บทที่ 5

แก้มใสใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านเกิดของสามีมาได้หลายเดือน ชีวิตของเธอดูมีความสุข แดนเหนือดูแลเธอเป็นอย่างดี ทุกคนในบ้านล้วนต่างดีกับเธอ วันนี้อากาศแจ่มใส ช่วงเช้าของวันใหม่เธอจึงเดินลงมาจากห้องนอน ตรงไปยังสวนหลังบ้าน ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยดอกกุหลาบหลากหลายสายพันธุ์ ที่พ่อตานำมาปลูกเอาไว้เมื่อรู้ว่าเธอชอบ

หญิงสาวร่างเล็กที่ตอนนี้ท้องเธอเริ่มโตขึ้นทุกวัน ลุกนั่งเริ่มลำบาก แก้มใสพยายามเดินให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เมื่อขยับตัวเพียงเล็กน้อย ร่างกายของเธอก็เหนื่อยง่ายกว่าที่เคยเป็น

“นายหญิงออกมาเดินข้างนอกทำไมไม่เรียกตองคะ” สาวประเภทสองเดินตรงเข้ามาหาเธอ ด้วยท่าทีร้อนรน

“แก้มเห็นพี่ตองยุ่ง ไม่อยากรบกวนค่ะ”

“โอ๊ยย จะยุ่งแค่ไหน หน้าที่ดูแลนายหญิงก็เป็นของตองนะคะ จะไปไหนก็ให้บอก นี่พอขึ้นไปบนห้องไม่เห็นนานหญิง วิ่งหากันทั่วเลยค่ะ” เธอหอบหายใจเหนื่อย พร้อมยกมือขึ้นปาดเหงื่อของตัวเอง “ไม่เอาแล้วนะคะ อย่าทำให้ตองเป็นห่วงมากนักเลยนายหญิงก็ท้องโตขนาดนี้ เดินเหินก็ลำบาก ออกมาเดินคนเดียวถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไงละคะ”

“เข้าใจแล้ว เลิกบนแก้มสักที ต่อไปจะไม่ทำแล้ว แค่ออกมาเดินเล่นเอง” แก้มใสเดินไปที่ศาลากลางสวน “ขอฉิบชาสักหน่อยได้ไหมคะ”

“ไม่ได้ค่ะ พึ่งทานอาหารเช้าเองนะคะ จะมาฉิบชาอะไรตอนนี้ อีกอย่างของพวกนี้ไม่ดีต่อเด็กในท้องห้ามค่ะ!! ” ใบตองพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แก้มใสพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย

ทุกวันหลังจากอาหารเช้าพร้อมหน้ากันเสร็จ ดินแดนและแดนเหนือ ก็จะพากันไปที่เหมือนซึ่งมันเป็นแบบนี้แทบทุกวัน กว่าทั้งสองคนจะกลับเข้าบ้านมาก็ช่วงค่ำ แก้มใสพยายามทำตัวให้ชินกับการอยู่คนเดียวในเวลากลางวัน โดยมีใบตองคอยอยู่เป็นเพื่อน ทำให้เธอคลายเหงาลงไปได้มาก

“พี่ตอง ทางฝั่งนั้นเป็นอะไรหรอ” แก้มใสชี้นิ้วไปด้านหลังสวน เธอไม่เคยเดินไปถึงที่นั่นเลยสักครั้ง แต่พอมองไปมันก็มีแต่ต้นไม้ขึ้นหนาทึบ จนอดแปลกใจไม่ได้ว่าด้านหลังของป่านั้นมีอะไรซ่อนอยู่

“บ้านพักคนงานค่ะ อย่าเดินเข้าไปเป็นอันขาดนะคะ ที่นั่นมีแต่ผู้ชาย มันอันตรายกับนายหญิง มีแต่พวกหื่นๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ”

เดือนหนึ่งพ่อเลี้ยงจะพาเข้าเมืองสองครั้งให้พวกเขาได้ไปปลดปล่อยความเป็นชาย หากมีหญิงสาวคนใดเดินเข้าไปในบ้านพักคนงานชาย ไม่ต้องคิดเพราะคงไม่มีทางรอดออกมาในสภาพดี เพราะฉะนั้น ที่นี่จึงมีเขตห้องพักชายหญิงแยกกันอยู่ ส่วนคนที่มีครอบครัว ก็จะพักแยกไปอีกที่

“เข้าใจแล้ว แต่แก้มว่าพี่ตองคงชอบ” แก้มใสพูดล้อใบตอง เธอยิ้มแก้มแทบปริส่งให้อีกฝ่าย

“แหม นายหญิงก็เห็นแบบนี้ตองก็…...ไม่เอาไม่พูดแล้วค่ะ เดี๋ยวตองไปเอานมมาให้ดีกว่าค่ะ ยังไม่ทานนมเลยไม่ใช่หรอค่ะ”

“ไม่เอาได้ไหม ยังอิ่มข้าวเช้าอยู่เลยนะ” แก้มใสทำเสียงอิดออด เธอทำหน้าเหมือนตอนนี้ทานอะไรไม่ได้แล้ว แต่ใบตองไม่ได้สนใจเดินกลับเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมนมให้กับนายหญิงของเธอ

ในเวลาเที่ยงวันของทุกวัน แขไขจะมีหน้าที่นำอาหารกลางวันมาให้คนงานในเหมือง วันนี้เธอก็นำอาหารมาให้คนงานตามปกติเช่นเคย บนเนินกว้างที่ถูกสร้างขึ้นเป็นที่พักหรือเรียกว่าโรงอาหารขนาดใหญ่ซึ่งเป็นที่รวมตัวของเหล่าคนงานตอนพักเที่ยง บริเวณโดยรอบเป็นพื้นที่โล่งเตียนไม่มีต้นไม้สักต้นได้ขึ้นมาเติบโต ร่มเงาที่อาศัยมีเพียงเต้นที่กางให้พอได้หลบแดดตอนกลางวันได้เพียงเท่านั้น

ในอีกมุมหนึ่งของโรงอาหารถูกสร้างเป็นห้องเล็กๆ สำหรับทำงานของพ่อเลี้ยงดินแดนซึ่งตอนนี้ด้านในยังมีอีกหนึ่งชีวิตนั้นก็คือแดนเหนือ เขาพยายามอย่างหนักเพื่อเรียนรู้งานจากคนเป็นพ่อ เอกสารมากมายกองพะเนินอยู่บนโต๊ะทำงาน ทั้งสองกำลังก้มหน้าก้มตาจัดการงานตรงหน้าให้แล้วเสร็จ

ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา” เสียงของพ่อเลี้ยงดังขึ้น

“ในเหมืองมีปัญหาครับ รบกวนพ่อเลี้ยงไปดูให้หน่อย” สมชาย เปิดประตูเข้ามารายงานปัญหาที่เกิดขึ้น

“เดี๋ยวผมไปดูเองครับ” แดนเหนืออาสาจะไปทำงานแทนผู้เป็นพ่อ เขาพยักหน้าให้ลูกชายก่อนที่จะเดินตามหัวหน้าคนงานออกไป

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้นอีกครั้ง

“เข้ามา” ดินแดนพูดขึ้น แต่ใบหน้าคมยังจดจ่ออยู่ที่เอกสารตรงหน้า

“พ่อเลี้ยงค่ะ จะรับอาหารกลางวันตอนนี้เลยไหม แขจะได้เตรียมให้” แขไขเดินเข้ามาใกล้ ก่อนที่เธอจะนั่งลงข้างพนักวางแขนของเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ กลิ่นน้ำหอมที่เธอใส่มามากเกินพอดีตีเข้าจมูกของเขา แขไขเบียดหน้าอกอวบใหญ่เข้าหาลำแขนอันแข็งแรงของเขาอย่างมีจริตจะก้านให้กับนายหนุ่ม

“ถอยออกไปตอนนี้อย่ามากวนอารมณ์ของกู” เสียงของพ่อเลี้ยงดินแดนเหมือนเป็นคำสั่ง แขไขลุกขึ้นเธอมีสีหน้าไม่พอใจ แต่ไม่วายจะส่งคำหวานหยอกเย้าให้กับอีกฝ่าย

“พ่อเลี้ยงค่ะ แขคิดถึงพ่อเลี้ยงมากนะคะ”

ดินแดนวางงานในมือหันไปจ้องตาของแขไข เขาเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ มือทั้งสองข้างประสานกันไว้ตรงหน้าตัก

“แล้วไง มึงไม่มีการมีงานทำหรือไง กูบอกหลายครั้งแล้ว ถ้ากูไม่เรียกหาก็ไม่ต้องเสนอตัวหรือเสนอหน้ามาอ้าขาให้กู” เขายิ้มหยันออกมาให้กับแขไข ใครจะไม่รู้ผู้หญิงที่เข้าหาเขาล้วนหวังเพียงเงินของเขาเท่านั้น และแขไขก็เป็นหนึ่งในนั้น ผู้หญิงแบบเธอมีมากมาย เขาหาได้ง่ายๆ ไม่ใช่ว่าเขาดูถูกผู้หญิง แต่สำหรับเธอเขามองทะลุไปทุกส่วนว่าสิ่งที่เธอต้องการคืออะไร

“ถ้าแขอ้าขาให้ตอนนี้ พ่อเลี้ยงสนใจไหม” แขไขไม่พูดเปล่าเธอเดินตรงเข้ามาแล้วคุกเข่าลงนั่งตรงหว่างขาของเขา ปลดเข็มขัดหนังราคาแพงรูดซิปกางเกงยีนเนื้อดีออก ก่อนจับความเป็นชายของอีกฝ่ายที่ยังไม่ตื่นตัวดี แต่มันก็ยังดูใหญ่โต เธอไม่รอช้ากลืนมันหายเข้าไปในปาก

“หึ มึงมันร่าน เสนอมากูก็จะสนองมึง” หน้าอกอวบใหญ่ ถูกมือของดินแดนบีบเคล้นด้วยความแรง จนแขไขเผลอครางออกมา มันเจ็บและเสียวซ่านในเวลาเดียวกัน สองมือประคลองแก่นกายใหญ่ที่กำลังพองตัวเต็มที่ชัดรูดด้วยปากของเธอ “อ๊าา ดูดแรงๆ กูชอบ อ๊าา” แขไขได้ใจ เธอทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ดูดกลืนแก่นกายใหญ่เข้าออก มือของเธอล้วงลึกเข้ามาในกายสาวของตัวเองที่มีน้ำเปียกเยิ้มพร้อมจะทำงาน

“อื้อ” แขไขครางในลำคออย่างพอใจเธอค่อยๆ สอดปลายนิ้วเข้ามาในกายสาวของตัวเอง

“อ๊าาา กูจะแตกแล้วเร็ว อ๊าา” ดินแดนจับศีรษะเล็กโยกขึ้นลงพร้อมกระแทกแก่นกายเข้าปากของเธอตามอารมณ์ที่กำลังโหมกระหน่ำรุนแรง

“อร๊าสสส” ดินแดนปลดปล่อยความสุขของเขาเข้ามาในปาก แขไขไม่รอช้าดูดกลืนน้ำเหล่านั้นลงท้องไปทันที เธอยังคงชักนิ้วเข้าออกใส่รองสาวของตัวเอง “ออกไปเตรียมอาหารเที่ยงให้กูสองที” ดินแดนผละตัวออกจากแขไขเขาเดินออกมาจากห้องทำงาน ทำให้แขไขที่นั่งอยู่บนพื้นมีสีหน้าไม่พอใจ แต่ต้องข่มความไม่พอใจนั้นเอาไว้