ตอนที่ : 02 ผิดพลาด

หลายวันต่อมา

ระหว่างที่เขาออกไปทำธุระข้างนอกนั้น ลิตาก็ได้ชงกาแฟพร้อมกับขนมคุกกี้สำหรับกินเล่นไปไว้ให้เขาที่ห้องทำงาน ก่อนจะกลับเข้าไปอยู่ในห้องนอนของตัวเอง เพราะไม่อยากให้เขาเห็นหน้าเธอแล้วรู้สึกไม่พอใจอีก

ขณะที่กำลังนั่งพับผ้าอยู่ เสียงเคาะประตูด้านนอกก็ดังขึ้นรัวๆ ราวกับว่ามันมีเรื่องร้ายแรงอะไร นั่นจึงทำให้เธอรีบลุกขึ้นไปเปิดประตูทันที

และทันทีที่เธอเปิดประตูออกไป ก็ได้เจอกับแม่บ้านคนนึง ที่อยู่ในท่าทางตื่นตระหนก สีหน้าเหมือนกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง

"มีอะไรหรือเปล่า?"

"รีบไปที่ห้องทำงาน ของคุณอนาวินเดี๋ยวนี้เลยค่ะ"

"....." เธอไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะรีบเดินไปที่ห้องทำงานของสามีในทันที

พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นเขายืนหน้าตึงอยู่ และแม่บ้านคนอื่นๆ ก็ยืนก้มหน้าอยู่ไม่ไกลกันด้วย บนโต๊ะมีร่องรอยของอาหารที่เหมือนจะหกเลอะเทอะเปรอะเปื้อนเอกสารของเขาเกลื่อนไปหมด

นั่นจึงทำให้เธอพอจะรู้แล้วว่าสาเหตุที่ทำให้เขาหน้าตึงอยู่เป็นเพราะอะไร

"กะ เกิดอะไรขึ้นคะ?"

"เธอใช่ไหมที่เป็นคนเอากาแฟมาวางไว้บนโต๊ะทำงานของฉัน?'

"ใช่ค่ะ"

"ฉันเคยบอกเธอกี่ครั้งแล้ว ว่าฉันจะไม่กินของอะไรที่เธอทำให้เด็ดขาด!" ใช่ เรื่องนี้เธอจำได้ดี เพราะเขาจะพูดตอกย้ำเธออยู่ตลอด ไม่ว่าจะอะไรที่เธอทำ หรือแม้อาหารที่เธอเป็นคนปรุงเอง เขาก็จะไม่มีวันแตะมันเด็ดขาด

"ลิตา...แค่อยากทำให้คุณเฉยๆ ค่ะ เห็นคุณทำงาน ก็เลยอยากชงกาแฟมาให้"

"ฉันไม่ได้ขอเธอก็ไม่ต้องสะเออะมาทำ! แล้วนี่เธอทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างไหม เอกสารบนโต๊ะทั้งหมดนี้เป็นเอกสารสำคัญทั้งนั้น และฉันต้องเอาส่งให้กับลูกค้าภายในวันนี้ แต่ดูสิ่งที่เธอทำสิ เธอรู้ไหมว่าฉันเสียหายมากแค่ไหน รู้ไหมว่าถ้าฉันทำงานส่งลูกค้าไม่ทันฉันจะถูกลูกค้าต่อว่าขนาดไหน!" ชายหนุ่มต่อว่าเธอยกใหญ่ โดยที่ไม่ได้สนเลยว่าในห้องทำงานตรงนี้มีใครอยู่อีกบ้าง เพราะเอกสารของเขาเสียหาย มันจึงทำให้งานของเขาต้องล่าช้าลงไปอีก นั่นจึงทำให้เขาโมโหเอามากๆ

"......" เธอได้แต่ก้มหน้ายอมรับในคำต่อว่าของเขาสารพัด เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นได้ยังไง แต่เธอมั่นใจว่าเธอไม่ได้เป็นคนทำ แต่เขาก็คงไม่เชื่อหรอก เพราะต่อให้เธออธิบายอะไรไป เขาก็มองว่าเป็นคำแก้ตัวมากกว่า

"ทุกคนที่นี่ บอกเป็นเสียงเดียวกันว่า มีแค่เธอคนเดียว ที่เป็นคนยกกาแฟเข้ามาในห้องทำงานของฉัน" สิ้นสุดเสียงของผู้เป็นสามี เธอก็มองไปที่แม่บ้านคนอื่นๆ ที่เอาแต่ยืนก้มหน้ากันอยู่ เธอรู้ว่าต้องมีใครสักคนแหละที่เป็นคนทำ แต่ไม่มีใครกล้ายอมรับ และถ้าหากโทษว่าเป็นฝีมือของเธอ เขาก็จะเชื่อโดยสนิทใจ เพราะกาแฟแก้วนี้ก็เป็นฝีมือของเธอที่เป็นคนทำมาให้อยู่แล้ว

"ค่ะ ลิตาเป็นคนยกเข้ามาเอง แต่เรื่องนั้นลิตาไม่รู้จริงๆ แต่พูดไปคุณก็คงไม่ฟัง และคุณก็คงคิดว่าลิตาแก้ตัวมากกว่า"

"แล้วคนอย่างเธอมันมีอะไรให้น่าเชื่อถือบ้าง?"

"......" เธอไม่ได้ตอบ ก็ในเมื่อเขาไม่ได้คิดที่จะเชื่อในสิ่งที่เธออธิบาย เธอก็ไม่รู้จะพูดไปทำไมเหมือนกัน และก็ไม่อยากให้มันเป็นปัญหาไปมากกว่านี้ด้วย

เธอต้องยอมรับผิด ทั้งที่เธอมั่นใจว่าเธอไม่ได้เป็นคนทำ แก้วกาแฟที่เธอเอามาวางไว้พร้อมกับขนม เธอก็วางมันไว้ดีๆ ไม่ได้ไปวางทับซ้อนอะไร และมันก็อยู่ห่างจากเอกสารของเขาด้วย เธอไม่ใช่คนซุ่มซ่ามอะไรขนาดนั้น

"ต่อไปนี้ถ้าฉันเห็นเธอเข้ามาในห้องทำงานของฉันอีก ฉันเล่นงานเธอแน่!"

"....."

"จำคำของฉันไว้ให้ดี ของของฉันก็คือของของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่งหรือแตะต้องอะไร อย่าให้ฉันต้องเกลียดคนอย่างเธอไปมากกว่านี้เลย" แค่นี้ยังไม่พออีกเหรอ ทำให้เธอต้องอับอายต่อหน้าคนอื่น ต่อว่าเธอสารพัด ใช้คำพูดแดกดันดูถูกกันสารพัด นี่ยังไม่เรียกว่าเกลียดอีกงั้นเหรอ

"ค่ะ"

เธอหันหลังเดินกลับออกไป มันก็รู้สึกอายแหละนะที่ถูกเรียกมาต่อว่าต่อหน้าแม่บ้านหลายสิบคนที่ถูกเรียกมาในห้องทำงาน ไม่มีใครยอมรับอะไรเลย และในเมื่อเธอเป็นคนยกกาแฟแก้วนี้มาเอง เธอก็เลยต้องยอมรับ

หลังจากนั้นเธอก็ไม่ออกมาจากห้องนอนอีกเลย ไม่ได้ลงไปช่วยแม่บ้านคนอื่นๆ ทำอาหารในตอนเย็น ปล่อยให้แม่บ้านจัดโต๊ะอาหารให้กับอนาวินแค่คนเดียว เธอกลัวว่าถ้าเขาเห็นหน้าเธอเขาจะกินข้าวไม่ลงอีก

เช้าวันถัดมา

ก๊อกๆๆ ~

"ใคร?"

"ฉันเองค่ะ คุณอนาวินให้มาตาม"

"มีอะไรหรือเปล่า ถ้าเรื่องข้าวฝากไปบอกเขาทีนะว่าฉันไม่กิน เดี๋ยวสายๆ ฉันลงไปกินเอง"

"ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่คุณอนาวินให้มาตามค่ะ ลงไปเถอะ"

"......"

พอได้ยินอย่างนั้นเธอก็ชั่งใจอยู่ครู่นึง ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อคลุมและเดินลงไปทั้งที่ยังคงสวมใส่ชุดนอนอยู่

"คุณวินมีอะไรกับลิตาหรือเปล่าคะ"

"ฉันจะถามเธอเรื่องที่ไปกินข้าวบ้านคุณย่า"

"เรื่องนั้น ลิตาปฏิเสธคุณท่านไปแล้วล่ะค่ะ เห็นคุณไม่ค่อยว่าง ก็เลยไม่อยากรบกวนเวลางานของคุณ"

"อะไรนะ นี่เธอทำอะไรไม่ปรึกษาฉันอีกแล้วเหรอ?"

"ก็คุณทำงานนี่คะ ลิตาเองก็ไม่อยากกวน เห็นกลับมาคุณก็นั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานเงียบกริบแล้ว ลิตาก็เลยตัดสินใจเองค่ะ"

"ไม่ว่าจะเรื่องอะไร ถ้าเรื่องนั้นมันมีฉันเกี่ยวข้องด้วย ฉันต้องเป็นฝ่ายตัดสินใจ ส่วนเรื่องของเธอ จะทำอะไรก็ไม่ต้องมาปรึกษาฉัน อยากทำอะไรก็ทำไปเลย"

"ค่ะ"

ชีวิตของเธอมันก็วนลูปอยู่แบบนี้แหละ เขามักจะทำให้เธอรู้สึกอายต่อหน้าแม่บ้านคนอื่นๆ เขามักจะต่อว่าเธอต่อหน้าใครๆ หาว่าเธอไม่ดีอย่างนั้นไม่ดีอย่างนี้ สิ่งเดียวที่เขาต้องการก็คือ อยากให้เธอเป็นฝ่ายเซ็นใบหย่าและยื่นให้กับเขาก่อน เพราะนั่นจะทำให้คุณย่าของเขาไม่สามารถปฏิเสธหรือบังคับอะไรได้

หลังแต่งงานผ่านมาเป็นเดือนๆ แล้ว เธอกับเขาไม่เคยนอนร่วมเตียงกันเลยสักครั้ง แยกกันนอนคนละห้อง และต่อให้ตอนนี้เธอจะกำลังท้องลูกของเขาอยู่ ก็ไม่ได้มีท่าทีว่าเขาจะถามถึงลูกในท้องเลย ราวกับว่าเด็กในท้องของเธอนั้นไม่ใช่ลูกของเขา