แค่เพียงสุขในวันนี้

ตอนที่3

แค่เพียงสุขในวันนี้

เหมทัตซุกใบหน้าแนบชิดลงกับซอกคอขาวฝากทุกห้วงอารมณ์ไปกับทั่วเรือนร่างของปุณยวีร์ เลขาสาวจากที่คิดว่าตัวเองมีสติมากพอที่จะยับยั้งไม่ให้สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นตอนนี้เธอสิ้นสติอย่างสมบูรณ์แขนเรียวงาม 2 ข้างคล้องคอเจ้านายหนุ่ม ความชุ่มฉ่ำของริมฝีปากทั้งสองประกบกันอย่างดูดดื่ม อาภรณ์ชิ้นแล้วชิ้นเล่าถูกถอดออกจากทั้งสองเหลือเพียงแค่ความว่างเปล่า

ท่านประธานเวลานี้เขาไม่คิดที่จะตั้งสติเพราะห้วงอารมณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้มันมากมายทั้งความเสียใจและความรู้สึกเหงาว้าเหว่ เหมือนชีวิตไม่มีใครต้องการทำให้เขาต้องการหาความอบอุ่นจากอ้อมกอดของหญิงสาว มือหนาค่อยๆสาละวนเลื่อนไปยังความอวบอิ่มนุ่มนิ่มอย่างเบามือ สาวน้อยร่างเล็กส่งเสียงพึมพำอย่างพอใจ แผ่นหลังเนียนขาวสัมผัสกับเตียงนุ่มร่างกายบิดเร่าไปมาเพราะความรู้สึกที่อีกฝ่ายมอบให้

ร่างกายของคนทั้งสองเมื่อยามใกล้ชิดสนิทกันมันทำให้ความทรงจำครั้งเก่ากลับมา ปุณยวีร์ยังจำได้เสมอไม่ว่าจะเป็นดอกไม้ช่อแรกหรือช่อสุดท้ายที่เธอส่งให้เขาในวันวาเลนไทน์ เธอไม่เคยแสดงตัวบอกกับเขาว่าเธอคือใคร เป็นเพียงแค่หญิงสาวนิรนามที่แอบรักเขาอยู่ห่างๆแต่วันนี้วันที่ในชีวิตจริงเธอมีโอกาสได้โอบกอดเขาได้จูบได้ทำอะไรมากมายแบบที่เธอไม่เคยคิด เลขาสาวจึงปล่อยตัวปล่อยใจให้เป็นไปตามห้วงอารมณ์ที่ต่างฝ่ายต่างก็ถวิลหากัน

“รีบไปเก็บเสื้อผ้าดีกว่าใกล้เวลาเดินทางกลับแล้ว”

เพียงแรกสบตาหลังจากที่มีความสัมพันธ์เกิดขึ้นเมื่อคืนมันควรจะเป็นคำบอกรักหรือคำพูดที่แสนหวานแต่สุดท้ายกลับเป็นเพียงแค่คำพูดแบบส่งๆเหมือนต้องการให้หญิงสาวที่นอนอยู่ข้างๆรีบลุกออกไปจากเตียงของเขา

“ปุณยวีร์”

ชายหนุ่มเรียกชื่อเลขาหลังจากที่อีกฝ่ายจัดการตัวเองเสร็จสิ้นและกำลังจะเดินออกไปพ้นจากประตูห้อง

“เรื่องของเราเมื่อคืนขอให้มันจบแค่เมื่อคืนนะจะไม่มีใครรู้นอกจากเราสองคน”

ความสุขของเมื่อคืนมันช่างผ่านไปไวเหลือเกินเวลานี้มันเหลือแค่ความรู้สึกเสียใจและน้อยใจ เธอยอมมอบความบริสุทธิ์ให้กับเขายอมเสียศักดิ์ศรีเพื่อรักแรกของเธอแต่สุดท้ายเขากลับมอบให้แค่เพียงคำพูดที่แสนเจ็บช้ำเพื่อขอให้เธอเก็บสิ่งที่เกิดขึ้นให้เป็นความลับ ถึงแม้จะรู้ตัวอยู่แล้วว่าไม่มีอะไรคู่ควรกับเขา เพราะเธอเองก็เป็นเพียงแค่พนักงานเขาเป็นถึงเจ้าของบริษัทแต่ปุณยวีร์ไม่คิดเลยว่าแค่เพียงเวลาที่ผ่านมาไม่กี่ชั่วโมงเขาจะลืมความรู้สึกทั้งหมดที่เกิดขึ้นและขอให้เธอมองเรื่องทุกอย่างเป็นเพียงแค่สิ่งที่ผ่านไปแล้วก็ผ่านไปเลย

ตลอดการเดินทางทั้งคู่แทบไม่พูดจาอะไรกัน ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญ ปุณยวีร์ได้แต่พยายามมองไปทางอื่นเพราะเธอกลัวเหลือเกินว่าหยดน้ำตามันจะทรยศไหลออกมา เมื่อครั้งอดีตที่เธอแอบชอบเขาเธอก็รู้สึกเสียใจและน้อยใจที่เขาไม่เคยมองมาหาเธอเลยแต่ทำไมเวลานี้เวลาที่เธอมีโอกาสได้ครอบครองเขาแล้วถึงแม้มันจะเป็นเพียงแค่คืนเดียวมันกลับทำให้เธอเจ็บช้ำมากไปกว่าเดิมอีก

“บ้านใครกันคะแล้วพาปุณมาที่นี่ทำไม”

หญิงสาวถามขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่ออยู่ดีๆเจ้านายที่ไม่พูดคุยอะไรกับเธอตลอดทางแทนที่จะพาเธอไปส่งที่คอนโดเขากลับพาเธอมาที่บ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้านจัดสรรที่อยู่ห่างจากที่ทำงานพอสมควรและทำท่าให้เธอรู้ว่าเขาต้องการให้เธอลงไปที่บ้านหลังนี้ด้วย

“ลงมาก่อนแล้วเดี๋ยวเราค่อยคุยกัน”

ทันทีที่ทั้งคู่เปิดประตูเข้าไปในบ้าน เหมทัตก็อธิบายให้ปุณยวีร์ได้รู้ว่าเขาต้องการให้เธอย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ซึ่งเป็นบ้านที่เขาซื้อไว้โดยตั้งใจที่จะเก็บไว้ขายเก็งกำไร

“พี่ต้องการอะไรก็ไหนบอกว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเราขอให้มันเป็นความลับแล้วอยู่ดีๆจะให้ปุณย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้เพื่ออะไร มันยิ่งแต่จะทำให้คนอื่นสงสัยนะคะ”

“ไม่มีใครสงสัยทั้งนั้นแหละ ที่ให้ย้ายมาอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจะไม่เป็นความลับแต่พี่แค่อยากให้เราสองคนลองใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันบางทีถ้าเราเข้ากันได้ทุกอย่างก็อาจจะไม่จบแค่นี้ แต่ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วเราสองคนไม่เหมาะกันหรือความจริงเธออาจจะไม่ได้รักพี่ ถึงวันนั้นก็ต่างคนต่างไป ในเมื่อไม่มีใครรู้เรื่องของเรา เธอก็ไม่ต้องเสียหาย พี่เองก็ไม่ต้องเอาเปรียบ”

หญิงสาวมองสบตาชายหนุ่มเธอรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดมันก็มีส่วนที่ถูกต้องอยู่ การที่คนสองคนจะตัดสินใจคบหาเป็นแฟนเป็นคนรักหรือแต่งงานเป็นสามีภรรยา มันก็ไม่ควรจะเกิดจากความสัมพันธ์แค่เพียงคืนเดียวแต่มันน่าจะเกิดจากการที่คนทั้งคู่เข้ากันได้และมีความรู้สึกดีๆให้กัน ซึ่งการที่เธอจะต้องมาใช้ชีวิตอยู่กับเขาที่นี่บางทีมันก็อาจจะทำให้เธอรู้ว่าเธอกับเขาไม่มีอะไรคู่ควรกันจริงๆหรือบางครั้งฟ้าก็อาจจะส่งเธอให้กลับมาเจอเขาอีกครั้งเพื่อให้ความสัมพันธ์ได้ถูกพัฒนาขึ้น

เหมทัตติดต่อไปที่ฝ่ายบุคคลของบริษัทเพื่อแจ้งว่าเขากับปุณยวีร์ยังไม่ได้เดินทางกลับจากเชียงใหม่เพื่อให้หญิงสาวได้มีเวลาเก็บของเตรียมตัวย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนี้เพราะเขาเองก็ยังไม่ได้จัดการซื้อเฟอร์นิเจอร์หรือเครื่องใช้ต่างๆเพราะเป็นเพียงแค่บ้านว่างเปล่าที่เขาตั้งใจจะเอาไว้ขาย

“เลือกลายผ้าม่านเลยนะแล้วส่งให้พี่ ทางร้านจะรีบมาติดตั้งให้เสร็จภายในพรุ่งนี้”

เลขาสาวมองสบตาเจ้านายโดยที่อีกฝ่ายยังคงสาละวนวุ่นวายกับการเลือกเฟอร์นิเจอร์ผ่านทางเพจของทางร้านเพื่อให้นำมาส่งให้เสร็จภายในวันนี้

ปุณยวีร์จากที่เคยรู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงใจง่ายที่ปล่อยให้เขามีความสัมพันธ์กับเธอในคืนที่เจ็บช้ำแต่ความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นตอนนี้ความใส่ใจที่เขามีให้ทำให้เธอพยายามลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นแล้วมองความสุขที่อยู่ในปัจจุบัน ถึงแม้เธอกับเขาจะพลาดพลั้งมีความสัมพันธ์ตั้งแต่ยังไม่มีสถานะแต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วเธอก็คงต้องยอมรับ

นับจากนี้ไปเธอกับเจ้านายก็จะเป็นความลับที่แอบคบกันเงียบๆเพื่อพิสูจน์ว่าเธอกับเขาเหมาะสมที่จะเป็นสามีภรรยาในอนาคตกันไหม ทุกความคิดของหญิงสาวตอนนี้เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเป็นเพียงแค่คำหลอกของเหมทัตแต่เธอก็ยินดีที่จะคิดแบบนี้เพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้ความรู้สึกของเธอไม่ต้องแย่ลงไปกว่าเก่า