2 เจ้าความสุข

หลังจากที่รู้ว่าการขอเรียนต่อไม่สำเร็จซ้ำยังถูกท่านทั้งสองพูดตอกย้ำเกี่ยวกับเรื่องราวในอดีตที่ฉันไม่รู้ว่าเป็นความผิดของฉันจริงๆ หรือเปล่าแต่ท่านคิดไปแล้วว่าเป็นเพราะฉัน ท่านคิดแบบนี้มาตลอดมันจึงไม่แปลกที่ฉันจะขออะไรแล้วท่านไม่ให้ อย่าว่าแต่เรื่องเรียนต่อเลยแม้แต่เรื่องอื่นๆ ก็เช่นกัน ฉันจำได้ว่าตอนที่ฉันยังเด็กฉันไม่เคยมีตุ๊กตามีของเล่นเป็นของตัวเองเลยเพราะพ่อกับแม่ไม่เคยซื้ออะไรให้ ฉันไม่รู้ว่าการได้กอดตุ๊กตาความรู้สึกมันเป็นยังไง จนกระทั่งพลอยใสเกิดมาตอนนั้นฉันอายุได้สองขวบพ่อกับแม่ก็ซื้อของเล่นมาให้เต็มบ้านซื้อตุ๊กตาตัวสวยๆ มาให้พลอยใสหลายตัวฉันทำได้แค่แอบมองอยากได้บ้างอยากเล่นบ้างพอขอแม่แม่ก็ดุทุกครั้งแล้วก็ห้ามฉันไปแย่งของเล่นน้องเล่นด้วย แต่ฉันจะแอบไปเล่นตอนที่พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านพาพลอยใสไปเที่ยวแล้วทิ้งฉันไว้กับแม่บ้านที่บ้านซึ่งการที่ฉันถูกทิ้งให้อยู่บ้านมันเป็นเรื่องปกติจนกระทั่งถึงตอนนี้มันก็ยังเป็นอย่างนั้นอยู่ อยากจะบอกว่าตอนนั้นที่ได้เล่นของเล่นได้กอดตุ๊กตาฉันมีความสุขมากฉันอยากมีตุ๊กตาเป็นของเองสักตัวแต่ก็ไม่เคยมี รวมไปถึงเสื้อผ้าของใช้ฉันก็ไม่เคยได้ใช้ของใหม่ๆ เหมือนพลอยใสและด้วยความที่ฉันตัวเล็กทำให้ฉันกับพลอยใสมีรูปร่างใกล้เคียงกันฉันจึงได้แต่เสื้อผ้าที่พลอยใสเบื่อไม่ใส่แล้วบางตัวก็ขาดป้าแม่บ้านก็เอาไปเย็บให้ มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ฉันจำความได้ซึ่งฉันก็ได้แต่แอบน้อยใจที่พ่อกับแม่รักน้องมากกว่าจนกระทั่งฉันโตขึ้นทำให้ฉันรู้เหตุผลว่าเพราะอะไร ฉันได้แต่ถามตัวเองว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นมันเป็นเพราะฉันจริงๆ ใช่ไหมเพราะฉันเกิดมาพร้อมกับความซวยเกิดมาก็ทำให้พ่อกับแม่ลำบาก ต่างกับพลอยใสที่พอเกิดมาก็เอาความโชคดีมาให้มันจึงไม่แปลกที่ท่านจะรักพลอยใสมากกว่า

จนกระทั่งวันนึงในขณะที่ฉันกำลังนั่งเล่นขายของอยู่ที่สวนหน้าบ้านมีรถหรูคันนึงแล่นเข้ามาจอดจากนั้นก็เห็นผู้หญิงกับผู้ชายวัยกลางคนเดินลงมาพร้อมกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งน่าจะอายุเท่าๆ กับฉันเด็กชายคนนั้นหันมามองฉันฉันก็มองเขาในมือของเขาอุ้มตุ๊กตาหมีสีขาวตัวนึงเดินมาหาฉันที่นั่งเล่นขายของคนเดียวโดยการเก็บพวกใบไม้ดอกไม้ที่หล่นอยู่มาเล่น

"ทำอะไรอ่ะ" เด็กผู้ชายคนนั้นถามในขณะที่ฉันกำลังเด็ดดอกไม้ใส่ใบตอง

"เล่นขายของ"

"ฉันขอเล่นด้วยสิ"

"เธอเล่นเป็นเหรอ"

"ไม่เป็น" เด็กชายส่ายหน้า

"เราเล่นเป็นแม่ค้านะส่วนเธอก็เล่นเป็นคนซื้อตกลงมั้ย"

"อื้อ" หลังจากนั้นฉันกับเขาก็เล่นด้วยกันเราสองคนเล่นกันอย่างสนุกสนานเขาคือเพื่อนคนแรกของฉันเลยก็ว่าได้

"อ่ะได้แล้ว ไก่ทอดที่สั่ง" ฉันยื่นใบตองที่มีหินวางอยู่สองสามลูกให้กับเขาแล้วเขาก็รับไป

"กี่บาทเหรอ"

"ห้าบาท"

"แต่ฉันไม่มีเงิน"

"ไม่เป็นไรเราให้กินฟรีๆ เลย"

"ไม่ได้ไม่ได้ซื้อของก็ต้องจ่ายตังค์แต่ฉันไม่มีเลย งั้นเอาเจ้าตัวนี้ไปแทนได้มั้ย" เขายื่นตุ๊กตาหมีสีขาวตัวเล็กในมือมาให้ฉัน ฉันมองมันด้วยความตื่นเต้นเพราะมันน่ารักมาก

"ก็ได้" ฉันรีบตุ๊กตาตัวนั้นมาแล้วจ้องมองมัน

"มันมีชื่อมั้ย" ฉันเงยหน้าถาม

"ตุ๊กตาต้องมีชื่อด้วยเหรอ"

"มีสิ"

"งั้นเธอก็ตั้งชื่อให้มันเลย ฉันให้เธอแล้วแลกกับไก่ทอด"

"จริงนะ"

"อื้อ"

"ขอบคุณนะแล้วเธอชื่ออะไร"

"ฉันชื่อ..."

"มาอยู่นี่นี่เองแม่ก็ตามหาตั้งนานป่ะกลับบ้านกันได้แล้วลูก" เขายังไม่ทันได้บอกว่าชื่ออะไรแม่กับพ่อของเขาก็มาตามก่อนจะพาไปขึ้นรถฉันยืนมองแล้วโบกมือลาเขาโดยที่ฉันยังไม่รู้จักว่าเขาชื่ออะไร ซึ่งหลังจากนั้นฉันก็ไม่เคยเห็นเขามาที่บ้านอีกเลยถ้าเจอกันอีกครั้งฉันก็อยากขอบคุณเขาที่ทำให้ฉันได้มีตุ๊กตาเป็นของตัวเอง ฉันตั้งชื่อให้มันว่าเจ้าความสุข ตอนที่ได้มันมากอดตอนที่รู้ว่ามันคือของๆ ฉันแล้วฉันมีความสุขมากที่ในที่สุดฉันก็มีตุ๊กตาเป็นของตัวเองเสียที เหมือนโลกทั้งใบของฉันมีแต่มันฉันคุยเล่นกับเจ้าความสุขทุกวันมันคือเพื่อนรักของฉันคือครอบครัวของฉัน และมันก็อยู่กับฉันมาจนถึงทุกวันนี้