คนหน้าคุ้น ๆ

ตอนที่1

คนหน้าคุ้น ๆ

ท้องฟ้าวันนี้ดูสดใสมากกว่าทุกวันถึงแม้จะเป็นวันที่ฝนกำลังตกแต่สำหรับหัวใจของหญิงสาวที่กำลังจะได้เริ่มต้นชีวิตกับงานใหม่ในตำแหน่งเลขาทำให้บรรยากาศข้างนอกไม่สามารถส่งผลมาถึงหัวใจของเธอตอนนี้ได้เลย

ปุณยวีร์ได้เขียนใบสมัครไว้ในทุกที่ที่เธอได้พบเจอและวันนี้ในที่สุดเธอก็ได้ทำงานในตำแหน่งเลขาในบริษัทที่อยู่ไม่ไกลจากที่พักจึงทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของหญิงสาวมีความสุขที่สุดในเวลานี้

“มารายงานตัวค่ะ”

สาวน้อยในชุดทำงานตัวใหม่ที่ดูราบเรียบแต่ก็มีความน่ารักซ่อนอยู่รีบเดินไปที่แผนกประชาสัมพันธ์เพื่อสอบถามว่าเธอต้องไปรายงานตัวที่ไหน

“รายงานตัวในตำแหน่งอะไรคะ”

วันนี้ที่บริษัทมีเรียกพนักงานใหม่เข้ามารายงานตัวในหลายแผนก ฝ่ายประชาสัมพันธ์ถึงต้องถามก่อนว่าหญิงสาวตรงหน้าจะเข้าทำงานในส่วนไหนเพราะแต่ละคนก็มีจุดรายงานตัวที่ต่างกัน

“เลขาค่ะ” คนตอบฉายรอยยิ้มแห่งความภูมิใจ

“เชิญที่ชั้น 2 ห้องของฝ่ายบริหารเลยนะคะเปิดประตูเข้าไปแล้วก็แจ้งพนักงานที่บริเวณหน้าห้องว่ามารายงานตัวในตำแหน่งเลขาค่ะ”

ปุณยวีร์รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกนี่เพียงแค่วันแรกของการเข้ามารายงานตัวทำงานเธอก็จะได้ไปพบเจอกับฝ่ายบริหารแล้ว หญิงสาวจึงรีบจัดแจงเสื้อผ้าของเธอให้เข้าที่ หยิบกระจกขึ้นมาส่องสำรวจใบหน้าของตัวเองเพราะข้างนอกฝนตกกลัวว่าสายฝนจะทำให้ใบหน้าและเส้นผมของเธอดูยุ่งเหยิง

“สวัสดีค่ะมารายงานตัวในตำแหน่งเลขาไม่ทราบว่าต้องไปที่ไหนคะ”

หญิงสาวเปิดเข้าไปที่ห้องทำงานบริเวณชั้น 2 ภายในห้องนั้นมีห้องทำงานเล็กๆอีกห้องและที่หน้าห้องก็มีผู้หญิงอยู่เพียงไม่กี่คน ปุณยวีร์จึงเลือกที่จะตรงไปถามคนที่เธอดูแล้วน่าจะใจดีที่สุด

“นั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะคะเดี๋ยวพี่จะไปแจ้งท่านประธานให้”

พนักงานหน้าห้องหายเข้าไปในห้องของเจ้านายแค่เพียงไม่กี่นาทีก็เดินกลับมาพร้อมกับพาเลขาคนใหม่เข้าไปรายงานตัว

“สวัสดีค่ะ”

สาวน้อยคนสวยไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตาเจ้านายเพราะรู้สึกประหม่า ในชีวิตเพิ่งจะเคยได้เริ่มทำงานก็เป็นครั้งแรก

“ปุณยวีร์”

เสียงเรียกชื่อของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าทำให้หญิงสาวที่กำลังไม่มั่นใจในตัวเอง สองมือจิกกันพัลวัน ยอมเลื่อนสายตาจากที่มองมือตัวเองไปสบตากับคนตรงหน้าเพราะเป็นเสียงที่เธอรู้สึกคุ้นหูเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

“พี่เหมทัต ! ใช่พี่จริงๆด้วย”

หญิงสาวทำท่าจะเดินเข้าไปใกล้ก่อนที่เธอจะได้สติว่าตอนนี้เธอกำลังยืนต่อหน้าเจ้านาย เขาไม่ใช่เป็นเพียงแค่รุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยอีกแล้ว

“ขอโทษด้วยค่ะคุณเหมพอดีปุณลืมตัวไปหน่อย”

หญิงสาวรีบยกมือไหว้ขอโทษยิ้มเจื่อนเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกประหม่าในหัวใจ อจะไม่ให้เธอรู้สึกอย่างนั้นได้อย่างไรกันเพราะผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างหน้าไม่ใช่เป็นเพียงแค่รุ่นพี่มหาวิทยาลัยที่เธอเคยรู้จักมาก่อนแต่เขายังเป็นผู้ชายที่เธอแอบชอบแอบส่งจดหมายและดอกไม้ให้เขาทุกวันวาเลนไทน์