บทนำ

บทนำ

รสรินได้แต่งงานกับคนที่เธอแอบรัก แต่สามีของเธอดันไม่ได้รักเธอนี่สิ เพราะคนที่เขารักคือพี่สาวของเธอ แต่จำยอมต้องแต่งงานกับเธอเพราะความต้องการของผู้ใหญ่

รสรินแอบรักเพื่อนสนิทของพี่สาวของตัวเอง ไม่เคยคาดหวัง ไม่เคยฝันไกล เพราะรู้ดีว่าในสายตาของเขามีพี่ลินลี่ แต่แล้ววันหนึ่งมารดาของเธอก็เดินมาบอกว่าให้เธอแต่งงานกับภูวดล ทำไมถึงเป็นเธอล่ะ คนที่ภูวดลรักคือพี่สาวของเธอไม่ใช่เหรอ

‘แต่งๆ ไปเถอะ เดี๋ยวก็รักกันเอง’

รสรินยิ้มแก้มปริ ภูวดลไม่คัดค้านการแต่งงานยอมแต่งกับเธอแต่โดยดี ในเมื่อเขายอมทำแบบนี้ หรือว่า…จริงๆ แล้วเขาก็อาจจะมีใจให้เธอ รสรินแอบหวังอยู่ลึกๆ ว่าความรักและความดีของตนจะทำให้เขาลืมพี่ลินลี่และรักเธออย่างที่เธอรักเขา ในเมื่อมีโอกาสแล้วเธอก็อยากลองดู ขอเพียงแค่ภูวดลดีกับเธอบ้าง

ภูวดลยอมแต่งงานกับรสริน ทั้งๆ ที่ไม่ได้รักเธอเลยแต่เพราะตำแหน่งประธานบริษัทที่บิดาจะมอบให้หลังจากที่แต่งงานกับรสรินแล้ว ทำเอาเขาไม่กล้าปฏิเสธ คู่ชีวิตที่ไม่ได้เกิดขึ้นจากความรักมันจะไปรอดไปอย่างไร เขาจึงตัดสินใจตกลงกับภรรยาของเขาในวันแต่งงาน หากอยู่ครบสัญญาต้องหย่าขาดจากกันทางใครทางมัน ถึงตอนนั้นบิดาคงมอบตำแหน่งประธานบริษัทให้เขาเรียบร้อยแล้ว และในเมื่อเขาไม่ได้รักก็ไม่มีความจำเป็นต้องทำดีด้วย เขาเพียงแค่อดทนให้เวลาผ่านไป รสริสก็แค่ภรรยา

"โรสเกลียดคุณ คุณไม่ฟังเหตุผล ฮึก" รสรินนั่งเช็ดน้ำตาที่ร่วงหล่นจากคนใจร้าย เธอพยายามทำดีกับเขาแทบตายแต่สุดท้ายภูวดลกลับยังไม่เห็นค่าของความดี แต่พอกับคนอื่นบ้างภูวดลกลับปกป้องได้ 

ภูวดลได้ยินคำว่าเกลียดจากปากภรรยา ความคิดในสมองเขาก็พลับนึกขึ้นได้ว่าถ้าคนเกลียดกันก็ต้องแยกกันอยู่ ไม่ใช่อยู่เพื่อทรมานกันแบบนี้ เขาเดินเข้าห้องตนเองไปเพื่อหยิบเอาใบหย่าที่เตรียมเอาไว้ตั้งแต่รู้ว่าคนที่ต้องแต่งงานกับเขาคือรสรินออกมา

"เซ็นสิ เกลียดฉันก็เซ็นจะได้จบ ๆ ไป" ว่าแล้วเดินออกจากคอนโดไป รสรินที่เห็นว่ากระดาษที่อีกคนวางไว้คือใบหย่าก็ยิ่งร้องไห้อย่างหนักหน่วง ใจเธอมันเจ็บเหลือเกิน ไม่อยากจะอยู่ต่อไปด้วยซ้ำ เธอคิดว่าภูวดลจะเปิดให้ใจแล้วซะอีก แต่ก็ไม่ใช่ เธอคิดไปเองฝ่ายเดียวที่คิดว่าภูวดลเปิดใจแล้ว หวังลมๆแล้งว่าความดีจะชนะทุกอย่างๆ ที่คนอื่นพูด แต่งๆกันไปก็จะรักกันเองอย่างที่แม่เธอพร่ำบอก

เพราะอะไรภูวดลถึงได้กลับมาใจร้ายใส่เธออีกแล้ว ทำไมไม่เห็นว่าจะใจดีเหมือนกับที่ทำกับพี่สาวเธอ สำหรับภูวดลพี่ลี่ถูกเสมอในสายตาของเขา เเต่พอเป็นเธอแล้วภูวดลมองว่าสิ่งที่เธอทำมันผิดทุกอย่าง หรือแม้สิ่งที่เธอไม่ได้ทำภูวดลก็มองว่าเธอผิดไปแล้ว คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด เธอเข้าใจแจ่มแจ้งก็วันนี้เอง

ร่างบางนั่งร้องไห้จนไหล่สั่น ครั้งนี้ไม่รู้ว่ารอบที่เท่าไหร่แล้วเหมือนกันที่ตัวเธอร้องไห้เพราะภูวดล แต่ถามว่าภูวดลจะรู้สึกรู้สาอะไรไหมหรือเสียใจที่เป็นสาเหตุทำให้เธอร้องไห้ไหม ก็ไม่ มีแต่ปล่อยให้รสรินนั่งปล่อยโฮคนเดียวอยู่ที่ห้อง ทิ้งเอาไปแบบนี้ทั้งๆที่ยังคุยกันไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ

"ทำไมคุณไม่รักโรสบ้าง ฮึก!" เธอพร่ำพรูดความเสียใจออกมา ครั้งนี้มันหนักหนาเหลือเกิน ภูวดลเหมือนจะดีขึ้นมามากแล้วแต่พอกับผู้หญิงที่ชื่อมารียา ภูวดลกลับออกตัวปกป้องแรง ร่างบางมองใบหย่าด้วยความเจ็บปวด