6

วันต่อมา...

"ไปไหนแต่เช้าคะลูก"

"ไป.......ไปเที่ยวแถวนี้แล่ะค่ะแม่^^" 

"ทำไมไม่เอารถยนต์ไปคะเอารถจักรยานไปทำไมไม่ร้อนเหรอ"

"ไม่เป็นไรค่ะหนูอยากปั่นจักรยานออกกำลังกาย หนูไปก่อนนะคะแม่" พูดจบฉันก็รีบปั่นจักรยานออกมาแล้วตรงไปยังร้านของพอส ร้านที่ว่าคือร้านขายวัสดุก่อสร้างทุกชนิดร้านของเขาเป็นร้านที่ใหญ่ที่สุดของอำเภอแถมยังมีโรงงานผลิตของตัวเองอีก สาเหตุที่ฉันไม่เอารถยนต์มาเพราะฉันกลัวเขาจะเห็นฉันก็เลยเอาจักรยานมาแทนเพราะมันหลบได้ง่าย ฉัยเอารถเข้าไปจอดใต้ต้นลำไยแล้วย่องๆเดินมาดูว่าพอสมาหรือยังจุดสังเกตของฉันก็คือรถกระบะโฟวิลสีเทาควันบุหรี่ของเขานั่นเอง สักพักพอสก็ขับรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถฉันรีบย่องไปหาเขาทันที และเมื่อเขาเห็นการปรากฏตัวของฉันเขาก็ทำท่าตกใจเหมือนเห็นผี

"เห้ย!!!"

"ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนี้"

"ก็ตกใจพี่อะดิแล้วพี่มาทำอะไรตรงนี้"

"ก็มาตามเราไง"

"ตามผม?? ตามทำไม??"

"......" เออนั่นสินะแล้วฉันจะเอาเหตุผลอะไรบอกกับพอสดีล่ะ จะบอกความจริงมันก็มีอยู่นะแต่ไม่อยากบอกอ่ะ

"ว่าไง ตามผมทำไม ถามทำไมไม่ตอบ"

"เอ่ออ ก็..." ยิ่งเจอสายตาข่มขู่คุกคามเพื่อเอาคำตอบฉันก็ยิ่งลนลานหันซ้ายหันขวาเพื่อหาตัวช่วย พอดีกับอาแพรวแม่ของพอสเดินออกมาจากร้านพอดีฉันได้โอกาสก็เลยรีบวิ่งไปหาท่านทันที

"คุณอาาาาาาาา"  

"อ้าวน้องซายน์" พอท่านเห็นฉันท่านก็เดินมาหาเราสองคนกอดกันเพราะไม่ได้เจอกันนาน 

"ซายน์คิดถึงคุณอาจังเลยค่ะ ก็เลยมาหาคุณอา"

"อาก็คิดถึงน้องซายน์เหมือนกัน ว่าแต่น้องซายน์มีธุระอะไรด่วนหรือเปล่าจ๊ะถึงมาที่ร้านแต่เช้าแบบนี้"

"เอ่อ คือซายน์ปั่นจักรยานเล่นน่ะค่ะปั่นไปปั่นมาก็ปั่นมาถึงร้านคุณอาได้ไงก็ไม่รู้" ฉันโกหกออกไปทั้งที่จริงแล้วฉันมาหาลูกชายของอาแพรวต่างหาก ซายน์ขอโทษนะคะที่โกหกคุณอา ฉันพูดขอโทษท่านในใจ

"ว่าแต่วันนี้น้องซายน์ว่างมั้ยลูก"

"ว่างค่า^^"