4| ทำใจมานานแล้ว 1/2?Pre Nc

“น้ำผึ้งทิ้งฉันไปแล้ว ที่ต้องกินเหล้าก็เพราะอกหัก ฝืนกินข้าวไม่ลงจริงๆ” แรกๆ กัมพูก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้น้ำผึ้งกลับมา เขาอยากสร้างครอบครัวและมีลูกแต่เป็นเขาที่คิดอยู่ฝ่ายเดียว เนื้อหาในจดหมายส่วนใหญ่ตัดพ้อถึงอนาคตที่ควรจะเป็น

น้ำผึ้งไม่พร้อมอยู่เคียงข้างเขา ยังอยากโลดแล่นอยู่ในวงการนางแบบที่ตัวเองรัก ไม่พร้อมกลับมาลำบากทำไร่ทำสวน ก็เลยขอจบความสัมพันธ์ที่ยาวนานลงเพียงเท่านี้

“พ่อเลี้ยงเศร้ามากเลยเหรอคะ” ก้าวขยับเข้าไปใกล้ไม่นึกกลัวอีกต่อไป

“จะเศร้าแค่คืนนี้เท่านั้น”

“ขวัญ เอาใจช่วยนะคะ พ่อเลี้ยงเก่งอยู่แล้ว” ไม่ว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ไหนขวัญข้าวก็ไม่เคยทอดทิ้งเขา มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่เอวแล้วออกแรงกระชากคนตัวเล็กจนเซล้มนั่งลงบนตักพอดี

“ขอบใจ ที่ไม่ทิ้งฉัน” กลิ่นเหล้าที่ขวัญข้าวไม่ชอบลอยเข้าจมูกจนต้องรีบกลั้นหายใจให้เร็ว

“พ่อเลี้ยงเมาหรือเปล่าคะ”

“นิดหน่อย”

“เป็นเพราะขวัญหรือเปล่าคะ” ขวัญข้าวเคยได้ยินข่าวลือว่ากัมพูจะขายไร่และบินไปใช้ชีวิตเมืองนอกกับน้ำผึ้งช่วงหนึ่ง

สักพักข่าวลือนั้นก็หายไป  ไม่นานจดหมายจากเมืองนอกก็ถูกส่งมาและเกิดเรื่องอย่างที่เห็น

“ถ้าน้ำผึ้งรักฉันจริงก็ต้องยอมมาอยู่ที่นี่กับฉัน ฉันจะไม่ยอมขายไร่นี้เด็ดขาดเข้าใจมั้ยขวัญ”

“เข้าใจค่ะ ขวัญรู้ว่าพ่อเลี้ยงรักไร่นี้มาก” ความในใจถูกระบายออกมาเพราะน้ำสีเข้มที่ดื่มเข้าไปไม่ยอมหยุด

“ทำไม น้ำผึ้งถึงไม่เข้าใจฉันเหมือนเธอ” กัมพูวางแก้วเหล้าลงแล้วจับคนตัวเล็กหันหน้าไปหา ในตอนนี้เขามีแค่เธอเท่านั้นที่คอยเป็นห่วงและเข้าใจความรู้สึกตอนนี้

“ขวัญไม่รู้ค่ะ เลิกดื่มก่อนมั้ยคะ พ่อเลี้ยงเมาแล้วรู้ตัวมั้ย”

“เธอจะไปจากฉันอีกคนมั้ย”

“ขวัญไม่ไปค่ะ ขวัญจะอยู่ดูแลพ่อเลี้ยงจนกว่าพ่อเลี้ยงจะไม่ต้องการ” มือหนาประคองใบหน้าสวยของเด็กสาว ดวงตาคมหยาดเยิ้มเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์จ้องมองริมฝีปากสวยไม่กะพริบ

“ยิ่งโตก็ยิ่งสวย” ปลายนิ้วโป้งแตะลงบนริมฝีปากนุ่ม สัมผัสนั้นของพ่อเลี้ยงทำให้เด็กสาวเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง

“ขวัญจะกลับบ้านแล้วค่ะ” เด็กสาวบนตักพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ หากยังเฉยคงไม่ปลอดภัยแน่

“ขวัญ”

“คะ พ่อเลี้ยงอยากได้อะไรหรือเปล่าคะ” แววตาไร้เดียงสากับน้ำเสียงใสซื่อเอ่ยถามพ่อเลี้ยงด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“อยากได้เธอ”

“นี่ขวัญเองค่ะไม่ใช่คุณน้ำผึ้ง”

“ฉันรู้” สิ้นประโยค มือหนาก็เคลื่อนขึ้นไปล็อกใบหน้าสวยให้อยู่นิ่งพร้อมประทับริมฝีปากที่อาบเคลือบเหล้าราคาแรงบดเบียดความอ่อนนุ่มอย่างแผ่วเบา

กัมพูรู้และมีสติแต่ไม่สามารถยับยั้งอารมณ์และความต้องการที่ก่อตัวขึ้นได้

มือเล็กพยายามดันแผงอกออกห่างแต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้กับความเร่าร้อนที่พ่อเลี้ยงกำลังสร้างขึ้น

คนตัวเล็กถูกอุ้มลอยเข้ามาด้านใน ภายในบาร์ส่วนตัวแห่งนี้ของกัมพูไม่ได้แค่เหล้าราคาแพงเท่านั้น เตียงนอนที่ซื้อเอาไว้เผื่อกลับบ้านไม่ไหววันนี้ได้ถูกใช้งานแล้ว

“พ่อเลี้ยง ยะ อย่าค่ะ” เธอร้องห้ามแต่ก็ไร้ประโยชน์เพราะตอนนี้อารมณ์ที่อัดอั้นอยู่ภายในของเขามันเกินต้านแล้วจริงๆ

----------------