บทที่ 7

บ่ายโมง..ในห้องเรียน

แปะ~ แปะ~ เสียงใครบางคนปรบมือ เพื่อส่งสัญญาณให้เพื่อน ๆ ในห้องหันมาที่ตัวเอง

"เรามีข่าวดีจะแจ้งให้ทุกคนได้รู้ทั่วกัน"

"เธอทำบ้าอะไร หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" ช่อชบารีบเดินตามมา เพราะกลัวว่าจะหยุดนิสาไว้ไม่ทัน และมันก็ไม่ทันจริง ๆ

"ทุกคนปรบมือให้กับคุณชบาแก้ว..ไม่ใช่สิ..คุณช่อชบาหน่อย เพราะคืนพรุ่งนี้คุณช่อชบาจะเลี้ยงดินเนอร์พวกเราทุกคนในห้องนี้ ที่โรงแรมของ..สามีเธอ" นิสาพูดพร้อมกับปลายมือข้างหนึ่งไปที่ธนู ซึ่งเขาก็เพิ่งจะเดินตามช่อชบาเข้ามาเหมือนกัน

"จริงเหรอ" เพื่อนหลายคนต่างก็ดีใจที่จะได้กลับไปทานอาหารอร่อย ๆ ของโรงแรมนั้นอีกครั้ง เพราะอาหารในงานแต่งของนิสาและวัลลภคืนนั้นอร่อยมาก

"งานนี้กินฟรีใช่ไหม" เสียงเพื่อนคนหนึ่งในห้องได้ถามขึ้น

"ก็ต้องกินฟรีอยู่แล้วสิจ๊ะนั่นโรงแรมของสามีเพื่อนเรานะ" นิสาพูดเองเออเองจนเสร็จสรรพ

"มันเรื่องอะไรกันแน่ชบา" ดารินไม่รู้เรื่อง เพราะว่าเธอไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ด้วย

"ก็อีหมาบ้าตัวนั้นน่ะสิ" ช่อชบาคิดอะไรไม่ออกแล้ว เธอจะต้องแก้ปัญหานี้ให้ได้ แล้วสายตาของหญิงสาวก็มองไปที่วัลลภ

พอช่อชบาคิดอะไรออก เธอก็เลยปล่อยให้นิสาพูดปาว ๆ ไปคนเดียว

เย็นวันเดียวกันนั้น..

"คุณก็มารอขึ้นรถเมล์ที่นี่เหมือนกันเหรอ" หญิงสาวถามเมื่อเห็นเขาเดินตามมาที่ป้ายรถเมล์

"ใช่" เขาตอบแบบไม่จริงจังนัก

เวลาผ่านไป.. ชายหนุ่มนั่งมองดูรถเมล์ที่จอดรับผู้โดยสาร หลายคันแล้วแต่เธอก็ยังไม่ขึ้น

เขาก็อยากจะถามอยู่เหมือนกัน แต่กลัวเธอคิดว่าเขาสังเกตมอง รถเมล์อีกคันวิ่งมาจอดที่ป้าย.. หญิงสาวมองขึ้นไปดู พอเห็นมีที่ว่างเธอก็เลยกล้าขึ้นไปบนรถคันนั้น

อะไรของผู้หญิงคนนี้ 2-3 คันที่ไปก่อนหน้านั้นก็สายเดียวกัน..ชายหนุ่มไม่กล้าถาม เขาเดินไปนั่งด้านหลังของเธอ

@ป้ายรถเมล์ซอยเข้าบ้าน

"บ้านคุณอยู่ไกลกว่าบ้านฉันอีกเหรอ นี่คือซอยเข้าบ้านฉันเอง ฉันลงก่อนนะ" ก่อนที่จะลงเธอยังหันไปคุยกับเขาก่อน

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร เขาแค่มองหน้าเธอแบบผ่าน ๆ และพยักหน้าให้..ทุกอย่างที่เขาทำเหมือนไม่สนใจ แต่ไม่ใช่เลยรถเมล์สายนี้ไม่ใช่สายที่จะกลับบ้านเขาเลยด้วยซ้ำ พอรถออกไปได้แค่อึดใจเขาก็ขอลงรถ

"ลุงครับจอดด้วย"

"อ้าวทำไมเมื่อกี้ไม่ลงล่ะ"

"ผมลืมครับ" เขาไม่รู้ว่าการที่บอกรถเมล์จอดไม่ตรงป้ายจะถูกตำหนิแบบนี้

แต่ลุงคนขับรถเมล์ก็จอดให้ ถึงแม้ว่าจะขัดใจนิดหน่อย เพราะต้องได้เร่งทำเวลา

ดึก ๆ วันเดียวกันนั้น

"ถ้าหนูเหนื่อยไม่ต้องรอแม่ก็ได้นะลูก กว่าร้านจะปิด"

"ไม่เป็นไรค่ะแม่ ชบาก็เอารายงานมานั่งทำรอแม่อยู่นี่ไง พอร้านปิดชบาทำรายงานเสร็จ" ที่จริงช่อชบาเคยขอเปลี่ยนตัวกับแม่ ถ้าเวลาเลิกเรียนมาแล้วเธอจะเป็นคนทำงานต่อจากแม่เอง เพราะแม่จะได้ไม่เหนื่อยมาก แต่ทางร้านไม่อนุญาต กลัวว่าพนักงานคนอื่นจะไม่พอใจ

เช้าวันต่อมา.. ที่มหาวิทยาลัย

"ฉันมีอะไรจะคุยกับนายหน่อย"

วัลลภมองซ้ายมองขวา คนที่ยืนอยู่ข้างเขาก็รีบเก็บอาวุธลับทันที เพราะตรงนี้คือห้องน้ำชาย

"เธอจะบ้าเหรอนี่ห้องน้ำชายนะ ออกไปก่อน" วัลลภพูดพร้อมกับรีบเก็บของตัวเองเหมือนกัน

"ฉันไม่รู้ว่าจะคุยกับนายได้ที่ไหนแล้ว..ตัวติดกันยิ่งกว่าปลิง" เธอหมายถึงวัลลภกับนิสา

"แล้วที่นี่มันน่าคุยนักหรือไง" เขาเดินไปเปิดประตูห้องน้ำดูทุกห้อง..กลัวว่ามีคนอยู่ในนั้น

"คงกลัวเมียรู้มากเลยล่ะสิ!" เพราะท่าทางของวัลลภคงกลัวมีใครคาบข่าวไปบอกนิสา "เรื่องเมียนายบอกมันว่าอย่ามายุ่งกับฉันอีก"

"เรื่องนั้นเราพูดไม่ได้หรอก เธอก็อย่าหาเรื่องใส่ตัวสิ"

"ฉันหาเรื่องใส่ตัวตรงไหน! ฉันอยู่ของฉันดี ๆ"

"เวลานิสาพูดอะไรเธอก็อย่าใส่ใจ แค่เดินหนีเรื่องก็จบแล้ว"

"ฉันเคยเดินหนีมาตลอด..แล้วมันจบไหมล่ะ!!"

คำพูดที่ช่อชบาพูดออกมามันทำให้วัลลภถึงกับพูดไม่ออก "หมดธุระของเธอแล้วใช่ไหมฉันจะออกไป"

"ฉันจะมาคุยกับนายเรื่องงานเลี้ยงที่โรงแรมคืนนี้" ช่อชบารีบชิงพูดก่อนที่วัลลภจะออกจากห้องน้ำชายไป

"ทำไม"

"บอกเมียของนายด้วย ให้ยกเลิกคำพูดที่พูดกับเพื่อน ๆ ในห้องซะ..หรือไม่งั้นคนที่เลี้ยงคงเป็นนายแล้วล่ะ"

"ก็ไหนบอกว่าผู้ชายคนนั้นเป็นถึงเจ้าของโรงแรมไง..ทำไมไม่ให้เขาเลี้ยงล่ะ" พอพูดถึงเรื่องผู้ชายคนนั้น วัลลภก็ไม่พอใจเอามาก ๆ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเป็นคนทิ้งเธอไป

"เขาจะเป็นใครมันก็เรื่องของเขา ทำไมฉันต้องให้เขาเลี้ยงด้วย"

"เรื่องนี้ฉันคงช่วยอะไรเธอไม่ได้" เพราะถ้าเขาช่วยเธอมันต้องถึงหูนิสาแน่ และเรื่องคงจะวุ่นวายมากขึ้นกว่านี้

จบคำพูดวัลลภกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ แต่ช่อชบารีบฉุดแขนเขาไว้ก่อน

แอดดดดด~

จังหวะนั้นประตูห้องน้ำชายได้ถูกเปิดเข้ามาโดยผู้ชายอีกคน แต่ช่อชบาไม่สนใจว่าใครเป็นคนเข้ามา เธอไม่ยอมปล่อยแขนของวัลลภออก เพราะยังไงวันนี้ต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่องก่อนจะถึงตอนเย็น

"ถ้าจะแอบคุยกัน..ผมแนะนำให้เลือกสถานที่หน่อย"

ช่อชบารีบหันไปมองที่ต้นเสียง เพราะคนที่เข้ามาใหม่ก็คือธนู

"คุณ" หญิงสาวกำลังจะปล่อยมือออกจากแขนของวัลลภแต่ถูกวัลลภจับไว้ก่อน

"ไม่เห็นเหรอว่าห้องน้ำไม่ว่าง ไปใช้ที่อื่นสิครับ" วัลลภพูดกับธนูโดยที่ไม่ยอมปล่อยมือของช่อชบาออก ทั้ง ๆ ที่ เธอพยายามจะแกะมือเขาด้วยท่าทางที่หวาดกลัว

แต่ธนูก็ไม่สนใจ เขายังเดินไปปล่อยปัสสาวะลงโถส้วมแบบยืนสำหรับผู้ชาย โดยไม่สนใจว่าในห้องน้ำนั้นมีผู้หญิงอยู่ด้วย

และมันก็ทำให้ช่อชบาอายมาก เธอรีบหันหน้าหนีเข้ากำแพง เพราะได้ยินเสียงน้ำไหล หญิงสาวคิดว่ามันเป็นเสียงที่เขาปล่อยออกมาจากร่างกาย แต่ไม่ใช่เลย..เสียงนั้นคือเสียงก๊อกน้ำ เขาแค่ทำท่าทางเฉย ๆ

..ในห้องเรียน..

"คืนนี้ทุกคนแต่งตัวสวย ๆ หน่อยนะ อย่าให้ขายหน้าเจ้าของโรงแรมได้ล่ะ" พอนิสาเห็นช่อชบาเดินมาใกล้จะถึงห้อง ก็รีบพูดสิ่งที่เตรียมไว้ก่อนหน้านั้น

"ดีใจจังเลย" เพื่อนหลาย ๆ คนต่างก็หันหน้าคุยกัน

"นี่เธอ!!" ช่อชบากำลังจะเดินเข้าไปต่อว่านิสา แต่จังหวะนั้นอาจารย์ได้เข้ามาก่อน..

"เงียบ ๆ กันหน่อยจ้า"

"อาจารย์มาพอดีเลยค่ะ คืนนี้พวกเรามีงานเลี้ยงดินเนอร์กันที่โรงแรมเดิม เชิญอาจารย์ด้วยนะคะ" ที่นิสาชิงเชิญอาจารย์ก่อน เพราะอยากจะให้ช่อชบาปฏิเสธไม่ได้

และอาจารย์ก็ไม่ได้ปฏิเสธ แถมยังบอกว่าจะชวนแฟนไปด้วย

"เอาไงดีล่ะชบา" ดารินเป็นห่วงเพื่อน เพราะยังไงช่อชบาก็ไม่มีเงินจ่ายค่าโรงแรมนั้นแน่ พูดถึงธนูยิ่งแล้วใหญ่ แถมยังเป็นเด็กเสิร์ฟที่โรงแรมนั้นด้วย

เย็นวันเดียวกัน..

ทุกคนต่างก็กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า และจุดนัดพบก็คือโรงแรมหรู

"แกว่ามันจะกล้ามาไหมวะ" มยุรีกระซิบถามนิสา เพราะตอนนี้เพื่อน ๆ ต่างก็ทยอยมาที่โรงแรม เกือบจะครบทั้งห้อง..ทุกคนอยู่ในชุดที่คิดว่าสวยที่สุดแล้ว

"ฉันอยากจะให้มันไม่มามากกว่า เพราะถ้ามันไม่มา..งั้นก็แสดงว่ามันโกหก และแกคิดว่ามันยังจะกล้ากลับมาเรียนอีกไหม" เพราะคนจนจนอย่างช่อชบา ที่ไม่มีแม้เงินจะซื้อเครื่องสำอาง แต่กลับโดดเด่นกว่านิสา สาวไฮโซที่อยู่ในห้องเดียวกัน นิสาก็เลยอยากจะกำจัดช่อชบาออกไป ให้เรียนไม่จบได้ยิ่งสะใจ

"เชิญพวกคุณทุกคนเข้าห้องจัดเลี้ยงได้แล้วค่ะ" ผู้จัดการโรงแรมนั้นมาเชิญทุกคนที่กำลังรออยู่ด้านหน้า ให้เข้าไปในห้องจัดเลี้ยงที่ถูกเตรียมไว้เป็นอย่างดี

"อะไรกัน? นิสาแกโทรมาสั่งไว้ก่อนแล้วเหรอ"

"เปล่านี่" นิสาก็งงเพราะเธอรู้ดีอยู่แล้วว่ายังไงงานเลี้ยงคืนนี้คงไม่ได้เกิดขึ้นแน่..แต่นี่มันคืออะไร

"แล้วทำไมผู้จัดการถึงรู้ล่ะ" ในขณะที่นิสาและ มยุรีกำลังสงสัยอยู่นั้นเพื่อน ๆ ที่ยืนรอกันจนเมื่อยขา ต่างก็รีบเดินเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงหรูที่ถูกเปิดกว้าง เพื่อเชิญทุกคนให้เข้าไปนั่งร่วมดินเนอร์กัน

..ลานจอดรถของโรงแรม..

"อาจารย์ไม่น่าลำบากไปรับหนูมาเลยค่ะ" ช่อชบาก้าวลงรถเก๋งคันงามของอาจารย์

"ทางผ่านของอาจารย์อยู่แล้วจ้า" ที่จริงไม่ใช่ทางผ่านหรอก แต่อาจารย์ถูกใครบางคนวานให้ไปรับเธอ

ช่อชบาที่อยู่ในชุดราตรีสีหวาน เพราะมันคือชุดของอาจารย์ที่เอามาให้เธอยืมใส่..ขาเรียวค่อย ๆ ก้าวเข้าไปในโรงแรมนั้นแบบใจหวิว ที่จริงช่อชบาไม่คิดจะมาเลยด้วยซ้ำ ถ้าไม่เพราะอาจารย์ไปรับด้วยตัวเอง

หญิงสาวคิดว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เธอไม่ยอมหน้าแตกคนเดียวแน่ เพราะเธอไม่ได้เป็นคนชวนเพื่อนมาดินเนอร์ในคืนนี้..