1/2 คำสั่งเด็ดขาด

เมื่อถึงโรงพยาบาล คุณหมอประจำตัว ได้เตรียมขั้นตอนการดูแลรักษาคุณปู่ไว้แล้ว แต่ถึงแม้จะมีคุณหมอคอยอำนวยความสะดวกให้ ก็ยังใช้เวลาเกือบครึ่งวัน

“เดี๋ยวผลตรวจออกเมื่อไหร่ คุณหมอจะแจ้งไปนะครับ”

เสร็จสิ้นจากธุระ ที่โรงพยาบาล คุณปู่ก็รีบให้ส้มวิ่งลงไปร้านขายยาเพื่อซื้อยาให้หลานสาวที่นอนป่วยอยู่บ้าน

“ตาชัช ไปดูน้องบ้างหรือยังว่าเป็นยังไงบ้าง” คุณปู่หันมาถาม

“เอ้อ...ยังเลยครับ” อาจารย์ชัชตอบตามความจริง

“มันยังไงกัน ตั้งแต่กลับมาจากเมืองนอกปู่ว่าเราดูห่างกับน้องไปนะ”

“ไม่หรอกครับคุณปู่ เรานั่งรถไปกลับด้วยกันทุกวัน มีเรื่องคุยกันสนุกตลอดทาง พอกลับมาบ้าน เราก็เลยไม่มีเรื่องคุยกันแล้ว คุณปู่อย่าคิดมากสิครับ”

ชัชนนท์รู้ตัวว่าเขา ห่างเหินจากหนูนิดจริงๆ แต่เขาก็มองว่า ตอนนี้ทั้งเขาและน้องต่างก็มีหน้าที่ ด้วยอาชีพและอายุที่ต่างกันมาก จึงทำให้เกิดช่องว่าง

“จำไว้นะตาชัช หนูนิดเธอไม่เหลือใครแล้ว ห้ามทิ้งน้องเด็ดขาด อย่าทำให้ปู่ต้องนอนตายตาไม่หลับ”

คนพูดจริงจังกับทุกถ้อยคำ วิภามีบุญคุณกับเขามาก เธอดูแลภรรยาให้เขาจนนาทีสุดท้าย

แม่ของหนูนิดไม่เคยแสดงท่าทางรังเกียจกับการเช็ดอุจจาระ ปัสสาวะ ของภรรยาเขาแม้แต่นิดเดียว เธอปรนนิบัติด้วยหัวใจ จนวันสุดท้ายของภรรยาเขา

“คุณปู่อย่าพูดแบบนั้นสิครับ ผมฟังแล้วใจคอไม่ดีเลย”

“คนเราเกิดมาต้องตายทั้งนั้น หรือแกจะไม่ตายเหรอตาชัช ปู่เริ่มไม่สบายใจแล้ว เป็นห่วงหนูนิดมัน”

“หนูนิดเป็นอย่างไรบ้างลูก”

ด้วยความเป็นห่วง คุณปู่จึงขอไปดูให้เห็นกับตาว่าหลานสาวไม่ได้เป็นอะไรมาก

“คุณปู่คะ ไม่เห็นต้องลำบากมาหาหนูนิดถึงนี่เลย ให้พี่ส้มมาตามก็ได้ค่ะ”

หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว เมื่อได้ยินเสียงคุณปู่ ถามถึงอาการของเธออยู่ข้างๆ

“ตัวยังร้อนอยู่เลย ส้มเอายามา” มือเหี่ยวเพราะความชราทาบลงไปบนหน้าผากของคนป่วย

“คุณปู่ไปพักเถอะครับ เดี๋ยวผมดูน้องเอง เดี๋ยวถ้าเย็นนี้ไข้ยังไม่ลด ผมจะพาไปหาหมอ คุณปู่ไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ”

ชัชนนท์เห็นหน้าที่ซีดเซียว ของคนที่เขาปล่อยให้เปียกฝนกลับบ้าน ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิด

ชายหนุ่มไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าตอนที่เขาเห็นหนูนิดตัวเปียกปอน ที่หน้าร้านอาหาร ทำไมเขาจึงตัดสินใจทำเป็นไม่เห็น

“หนูนิดพี่ขอโทษนะ”

เมื่ออยู่กันแค่สองคน อาจารย์ชัช จึงกล้าเอ่ยปากขอโทษน้องสาว

“พี่ชัชไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวหนูนิดทำเอง”