ตอนที่ 12 หาแมวจรจัด

ตอนที่ 12 หาแมวจรจัด

หลีโม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของนางดังไกลออกไป ก็รีบเปิดประตูห้องส้วม โชคดีที่เรือนนี้มีดอกไม้

ต้นไม้ เยอะคนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็มองไม่เห็นนาง

นางแอบเดินมาถึงกำแพงแล้วบีนขึ้นไปบนกำแพงแล้วรีบกระโดดลงมาถึงแม้ว่าพละกำลังยังไม่ฟื้นฟูดีแต่โชคดีที่ยังมีมือ

นางรีบวิ่งไปทางลานเสี้ยจื้อ เพราะว่าวันนี้ทั้งเฉิงเสี้ยงเสี้ยและนายหญิงหลิงหลงกับคนอื่นๆ ก็ต่างอยู่ที่ห้องของนายหญิงแก่ บ่าวไพร่ต่างก็ไปอยู่กันที่นั่น ทำให้ตลอดทางที่นางวิ่งมาไม่เห็นใครเลย

วิ่งมาถึงข้างสระน้ำก็เห็นชุ่ยยุ่นเดินนำคนสามคนไปทางลานเสี้ยจื้อ เสี้ยฉวนเองก็เดินตามหลัง

หลีโม่คิดในใจ แย่แล้ว ในมือของทั้งสามคนนี้ถือผ้าอยู่ น่าจะเป็นเถ้าแก่ร้านผ้าและช่างตัดเสื้อแน่

ทั้งสามคนนี้เป็นคนนอก หากเห็นอะไรในลานเสี้ยจื้อแล้วจะต้องเอาไปพูดต่อข้างนอกเป็นแน่

โหดเหี้ยมอำมหิตจริงๆ

หลีโม่เดินลัดทางเล็กๆ ไปถึงลานเสี้ยจื้อก่อนพวกเขา

ประตูใหญ่ของลานเสี้ยจื้อมีคนยืนเฝ้าอยู่ไม่กี่คน ซู่หยู้ก็กำลังแอบยืนคุยกับพวกเขา

หลีโม่เดินวนไปทางด้านหลังแล้วบีนข้ามกำแพงเข้าไป รีบเดินเข้าไปในห้องของท่านแม่

ประตูถูกเปิดออก กลับเห็นท่านแม่นอนอยู่บนเตียงกับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง เสื้อผ้าของทั้งสองกระจัดกระจายและกำลังนอนหมดสติกันอยู่

หลีโม่มองดูชายคนนั้น ในหัวก็คิดออกชื่อหนึ่งขึ้นมา เฉินเอ้อ

คิดๆ ดูเมื่อก่อนเฉินเอ้อคนนี้ก็มาที่จวนบ่อย เคยเห็นเขาไม่กี่ครั้งดังนั้นจึงจำได้

หลีโม่ไม่มีเวลามาคิดอะไรมากมาย นางลากเฉินเอ้อลงมา แล้วรีบลากออกจากประตูไป แล้วเอาไปแอบไว้ที่ห้องส้วม

ที่ประตูใหญ่มีคนเฝ้าอยู่แน่นอนว่าออกไปไม่ได้ ได้แต่หวังว่าพวกเขาจะไม่ไปหาที่ห้องส้วม

เฉินเอ้อนอนเหมือนหมูตายอยู่ในห้องส้วม ท้ายทอยของเขานูนขึ้นมาดูท่าคงจะต้องโดนคนตีจนสลบ หลีโม่กระทืบเท้าไปที่อกของเขา แล้วจี้จุดที่ขมับของเขา เฉินเอ้อค่อยได้สติขึ้นมา เขาเห็นหลีโม่ เขาตกใจกำลังจะอ้าปากถาม แต่หลีโม่รีบพูดขึ้นมาว่า “เจ้าหุบปากไว้ดีที่สุดเจ้าถูกคนตีจนสลบแล้วถูกนำมาไว้ที่เตียงของท่านแม่ข้า ตอนนี้กำลังมีคนมาจับคนร้าย หากเจ้าโดนจับได้ผลที่จะตามมาเจ้าก็คิดเอาเองแล้วกันนะ”

เฉินเอ้อตกใจหน้าซีดขาวเผือก “เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร”

“เจ้าอยู่ที่นี่อย่าได้ส่งเสียงอะไรข้าจะจัดการเอง”หลีโม่พูดจบก็ปิดประตูห้องส้วมแล้วเดินออกไป

นางต้องทำให้เฉินเอ้อฟื้นได้สติ หากถูกคนหาเจอก็จะได้เตรียมใจไว้แล้ว และสามารถบอกได้ว่ามาเข้าห้องน้ำที่นี่ อย่างน้อยก็สามารถหาข้อแก้ตัวได้

นางรีบวิ่งเข้าไปในห้อง ยังไม่มีคนเข้ามาในห้อง แต่ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินดังใกล้เข้ามา

นางรีบปิดประตู หลังจากนั้นหยิบเข็มออกมาจากแขนเสื้อ แล้วฝังไปที่ตัวของคุณนายเสี้ย

คุณนายเสี้ยไอขึ้น แล้วก็ฟื้นได้สติ เห็นหลีโม่กำลังจ้องมองตนอยู่ จึงได้ถามขึ้นมาว่า “ข้าหลับไปหรือ”

หลีโม่พูด “ไม่ท่านถูกวางยาสลบพวกเขาเอาเฉินเอ้อมาไว้ที่เตียงของท่าน ตอนนี้ชุ่ยยุ่นกำลังพาคนมา ต้องการจะจับท่านกับเฉินเอ้อ ข้าได้เอาเฉินเอ้อไปไว้ที่ห้องส้วมแล้ว”

“อะไรนะ” คุณนายเสี้ยตกใจพูดขึ้น

“อย่าได้วิตกไปที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว ขอเพียงแค่จับไม่ได้คาหนังคาเขาก็ไม่เป็นไรแล้ว ท่านแม่ ท่านรีบลุกขึ้นมาแล้วปักผ้าของท่านต่อเสีย” หลีโม่ลากนางให้ลุกขึ้น

“นี่พึ่งจะตื่นมาเองก็นอนอีกแล้วหรือ นายหญิงแก่สั่งให้ข้าพาช่างตัดเสื้อมาตัดเสื้อให้นายหญิงบอกว่าเอาไว้ใส่ในงานฉลองวันเกิดของนายหญิงแก่” ชุ่ยยุ่นพูด

ซู่หยู้แสดงออกว่ารู้สึกลำบากใจ “แต่ว่านายหญิงพึ่งจะหลับไป ไม่งั้นเดี๋ยวชุ่ยยุ่นค่อยมาใหม่”

ชุ่ยยุ่นพูดด้วยความโมโหว่า “อะไรคือเดี๋ยวค่อยมาใหม่ นี่คือคำสั่งของนายหญิงแก่รีบเปิดประตู นายหญิงพึ่งจะหลับก็คงยังไม่หลับหรอกมั้ง”

ซู่หยู้รีบคุกเข่าลงกับพื้นร้องไห้พูดว่า “ตอนนี้ไม่ได้จริงๆ ชุ่ยยุ่นเจ้ากลับไปก่อนเถอะนะ”

หลีโม่เปิดหน้าต่างแอบมองดูออกไป ซู่หยู้กำลังห้ามชุ่ยยุ่น สีหน้าของชุ่ยยุ่นโกรธมาก

เถ้าแก่ร้านผ้าพูดขึ้นว่า “หากนายหญิงหลับแล้วงั้นสายๆค่อยมาใหม่แล้วกันนะ”

ชุ่ยยุ่นพูด “มาแล้วก็ต้องเข้าไปวัดตัวก่อน เถ้าแก่โจอุตส่าห์มาแล้ว”

นางพูดกับซู่หยู้ว่า “ยังรออะไรอีก ยังไม่รีบเปิดประตูอีก นี่คือคำสั่งของนายหญิงแก่”

ซู่หยู้ทำหน้าอย่างหามิได้แล้วยืนขึ้น ค่อยๆถอยหลังแต่เหมือนกับว่าไม่กล้าเปิดประตู สีหน้าลับๆล่อ

หลีโม่ยิ้มแล้วเดินไปข้างหน้าเปิดประตูออก ยิ้มแล้วเดินออกมา “ชุ่ยยุ่นมาได้อย่างไรกัน”

ชุ่ยยุ่นสะดุ้งชะงัก “คุณหนูใหญ่ไม่ได้อยู่ที่ห้องนายหญิงแก่หรือคะทำไมกลับมาแล้ว”

นางพูดออกพร้อมกับสีหน้าที่กำลังสงสัย นี่ก็เท่ากับบอกให้เสี้ยหลีโม่รู้ว่ามีเรื่องใช่ไหม

หลีโม่แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจแล้วพูดว่า “ข้ารู้สึกไม่สบายท้องจึงได้กลับมาหยิบยานี่ก็กำลังจะรีบไปแล้ว”

นางมองดูคนทั้งสาม แล้วถามขึ้นว่า “พวกเขาคือ”

เถ้าแก่โจเจ้าจองร้านเดินมาข้างหน้าพร้อมกับคำนับ “ข้าน้อยคือเจ้าของร้านผ้า ยินดีที่ได้เจอคุณหนูใหญ่”

“ที่แท้ก็เถ้าแก่โจนี่เอง มาตัดชุดใหม่ให้ท่านแม่หรือ” หลีโม่ยิ้ม “รีบเข้ามาเถอะ ท่านแม่อยู่ข้างใน”

ชุ่ยยุ่นมองแรงไปที่ซู่หยู้ ซู่หยู้ทำหน้ารู้สึกผิด นางไม่เห็นว่าคุณหนูใหญ่กลับมานี่ นางเฝ้าอยู่หน้าประตูตลอด

นางยืนขึ้นแล้วเดินไปอยู่ข้างหน้าชุ่ยยุ่นแล้วกระซิบข้างหูนางว่า “ข้าไม่เห็นคุณหนูใหญ่เข้ามาอีกอย่างในห้องก็ไม่มีคนเดินออกไป คนนั้นยังคงอยู่ในห้องอย่างแน่นอน”

ชุ่ยยุ่ยพยักหน้าเบาๆ เดินนำคนเข้าไปในห้อง คุณนายเสี้ยกำลังนั่งปักดอกไม้อยู่ ถึงแม้ว่าหลีโม่จะทำให้นางได้สติแล้ว แต่ฤทธิ์ยาสลบยังคงออกฤทธิ์ ทำให้นางยังคงมึนๆหัว

“นายหญิง” ชุ่ยยุ่นเดินไปคำนับข้างหน้า สายตามองดูรอบๆแต่ก็ไม่พบใคร แต่หลังฉากกั้นลมเหมือนว่ามีของกำลังขยับ

เสี้ยฉวนเองก็เดินเข้าไปดู ชุ่ยยุ่นพูดกับเสี้ยฉวนว่า “หลังฉากกั้นลมมีแมวจรจัดหรือเปล่า เจ้าเข้าไปดูสิ เมื่อกี้เหมือนจะได้ยินเสียงแมวร้อง อย่าทำให้นายหญิงตกใจล่ะ”

เสี้ยฉวนรับคำ “ได้ ข้าจะเข้าไปดูให้”

เสี้ยฉวนหัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า “นายหญิงไม่รู้ช่วงนี้ในจวนมีแมวจรจัดเข้ามาเยอะมาก มันน่ากลัวมาก”

คุณนายเสี้ยมองแรงไปที่เขา “ในห้องของข้าไม่มีหรอกแมวจรจัด หลังฉากกั้นลมมีของสิ่งหนึ่งห้อยอยู่เจ้าไม่ควรเข้าไปดู”

ชุ่ยยุ่นพูด “ของผู้หญิงสินะ ข้าไปดูให้ก็ได้ เล็บของแมวจรจัดพวกนั้นคมเกินไปแล้วหากทำให้นายหญิงตกใจจะไม่ดี”

พูดไปก็รีบเดินเข้าไป หลังฉากกั้นลมไม่มีคน มีเพียงชุดนอนที่ห้อยไว้กับเสื้อชั้นใน ไม่เหมาะที่จะให้ผู้ชายเข้าไปดูจริงๆ

นางแอบแปลกใจ แล้วมองมาที่ซู่หยู้อีกครั้ง ซู่หยู้ทำหน้าไม่รู้ ตั้งแต่ที่เอาคนมาส่งก็ยังไม่ได้ออกไป อีกอย่างนายหญิงถูกยาสลบไปแล้ว ทำไมยังฟื้นมาได้อีก

“ไม่มีแมวจรจัด” ชุ่ยยุ่นฝืนยิ้มแล้วพูด “นายหญิง นายหญิงแก่สั่งให้ข้าพาช่างมาวัดตัวท่าน นายหญิงเองก็ไม่ได้ตัดชุดใหม่มานานแล้ว ควรจะตัดเอาไว้ใส่ไปงานฉลองวันเกิดของนายหญิงแก่นะคะ”