ตอนที่ 1

" พี่นนท์ๆๆๆเกิดเรื่องแล้วพี่ " กล้า ช่างประจำอู่ของชานนท์วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในห้องทำงาน

" เชี้ยไรมึงไอกล้า " ชานนท์ถามพร้อมเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสาร

" มีเด็กช่างมาตีกันหน้าอู่เราพี่ " กล้าพูดด้วยน้ำเสียงตื่นๆ

" สัสเอ้ย! ใครแม่งกล้ามาตีกันหน้าร้านกูวะ " ชานนท์รีบลุกขึ้นเดินออกไปจากร้านอย่างหัวเสีย

หน้าร้าน

ฟุบ!

ก้อนหินขนาดเท่ากำมือเฉียดหัวของชานนท์ไปเพียงนิดเดียวจากฝีมือของเด็กที่ตีกันอยู่หน้าร้าน ซึ่งเท่าที่ชานนท์ได้สังเกตนั้นทั้งสองฝั่งสองฝั่งมีอาวุธเยอะพอสมควรเหมือนกัน แต่ถึงยังไงเขาก็ต้องเข้าไปห้ามไม่อย่างนั้น อาจจะมีคนได้ตายกันอยู่แถวหน้าร้านเขาแน่ๆ

" พวกมึงทุกตัวหยุดเดี๋ยวนี้!! " ชานนท์พูดพร้อมหยิบปืนที่พกติดตัวออกมาแล้วหันไปทางเด็กที่กำลังตีกันประมาณยี่สิบคนได้

กลุ่มคนที่กำลังต่อยตีกันอยู่นั้นหยุดชะงักพร้อมหันไปตามเสียงที่ได้ยิน

" มึงเป็นใคร เสือกไรด้วยวะ " เด็กช่างคนนึงถามอย่างเอาเรื่อง เท่าที่ชานนท์มองคอปกเสื้อเขาพอเดาได้ว่าอีกฝ่ายน่าจะอยู่วิทยาลัยc ซึ่งเป็นวิทยาลัยที่ค่อนข้างจะมีชื่อเสียในทางด้านต่อยตีอยู่พอสมควร

" กูก็เป็นเจ้าของที่ที่มึงกำลังมาตีกันอยู่นี่ไง " ชานนท์ตอบกลับไป ในขณะที่กำลังพูดอยู่นั้นชานนท์ก็รู้สึกถึงสายตาแปลกๆของชายหนุ่มคนนึงซึ่งเขาคาดว่าน่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มของวิทยาลัย c กำลังมองมาที่ชานนท์

" พี่อย่ามาเสือกเรื่องของพวกผมดีกว่า " เด็กหนุ่มฝั่งxพูดขึ้น

" เอ้าไอเหี้ยนี่! ก็ที่มึงมาตีกันมันก็หน้าร้านกูมั้ยไอเวร " ชานนท์ตอบกลับอย่างหัวเสียไอเด็กพวกนี้นี่มันยังไงมาตีหน้าร้านเขาแต่มาว่าเขาเนี้ยนะ

" มึงหุบปากไปดีกว่าไอชิท" ชายหนุ่มร่างสูงที่เขาคิดว่าน่าจะอยู่วิทยาลัยc พูดขึ้นและจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง

พออีกฝ่ายได้ยินก็ทำท่าจะกระโดดมาตีอีกรอบทำให้เพื่อนๆทั้งสองฝ่ายต้องรีบเข้ามาห้ามอย่างรวดเร็ว

" พวกมึงหยุดเดี๋ยวนี้! รีบไสหัวกลับไปได้แล้วก่อนที่กูจะให้ลูกน้องกูเอาปืนมายิงพวกมึง " สิ้นเสียงของชานนท์ทำให้ทั้งสองฝ่ายมองหน้ากันอย่างตัดสินใจเพราะเคยได้ยินชื่อเสียงของเจ้าของสถานที่แห่งนี้มาพอสมควรว่าไม่ธรรมดา ทั้งสองฝ่ายมองหน้ากันนิดๆแล้วก็ตัดสินใจค่อยๆพากันเดินออกไปจนเหลือเพียงแค่ชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้ากลุ่มวิทยาลัยcแล้วก็เพื่อนอีกสามคน

" ขอโทษที่ทำให้เสียเวลา ผมชื่อเบส “ ชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มพูดขึ้นอย่างใจเย็น

" กูไม่ได้ถามว่ามึงชื่ออะไรเสือกตอบเพื่อ? " ชานนท์ตอบกลับด้วยใบหน้าที่กวนเล็กน้อย

“ ปากดีจังเลยนะครับพี่คนสวย ไม่ทราบว่าพี่ชื่ออะไรหรอครับ “ เบสพูดพร้อมกระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ

“ กูจะชื่ออะไรมันก็เรื่องของกู พวกมึงพากันกลับไปได้ละก่อนที่กูจะให้ลุกน้องกูมาไล่มึง “ ชานนท์พูดเสียงเข้ม ซึ่งมันไม่ได้ทำให้คนอย่างเบสได้หวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย แต่มันกลับทำห้เขามองว่าผู้ชายที่ตัวเล็กตรงหน้านั้นแสนจะน่ารักมากเหลือเกินในสายตาของเขาตอนนี้

“ เฮีย..ให้ผมเอาคนมาไล่มันเลยดีมั้ย “ ลูกน้องที่ตามติดชานนท์มากระซิบถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กช่างที่ยืนกันอยู่นั้นยังคงยืนนิ่งไม่ขยับออกไปเลยแม้แต่น้อย ชายนนท์หันไปทางลูกน้องของตัวเองพร้อมกับส่ายหัวนิดๆ

“ ผมจะไปก็ต่อเมื่อผมรู้ว่าพี่ชื่ออะไร “ เบสยังคงจ้องมองไปทางชานนท์พลางยักคิ้วข้างนึงอย่างกวนๆ

ชานนท์ขมวดคิ้วมองไปยังไอคนตัวสูงข้างหน้าด้วยความไม่เข้าใจ มันไม่คิดที่จะกลัวเขาบ้างเลยหรือยังไง

“ กูชื่อชานนท์ รู้แล้วก็ไสหัวออกไปจากหน้าร้านกูสักที “ ชานนท์บอกชื่อของตัวเองออกไปในที่สุด เพราะเขาคิดว่าถ้าไม่บอกไปในตอนนี้ เห็นทีว่าน่าจะได้อยู่คุยกันยาวเพราะอีกฝ่ายคงไม่ไปง่ายๆแน่ๆ

“ หึหึ ครับ “ เบสกระตุกยิ้มมุมปากแล้วมองไปทางชานนท์ด้วยแววตาที่ชานนท์เองก็ไม่อาจคาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายนึงคิดอะไรอยู่

“ รู้แล้วก็ไปดิวะ ยังจะมายืนยิ้มอยู่ได้ มึงเป็นบ้าหรอไง “ ชานนท์พูดด้วยความโมโห

“ ผมแค่จะบอกว่า..ผมจะจีบพี่นะ ผมไปละ เจอกันพรุ่งนี้ครับ “ เบสพูดจบก็เดินออกไปทันที ทิ้งให้ชานนท์และคนอื่นๆได้แต่อ้าปากค้างด้วยความอึ้ง