ตอนที่ : 04 ต้นเหตุคือเธอ ?

กลางดึกในคืนวันเดียวกันกับที่อนาวินหายตัวออกไป

โครม!

เสียงดังภายนอกทำให้หญิงสาวที่กำลังเคลิ้มหลับเคลิ้มตื่นอยู่สะดุ้งขึ้นมาด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบลุกออกจากเตียงเปิดประตูและแง้มออกไปดูว่ามันคือเสียงอะไร และพอได้เห็นเงาดำสูงใหญ่พร้อมกับเสียงยานคางของอาการคนเมา น้ำเสียงนั้นเธอจำได้เป็นอย่างดี

ร่างบางรีบเดินลงไปด้านล่าง ทั้งที่ชุดนอนของเธอก็ยังคงวาบหวิวอยู่ เธอตกใจจนไม่ทันได้คว้าผ้าคลุมมาปกปิดร่างกายของตัวเอง

"คุณวินคะ!"

"อือใคร!?"

น้ำเสียงนั้นเป็นอาการของคนเมาแบบไม่ต้องเดาเลย แต่เขาต้องดื่มหนักขนาดไหนถึงได้มีอาการแบบนี้ แล้วนี่กลับมาเองได้ยังไง เขาขับรถไปเองไม่ใช่เหรอ ดีเท่าไหร่แล้วเนี่ยที่ไม่เกิดอุบัติเหตุ

"ทำไมถึงเมาขนาดนี้คะ?" เธอรีบเข้าไปประคอง เพราะเขาเดินเซจนแทบประคองตัวเองไว้ไม่อยู่แล้ว

"เธอเองงั้นเหรอ"

"เดี๋ยวลิตาพาขึ้นไปบนห้องนะคะ คุณค่อยๆ ก้าวขึ้นบันไดนะคะจะได้ไม่ล้ม"

"อือ..."

เธอประคองผู้เป็นสามีขึ้นไปอย่างช้าๆ พาเข้าไปที่ห้องนอนของเขา จากนั้นก็จัดแจงถอดเสื้อผ้าด้านนอกของเขาออก เพื่อให้เขาได้สบายตัวมากกว่านี้ ครั้นจะพาเขาไปเข้าห้องน้ำอาบน้ำชำระล้างร่างกายให้สร่างเมาก็คงจะไม่ไหว เพราะเขาเองก็ตัวใหญ่ใช่ย่อย ผู้หญิงตัวเล็กๆ แถมกำลังท้องแบบเธอ คงประคองเขาไปไม่ไหวแน่ๆ

"เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย ทำไมคุณถึงดื่มหนักขนาดนี้" เธอนั่งพึมพำอยู่กับตัวเอง ขณะที่กำลังถอดรองเท้า ถุงเท้าให้กับผู้เป็นสามี ซึ่งนอนเมาครางออกมาไม่เป็นศัพท์ภาษาอยู่ เหมือนเขากำลังเพ้อถึงหาใครสักคน เพียงแต่เธอไม่รู้ว่าคนที่เขาพูดถึงเป็นใคร เพราะคำพูดของเขามันฟังไม่รู้เรื่องเลย

"อืม....น้ำ...น้ำ..."

"คุณจะกินน้ำเหรอคะ เดี๋ยวรอสักครู่นะ" หญิงสาวรีบลุกขึ้น แต่แล้วเธอก็ต้องชะงัก เพราะคำพูดต่อมาของผู้เป็นสามี

"น้ำใสฮึก...ผมคิดถึงคุณ"

"......" เธอขาแข็ง ก้าวต่อไม่ออกเลย เขาไม่ได้อยากจะกินน้ำ แต่น้ำที่พูดถึงคือคนตัวเป็นๆ เธอทำตัวไม่ถูก ตัวทั้งตัวมันชาไปหมดเลย แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเธอเองก็เข้ามาแบบผิดๆ เหมือนกัน

"ทำไมคุณรีบจากผมไป ทำไมถึงไม่รอผม"

"....." เธอมองไปที่อนาวิน เขาพร่ำเพ้อหาหญิงสาวดังกล่าว อีกทั้งยังน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย นั่นจึงทำให้เธอได้รู้ว่าเขารักผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหน

เธอไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ ถ้ามีโอกาสได้เจอกับแฟนของเขา เธอก็อยากจะอธิบายเหมือนกัน

"คุณวิน..."

"ฮึก...น้ำใส คุณทำแบบนั้นทำไม คุณรู้ไหมว่าผมทรมาน"

"เกิดอะไรขึ้นคะ กะ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยเสียงตะกุกตะกัก เพราะเขาเอาแต่พร่ำเพ้อหาแบบนั้น จนเธอเองก็เริ่มคิดแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอคนนั้นกันแน่

พรึ่บ!

อนาวินดีดตัวลุกพรวดขึ้นมา สายตาเกรี้ยวกราดจ้องมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงปลายเตียง ราวกับว่าจะกินเลือดกินเนื้อเธอให้ได้

"ทุกอย่างมันก็เป็นเพราะเธอไง!"

"....." เสียงตวาดที่ดังขึ้น ทำเอาเธอขาแข็งตัวแข็งทื่อ ไม่รู้จะตอบโต้อีกฝ่ายกลับไปยังไงเลย เธอพยายามที่จะพูดออกเสียง แต่ก็ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรเธอถึงพูดไม่ออกเลย

"น้ำใสต้องมาตายเพราะเธอ! เพราะฉันต้องแต่งงานกับเธอ!"

"วะ ว่าไงนะคะ" คำพูดของชายหนุ่มมันทำเอาเธอรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวเลย หัวใจมันก็หล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม มือทั้งสองข้างก็สั่นเทาไปหมดเมื่อได้ยินแบบนั้น

"สะใจเธอหรือยัง!"

"มะ ไม่ นะคะ" เธอพยายามปฏิเสธ พร้อมกับส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยด้วย เพื่อให้เขารู้ว่าเธอ ไม่ได้รู้สึกยินดีเลยกับเรื่องนี้

หมับ!

"โอ๊ย!"

"ฮึ!" มือหนาคว้าจับที่แขนของเธออย่างแรงจนเธอร้องออกมา พร้อมกับกวาดสายตามองเรือนร่างของหญิงสาวตรงหน้าซึ่งใส่เพียงชุดนอนตัวบางๆ เท่านั้น เขาเหยียดยิ้มเหมือนมีเลศนัย ก่อนจะกระชากตัวของเธอให้ล้มลงมานอนบนเตียง จากนั้นก็ขึ้นคร่อมพร้อมกับล็อคมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ไม่ให้เธอได้ดิ้นหลุด "อยากเป็นเมียฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"คะ คุณวิน"

"คงรู้ว่าฉันจะเมากลับมาสินะ เพราะถ้าฉันเมาฉันก็คงขาดสติและทำอะไรกับเธอแบบครั้งนั้นอีก ถึงได้ใส่ชุดแบบนี้มายั่ว"

"ปะ เปล่านะคะ คุณไม่ได้นอนกับลิตา คุณคงไม่รู้ว่าลิตาใส่ชุดแบบนี้อยู่แล้ว มันมีอยู่ในห้อง ละ แล้วก็ลิตาแค่ได้ยินเสียงนึกว่าเป็นโจรก็เลยลงมาดู แค่นั้นจริงๆ นะคะ" เธอพยายามอธิบายให้เขาฟัง แต่ดูเหมือนว่าคำอธิบายของเธอนั้นจะเปล่าประโยชน์

"คิดว่าฉันจะเชื่อหรือไง เธอปฏิเสธคุณย่าของฉันได้ แต่เธอกลับไม่ทำ เพราะความจริงแล้วเธออยากจะเป็นเมียของฉันจนตัวสั่นอยู่แล้ว"

"ไม่มีแม่คนไหนอยากให้ลูกตัวเองเกิดมาไม่มีพ่อหรอกค่ะ" เธอรีบเถียง

"แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่าเด็กในท้องคือลูกของฉันจริงๆ ไม่ใช่ว่าเธอไปเอากับคนอื่นมาจนท้อง แล้วก็มายัดเยียดให้กับฉัน!"

"....." คำพูดของเขาทำเอาเธอรู้สึกจุกในอกแบบบอกไม่ถูก ก่อนที่น้ำตามันจะไหลพรั่งพรูออกมาจากดวงตากลม

ทว่าเขากลับไม่มีความสงสารอะไรเลย ชุดนอนของเธอถูกฉีกออกจนหมด เช่นเดียวกับเขาที่ถอดเสื้อผ้าของตัวเองจนหมด ตั้งแต่มีอะไรกับเขาครั้งแรกและครั้งเดียวในตอนนั้น เธอก็ไม่เคยมีอะไรกับเขาอีกเลย มันก็ไม่แปลกที่เธอจะรู้สึกกลัว

"จะกลัวทำไม แบบนี้ไม่ใช่เหรอ ที่เธออยากจะได้นักหนาน่ะ!"

"คะ คุณวินอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ คุณเมามากแล้ว นอนพักดีกว่า"

"อยากเป็นเมียฉันไม่ใช่หรือไง ตอนนี้เธอก็ได้เป็นสมใจแล้วนี่ไง เป็นเมียก็ทำหน้าที่ของเมียหน่อยสิ!"

"ฮึก...คุณวิน"

สวบ!

"อึกแน่นฉิบหาeเลยวะ!"

"คะ คุณวิน บะ เบาหน่อย อึกอ๊ะ!"

เซ็กซ์ดำเนินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งทุกอย่างจบลง พร้อมด้วยร่างกายของเธอที่หมดแรง เช่นเดียวกับเขา

"ปกติคุณทำกับคนรักของคุณ รุนแรงแบบนี้เลยเหรอคะ?"

"เปล่าเพราะเธอไม่ใช่คนรักของฉัน ฉันถึงทำรุนแรง คนที่ฉันรักฉันจะทะนุถนอมเขา และไม่ทำให้เขาเจ็บตัวเด็ดขาด"

"ขอโทษนะคะ ลิตาไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้น ไม่คิดว่า...เขาจะฆ่าตัวตาย"

"อย่ามาพูดถึงน้ำใสอีก ต่อจากนี้เธอยังต้องเจออีกเยอะ เพราะเธอเป็นต้นเหตุของเรื่องทุกอย่าง!"