ตอนที่ 4

ถึงวันที่รุจน์จะต้องเดินทางไปทำงานที่ประเทศไต้หวัน หลังจากตัดสินใจสมัครงานกับกรมการจัดหางานและผ่านการทดสอบความสามารถในเชิงช่าง มีคุณสมบัติครบถ้วนตามที่นายจ้างต้องการ

“พ่อ… ผมฝากเมียฝากลูกด้วยนะ”

รุจน์กล่าวเสียงเครือ อุ้มลูกน้อยกอดไว้แนบอก อีกมือโอบไหล่ชมพู่ที่ดวงตามีน้ำตาเอ่อคลอ สีหน้าอาลัยอาวรณ์ รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ที่จะต้องแยกกับสามี

“เอ็งไม่ต้องลูกห่วงเมียนะ… พ่อจะดูแลให้เอง ขอให้เอ็งเดินทางปลอดภัย”

แผนผู้เป็นบิดากล่าวกับรุจน์ แม้ว่าแผนจะเป็นเพียงพ่อเลี้ยง แต่ก็เลี้ยงดูรุจน์มาด้วยความรักไม่ต่างจากลูกในไส้

“ผมลานะครับ”

ถึงเวลาต้องจาก

รุจน์ล่ำลาทุกคนอีกครู่สั้นๆ ก่อนจะเดินไปยังรถตู้สีขาว จอดรออยู่ริมรั้วสังกะสีหน้าบ้าน วันนี้ต้องแวะรับคนงานในละแวกใกล้เคียงอีกหลายคนที่จะร่วมเดินทางไปพร้อมกัน เพื่อไปส่งที่สนามบินตามเวลานัดหมาย

หนึ่งเดือนต่อมา

ระหว่างที่อยู่บ้านของพ่อสามี นอกจากเลี้ยงลูกซึ่งยังเล็ก ชมพู่ก็ช่วยดูแลงานบ้านทุกอย่าง จากที่ป้ามะลิเคยเข้ามาเป็นธุระช่วยดูแลงานบ้านงานเรือน ตอนนี้จึงเปลี่ยนมาเป็นหน้าที่ของสะใภ้ ส่วนแผนจะรับผิดชอบดูแลงานในไร่อ้อยเป็นหลัก ตามประสาผู้ชายที่เป็นหัวหน้าครอบครัว

ทุกๆ วันแผนจะออกไปดูแลงานในไร่อ้อยและสวนผักกับสวนกล้วยน้ำว้าหลายสิบไร่ และยังมีไร่ข้าวโพดทอดแนวยาวไปถึงชายเขาหลังบ้าน

ฐานะครอบครัวของแผนแม้ไม่ร่ำรวยเข้าขั้นเศรษฐี แต่ก็พอกินพอใช้ ไม่เคยเดือดร้อนขัดสนเรื่องเงินทอง

นอกจากรายได้จากไร่อ้อย ก็ยังมีบ่อเลี้ยงปลาที่อยู่ท้ายสวนลิ้นจี่ ทุกวันนี้ก็ทำรายได้พอเลี้ยงดูทุกคนในครอบครัวโดยไม่เดือดร้อน

แผนเคยบอกกับรุจน์ ว่าอยากให้อยู่ช่วยกันทำไร่อ้อยซึ่งเป็นอาชีพดั้งเดิมของครอบครัว จะได้ไม่ต้องไปทำงานไกลบ้าน

แต่รุจน์กลับปฏิเสธ ด้วยเหตุผลที่ว่าไม่ถนัดงานเกษตร ไม่ชอบการทำไร่อ้อย เพราะว่ารุจน์เรียนจบมาจากวิทยาลัยเทคนิค สาขาช่างก่อสร้าง จึงตัดสินใจเข้าไปหางานทำในกรุงเทพฯ กระทั่งได้เจอกับชมพู่

ในเวลาต่อมา

ตอนเช้า ชมพู่ตื่นนอนตั้งแต่ดวงตะวันยังไม่ทันจะโผล่พ้นขอบฟ้า เสียงไก่ตัวผู้ยังขันคลอสลับกับเสียงร้องของนกกาเหว่า ดังแว่วมาจากราวป่า ติดกับไร่อ้อยทอดยาวไปถึงชายเขา

ขณะที่หล่อนกำลังก้มๆ เงยๆ ง่วนงุ่นอยู่กับการซักเสื้อผ้าของลูกชาย ค่อยๆ บิดผ้าพาดตากเอาไว้ที่ราวไม้ไผ่หลังบ้าน ตอนนั้นชมพู่หารู้ไม่ว่ามีสายตากระหายสวาทของใครคนหนึ่ง กำลังจับจ้องมองเรือนร่างเย้ายวนของหล่อนด้วยอารมณ์กระสัน

ในจังหวะเอี้ยวกายขยี้ผ้าอ้อมในกะละมังของชมพู่ ทำให้เต้านมอวบคัดของแม่ลูกกระเพื่อม เหวี่ยงไหวอยู่ภายใต้เสื้อคอกระเช้าบางๆ

คนที่แอบมองอยู่เงียบๆ ถึงกับเผลอร้องครางในใจ แอบกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอเสียงดังเอื๊อกครั้งแล้วครั้งเล่า มือข้างหนึ่งรูดชักท่อนเอ็นของตัวเองไปพลาง ขณะสายตาเล็งลอดรูรั่วของรั้วสังกะสีเข้ามายังบริเวณซักล้างหลังบ้านที่แม่ลูกอ่อนกำลังก้มๆ เงยๆ ซักผ้า

“ชมพู่... ทำอะไรอยู่จ๊ะ”

แผนชะโงกใบหน้าทักทายข้ามรั้วสังกะสีมายังแม่ลูกอ่อนสุดเซ็กซี่ กำลังก้มๆ เงยๆ ขยี้ผ้าจนนมสองเต้ากระเพื่อมส่าย สายตากระหายของพ่อผัวจอมหื่นจับจ้องมองทรวงอกอวบใหญ่ของสะใภ้แม่ลูกอ่อนไม่วางตา

“พ่อแผน… หิวข้าวหรือยังจ๊ะ รอสักครู่นะ เดี๋ยวหนูจะทำกับข้าวให้กิน”

ชมพู่เงยหน้าขึ้นมองพ่อสามี

“จ้ะ… ไม่ต้องรีบร้อน ซักผ้าให้เสร็จเสียก่อน พ่อรอได้”

ในเวลาต่อมา

“พ่อแผนจ๋า กับข้าวเสร็จแล้วนะจ๊ะพ่อแผน… มากินข้าวเถอะจ้ะ”

เสียงหวานของสะใภ้ ร้องเรียกพ่อสามีที่กำลังขุดดินอยู่หน้าบ้าน

“อีกสักเดี๋ยว… หิวก็กินก่อนเลยไม่ต้องรอพ่อ”

พ่อสามีตะโกนตอบ ประโยคที่ได้ยินทำให้สะใภ้ต้องเดินออกมาดูว่าแผนกำลังทำอะไร

“พ่อแผนทำอะไรอยู่จ๊ะ”