พี่เขยคลั่งสวาท

“ขอบคุณนะคะ...ขอบคุณที่ให้เจนนี่ได้มีที่ซุกหัวนอน”

‘เจนนี่’ หญิงสาวหน้าตาสะสวย กระพุ่มมือกราบลงแทบอกของ ‘สิงหา’ สถาปนิกหนุ่มที่คบหาดูใจกันได้ไม่นาน แต่สิงหาก็รักและสงสารหล่อน ในวันที่เจนนี่ไม่เหลือใครแล้ว บ้านที่เคยซุกหัวนอนมาตั้งแต่เด็กก็โดนธนาคารยึดไปสดๆ ร้อนๆ เพราะติดจำนองเอาไว้นาน

อีกทั้งบิดาของหล่อนก็ต้องมีอันมาจบชีวิตลงด้วยอาการเส้นเลือดในสมองแตก หลังจากเครียดเรื่องหนี้สินมานานหลายปี ตรอมใจจนโรคภัยรุมเร้า สุดท้ายมัจจุราชก็ยื่นมือมารับไปอยู่ในปรโลก ทิ้งลูกสาวสองคนซึ่งก็คือ ‘เจนนี่’ และ ‘น้ำผึ้ง’ ให้เผชิญชะตากรรมตามลำพังสองพี่น้อง

“อย่าคิดมากนะ บ้านพี่ก็กว้างขวางใหญ่โต...แล้วตอนนี้พี่ก็อยู่คนเดียว เลี้ยงผู้หญิงอีกสองคนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนัก”

ผู้หญิงอีกคนที่สิงหาเอ่ยถึงก็คือ ‘น้ำผึ้ง’ น้องสาวของเจนนี่

‘ผมไม่ชอบพิธีรีตอง...ถ้าจะอยู่กับผมก็อยู่กันง่ายๆ คุณเป็นแม่บ้านให้ผม...เป็นเมียผม...ผมสัญญาว่าจะเลี้ยงดูคุณเอง’

เป็นคำมั่นสัญญาที่สิงหากล่าวกับเจนนี่เมื่อสัปดาห์ก่อน ทำให้หล่อนตัดสินใจมาอยู่กับเขา ตามข้อเสนอของสิงหาว่าจะเลี้ยงดูเป็นภรรยา

ในอดีตสิงหาเคยแต่งงานมาก่อน แต่ภรรยาของเขาโชคร้าย หล่อนเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสองปีก่อน ทำให้สิงหาต้องครองตัวเป็นม่ายเรื่อยมา กระทั่งมาพบรักอีกครั้งกับเจนนี่

“ขอบคุณค่ะ...แค่คุณสัญญาว่าจะรักและดูแลเจนนี่ตลอดไป...งานวิวาห์ใดๆ ก็ไม่สำคัญหรอกค่ะ”

หล่อนก้าวเข้ามาสวมกอดเขาแน่น ซบหน้าแนบอกกว้างของชายที่ฝากชีวิตไว้กับเขา

อีกสองวันต่อมา

“ยัยผึ้ง...นี่คุณสิงห์...สามีของพี่”

เจนนี่แนะนำน้องสาวกับเจ้าของบ้าน ในวันที่น้ำผึ้งเก็บข้าวของย้ายเข้ามาอยู่ร่วมบ้านกับพี่สาว

“สวัสดีค่ะคุณสิงห์”

หญิงสาวกระพุ่มมือไหว้ชายหนุ่มร่างสูงสง่า ความสูงที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้น่าจะเกินร้อยแปดสิบเซนติเมตร หน้าตาเขาเป็นฝรั่ง หล่อจนน้ำผึ้งตะลึง ผมของสิงหาเป็นสีน้ำตาลเข้ม ผิวสีแทนเหมือนฝรั่งแถบอเมริกาใต้

“เรียก ‘พี่สิงห์’ ก็ได้...ไม่ต้องเรียกคุณ”

สิงหามองหน้าหญิงสาวด้วยความตะลึงไม่ต่างกัน น้ำผึ้งสวยสะดุดตา ใบหน้ารูปไข่สวยหวานภายใต้กรอบเรือนผมสีดำสลวย ยาวสยายลงมาถึงบ่า หล่อนสวย...สวยกว่าพี่สาว

“ค่ะพี่สิงห์”

สิงหาจ้องหน้าน้องเมีย ดวงตาของหล่อนกลมโต จมูกโด่งเป็นสันสวย เค้าโครงหน้าต่างไปจากเจนนี่ผู้เป็นพี่สาว ซึ่งสิงหามารู้ในภายหลัง ว่าน้ำผึ้งไม่ใช่น้องสาวร่วมสายเลือดกับเจนนี่ หล่อนเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่บิดาของเจนนี่เก็บมาเลี้ยงดูด้วยความเวทนาสงสาร

“เจนนี่เกรงใจจัง...ลำพังตัวเองเข้ามาเป็นภาระของพี่สิงห์ก็เกรงใจจะแย่...นี่ยังต้องหอบหิ้วเอาน้องสาวมาด้วยอีกคน”

สุ้มเสียงของเจนนี่บอกความเกรงใจ แต่จะทิ้งน้ำผึ้งก็ไม่ได้ เพราะถึงตอนนี้ชีวิตหล่อนก็ไม่เหลือใคร น้ำผึ้งกับเจนนี่ถูกเลี้ยงดูมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ

“ก็บอกแล้วไงว่าพี่เลี้ยงได้”

สิงหาโอบไหล่ของเจนนี่ กอดกระชับให้ความมั่นใจว่าสถาปนิกชื่อดัง มีรายได้แต่ละเดือนเกินแสนอย่างเขา สามารถดูแลหล่อนกับน้องสาวได้อย่างสบายๆ

อีกสัปดาห์ต่อมา

หลังจากเข้ามาอยู่ในบ้านของสิงหา น้ำผึ้งทำงานบ้านทุกอย่างด้วยความขยันขันแข็งไม่ต่างจากคนใช้

งานหนักงานเบาน้ำผึ้งไม่เคยบ่นสักคำ เพราะถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณที่สิงหาเมตตาให้หล่อนกับพี่สาวได้มีที่ซุกหัวนอน

แม้ว่าสิงหาเคยออกปากว่าจะจ้างคนใช้มาทำงานบ้าน แต่น้ำผึ้งก็รีบคัดค้าน แล้วยังแสดงให้เห็นว่าหล่อนสามารถทำงานบ้านได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

ตอนค่ำของวันหนึ่ง

ในค่ำคืนที่อากาศร้อนผิดปกติ น้ำผึ้งนอนไม่หลับ หล่อนกระสับกระส่าย รู้สึกคอแห้งหิวน้ำ จึงเดินออกมาจากห้องนอน ตั้งใจจะมาหาน้ำดื่มในตู้เย็น

ทว่าหลังจากดื่มน้ำเสร็จ กำลังจะเดินกลับเข้าห้องนอนของตัวเอง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ดังออกมาจากห้องรับแขก

‘เสียงอะไร’

หัวใจของหญิงสาวเต้นแรง ปลายเท้าน้อยๆ ที่กำลังจะเดินผ่านห้องรับแขกต้องหยุดชะงักเพราะเสียงครวญครางแปลกๆ ดังออกมา

ความอยากรู้เร่งเร้าให้น้ำผึ้งเดินอ้อมทางหลังครัว แอบมองผ่านบานหน้าต่างของห้องรับแขกที่เปิดแง้มเอาไว้ ตรงที่มีแสงไฟสาดลอดออกมา

“โอ้แม่เจ้า...”

หญิงสาวอุทาน ตกใจจนต้องยกมือขึ้นปิดปากกับสิ่งที่เห็น มือใหญ่ของสิงหากดแผ่นหลังของเจนนี่ให้ลำตัวคว่ำอยู่กับพนักโซฟา ชุดนอนสายเดี่ยวเนื้อผ้าซาตินบางๆ ถูกเลิกขึ้นมากองอยู่เหนือก้นกอยหนั่นแน่นของเจนนี่

“อ๊า...อูย...”

เจนนี่ร้องครางครวญ เมื่อโดนสิงหาจูบไซ้ก้นขาวๆ ของหล่อน ก่อนจะดันสะโพกของเจนนี่ให้โยกโย้ไปข้างหน้า แสงไฟที่สาดลงมาจากเพดาห้อง ทำให้มองเห็นพูเนื้ออวบใหญ่เหมือนส้มโอสีชมพูสองกลีบประกบกันแน่น แอ่นทะลักออกมาจากซอกขาด้านหลังของเจนนี่ นูนเด่นออกมาจากพุ่มขนสีดำระยับ โอบล้อมกลีบงามเอาไว้

“ใหญ่จริงๆ...เจนนี่”