พ่อผัวเถื่อนสวาท

พ่อผัวเถื่อนสวาท

เขียน : กาสะลอง

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ พ.ศ.2537

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือหรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น

..........

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น

ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ

……….

นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา

ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์

ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง

ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง

*เราเตือนท่านแล้ว*

พ่อผัวเถื่อนสวาท

“ในวันที่หล่อนเหงา… และเขาก็ไม่มีใคร เส้นทางรักต้องห้ามระหว่างหญิงชายต่างวัย… จะได้ไปต่อ? หรือต้องเดินหันหลังจากกัน

ชั่วนิจนิรันดร์…”

รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

เวลาเกือบสามทุ่ม ที่ผับเล็กๆ แห่งหนึ่ง ตั้งอยู่บริเวณชั้นใต้ดินของโรงแรมแห่งหนึ่ง ในย่านซานฟรานซิสโก ลึกเข้าไปด้านในสุดของห้องสี่เหลี่ยมซึ่งไม่กว้างนัก ภายใต้บรรยากาศของราตรีกาลอันหม่นมัว ถูกย้อมเอาไว้ด้วยแสงสีสลัวๆ จากแสงไฟที่สาดมาจากเวทีขนาดย่อม แลเห็นนักร้องสาวรูปร่างเซ็กซี่ ผมยาว ผิวขาว นมใหญ่ มีรอยสักรูปดอกกุหลาบสีแดงอยู่ที่หัวไหล่ข้างซ้าย หล่อนมีชื่อว่า ‘แพตตี้’ เป็นสาวลูกครึ่งไทย-สเปน

เพลงที่แพตตี้ร้อง จบลงแล้ว เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั้งผับ

นอกจากเสียงร้องอันเป็นเอกลักษณ์ รอยยิ้มหวานมีเสน่ห์ของแพตตี้และการพูดจาเอนเตอร์เทนลูกค้าอย่างเป็นกันเอง ก็ทำให้มีลูกค้าเป็นแฟนประจำเนืองแน่นทุกคืน แทบไม่มีที่ว่างหลงเหลือในวันที่มีคิวของหล่อนขึ้นร้องเพลง

หญิงสาวก้าวลงมาจากเวที ขณะกำลังจะเดินเข้าไปหลังร้าน บังเอิญสายตาเหลือบแลไปเห็นชายร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาสะดุดตา กำลังนั่งดื่มอยู่คนเดียว ในมุมแคบๆ ยิ่งทำให้ดูเปลี่ยวเหงา... และเขากำลังมองมาที่หล่อน

“เจมส์…”

แพตตี้ร้องทักก่อน หล่อนหลงรักผู้ชายคนนี้มานาน แต่เจมส์ก็ยังไม่จริงจังกับผู้หญิงคนไหนสักที หลังจากภรรยาตายเขาก็ครองตัวเป็นพ่อม่ายเรื่อยมา

“แพต…”

เจมส์เรียกชื่อแพตตี้สั้นๆ สุ้มเสียงของทั้งสองบอกความสนิทสนม หล่อนเดินมาหยุดตรงหน้าเขา ทรุดร่างลงนั่งบนเก้าอี้อีกตัวที่ยังว่างอยู่ตรงข้าม

“คุณหายไปนานนะคะ”

หล่อนกล่าว ปลายนิ้วเรียวยกขึ้นเกลี่ยช่อผมสี

บรอนด์ ร่วงลงมาบดบังใบหน้าสะสวย

“นาน… ใช่ ถึงว่าสิ… เป็นเพราะว่าผมหายไปนานนี่เอง พอเจอคุณก็เลยรู้สึกว่าคิดถึงคุณจัง”

เขาปากหวาน ประกายในดวงตาเจ้าชู้ของเจมส์ วาววาบจนแพตตี้รู้… ว่าเขากำลังคิดอะไร

“ดื่มอะไรดีครับ… ”

เขาหมายถึงเหล้า เจมส์ถามพลางดีดบุหรี่ในซองขึ้นมาจุดสูบ พ่นควันสีขาวพวยพุ่งออกไปในเวิ้งอากาศหม่นมัว ภายใต้แสงไฟสลัวที่สาดลงมาจากเพดาน สายตาของหล่อนกับเขาแลสบกันไปมาอยู่ตลอดเวลา

“ฉันอยากดื่มคุณค่ะ… ”

แพตตี้รู้สึกได้ถึงความต้องการทางเพศที่เต้นเร่าอยู่ในดวงตาของเจมส์ หล่อนรีบจูงมือเขาออกมาหามุมสงบที่หลังร้าน ในซอกหลืบลับหูลับตาคน เหมือนอย่างที่เคยเห็นจนชินตากับภาพของหญิงชายที่พลอดรักกันอยู่หลังผับและบาร์เหล้า ในค่ำคืนอันเปลี่ยวเหงาว้าเหว่ที่หัวใจกำลังต้องการใครสักคนเป็นเพื่อนคลายเหงา

“คุณอยากกินผมใช่ไหม…”

คนอยากโดนกิน รั้งเอวของแพตตี้เข้ามาหลบหลังเหลี่ยมเสาต้นใหญ่ระหว่างทางเดินแคบๆ ทอดยาวไปสู่ลานจอดรถ

“ใช่… ฉันอยากกินคุณ”

หล่อนตอบอย่างไม่ลังเลที่จะปล่อยตัวปล่อยใจไปกับผู้ชายสุดเร่าร้อนคนนี้

“รออะไร… งั้นก็เข้ามาจัดการผมเลยสิ”

เจมส์เร่ง แพตตี้รีบคุกเข่าลงตรงหน้าร่างสูงใหญ่ที่เอนหลังพิงผนัง แอ่นสะโพกออกมาให้หล่อนแกะเข็มขัดกางเกงลนลาน

“อู้ว... ใหญ่เหลือเกินค่ะเจมส์”

แพตตี้เผลออุทานออกมาหลังจากกระชากขอบกางเกงลงมาที่ต้นขา ไม่ใช่ไม่เคยเห็นของเขามาก่อน แต่ที่ตื่นเต้น… ก็เพราะขนาดอันใหญ่ไม่ธรรมดาน่าสะพรึง เห็นทีไรก็ใจเต้นทุกที