ตอนที่ 2 จุดเริ่มต้นของนางเอกผู้อ่อนแอบอบบาง 2

ธนาดูแลณิชาเหมือนที่พี่ชายคนหนึ่งทำให้น้องสาว ความอบอุ่นค่อยๆ ซึมลึกโอบกอดหัวใจทีละนิด

ทุกวันเขาพาเธอเที่ยวเพื่อให้ลืมเรื่องเศร้าลืมคนเก่า

ทุกคืนหลังจากไล่ยัยติ๊กกลับไป ณิชามักจะออดอ้อนให้ธนามานั่งคุยเป็นเพื่อนจนดึก ไม่งั้นเธอนอนไม่หลับ ยัยติ๊กคุยไม่สนุกเลย เคยสนใจใครที่ไหน เอาแต่เล่นโทรศัพท์

สุดท้ายณิชาที่คุยกับธนาอย่างถูกคอจนดึกดื่นทุกวันก็มักจะเผลอหลับไปด้วยกันบ่อยครั้งตรงโซฟาหน้าทีวี

กลิ่นตัวของธนาสะอาดหอมเย็น ผิวของเขาร้อน แต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นละมุนละไม ณิชาคิดอย่างนั้น

เธอปล่อยตัวเองให้ค่อยๆ จมดิ่งในห้วงปรารถนาอย่างคนที่ไม่เคยชอบการอยู่คนเดียวมาแต่ไหนแต่ไร

จากโซฟาจึงพัฒนาเป็นเตียงนอน

ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบได้ยินเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศ หญิงสาวแอบมองผู้ชายด้านข้างเงียบงัน ธนาก็คงเช่นกัน เขาอาจรู้สึกเหมือนเธอ ความหวังบางอย่างเริ่มเกาะกุมหัวใจ ก่อเกิดความรู้สึกแปลกใหม่ขึ้นทีละชั้นอย่างไม่อาจมีสิ่งใดมากั้น แม้แต่อุปสรรคนานัปการ

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ในที่สุดพี่สาวก็กลับ

“พี่ต้า!” ณิชาทักทายริตาเสียงดัง

“ตกใจอะไรยัยนิด พี่ไม่ใช่ผีซะหน่อย รีบกลับจะแย่ อ่ะ นี่จ้า ของฝาก แล้วติ๊กล่ะ มีของฝากติ๊กด้วยนะ”

“ติ๊กเพิ่งกลับไปเมื่อกี้”

“เหรอ ทำไมรีบกลับ ปกติติ๊กมักจะอยู่กับที่ได้นาน ชอบมาเล่นโทรศัพท์ที่คอนโดพี่ได้ทั้งวันนี่ ช่างเหอะ นิดเอาของไปจัดการที แยกของติ๊กไว้นะ สองถุงนี้”

เธอรับไว้ ขณะเดินเข้าไปวางของในครัว สายตาเหลือบมองธนาที่กำลังนั่งดูทีวีนิ่งๆ ตรงโซฟาที่เธอเพิ่งลุกมา ตรงนั้นมีร่องรอยความอบอุ่นของคนแค่สองคนประทับอยู่

“พี่ต้ามาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวนิดเอาขนมใส่จานให้เอง” พูดพลางดุนไหล่พี่สาว

“อือ...ขอบใจจ้า” ริตาตอบรับน้องสาวก่อนเดินเข้าไปทักทายแฟนหนุ่มซึ่งเขามักมานั่งเล่นห้องเธอเป็นประจำ “ดีจังพี่ทันก็อยู่” เธอโน้มตัวลงหอมแก้มแฟนฟอดใหญ่ “คิดถึงจังเลย”

“พี่ก็คิดถึงครับ” ธนาหอมแก้มเธอกลับ “เหม็นเหงื่อ ไปอาบน้ำก่อนไป”

“ค่า พ่อคนรักสะอาด” ริตาผละออกอย่างว่าง่าย

คล้อยหลังพี่สาว ณิชาวางของฝากกระแทกบนโต๊ะ แล้วเดินออกจากครัว พาตัวเองเดินไปอีกทางหนึ่งทันที

ชายหนุ่มเงยหน้ามอง เห็นสาวเจ้าหน้างอน้ำตาคลอ แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างแง่งอน

เขารีบผุดลุกขึ้นทันที หันมองห้องด้านในที่แฟนสาวหายเข้าไปแวบหนึ่ง แล้วเดินตามณิชาออกจากห้องนี้

ฝ่ามือใหญ่จับมือเล็กไว้ได้ทัน เขาพาหล่อนเดินเข้าไปในห้องของเขาฝั่งตรงข้าม ...ประตูห้องปิดลง

“นิด เป็นอะไร?”

ณิชาเม้มปากไม่พูดจา เธอหันหน้าหนี ท่าทีเย็นชา สายตาบ่งบอกชัดเจนว่าไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อไปแม้วินาทีเดียว

“นิดอึดอัดใจ” ในที่สุดเธอก็พูดตามตรง น้ำเสียงออดอ่อย “พี่ทัน นิดไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ทรมานจัง”

มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เธอทะเลาะกับแฟนแล้วมาหาพี่สาวที่นี่

และครั้งนี้หนักที่สุด เธอไม่ไหวแล้วจริงๆ

อุปสรรคทางรักเยอะเหลือเกิน ณิชาเงยหน้ามอง แววตาของเธอเศร้าลึก น้ำตาที่เอ่อคลอแสดงออกถึงอาการเจ็บปวดหัวใจยากข่มกลั้นเต็มที

ครั้งนี้เธอควรตัดใจจริงๆ แล้วใช่ไหม? ไม่อยากเลย...

แววตาธนามองนิ่งที่ณิชา เขาสูดลมหายใจลึก ท่าทีอึดอัดใจเช่นกัน สีหน้าที่สุภาพฉายแววจริงจังกว่าที่เคย

“พี่ขอโทษ นิดอย่าไปเลย...”

“พี่ทัน...”

เจ้าของชื่อดึงร่างนุ่มหอมเข้ามากอดเต็มอ้อมแขน ช่วยซับน้ำตาของเธอด้วยริมฝีปากอุ่นจัดของเขา แถมด้วยจูบหนักๆ ตรงปากสั่นระริกอย่างหยอกเย้าไปอีกหลายที

นั่นแหละ ณิชาถึงได้หลุดยิ้ม

“อื้อ...พี่ทัน”

“ไม่ไปไหนแล้วนะครับ”

“อือ...” เธอพยักหน้าอ่อนใจ “นิดไปเทขนมให้นะ”

“ครับผม” เขาก้มหน้า เสียงพร่าแผ่ว “พี่รอกินนะ”

ณิชาพลันหน้าแดงซ่าน “รอกินอะไร”

ธนาเลิกคิ้ว “อยากให้พี่กินอะไรล่ะครับ”

คนถูกย้อนมองค้อนยิ้มๆ