิกตัวอีกฝ่ายให้หงายขึ้น เขามองมันอย่างสมเพช หัวหน้าโจรพยายามยันตัวถอยห่างจากราดิชและด่าทอใส่เขา “จำไว้เลยนะแก ถ้าข้าเจอแกอีก ข้าไม่ปล่อยแกไว้แน่” ขณะที่พูดก็พยายามถอยหนีไปด้วย

“อย่างนั้นเลยหรือครับ ผมคงได้แต่หวังว่าคุณจะไม่ทำแบบนี้อีกนะครับ” ราดิชบอก และแทงดาบตัดขั้วหัวใจของหัวหน้าโจรอย่างฉับพลัน จนมันกลายเป็นแสงหายไปอย่างไม่ยินยอม

ราดิชหันไปดูทางคูลแมนที่ตอนนี้จัดการไปได้คนหนึ่งแล้ว และกำลังสู้ตัวต่อตัวกับอีกคนหนึ่งอยู่ซึ่งตัวคูลแมนก็มีแผลหลายแห่งอยู่เหมือนกัน ราดิชยืนมองคูลแมนสู้โดยไม่เข้าไปรบกวน ในที่สุดคูลแมนก็จัดการโจรคนนั้นได้ในที่สุด จากนั้นคูลแมนก็เก็บของที่ตก และเดินกลับมาหาราดิช

“โหพี่ จัดการหมด 8 คนเลยหรอ ผมสองคนยังแทบแย่เลย” คูลแมนถามขึ้น และหยิบเอาน้ำดื่มออกมาดื่มแก้กระหาย

“ถ้าเราฝึกหนักๆ ก็ทำได้แบบพี่เองนั่นแหละ” ราดิชบอก พลางเอาน้ำขึ้นมาดื่มบ้าง และยังแบ่งให้ปิกามอนที่ร้องขอด้วย

“จริงเหรอครับพี่ ผมจะพยายามครับ” คูลแมนบอก ทั้งสองนั่งลงพักเหนื่อย เมื่อหายเหนื่อยก็ออกเดินทางกันอีกครั้ง

พวกเขาเข้าสู่ช่องเขา แล้วออกสู่อีกด้านที่เห็นที่ราบและภูเขาดินที่แตกระแหง ราดิชนั้นระแวดระวังขึ้นมาทันที เพราะมันเงียบมาก จนกระทั่งเดินเข้าไปไม่ไกล พวกเขาก็เจอสัตว์อสูรประเภทมดอยู่หลายตัว

“คูลแมนระวังตัวด้วย มดพวกนี้ถ้าเราโจมตีมัน พวกที่อยู่ข้างเคียงก็จะจู่โจมด้วย พยายามหาตัวเดี่ยวๆ จัดการก่อน” ราดิชกวาดตามองไปทั่วและกล่าวขึ้นเบาๆ เขาเริ่มเดินเข้าหามดตัวหนึ่ง มันมีขนาดใหญ่พอๆกับรถยนต์ขนาดย่อม ลำตัวมีสีออกแดงเข้ม เขาจัดการปล่อยคลื่นดาบใส่อย่างรวดเร็ว คลื่นดาบเข้าเป้าทุกลูก เจ้ามดยักษ์หันมาหาเขาพร้อมเสียงจากระบบดังขึ้นแจ้งระดับของมัน

-สัตว์อสูรมดทหารลาดตระเวนระดับ 42 เตรียมจู่โจม

สิ้นเสียงระบบพวกมันก็พุ่งเข้าใส่ราดิชอย่างรวดเร็ว ราดิชพุ่งเข้าหามันพร้อมฟาดดาบลงพื้นทันทีที่พวกมดเข้ามาใกล้ด้วยทักษะเอ็กซ์โพลชั่นเบรก เปลวไฟระเบิดออกไปอย่างรุนแรงปะทะกับมดที่พุ่งเข้ามา จนมันกระเด็นกลับไปพร้อมกับมีไฟลุกท่วมตัว เขาพุ่งตามเข้าไปฟันใส่คอของพวกมันอย่างรวดเร็ว จนเหลือเพียงของที่ตกไว้ แน่นอนว่าเจ้าปิกามอนก็ทำหน้าที่เก็บของได้เป็นอย่างดี

ราดิชรู้สึกเป็นห่วงคูลแมน แต่เมื่อหันไปดูก็พบว่าคูลแมนกำลังจัดการมดตัวหนึ่งอยู่ เมื่อเห็นคูลแมนสู้กับมดอย่างสบายๆ และจัดการมดตัวนั้นได้ ราดิชก็เลิกเป็นห่วงและเดินเข้าไปหา

“เอาแบบนี้แล้วกัน เราเดินทางเข้าไปด้านใน แล้วเดี๋ยวพี่จะสอนจุดอ่อนของสัตว์อสูรพวกนี้ให้นะ” ราดิชบอก

“จริงหรือครับพี่” คูลแมนถามด้วยความดีใจ พวกเขาทั้งสองเดินต่อเข้าไปยังด้านในของดินแดนร้าง และสังหารสัตว์อสูรจำพวกมดไปเรื่อยๆ นอกจากมดแล้วยังมีสัตว์อสูรบาซิลลิสต์อำพันระดับ 46 อาศัยอยู่ พวกมันตกผลึกธาตุดินง่ายมาก ทำให้เป็นที่นิยมของเหล่าผู้เล่นมากเช่นกัน

เมื่อเดินลึกเข้ามาเรื่อยๆ ก็พบผู้เล่นที่มาเป็นกลุ่มและเก็บระดับอยู่ทั่วไป ด้านในนี้มีมดอยู่อย่างชุกชุม แต่ถ้าจะให้เยอะสุดๆ คงต้องเป็นบริเวณรังมดที่อยู่ด้านในสุดของที่นี่ รังมดนั้นเป็นดันเจี้ยนที่อยู่ลึกลงไปใต้ดินพอสมควร มีปาร์ตี้ลงไปเก็บระดับเป็นจำนวนมากเหมือนกัน

ตอนนี้ก็เริ่มเย็นแล้ว ราดิชกับคูลแมนจึงหาที่ปลอดภัยแถวนั้นพักผ่อนกัน หลังจากกางเต็นท์เสร็จเรียบร้อยพวกเขาก็กินข้าวเย็นโดยราดิชเป็นคนเลี้ยง หลังจากกินเสร็จคูลแมนเห็นว่ารอบๆ ยังพอมองเห็นอยู่จึงขอออกไปตีมดเพิ่ม ส่วนราดิชก็เช็คหน้าต่างข้อมูลและไอเทมที่ได้

-ท่านสังหารผู้เล่น โจรนะเว้ย ผู้เล่น... ได้รับค่าประสบการณ์ 80,000

-ท่านสังหารสัตว์อสูรมดงานระดับ 41 ...ไปจำนวน 185 ตัว ได้ค่าประสบการณ์จากปาร์ตี้ 832,500

-ท่านได้รับค่าประสบการณ์รวม 912,500

-ท่านได้รับเงินทั้งหมด 524,756 G

ส่วนไอเทมที่ได้นั้น นอกจากผลึกธาตุดินที่ตกมามากแล้ว ยังมีแร่เงิน แร่เหล็ก ไหม แร่ตะกั่ว น้ำตาลก้อนที่ตกมาเป็นถุงใหญ่ และยังมีเครื่องประดับระดับ B ที่ชื่อ แหวน ต่างหู และสร้อยคอน้ำตามดอีกหลายชิ้น พวกมันเป็นเครื่องประดับที่มีสีเงินเรียบๆ และมีอัญมณีสีน้ำตาลอ่อนประดับอยู่ เขากับคูลแมนก็แบ่งกันไป คูลแมนบอกว่าเครื่องประดับน้ำตามดนั้นเป็นของที่คนทั่วไปหาได้ไม่ยาก พวกมันตกง่ายมากจากพวกมดในดินแดนร้างแห่งนี้ ราดิชจัดการใส่ต่างหูและสร้อยทันที ซึ่งมันมีคำสั่งปกปิดอยู่ด้วย เขาใช้คำสั่งปกปิดต่างหูเอาไว้ ส่วนของที่เหลือเขาเอาเก็บไว้ก่อน จากนั้นก็นั่งอ่านข่าวสารต่อ โดยมีปิกามอนอยู่เป็นเพื่อนเพื่อรอคูลแมนกลับมา หลังจากอ่านข้อมูลไปสักพักคูลแมนก็เดินกลับเข้ามา และนั่งลงตรงข้ามราดิช เด็กหนุ่มเอากระติกน้ำออกมาดื่มอย่างกระหาย

“เป็นไงบ้างระดับขึ้นมาเท่าไรแล้ว” ราดิชถามขึ้นมาก่อน และส่งกระติกน้ำของตัวเองให้คูลแมน

“44 แล้วครับพี่ วิธีที่พี่สอนทำให้จัดการพวกมันได้ง่ายขึ้นมากเลย” คูลแมนตอบ และรับกระติกน้ำจากราดิชไป เด็กหนุ่มเปิดกระติกดื่มน้ำไปหลายอึกเลยทีเดียว

“ดีแล้วล่ะ พรุ่งนี้พี่คิดว่า น่าจะเข้าไปลึกกว่านี้นะ เผลอๆ เราจะเข้าไปทัวร์รังมดกันสองคนด้วย คิดว่าเป็นไงบ้าง” ราดิชเอ่ยขึ้นมา

“ไหวหรอพี่ สองคนเองนะ” คูลแมนทำท่าทางไม่อยากจะเชื่อ

“ไหวสิ ไม่ไหวเราก็เผ่นไง กลัวอะไรจริงไหม ฮ่าๆ” ราดิชบอกคูลแมน เด็กหนุ่มก็เห็นด้วยและหัวเราะร่วมไปกับราดิชอีกคน ทั้งสองคุยกันอีกพักใหญ่ๆ ก็แยกย้ายกันเข้านอนในเต็นท์ของตัวเองที่กางไว้ข้างกัน ราดิชเอาปิกามอนไปนอนกอดเป็นหมอนข้างตามปกติและหลับไปในที่สุด

วันรุ่งขึ้นทั้งสองก็ตื่นแต่เช้า หลังจากกินข้าวเช้าและเก็บเต็นท์เรียบร้อย ก็ออกเดินทางเข้าไปด้านในของดินแดงร้างกันด้วยความมุ่งมั่น พวกเขาเดินผ่านผู้เล่นซึ่งตั้งเต็นท์กันอยู่บริเวณนั้นที่ตอนนี้ก็เริ่มตื่นนอนกันบ้างแล้วหลายกลุ่ม ระหว่างเดินทางก็พูดคุยกับคนเหล่านั้นเพื่อเก็บข้อมูลไปด้วย ทำให้ราดิชได้รับข้อมูลเพิ่มขึ้นอีกมากมาย

เช่นข้อมูลที่ว่าภายในรังมดจะมีทางเดินที่วกไปวนมา และจะมีห้องอยู่เต็มไปหมด ข้างในนั้นมีมดทุกชนิดอยู่รวมกัน ถ้าหากเกิดการต่อสู้ขึ้นจะมีมดที่อยู่ในบริเวณนั้นเข้ามาร่วมวงด้วย และพวกมันยังเรียกเพื่อนจากห้องข้างเคียงมาช่วยได้ด้วย และที่นี่ยังเป็นที่อยู่ของราชินีมด สัตว์อสูรระดับจักรพรรดิที่มีคนนิยมมาล่ามาก เนื่องจากมันมีระดับแค่ 55 เป็นจักรพรรดิที่มีระดับน้อยที่สุดและล่าง่ายอีกด้วย เพราะมันอาศัยอยู่ในรังมดชั้นลึกสุดและมีเวลาเกิดที่ค่อนข้างแน่นอน จึงทำให้มีการกระทบกระทั่งระหว่างผู้เล่นที่มาแย่งกันล่าราชินีมดกันมากพอสมควร

โดยปกติแล้วพวกมดจะแพ้การโจมตีด้วยไฟ ทำให้ที่นั่นเป็นแหล่งเก็บระดับชั้นดีของนักเวท ปาร์ตี้ส่วนใหญ่จะหานักเวทเข้าร่วมด้วยชนิดที่ว่าขาดนักเวทไม่ได้เลย ถ้าเป็นนักเวทระดับ 40 กว่า ยิงเวทไฟใส่มดพวกนี้ เต็มที่ประมาณสองถึงสามทีก็ตายแล้ว แต่ถ้าเป็นอาชีพสายประชิดอื่นต้องโจมตีหลายทีกว่าจะตาย

นอกจากนักเวทแล้ว พวกนักธนูนิยมมาเก็บระดับที่นี่ เพราะผู้เล่นพวกนี้สามารถใช้ลูกธนูธาตุในการโจมตีได้ แล้วราดิชกับคูลแมนที่ออกเดินทางก็มาถึงรังมดสมใจหลังจากใช้เวลาเดินทางกว่าครึ่งวัน