แพศยา ที่ 3 ตรอกที่ 15 ถนนเหมยฮวา [2]

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านผู้เฒ่า”

เซียวเหยายิ้มแย้ม ไม่ได้มีท่าทางหงุดหงิดต่อสายตาของหญิงชราและเหล่าสตรีบริเวณนั้น ด้วยเข้าใจว่าความลำบากยากแค้นทำให้แม้แต่จะฝืนยิ้มยังลำบากยากเย็น แล้วจู่ๆ มีหญิงสาวบุตรขุนนางเดินเข้ามาในตรอกคงทำให้คนเหล่านี้รู้สึกหวาดระแวง

“ว้าย!”

หญิงสาวหวีดร้องเสียงหลง เมื่อจู่ๆ ก็ถูกชายรูปร่างปราดเปรียววิ่งชนเต็มแรง ก่อนจะโดนกระชากถุงเงินในมือไปอย่างรวดเร็ว

“ขโมย!”

คนคุ้มภัยคนหนึ่งวิ่งตามโจรไป ส่วนอีกคนหันกลับมามองคุณหนูใหญ่ที่ตกอยู่ในอ้อมกอดของชายคนหนึ่ง

เซียวเหยาหัวใจเต้นแรงราวกับจะกระโจนออกมานอกอก จังหวะที่นางหมุนคว้างกำลังจะล้มลง จู่ๆ ก็มีมือหนาใหญ่เอื้อมมาคว้าร่างนางเอาไว้ได้ทัน แต่นั่นทำให้นางตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา

ตึก! ตึก! ตึก!

แล้วเหตุใดนางถึงต้องหัวใจเต้นแรงด้วย ไม่หรอกนางไม่ได้ใจเต้นแรงเพราะถูกเขากอด แต่อาจจะใจเต้นแรงเพราะถูกโจรวิ่งราวถุงเงินไปก็เป็นได้

“แม่นางบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่”

ชายผู้นั้นค่อยๆ คลายอ้อมกอดออกอย่างสุภาพ ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างประคองที่ไหล่นางให้หยัดยืนอย่างมั่นคง

“มะ...ไม่เป็นไร ขอบคุณมากนะเจ้าคะท่านจอมยุทธ์”

นางเอ่ยเรียกเขาเช่นนั้น เพราะเข้าใจว่าเขาเป็นจอมยุทธ์ ด้วยเสื้อผ้ารัดกุมที่สวมใส่ไร้ความหรูหราเฉกเช่นคุณชายมีสกุลแต่เน้นใช้งานจริงทนทานมีส่วนประกอบที่ทำจากหนังสัตว์ที่เก่าคร่ำคร่า อีกทั้งยังใส่หมวกปีกกว้างและมีผ้าสีดำผืนบางปิดบังใบหน้าเอาไว้กว่าครึ่ง

“ด้วยความยินดีขอรับ เมื่อแม่นางทำธุระเสร็จแล้วขอจงรีบออกไปจากที่แห่งนี้โดยเร็ว เพราะสถานที่แห่งนี้ไม่เหมาะกับสาวงามอย่างแม่นาง”

คำว่า ‘สาวงาม’ ที่ออกจากปากของชายแปลกหน้า แต่กลับทำให้หัวใจขอบคนตัวเล็กกว่ากระตุกจนเต้นผิดจังหวะได้อย่างน่าประหลาด

แปลกทั้งที่นางเคยชินกับคำชมจนเชยชา แต่กลับหวั่นไหวไปกับคำชมของชายผู้นี้

“เข้าใจแล้ว ข้าจะทำตามที่ท่านจอมยุทธ์บอก”

เซียวเหยาปัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป ก่อนจะค้อมกายเล็กน้อยราวกับขอบคุณเขาอีกครั้ง จากนั้นสาวใช้ทั้งสองจึงรีบประคองนางเดินจากไป

“ได้เงินคืนกลับมาแล้วขอบรับ อ้าว! แล้วคุณหนูหวางเซียวเหยาไปไหนเสียแล้วเล่า”

คนคุ้มกันที่วิ่งตามโจรไปเมื่อสักครู่ รีบวิ่งกระหืดกระหอบกลับมายังจุดเกิดเหตุ ก่อนจะพึมพำเมื่อไม่พบนานจ้าง แล้วเร่งรีบฝีเท้าออกเดินหานายจ้างทันที และนั่นทำให้ชายที่ปิดบังใบหน้าไว้กว่าครึ่งได้ยินชื่อของคุณหนูผู้งดงามนั้นอย่างชัดเจน

“ท่านเจ้าเมืองขอรับ นั่นคุณหนูใหญ่คู่หมั้นของท่านนี่ขอรับ”

ลูกน้องคนสนิทกระซิบแผ่วเบา เขาไม่เคยพบพานคู่หมั้นของเจ้านายมาก่อน แต่เมื่อได้พบก็ถึงกับตกตะลึงในความงามจนแทบจะลืมหายใจ ไม่คิดเลยว่าหญิงสาวที่มีข่าวลือว่าเป็นหญิงใจร้าย ปากร้าย ชอบทำร้ายร่างกายผู้อื่น จะเป็นสตรีที่งดงาม อีกทั้งท่าทางที่ปฏิบัติต่อสาวใช้ก็ดูอ่อนโยนเต็มไปด้วยความเมตตาปรานี

นางไม่มีท่าทีถือตัวเมื่อต้องพูดคุยกับชายแปลกหน้าที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ อีกทั้งยังโค้งกายขอบคุณอย่างอ่อนน้อม ไม่มีความเย่อหยิ่งจองหองอยู่ในการกระทำเหล่านั้นแม้แต่น้อย

หรือว่าข่าวลือพวกนั้นจะเกิดจากผู้ไม่หวังดี...

‘กี่ปีแล้วนะ...ที่ข้าไม่ได้พบเจ้าแม่เด็กดื้อตัวน้อย เผลอไม่เท่าไหร่เจ้าโตเป็นสาวถึงเพียงนี้เชียวหรือ ดูเหมือนว่าข้าต้องนับถอยหลังเฝ้ารอเจ้ามาเคียงคู่ในวันวิวาห์เสียแล้ว’

เจ้าเมืองหนุ่ม ‘เฉินซือหยาง’ หยักยิ้มที่มุมปาก แรกทีเดียวเขาช่วยเหลือสตรีนางนั้นไว้เพราะยืนอยู่ใกล้ๆ และได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดจึงไม่อาจเมินเฉย

แต่เมื่อได้เห็นใบหน้านางเต็มสองตา หัวใจของเขากลับกระตุกแรงราวกับตกหลุมรัก แม้จะพานพบสาวงามมากหน้า ทว่าหญิงงามผู้นี้กลับทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวจนเผลอกอดกระชับนางในอ้อมกอดเอาไว้แนบแน่น

จังหวะที่ต้องสลัดความรู้สึกทิ้งไปเพราะรู้ตัวดีว่าตนมีคู่หมั้นคู่หมายที่ผู้ใหญ่จัดแจงให้ อีกทั้งกำหนดแต่งงานก็ใกล้เข้ามาภายในสามเดือนที่จะถึง เขาจึงไม่ควรเอาใจไปผูกกับสตรีอื่นเพราะนั่นคือการไม่ให้เกียรติคู่หมั้นคู่หมาย

แต่แล้วภายในเสี้ยวอึดใจเขากลับได้รู้ว่าหญิงที่พึงใจผู้นั้นก็คือ ‘หวางเซียวเหยา’ คู่หมั้นของเขานั่นเอง

“สั่งคนให้คอยติดตามดูแลความปลอดภัยของคุณหนูหวางอย่างลับๆ จนกว่านางจะกลับถึงจวน”

“ขอรับท่านเจ้าเมือง”

ซือหยางหยักยิ้มไม่คิดเลยว่าการปลอมตัวเข้ามาตรวจตราอาชญากรรมในตรอกสิบห้าจะทำให้ได้พบกับคู่หมั้นสาว ว่าแต่... นางมาทำอะไรที่นี่เล่า!