ตอนที่ 4

กำนันเสือกับมะลิตัดสินใจว่าจะเลี้ยงดูทารกที่ถูกทิ้งคนนี้ให้เหมือนกับลูก เขาตั้งชื่อหล่อนว่า ‘พลอยลดา’ มะลิรักเด็กคนนี้ราวกับลูกในไส้ กำนันเสือก็เช่นกัน

ทว่ามะลิช่างโชคร้าย อีกสามปีต่อมาหล่อนก็มีอันต้องเสียชีวิต จากโลกไปก่อนเวลาอันควร ด้วยอาการหัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน เพราะว่ามะลิมีอาการลิ้นหัวใจรั่ว ทั้งที่รักษามานานแต่ก็ไม่หาย

มะลิจากไปอย่างสงบ ทิ้งให้กำนันเสือผู้เป็นสามีต้องกลายเป็นพ่อม่ายลูกติด เลี้ยงดูพลอยลดามาเพียงลำพังกระทั่งถึงวันนี้

อีกห้าปีต่อมา

กลางดึกในคืนหนึ่ง จากบานหน้าต่างห้องนอนของพลอยลดา หญิงสาวที่ตอนนี้มีอายุแตะสิบแปดปีบริบูรณ์ ทอดสายตามองลงมายังบริเวณสวนดอกไม้ด้านหลังเรือน ใกล้บึงน้ำที่ปลูกดอกบัวเอาไว้มากมาย จึงได้รู้ว่ากำนันเสือกำลังลงเล่นน้ำ แหวกว่ายอยู่ในสระน้ำหลังห้อง อวดความเซ็กซี่ของเรือนร่าง เนื้อตัวกำยำไปด้วยมัดกล้าม ผิวสีน้ำตาลเป็นมันเลื่อมอยู่กลางผืนน้ำ ไม่ว่าจะมองตรงไหนก็เห็นความเป็นชายชาตรีในทุกกระเบียดนิ้ว

“อู้ว… พ่อเสือจ๋า หุ่นเซ็กซี่มากอ่ะ… ”

พลอยลดาอุทาน ยิ่งมองยิ่งฟิน ตายังจับจ้องเรือนร่างสุดสมาร์ทของพ่อเสือ

“ว้าว… ดื่มเหล้าด้วยหรือนั่น”

หญิงสาวอุทานอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าที่ม้าหินอ่อนริมสระน้ำ มีแก้วสุราวางเอาไว้ ปกติกำนันเสือไม่ใช่คนชอบดื่มเหล้า แต่บางครั้งก็นึกเปรี้ยวปากไปตามประสาผู้ชาย จึงมีโหลยาดองตั้งติดบ้านเอาไว้ดื่มให้เลือดลมสูบฉีด

พลอยลดานึกถึงโหลยาดองที่มีชื่อว่า ‘โด่ไม่รู้ล้ม’ ตั้งไว้ใกล้ตู้กับข้าวในห้องครัว ยิ่งนึกก็ยิ่งสงสัย อยากรู้… ว่าถ้าผู้ชายกินยาดองในโหลนี้แล้วอวัยวะเพศจะ ‘โด่’ จริงไหม

นึกแล้วก็ตื่นเต้น ตายังมองกำนันเสือ ดูจากท่าทางที่ว่ายเข้าน้ำมาริมตลิ่ง ทำให้รู้ว่าเขากำลังจะขึ้นจากสระน้ำน้ำในอีกไม่กี่อึดใจ และมันทำให้ลูกสาวสุดแก่แดดอย่างพลอยลดา ฉุกคิดถึงเรื่องสนุก… เข้าขั้นพิเรนทร์

‘ได้การละ… ’

พลอยลดาตัดสินใจก้าวออกมาจากห้องนอนของตัวเอง หล่อนรู้ว่ากำนันเสือไม่ค่อยล็อคประตูห้อง จึงผลักประตูห้องนอนของเขา รีบก้าวเงียบเชียบเข้ามาในห้องนอนของพ่อเลี้ยงอย่างถือวิสาสะ

ทว่าหญิงสาวเพิ่งก้าวเข้ามาในห้องได้เพียงอึดใจสั้นๆ เท่านั้นเอง เสียงฝีเท้าหนักๆ ของผู้เป็นเจ้าของห้องที่กำลังเดินกลับขึ้นมาจากสระว่ายน้ำ ก็ผลักประตูเข้ามาในห้อง ทำให้พลอยลดาตกใจแทบช็อค

‘ว้าย… พ่อเสือมาแล้ว’

คนที่แอบเข้ามาในห้องนอนของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ครั้นเมื่อตั้งสติได้ ก็มองซ้ายมองขวาหาที่ซ่อน รีบเข้าไปนั่งขดตัวคุดคู้อยู่ในตู้เสื้อผ้าที่ตั้งอยู่ปลายเตียงนอนเบื้องทิศตะวันตก

‘โอ้ย… พ่อเสือจะรู้ไหมนะว่าเราอยู่ในนี้’

พลอยลดายกมือขึ้นจับอกด้านซ้าย ใจเต้นระทึก นึกกลัวว่าเขาจะเห็น เพราะว่ากำนันเสือกำลังเดินตรงมายังตู้เสื้อผ้าซึ่งหารู้ไม่ว่าหล่อนกำลังนั่งตัวสั่นอยู่ข้างใน

และในตอนที่ประตูตู้เสื้อผ้าถูกกระชากออกมา คนที่ซ่อนตัวอยู่ข้างในจึงได้รู้ว่าพ่อเลี้ยงของตัวเองอยู่ในสภาพเปลือยกายล่อนจ้อน

‘อูย... อกอีแป้นจะแตก’

เบ้อเริ่มเลย พลอยลดายกมือขึ้นปิดปาก เห็นชัดเจนเต็มตา กักกั้นเสียงอุทานกับภาพของดุ้นเนื้อยาวใหญ่ เหวี่ยงส่ายเกือบฟาดหน้าหล่อนตอนที่เขาเอี้ยวกายแหวกราวแขวนผ้า ผิวปากหรืออย่างอารมณ์ดีโดยไม่รู้ว่ามีคนแอบซ่อนอยู่ในตู้เสื้อผ้า

‘คุณพระช่วย… โห… ’

ตาของหญิงสาวถลนมอง พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ให้ตายเถอะโรบิ้น ให้ดับดิ้นเถอะโรเบิร์ต เคยแอบมองภายนอกก็รู้ว่า ‘ใหญ่’ หากเมื่อได้เห็นเต็มตา จึงรู้ว่าอาวุธประจำกายของพ่อเสือคนนี้ใหญ่ยาวมากจนน่าขนลุกขนพอง นี่มันแขนเด็กชัดๆ

“พลอย... ”

กำนันเสืออุทานออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ

“บ้าจริง”

เขายกมือกุมหน้าผาก ทำหน้าเอื้อมระอากับความแก่แดดของลูกสาว หากก็ช้าไปแล้ว… ที่จะคว้าผ้าขาวม้าเอามาปกปิดอวัยวะสืบพันธุ์ยาวใหญ่ ด้วยแรงดึงดูดของโลกทำให้มันเหวี่ยงไหวฟาดต้นขา ในตอนที่เขารีบเอี้ยวกายซ่อนความเป็นชายจากสายตาของลูกสาว