01 ย้ายเข้าบ้าน

หลังจากที่พะพิมได้ตกลงกับชานนท์ในวันนั้น เธอก็เก็บข้าวของและจัดการเคลียร์ตัวเองให้พร้อมที่จะย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านหลังใหม่ เธอไม่ได้จะทิ้งน้องๆ ที่นี่ แต่เพื่อให้มูลนิธิของเธอไม่ประสบปัญหาเงินไม่พอใช้จ่ายเธอจำเป็นต้องรับงานนี้ เพราะงานที่เธอทำอยู่เงินเดือนมันก็แสนจะน้อยนิด ถึงจะมีการบริจาคจากใครหลายๆ คนเข้ามาแต่ก็ไม่มากพอที่จะใช้จ่ายอยู่ดี

แต่มันก็ดีอย่างนึงที่พอเธอย้ายออกไปแล้วก็มีคนเข้ามาดูแลต่อ เป็นคนที่ชานนท์จ้างมาและเป็นคนที่จบด้านนี้มาโดยตรง

ส่วนพะพิมนั้นก็มีหน้าที่ดูแลน้องเฌอลูกสาวคนเดียวของชานนท์ ที่คิดว่าเธอเป็นแม่ เนื่องจากที่ผ่านมาน้องเธอไม่เคยได้สัมผัสกับคำว่าแม่เลย ชานนท์ไม่เคยเปิดใจรับใครเพราะกลัวว่าคนคนนั้นจะเข้ากับน้องเฌอไม่ได้ เขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับลูกเหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมด

แต่พอน้องเฌอได้มาเจอกับพะพิมกลับคิดว่าเธอเป็นแม่ แถมยังร้องหาจนชานนท์ต้องให้ลูกน้องสืบว่าบ้านของพะพิมอยู่ที่ไหน และสุดท้ายก็ได้ยื่นข้อเสนอให้กับเธอเพื่อที่จะให้พะพิมเข้าไปดูแลลูกสาวคนเดียวของเขา

บ้านของชานนท์

"เอ่อฉันต้องเดินเข้าไปเลยหรอคะ" พะพิมหันไปถามคนขับรถที่เป็นคนไปรับเธอจากมูลนิธิมา

"ครับ คุณเดินเข้าไปได้เลยครับ คุณหนูกับนายน่าจะรออยู่ด้านในแล้ว"

"ค่ะ"

นี่เป็นครั้งแรกที่พะพิมได้เห็นบ้านหลังใหญ่โตโอ่อ่าแบบนี้ เธอเพิ่งจะได้รู้ว่าบ้านของคนรวยมันเป็นแบบนี้นี่เอง

"ขอโทษนะคะคือฉัน..."

"ใช่คุณพิมหรือเปล่าคะ"

"ใช่ค่ะ"

"คุณหนูกับคุณนนท์รออยู่ทางนี้ค่ะ"

"...." พะพิมถือกระเป๋าเดินไปโดยมีแม่บ้านนำทางไปให้ จนกระทั่งมาถึงห้องรับแขกที่แสนจะกว้างใหญ่ ชานนท์กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่กับลูกสาวของเขา

"คุณแม่..."

"เอ่อสวัสดีค่ะน้องเฌอ"

"คุณพ่อขา คุณแม่มาแล้วค่ะ"

"เอากระเป๋าคุณขึ้นไปเก็บด้านบนสิ ให้แม่บ้านพาไปจะได้รู้ว่าห้องไหนเป็นห้องไหน"

"ค่ะ"

"น้องเฌอขอไปกับคุณแม่นะคะ"

"ครับ แต่ระวังบันไดนะลูก"

"ค่ะคุณพ่อ"

พะพิมเดินขึ้นไปดูห้องนอนของเธอและแม่บ้านก็แนะนำห้องนอนต่างๆ ที่อยู่เรียงกันว่าเป็นห้องของใครบ้าง เธอจะได้ไม่ลืมตัวเข้าไปผิด

"แล้วตอนเช้า..."

"ไม่ลำบากคุณหรอกค่ะ เดี๋ยวพวกแม่บ้านจัดการเรื่องอาหารให้เอง ส่วนคุณก็แค่คอยดูแลคุณหนูก็พอค่ะ"

"ค่ะ"

"คุณแม่ขา คืนนี้น้องเฌอขอนอนด้วยได้ไหมคะ"

"หืม แล้วน้องเฌอไม่นอนกับคุณพ่อหรอคะ"

"ไม่ค่ะ ปกติน้องเฌอนอนแยกค่ะ คุณพ่อไม่ได้ให้นอนด้วย"

"อ่าว..."

น้องเฌออาจจะถูกเลี้ยงมาโดยสไตล์ของเมืองนอก ที่เขามักจะให้ลูกนอนแยกกับพ่อแม่ตั้งแต่เด็กๆ แต่กับเธอไม่ใช่แบบนั้น บางครั้งเธอก็นอนรวมอยู่กับน้องๆ อาจจะเป็นเพราะว่าฐานะต่างกันด้วย

"ได้ไหมคะคุณแม่"

"ได้สิคะแต่น้องเฌอต้องไปขออนุญาตคุณพ่อก่อนนะคะ"

"คุณพ่อไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ"

"ไม่ได้นะคะน้องเฌอ เรายังเด็กจะทำอะไรก็ต้องขออนุญาตผู้ใหญ่ก่อน หรือถ้าจะไปไหนก็ต้องบอกกล่าวให้ผู้ใหญ่รู้ถ้าเราหายตัวไปขึ้นมาผู้ใหญ่จะได้ตามเจอไง"

"อย่างนั้นหรอคะ"

"ใช่แล้วค่ะ"

น่าแปลกที่น้องเฌอยอมเชื่อฟังพะพิมทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นแทบจะไม่ฟังคำพูดของใครเลย แกไม่ใช่เด็กเอาแต่ใจไม่ใช่เด็กที่ขี้โวยวาย แต่แกก็เป็นเด็กที่ไม่ค่อยทำตามคำพูดของใครเหมือนกัน

เวลาผ่านไป

ก๊อกๆๆๆ

"ใคร?"

"น้องเฌอเองค่ะคุณพ่อ"

"...." ชานนท์รีบไปเปิดประตู ก่อนที่เขาจะเห็นลูกสาวคนเดียวยืนอยู่กับพะพิมที่หน้าประตูห้องของเขา "มีอะไรหรือเปล่าน้องเฌอ"

"คืนนี้น้องเฌอขอไปนอนกับคุณแม่นะคะ"

"น้องเฌอไม่นอนห้องของตัวเองหรอ?"

"ไม่ค่ะน้องเฌออยากนอนกับคุณแม่"

"ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจค่ะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะคะ"

"ค่ะคุณพ่อ ฝันดีนะคะ"

"ฝันดีครับคนเก่ง"

หลังจากที่พูดคุยกันเสร็จพะพิมก็พาน้องเฌอกลับห้องนอนของตัวเอง นี่เป็นคืนแรกที่เธอต้องนอนบนเตียงใหญ่ภายในห้องกว้างใหญ่ มันรู้สึกโหวงๆ รู้สึกโล่งๆ ยังไงบอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะเธอเคยอยู่ในห้องแคบๆ มาก่อน พอได้มาอยู่ในห้องใหญ่แบบนี้เลยรู้สึกแปลกๆ ไม่ชิน

ในใจลึกๆ ก็ยังคิดถึงน้องๆ ที่อยู่ในมูลนิธิอีก แต่ถ้าเธอไม่ยอมเสียสละออกมาแบบนี้น้องๆ ก็อาจจะลำบากกัน เธอไม่เคยคิดที่จะออกมาหาความสุขสบายอยู่คนเดียว แต่เพื่อให้น้องๆ ได้อยู่ที่นั่นได้มีไฟฟ้าใช้ ได้กินอิ่ม เธอจำเป็นต้องทำ

"คุณแม่ไม่นอนหรอคะคิดอะไรอยู่"

"น้องเฌอทำไมถึงคิดว่าคนนี้เป็นแม่ล่ะ" พะพิมชี้ไปที่ตัวเอง ถึงจะพยายามแทนตัวเองว่าแม่ต่อหน้าเด็กคนนี้แล้วแต่มันก็ยังไม่ชินสักที

"ก็เป็นแม่ไงคะ คุณพ่อเคยบอกกับน้องเฌอว่าคุณแม่ไปทำงาน"

"...." อาจจะเป็นเพราะเด็กคนนี้ไม่เคยเห็นหน้าแม่ของตัวเอง พอได้มาเจอกับพะพิมในครั้งนั้นถึงได้คิดไปเองว่าเธอเป็นแม่ หรืออาจจะมีความสัมพันธ์บางอย่างที่ทำให้เด็กคนนี้คิดว่าเธอคือแม่ของตัวเอง

พะพิมเป็นคนจิตใจดีรักเด็ก ก็ไม่แปลกที่เด็กคนไหนจะเข้าหาเธอแล้วก็ติดทั้งนั้น

"นอนกันเถอะนะคะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า"

"ตื่นไปไหนหรอคะ?"

"ต้องตื่นไปใส่บาตรค่ะ ตอนเช้าคุณพ่อจะให้น้องเฌอไปใส่บาตรที่หน้าบ้านด้วย"

"อ๋อ.." พะพิมแอบคิดไปว่าแม่ของเด็กคนนี้อาจจะไม่อยู่ที่นี่แล้วหรือเปล่า หมายถึงอาจจะเสียชีวิตไปแล้ว แต่เธอก็ไม่กล้าถามเพราะกลัวจะไปตอกย้ำความรู้สึกของน้องเฌอ แกเป็นเด็กที่น่ารักพูดเพราะ สมควรแล้วล่ะที่แกถูกสั่งสอนมาเป็นอย่างดี แถมยังเป็นลูกผู้ดีมีตระกูลแบบนี้อีก การพูดการจาบ่งบอกถึงการสั่งสอนเลย

"คุณแม่ไปใส่บาตรด้วยกันนะคะ"

"ค่ะ ว่าแต่ทำไมคุณพ่อถึงให้น้องเฌอไปใส่บาตรด้วยทุกวันเลย"

"คุณพ่อบอกว่าทำบุญให้เจ้ากรรมนายเวร แล้วก็จะทำให้เราได้บุญด้วยค่ะ"

"พ่อของน้องเฌอเนี่ยเป็นคนใจบุญเหมือนกันนะคะ"

"ใช่ค่ะ"

"นอนกันเถอะนะคะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้า"

"คุณแม่ถักเปียให้น้องเฌอด้วยนะคะ น้องเฌอชอบถักเปีย แต่คุณพ่อถักไม่ค่อยสวย"

"ได้สิคะ"

"ฝันดีค่ะคุณแม่"

"ฝันดีค่ะน้องเฌอ"