ตอนที่ 2 ต่างคนต่างมอง

หลังจากที่สอบเสร็จพวกฉันสามคนก็มาทานข้าวยังโรงอาหารกลางของมหาลัยและในจังหวะนั้นสายตาของฉันก็เหลือบไปเจอกลุ่มพวกพี่ริกที่กำลังเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอีกฝากกันพอดี แปลกแฮะทำไมวันนี้พวกเขามาท่านข้าวที่นี่กันด้าย ยิ้มไปอีกสิคะเจออะไรแบบนี้

จากที่ใบหน้าเศร้าพอเห็นพี่ริก ใบหน้าสวยหวานก็แปลเปลี่ยนสดใสขึ้นมาทันที ทั้งที่เมื่อกี้น้ำตาคลอเบ้าอยู่หลอมล่อ มีนนาที่เห็นเช่นนั้นถึงกับกระทุ้งข้อสอกเข้าที่เพื่อนสนิทอย่างจงใจ ที่เห็นนินิวนั้นยิ้มไม่หุบ พอเห็นผู้ชายสีหน้านางก็เปลี่ยนขึ้นทันที หมั่นไส้ยัยนินิวจริง ๆ เลย

หึ! ถึงวันนี้จะไม่ได้ดูเขาอยู่ร้องเพลง แต่แต้มบุญฉันยังสูงอยู่นะที่เจอพี่ริกที่โรงอาหาร ร่างบางได้แต่มองไปยังกลุ่มหนุ่มรุ่นพี่จนตาเยิ้ม ไม่มีเก็บอาการเลยซักนิดเดียว นินิวเผลอยิ้มให้เขาอย่างลืมตัวโดยที่ริกนั้นหันมามองเธออยู่พอดี

"คนอะไรยิ่งนับวันฉันยิ่งหลงมาก" แต่ใบหน้าสวยยิ้มได้ไม่นานก็ต้องหุบกับ เมื่อร่างระหงของริต้าแฟนสาวของริกเดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับชายหนุ่ม หมดกันสิ่งที่แอบมองมาเมื่อเจ้าของเขามา หลบให้ไว

คนที่ทำหน้าที่สังเกตุอาการเพื่อนอย่างมีนนาถึงกับเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับหลุดขำเพื่อนสนิท เมื่อกี้นินิวไม่ยอมแตะข้าวเลยด้วยซ้ำ สงสัยเพื่อนเธอจะอิ่มใบหน้าหล่อๆ ของพี่ริกแทนข้าวในจานแล้วละสิ

"อ้าว ไมแกไม่ยิ้มต่อแล้วละ ฉันว่าแกคงอิ่มข้าวไม่ต้องกินแล้วนะ มองพี่เขาแบบนั้น จับกินพี่เขาได้คงจับกินไปแล้วสินะ" มีนนาแขวะนินิวมาและแกล้งแหย่เพื่อนให้รู้ตัว

"ยัยบ้า ว่าฉันมาได้นะ แค่มองเล่นๆ ให้ใจฟูบ้างแค่นั้นเอง" เล่นมาบอกให้ฉันจับกินพี่เขาแบบนี้ได้ไง ถ้าทำอย่างนั้นได้ ป่านี้เขาคงเป็นสามีฉันไปแล้วละ ชิ ยัยเพื่อนบ้านี้ นินิวได้แต่มองค้อนให้กับเพื่อนกับมา

"ฉันว่าแกไม่เล่นแล้วมั้งกับพี่ริกนี้ ชอบเขาตั้งแต่ปี 1 ยันปีสามแล้ว ถ้าชอบมากขนาดนั้นก็เดินเข้าไปบอกกับเขาเลยสิคะ ช้าอยู่ทำไม"

"แบบนั้นได้เหรอ แฟนเขาแหกอกฉันตายก่อนพอดี ไม่เอาอยู่แบบนี้อะแบบนี้ดีก็แล้ว"

"หูย...ดูแม่พระขึ้นมาเชียว" ไม่วายยัยรีนนี้น้อยแขวะฉันมาด้วยเช่นกัน ซึ่งคำพูดของนินิวนั้นมักจะสวนทางกับบุคลิกของเธอเพราะที่จริงเธอไม่ได้แรงอย่างที่คนอื่นเข้าใจกัน แต่มีเพียงเพื่อนสนิทเท่านั้นที่รู้นิสัยอันแท้จริงของเธอ

ด้านริกหลักจากที่ลงจากเวทีมาร่างสูงก็เดินมาหากลุ่มเพื่อนๆ ที่นั่งเขารออยู่ข้างเวที

"กระแสยังแรงดีไม่มีตก สาวๆ กรี๊ดจนหูกูแทบแตก" ริวแฝดน้องนั้นบอกกับพี่ชายมา เพราะริกเองห่างหายจากการ้องเพลงไปนานพอสมควร จากที่เห็นเมื่อสักครู่เดาว่าพี่ชายยังคงเอกลักษณ์เฉพาะตัวเขาไว้เช่นเคย น้องชายถึงกับยกนิ้วให้อย่างชื่นชม

"นี้ใกล้เที่ยงแล้วกูว่าพวกเราไปหาไรทานกันเถอะ โรงอาหารกลางก็ไม่มีเลว นะไปส่องสาวๆ มนุษย์กันเป็นไง" ไอ้อรัณที่เล่นเกมอยู่ในมือ หันมาเอ่ยชวนพวกผม ส่วนไอ้เรียวแต่พยักหน้าตามไอ้อรัน จะขับรถไปทานข้างนอกช่วงเที่ยงรถก็คงติดหนักเดี่ยวกับมาเรียนต่อไม่ทันกัน งั้นก็โรงอาหารกล่งนี้แหละใกล้สุดละ

ทั้งสี่หนุ่มเดินตรงมายังโรงอาหารที่ติดกับคณะมนุษย์ศาสตร์ซึ่งนาน ๆ พวกเขาจะมาที่นี่กันที เพราะห่างจากตึกวิศวะพอสมควร แน่นอนถิ่นนี้มักจะมีของสวยๆงามๆ ให้กันจนเพลินตา เพราะแหล่งรวมสาวงามๆ เยอะมากพอๆ พอๆกับคณะนิเทศ ซึ่งต่างจากวิศวะที่มีแต่หนุ่มๆ ให้มองกัน แบบนี้ก็ไม่เลวนะสำหรับอาหารมื้อเที่ยงของวันนี้

พอเดินมาแถวนี้ทั้งสี่หนุ่มก็ตกเป็นเบ้าสายตาของใคร ๆ หลายคนทันที แต่เรื่องนี้พวกเขาชินแล้วแหละฮอตมาตั้งแต่ปี1ยันปี4 ดีกรีความฮอตก็ใช่ว่าจะน้อยลง

"ไอ้เรียวนั้นน้องรีนนิ" ไอ้ริวที่เห็นเชอรีนนั่งอยู่อีกฝากโต๊ะที่ไม่ได้ไกลมากก็หันไปบอกกับไอ้เรียวตะ

"แล้วแต่ยัยนั้นสิ บอกกูเผื่อ" ไอ้เรียวพูดแค่นั้นและก็ไม่ได้สนใจเมียมันเช่นเคย

"แล้วทำไม มึงมองน้องตาเยิ้มเชียวละ ไม่เห็นเป็นอย่างที่ปากพูด" ไอ้ริวสังเกตุอาการไอ้เรียว แต่ไอ้เรียวกับไม่สนใจ สายหน้าเอือมๆให้กับไอ้ริวมาแทน

"ไอ้เรียว มึงอย่างพึงดุกู" ไอ้ริวดักทางไอ้เรียวตะเอาไว้ ผมได้แต่นั่งฟังพวกมัน

"น้องคนนั้นอะผมยาวๆ สีบอนด์กระโปงสั้นๆ นั่งข้างเชอรีนหนะ คนนั้นนะที่หันมามองไอ้ริก ชื่อไรวะ" ร่างสูงทั้งสามหนุ่มมองไปตามที่ริวบอก ก็เจอกับสามสาวที่นั่งทานข้าวกันอยู่ แต่กับเธอคนนั้นเล่นจ้องหน้าผมไม่หยุด ผมและเธอสบตากัน ยัยนั้นจึงเป็นฝ่ายหลบหน้าผมแทน

"กูเห็นน้องเขานั่งจ้องไอ้ริก ตั้งแต่เราเข้ามาแล้ว สวยสัส สเปกเลย" ไอ้ริวบอกกับผมมา เออใช่เธอมองผมจริงแหละ

"ทำไม สนใจเธอเหรอ" ไอ้เรียวถามไอ้ริว

"เออ น่ารักดีวะ เห็นตั้งแต่วันที่แข่งหรีดแล้ว เพื่อนเชอรีนนิก็ไม่เลวนะ น่ารักกันทุกคน" ไอ้ริวเอ่ยมา ผมก็ว่าอย่างไอ้ริวแหละ เพื่อนสนิทเชอรีนน่ารักกันทุกคน โดยเฉพาะคนที่หลบสายตาผม ตัวเล็ก ๆ ร่างบางตัวแค่นี้อุ้มถนันมือดี