ตอนที่ 1

พ่อเลี้ยง

S-t-e-p-f-a-t-h-e-r

นวนิยายสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น

ผู้เขียน กาสะลอง

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ

หรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ

เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น

พ่อเลี้ยง

S-t-e-p-f-a-t-h-e-r

ตอนเช้ามืด บนเตียงนอนกว้าง ภายในบ้านไม้หลังใหญ่ ตั้งอยู่ท่ามกลางไร่อ้อย ร่างน้อยๆ ของ ‘พลอยลดา’ เด็กสาวแสนสวยกำลังตะแคงกายกอดก่ายร่างกำยำของ ‘กำนันเสือ’ หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบห้าผู้เป็นบิดา ที่กำลังหลับสนิทอยู่บนเตียงนอน

เหตุการณ์ที่ดำเนินมาอย่างปกติในเช้าวันนี้… คงจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ เกิดขึ้น ถ้าหากสาวน้อยไม่ทำในสิ่งที่กำนันเสือแอบคิดด้วยความกังวล และกลัวว่ามันจะเกิดขึ้นสักวัน… กระทั่งวันนี้

“อุ๊ย… ”

กำนันเสือตกใจ สะดุ้งตื่นในทันทีที่รู้สึกว่ามือน้อยๆ ของลูกสาวกำลังซุกซน เอื้อมมาไล้ลูบดุ้นจรวดของเขาที่แข็งตัวขึ้นมาเป็นลำยาว พาดแนวนูนอยู่ภายใต้กางเกงนอนตัวบาง

“นี่อะไรคะ… พ่อเสือจ๋า… คริคริ”

ถามอายๆ แก้มแดงเรื่อ ถามทั้งที่ก็รู้ว่ามันคืออะไร ด้วยหล่อนชอบแอบมองทุกเช้า ทำไมจะไม่รู้ ว่าตรงนี้คือกล่องดวงใจ คืออาวุธประจำกายของบุรุษเพศ

“เอ่อ… กระบอกไฟฉายมั้ง”

กำนันเสือรีบตอบปัด แกล้งประชดไปอย่างนั้นเอง เขิน… แต่พยายามทำสุ้มเสียงให้เป็นปกติ ไม่กล้ามองตาสาวน้อย ด้วยความตกใจทำให้ปากพูดออกไปเช่นนั้น

ครั้นเมื่อตั้งสติได้ คนเป็นพ่อก็รีบจับมือของพลอยลดาออกจากความเป็นชาย คว้าผ้าห่มมาคลุม เอาหมอนวางทับไว้อีกทีกระทั่งมันสงบลง

“แล้วพ่อเสือเอากระบอกไฟฉายมาใส่ไว้ในกางเกงทำไมคะ… คริคริ”

หญิงสาวยังถามต่อ ทั้งที่รู้ ครั้นเมื่อเห็นว่ากำนันเสือนิ่งเงียบไม่พูดด้วย สาวน้อยที่แก่แดดและกำลังเติบโตเป็นสาวขึ้นทุกวัน ก็เอ่ยออกมาอย่างนึกสนุก

“รู้นะคะ… ว่าไม่ใช่กระบอกไฟฉาย… อิอิ”

พลอยลดายิ้มกรุ้มกริ่ม ทำหน้ารู้ทัน ว่าที่แข็งเป็นดุ้นอยู่ใต้กางเกงนั้นคืออะไร

“ถ้ารู้ก็ไม่ต้องถาม”

กำนันเสือทำเสียงดุ อยากให้การสนทนาพ้นไปจากเรื่องดุ้นจรวดของเขาเสียที

“ที่ถามก็เพราะว่ามีหลายอย่างที่หนูอยากรู้… แต่ก็ไม่เคยรู้ ก็เลยต้องถามเอากับพ่อเสือนี่แหละค่ะ”

“โอเค… งั้นอยากรู้อะไรก็ถามมาให้หายข้องใจ แล้วหลังจากนี้ห้ามถามอีก”

“ค่ะ… ทำไมของพ่อเสือแข็งทุกเช้าเลยคะ”

พลอยลดาแอบมองบ่อยๆ ด้วยหล่อนมักจะตื่นก่อน ก็เลยนอนมองอาวุธประจำกายของพ่อเสือด้วยความเคยชิน แอบมองแล้วแอบฟิน

“พ่อขอตอบแบบวิชาการนะ”

“ค่ะ… ”

หญิงสาวพยักหน้า ทำตาโต เอามือเท้าคาง รอฟัง

“ก็ช่วงเช้าๆ ราวๆ ตีห้าถึงตอนสายๆ ฮอร์โมนเพศชายจะหลั่งเป็นปกติ ทำให้มีการแข็งตัว… ตื่นตัวอย่างที่หนูเห็น”

“ว้าว… สรุปง่ายๆ ก็คือมีอารมณ์ใช่ไหมคะ”

สาวน้อยทำตาวาว

“ไม่… เอ่อ… ก็ไม่เสมอไป มันอาจจะไม่เกี่ยวข้องกับอารมณ์ทางเพศ ไม่เกี่ยวกับความฝัน ไม่สัมพันธ์กับระดับความต้องการทางเพศ แต่ใครที่ไม่เกิดอาการแบบนี้ถือว่าเป็นเรื่องผิดปกติสำหรับผู้ชาย”

กำนันเสือรีบสรุป บอกในสิ่งที่ผู้หญิงไม่รู้

“อ๋อ… เป็นแบบนี้นี่เอง”

เด็กสาวแก่แดดพยักหน้าว่าเข้าใจ

“ถ้าหนูเริ่มถามแบบนี้… เริ่มสงสัยในเรื่องพวกนี้ พ่อเสือคิดว่าคงถึงเวลาแล้วที่เราควรจะแยกห้องนอน”

กำนันเสือคิดมานานแล้ว เรื่องแยกห้องนอน แต่พลอยลดาเองที่เป็นฝ่ายดื้อรั้น ไม่ยอมแยกห้องนอนเสียที หล่อนให้เหตุผลอย่างเด็กไร้เดียงสาที่ทำให้กำนันเสือใจอ่อนยอมให้นอนด้วยกันมาจนถึงตอนนี้

‘หนูติดพ่อเสือค่ะ… หนูรักพ่อเสือ เคยนอนด้วยกันมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย… พ่อเสือจ๋า… ไม่รักลูกสาวคนนี้แล้วหรือจ๊ะ… จึงได้อยากให้แยกห้องนัก’

เสียงหวานอ้อนปนตัดพ้อ ดวงตากลมโตวิบวับไปด้วยประกายน้ำตา ทำให้กำนันเสือยอมให้พลอยลดานอนด้วยมาจนถึงทุกวันนี้

แต่หลังจากนี้คงไม่ได้แล้ว… หล่อนเป็นสาวเต็มตัวแล้ว อันตรายนัก… ด้วยตัวเขาเองก็เป็นแค่พ่อเลี้ยง