บทที่ 6 ปลดตะขอบราเซียร์

@หลายปีต่อมา

"เรียวววววว~" โอ้พระเจ้า เรียวที่เพิ่งเปิดประตูลงมาจากรถสปอร์ตสุดหรูลอบถอนหายใจเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงของเด็กสาววัยแรกแย้มดังมาแต่ไกล ก่อนที่เจ้าของเสียงจะวิ่งหน้าตักมาหาเขา

"ทำไมยังไม่นอนครับ สองทุ่มแล้วนะ" เรียวปิดประตูรถไว้เหมือนเดิม ขณะที่เด็กสาวหยุดยืนตรงหน้า ทว่าเธอกลับขยับเท้าเข้ามาใกล้ๆ จนหน้าอกหน้าใจของเธอจะชนกับลำตัวของเขาอยู่รอมร่อ นั่นทำให้เรียวต้องเป็นฝ่ายขยับถอยหลัง

"เรียวขาไปไหนมาคะ" ฮันนี่ถามพลางคลี่ยิ้มไร้เดียงสา พร้อมกันนั้นก็ขยับตัวเข้าหาชายหนุ่ม แต่เพราะเรียวเอาแต่เดินถอยหลัง เด็กสาวจึงแก้ปัญหาด้วยการตวัดแขนกอดรัดเอวสอบไว้

"ผมเคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าทำแบบนี้" เรียวตำหนิแทนการตอบคำถาม ค่อยๆแกะท่อนแขนเรียวเล็กออกจากรอบเอว เขาไม่ชอบให้เด็กคนนี้ถูกเนื้อต้องตัว เพราะตอนนี้เธอไม่ใช่เด็กๆแล้ว

"ถ้าเรียวกลัวคนอื่นเห็น เราไปกอดกันในห้องของหนูก็ได้นะ" ให้ตายเถอะ! เรียวพ่นลมหายใจออกมาหนักๆอย่างปลงตก ไม่ว่าจะตอนเด็กหรือตอนโต ฮันนี่ก็ยังติดเขาเป็นตังเมเหมือนเดิม

"เข้าบ้านได้แล้วครับ ดึกแล้วนะ" เรียวดันตัวฮันนี่ออกห่าง ลูบผมเธอเบาๆด้วยความเอ็นดูเหมือนที่ชอบทำประจำ เด็กสาวอมยิ้มเล็กน้อย เอียงศีรษะเข้าหาฝ่ามือหนา ราวกับตนเองเป็นแมวน้อยกำลังออดอ้อนเจ้าของก็ไม่ปาน

"อุ้มหนูเหมือนตอนเด็กๆได้หรือเปล่า~" ฮันนี่ออดอ้อน เธออยากให้เรียวตามใจเธอเหมือนตอนเด็กๆ บอกรักเธอคนเดียว หอมแก้มเธอทุกครั้งที่เธองอแง และอุ้มเธอเหมือนลูกน้อย

"ตอนนี้คุณหนูไม่ใช่เด็กๆแล้วนะครับ" แม้จะว่าอย่างนั้น แต่เรียวก็รั้งตัวเด็กสาวเข้ามาประชิด ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นแนบอก ราวกับอุ้มเด็กน้อยวัยสามขวบก็ไม่ปาน ด้วยความสูงที่ต่างกัน และน้ำหนักของฮันนี่ที่ไม่ได้หนักมากนัก ทำให้เขาสามารถอุ้มเธอได้โดยไม่รู้สึกหนัก

"วันนี้แดดดี้กับมัมไม่อยู่ หนูขอไปนอนกับเรียวได้ไหมคะ" เรียวส่ายหน้าไปมาเป็นคำตอบโดยไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ เจ้านายของเขาเพิ่งพาภรรยาคนสวยบินไปเที่ยวต่างประเทศเมื่อคืนนี้ และคาดว่าน่าจะกลับมาสัปดาห์หน้า แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เหมาะสมที่ฮันนี่จะมานอนกับเขา

"ไหนเรียวบอกว่าถ้าหนูโตแล้ว เรียวจะนอนกับหนูไง เรียวจะผิดสัญญาเหรอ~" เรียวชะงักไปชั่วขณะ เมื่อเด็กสาวทวงสัญญาที่เขาเคยให้ไว้กับเธอเมื่อตอนเธอยังเป็นเด็ก ไม่คิดว่าเธอจะจำได้

"คุณหนูโตแล้วนะครับ นอนคนเดียวได้แล้ว"

"แต่หนูอยากนอนกับเรียว~" เด็กสาวพยายามออดอ้อนหวังให้เรียวเห็นอกเห็นใจ เธอยังจำความอบอุ่นจากแผงอกของเขาได้ดี เธออยากเป็นเด็กน้อยในอ้อมอกของเขาอีกครั้ง

"...." เรียวไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่รีบจ้ำฝีเท้าขึ้นมาบนชั้นสอง ความน่ารักของฮันนี่แฝงไปด้วยความหายนะ เปรียบเสมือนดอกกุหลาบที่สวยงาม แต่เต็มไปด้วยหนามแหลมคม

"เรียวอาบน้ำให้หนูได้ไหมคะ" เรียวแทบสำลักน้ำลายตัวเอง เมื่อได้ฟังคำขอของเด็กสาว เด็กคนนี้คิดว่าตัวเองอายุสามขวบหรือไงกัน

"อย่าพูดแบบนี้อีกนะครับ ผมไม่ชอบ" ชายหนุ่มปล่อยเด็กสาวให้เป็นอิสระ ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องนอน ทว่าฮันนี่กลับเงยหน้ามองเขา แววตาของเธอเต็มไปด้วยคำถาม

"ทำไมถึงอาบน้ำให้หนูไม่ได้คะ"

"เพราะคุณหนูโตแล้วไงครับ ไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆเหมือนเมื่อก่อน" เรียวอธิบาย ก่อนจะเดินเลี่ยงเข้ามาในห้องน้ำ เพื่อเตรียมน้ำใส่อ่างให้ฮันนี่

"...." เด็กสาวกะพริบตาปริบๆ ก้มมองเนินอกของตัวเองที่ถูกปิดไว้ด้วยยูนิฟอร์มโรงเรียนมัธยมชื่อดัง เพื่อนผู้หญิงในห้องเรียนบอกว่าเธอโตแล้ว เพราะหน้าอกของเธอใหญ่ว่าเด็กสาวในวัยเดียวกัน

"ทำไมโตแล้วเรียวไม่ยอมดูดนมของหนูฮันนะ" ฮันนี่ตั้งคำถามกับตัวเอง เธอยังจำคำพูดของลูกน้องคนหนึ่งได้ดี ว่าผู้ใหญ่ไม่ชอบดูดนมจากขวด แต่ชอบดูดนมจากเต้า ตอนนี้เธอมีนมให้เรียวดูดแล้ว ทำไมเขายังเมินเฉยนะ

เด็กสาวสะบัดหน้าสองสามครั้ง เพื่อไล่ความคิดเหล่านั้นออกจากสมอง ก่อนจะเริ่มปลดเปลื้องอาภรณ์ เพื่อเตรียมตัวอาบน้ำชำระร่างกาย ทว่าเมื่อมาถึงปราการชิ้นสุดท้ายอย่างบราเซียร์ ตะขอข้างหน้ากลับไม่สามารถปลดออกได้

"เรียวขา~" ฮันนี่เดินเข้ามาในห้องน้ำ โดยมีผ้าขนหนูพันรอบเอวอย่างหมิ่นเหม่เพื่อปิดของสงวน สองมือพยายามปลดตะขอบราเซียร์

"..!!!" เรียวเอี้ยวหน้ากลับมา ก่อนจะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เมื่อสายตาปะทะกับเนินอกขาวผ่องที่ใหญ่เกินตัว รับกับเอวคอดกิ่วแบนราบ

"เรียวขาปลดตะขอเสื้อในให้หนูหน่อยสิ" ไม่ว่าเปล่าแต่ฮันนี่ยังเดินเข้ามาหาเรียว ที่นั่งตีฟองสบู่อยู่บนขอบอ่างอาบน้ำจากุซซี่

"ทะ..ทำไมไม่ปลดเองครับ" เลือดลมในกายคงไม่สูบฉีดถึงเพียงนี้ หากว่าตะขอบราเซียร์นั้นไม่ได้อยู่ข้างหน้า ตรงกับร่องอกพอดิบพอดี

"ถอดไม่ออกค่ะ ถอดให้หน่อยสิ" เด็กสาวขยับตัวเข้ามายืนตรงกลางหว่างขาแกร่ง เพราะเรียวนั่งอยู่บนขอบอ่างอาบน้ำ ทำหน้าระดับใบหน้าคมคาย ตรงกับเนินอกขาวผ่องพอดี

"มะ..มือผมเปื้อนครับ" เรียวปฏิเสธที่จะช่วยเหลือพร้อมกับเบือนหน้าหนี เขากำลังกลัว กลัวว่ากิเลสจะครอบงำจิตใจ จนเผลอทำอะไรที่ไม่ถูกไม่ควร

"เช็ดกับผ้าขนหนูของหนูก็ได้ค่ะ"

"ถ้ามันถอดไม่ได้ ก็เอากรรไกรตัดเถอะครับ เดี๋ยวผมซื้อตัวใหม่ให้" เขาคงไม่บ้าจี้ทำตามคำสั่งของเธอหรอก เพราะนั่นไม่ปลอดภัยสำหรับตัวเธอเลย

"เรียวแค่ใช้มือดึงออกมันก็คงหลุดแล้วค่ะ แต่หนูดึงไม่ออก แล้วหนูก็เสียดายด้วย ตัวนี้ซื้อมาแพงมากๆเลยนะ"

"...." อยากจะบ้าตาย! ทำไมเขาต้องสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองถึงเพียงนี้นะ เรียวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อเรียกสติ แต่กลิ่นกายที่หอมอ่อนๆของเด็กสาวก็ทำให้สติกระเจิดกระเจิงมากกว่าเดิม